IBPB-2-1/4511-269/16/HK - Skutki podatkowe otrzymania środków pieniężnych od osoby uprawnionej do realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643), po ponownym rozpatrzeniu - w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 lutego 2016 r., sygn. akt II FSK 3177/13, uchylającym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 2 lipca 2013 r. sygn. Akt I SA/Gl 1396/12 (data wpływu akt do Biura - 26 kwietnia 2016 r.) oraz interpretację indywidualną z 31 sierpnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-513/12/HK - wniosku z 9 maja 2012 r. (data wpływu do Organu - 11 maja 2012 r.), uzupełnionym w dniach 1 i 29 sierpnia 2012 r. #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych od osoby wskazanej przez Wnioskodawcę jako uprawnioną do realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej - jest prawidłowe.

W dniu 11 maja 2012 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych od osoby wskazanej przez Wnioskodawcę jako uprawnioną do realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 20 lipca 2012 r. i 17 sierpnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-513/12/HK, IBPB II/1/415-514/12/HK wezwano o jego uzupełnienie. W dniach 1 i 29 sierpnia 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W dniu 31 sierpnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/415-513/12/HK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i otrzymaniu odpowiedzi odmawiającej zmiany ww. indywidualnej interpretacji, pismem z 25 października 2012 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 2 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 1396/12 oddalił ww. skargę.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 9 lutego 2016 r., sygn. akt II FSK 3177/13 uchylił zaskarżony wyrok w całości i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 31 sierpnia 2012 r. nr IBPB II/1/415-513/12/HK.

Akta sprawy wpłynęły do Biura 26 kwietnia 2016 r.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Decyzją z 30 grudnia 2011 r. Wojewoda potwierdził Pani E. B. prawo do rekompensaty w całości z tytułu pozostawienia poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (dziś Ukraina) przez Pana J. C., Pana S. C., Panią J. C., Panią Z. S. i Panią M. B., mienia nieruchomego. Jako podstawę prawną wskazano ustawę z dnia 28 lipca 2005 r. o "mieniu z.". Pani E. B., zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej została wskazana przez pozostałych spadkobierców wymienionych w tej decyzji, jako osoba uprawniona do otrzymania ww. rekompensaty w całości.

Rekompensata ta w całości została wypłacona przez bank Pani E. B. i - zgodnie z treścią art. 21 ust. 30a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - otrzymana rekompensata zwolniona jest z podatku dochodowego osób fizycznych.

Aktualnie Pani E. B. chce, zgodnie z decyzją Wojewody, przekazać należne części rekompensaty pozostałym i wymienionym w decyzji spadkobiercom. Realizacja tego podziału ma nastąpić przez przelanie należnych spadkobiercom kwot na ich osobiste konta bankowe.

W treści uzupełnienia wniosku z dnia 30 lipca 2012 r. (wpływ do tut. Organu - 1 sierpnia 2012 r.) Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty złożyła do Wojewody w dniu 21 maja 2005 r. matka Wnioskodawcy Pani Z. S., która zmarła w dniu 30 czerwca 2005 r.

2. Po śmierci Pani Z. S. (będącej wnioskodawczynią w sprawie prawa do rekompensaty), stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, Wnioskodawca i jego siostra Pani W. C., aktem notarialnym z dnia 24 lutego 2006 r., wskazali Panią E. B. jako osobę, której przysługuje prawo do rekompensaty.

3. Wnioskodawca nie zawierał z Panią E. B. żadnych dwustronnych umów o przeniesienie prawa do rekompensaty. Natomiast - na żądanie Wnioskodawcy - Pani E. B. jednostronnym oświadczeniem woli z 9 czerwca 2006 r., złożonym w formie aktu notarialnego oświadczyła, że wskazanie, o którym mowa wyżej nie jest zrzeczeniem się Wnioskodawcy i jego siostry prawa do rekompensaty, a jedynie upoważnieniem do reprezentowania w postępowaniu administracyjnym o uzyskanie decyzji w sprawie rekompensaty.

W piśmie z 27 sierpnia 2012 r. (wpływ do tut. Biura - 29 sierpnia 2012 r.), będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca stwierdził, że po śmierci matki Pani Z. S. złożył Wojewodzie wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty, tj. w dniu 30 września 2005 r.

