IBPB-2-1/4511-264/15/PM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2015 r. (data wpływu do Biura - 29 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracowników wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 29 czerwca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracowników wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadający siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, wchodzi w skład międzynarodowej grupy kapitałowej G. M. Podstawowym przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jest produkcja samochodów osobowych oraz jednostek napędowych do samochodów w dwóch lokalizacjach - zakładach produkcyjnych położonych w G. (produkcja samochodów) oraz T. (produkcja jednostek napędowych). Działalność gospodarcza Wnioskodawcy w T. prowadzona jest w formie dwóch zarejestrowanych w Krajowym Rejestrze Sądowym oddziałów.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca użytkuje samochody (stanowiące własność Wnioskodawcy), które przydzielane są zatrudnionym pracownikom w celu umożliwienia im właściwego wykonywania powierzonych zadań służbowych. W