Wnioskodawca wyjaśnił, że nie jest osobą wskazaną w decyzji Wojewody jako osoba, której potwierdzono prawo do rekompensaty. Decyzją z dnia 30 grudnia 2011 r. Wojewoda potwierdził prawo do rekompensaty Pani E. B. w całości z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej przez Pana J. C. oraz przez spadkobierców Pana L. Ł., tj. Pana S. C., Panią J. C., Panią Z. S. i Panią M. B.

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że "W związku z faktem, że A. G., W. C., R. S. i B. M. jako osobę uprawnioną wskazali E. B., prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej przyznano w całości E. B.".

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy pozostali wymienieni w decyzji Wojewody spadkobiercy (w tym Wnioskodawca), którzy wskazali Panią E. B. jako osobę uprawnioną do otrzymania w całości rekompensaty, są zwolnieni z obowiązku ponoszenia podatku dochodowego od części należnej im w oparciu o ww. decyzję rekompensaty, którą przekaże na ich konta Pani E. B....

Zdaniem Wnioskodawcy, oświadczenie o wskazaniu Pani E. B. jako osoby, której należy się rekompensata, złożone w trybie art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., nie jest zrzeczeniem się prawa do rekompensaty, co - w ocenie Wnioskodawcy - potwierdza art. 4 ww. ustawy "Prawo do rekompensaty jest niezbywalne".

Według opinii Wnioskodawcy prawo do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej przysługuje mu z mocy ustawy. Na potwierdzenie powyższego Wnioskodawca powołał wyrok S. N. z dnia 3 września 2009 r., sygn. akt I CSK 25/09.

Zdaniem Wnioskodawcy rekompensata, którą przekaże mu E. B. jest zwolniona od podatku.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca stwierdził, iż podtrzymuje swoje dotychczasowe stanowisko, że należna mu rekompensata, w wysokości odpowiadającej jego udziałowi w spadku po matce Pani Z. S., zwolniona jest z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 30a ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 31 sierpnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-513/12/HK #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając, że środki pieniężne otrzymane od E. B. podlegają opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 2 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 1396/12 oddalił skargę na interpretację indywidualną Ministra Finansów z 31 sierpnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-513/12/HK.

Od ww. wyroku Wnioskodawca wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 9 lutego 2016 r., sygn. akt II FSK 3177/13 - uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 31 sierpnia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-513/12/HK.

W uzasadnieniu ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, że nie można zgodzić się z poglądem wyrażonym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, iż środki wypłacone przez E. B. nie stanowią środków wypłaconych na podstawie ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Sąd wskazał, że nie są to jakiekolwiek środki przekazane z własnego majątku E. B., ale środki stanowiące część wypłaconej E. B. rekompensaty. Środki te stanowią zwrot należnej Skarżącemu rekompensaty, co do której wskazał jako uprawnioną E. B. Rekompensata ta, z racji wskazania E. B. przez Skarżącego w trybie art. 3 ust. 2 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej obejmowała więc także i tę część, która należała się Skarżącemu.

Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że skoro Skarżący na podstawie ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej był uprawniony do uzyskania rekompensaty na podstawie tej ustawy wskazał E. B. do przysługującej mu rekompensaty, a E. B. otrzymała rekompensatę również na podstawie tej ustawy, to część tej rekompensaty przekazana następnie przez nią na rzecz uprawnionego Skarżącego niewątpliwie również stanowi środki wypłacone na podstawie tej ustawy.

Zatem, w ocenie Sądu, w przedstawionym stanie faktycznym zostały spełnione przesłanki z art. 21 ust. 1 pkt 30a lit. a u.p.d.o.f.

Mając na uwadze uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 lutego 2016 r., sygn. akt II FSK 3177/13, jak również treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 9 maja 2012 r., który wpłynął do Organu 11 maja 2012 r., uzupełniony w dniach 1 i 29 sierpnia 2012 r., stwierdza że w świetle stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji, tj. w 2012 r., stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych od osoby wskazanej przez Wnioskodawcę jako uprawnioną do realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej - jest prawidłowe.

W myśl zasady powszechności opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wskazać należy, że stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 30a lit. a ww. ustawy wolne od podatku są przychody uzyskane z tytułu realizacji prawa do rekompensaty na podstawie ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418, z późn. zm.), przez osoby uprawnione na podstawie tej ustawy.

W rezultacie więc przysługująca osobie uprawnionej rekompensata z tytułu mienia pozostawionego poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w postaci środków pieniężnych przyznanych w decyzji właściwego organu administracji na podstawie ww. ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolniony jednak z opodatkowania tym podatkiem na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 30a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418, z późn. zm.) prawo do rekompensaty przysługuje właścicielowi nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli spełnia on łącznie następujące wymogi:

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w przypadku gdy nieruchomości pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej były przedmiotem współwłasności, prawo do rekompensaty przysługuje wszystkim współwłaścicielom, spełniającym wymogi określone w art. 2, albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych współwłaścicieli. Wskazanie osoby uprawnionej do rekompensaty następuje przez złożenie oświadczenia z podpisem poświadczonym notarialnie lub przed organem administracji publicznej albo przez złożenie oświadczenia w polskiej placówce konsularnej.

W przypadku śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, prawo do rekompensaty przysługuje wszystkim spadkobiercom albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych spadkobierców, jeżeli spełniają wymóg określony w art. 2 pkt 2. Wskazanie osoby uprawnionej do rekompensaty następuje przez złożenie oświadczenia z podpisem poświadczonym notarialnie lub przed organem administracji publicznej albo przez złożenie oświadczenia w polskiej placówce konsularnej (art. 3 ust. 2 ww. ustawy).

Prawo do rekompensaty potwierdzone na podstawie niniejszej ustawy albo odrębnych przepisów jest niezbywalne (art. 4 ww. ustawy).

Stosownie do brzmienia art. 5 ust. 1 cyt. ustawy potwierdzenie prawa do rekompensaty następuje na wniosek osoby ubiegającej się o potwierdzenie tego prawa, złożony nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r. Wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty w przypadkach, o których mowa w art. 3, składa współwłaściciel lub spadkobierca, lub wskazana osoba uprawniona do rekompensaty (ust. 2 powołanego artykułu).

Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, że matka Wnioskodawcy w dniu 21 maja 2005 r. złożyła wniosek o realizację prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W dniu 30 czerwca 2005 r. matka Wnioskodawcy zmarła.

Po śmierci matki - stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej - Wnioskodawca i jego siostra Pani W. C. aktem notarialnym z dnia 24 lutego 2006 r. wskazali Panią E. B. jako osobę, której przysługuje prawo do rekompensaty.

Wnioskodawca nie zawierał z Panią E. B. żadnych dwustronnych umów o przeniesienie prawa do rekompensaty. Natomiast na żądanie Wnioskodawcy - Pani E. B. jednostronnym oświadczeniem woli z dnia 9 czerwca 2006 r., złożonym w formie aktu notarialnego, oświadczyła, że wskazanie, o którym mowa wyżej nie jest zrzeczeniem się Wnioskodawcy i jego siostry prawa do rekompensaty, a jedynie upoważnieniem do reprezentowania w postępowaniu administracyjnym o uzyskanie decyzji w sprawie rekompensaty.

Decyzją z dnia 30 grudnia 2011 r. Wojewoda potwierdził prawo do rekompensaty - z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej przez Pana J. C. oraz przez spadkobierców Pana L. Ł., tj. Pana S. C., Panią J. C., Panią Z. S. i Panią M. B. - w całości wyłącznie Pani E. B. Wnioskodawca nie jest osobą wskazaną w decyzji Wojewody jako osoba, której potwierdzono prawo do rekompensaty.

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że "W związku z faktem, że A. G., W. C., R. S. i B. M. jako osobę uprawnioną wskazali E. B., prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej przyznano w całości E. B.".

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca nadmienił również, iż po śmierci matki Pani Z. S. złożył Wojewodzie wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty, tj. w dniu 30 września 2005 r.

Aktualnie Pani E. B. chce, zgodnie z decyzją Wojewody, przekazać należne części rekompensaty pozostałym i wymienionym w decyzji spadkobiercom. Realizacja tego podziału ma nastąpić przez przelanie należnych spadkobiercom kwot na ich osobiste konta bankowe.

Wskazać należy, że z art. 3 ust. 2 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej wynika, iż w przypadku śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, prawo do rekompensaty przysługuje wszystkim spadkobiercom, albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych spadkobierców, jeżeli spełnią wymóg określony w art. 2 ust. 2. Wskazanie osoby uprawnionej do rekompensaty następuje przez złożenie oświadczenia z podpisem poświadczonym notarialnie lub przed organem administracji publicznej, albo przez złożenie oświadczenia w polskiej placówce konsularnej.

Wedle zaś art. 5 ust. 1 tej ustawy, potwierdzenie prawa do rekompensaty następuje na wniosek osoby ubiegającej się o potwierdzenie tego prawa, złożony nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r.

Z powołanych przepisów w ogóle nie wynikają skutki wskazania osoby uprawnionej do rekompensaty. W szczególności nie wynika to, że wskazanie oznacza zrzeczenie się przysługującej rekompensaty.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca - zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy - był osobą uprawnioną do uzyskania rekompensaty. Co więcej, nawet wystąpił z wnioskiem o jej realizację. Dopiero w toku postępowania złożył oświadczenie o wskazaniu E. B. jako uprawnionej do przypadającej mu części rekompensaty.

Gdyby Wnioskodawca nie był uprawniony do uzyskania rekompensaty, nie mógłby skutecznie wskazać innej osoby, jako uprawnionej do jego części, a ta osoba nie otrzymałaby również w tej części należnej rekompensaty. Nie ulega przy tym wątpliwości, że uzyskana przez Wnioskodawcę od E. B. kwota stanowi przychód z tytułu realizacji prawa do rekompensaty, bowiem jest to kwota, która stanowi część wypłaconej E. B. przez Skarb Państwa rekompensaty. Rekompensata wypłacona E. B. obejmowała również część należną Wnioskodawcy.

Przechodząc na grunt przepisów podatkowych należy zwrócić uwagę, że z literalnej wykładni art. 21 ust. 1 pkt 30a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych muszą być spełnione dwie przesłanki:

Dokonując wykładni art. 21 ust. 1 pkt 30a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy mieć na względzie, że sformułowanie "przez osobę uprawnioną" odnosi się do sformułowania "przychody uzyskane". Oznacza to, że zwolnione są te przychody, które zostały uzyskane przez osoby uprawnione na podstawie ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej i zostały uzyskane z tytułu realizacji prawa do rekompensaty - czyli warunkiem zwolnienia nie musi być wystąpienie przez tę osobę o realizację prawa do rekompensaty.

Literalna wykładnia art. 3 ust. 2 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, który musi być wykładany łącznie z przepisem stanowiącym podstawę do zwolnienia, czyli z art. 21 ust. 1 pkt 30a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prowadzi do wniosku, że zawarte w nim sformułowanie "wskazana" nie oznacza, iż na skutek wskazania jednego ze spadkobierców przez innych spadkobierców uprawnionych do rekompensaty dochodzi do zrzeczenia się przez nich przysługującego im prawa do rekompensaty (to jest całkowitej i definitywnej rezygnacji z tego prawa na rzecz innej osoby). Przepis art. 3 ust. 2 ani art. 5 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej nie posługuje się bowiem pojęciem "zrzeczenie".

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego nie wynika, iżby wolą E.B. było uzyskanie dla siebie rekompensaty w części, w której przysługiwałaby ona Wnioskodawcy, na co wskazuje jej oświadczenie z dnia 9 czerwca 2006 r. Wynika z niego, że wskazanie jej przez Wnioskodawcę nie oznacza zrzeczenia się przez niego prawa do rekompensaty. Faktycznie miało to na celu przyspieszenie postępowania (poprzez zminimalizowanie kręgu stron, którym organ musi doręczać decyzje, zawiadamiać o przeprowadzanych dowodach itd.), by ostatecznie po uzyskaniu rekompensaty przez E. B., Wnioskodawca mógł otrzymać od niej należną mu część.

Podsumowując, należy stwierdzić, że wykładnia literalna art. 21 ust. 1 pkt 30a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w powiązaniu z art. 3 ust. 2 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej daje podstawy do przyjęcia poglądu, iż przekazana (zwrócona) Wnioskodawcy - jako jednemu ze spadkobierców uprawnionemu do rekompensaty przez osobę wskazaną przez wszystkich spadkobierców - kwota podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym znajduje zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 30a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zostały spełnione przesłanki wskazane w tym przepisie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 lutego 2016 r., sygn. akt II FSK 2393/13 - stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.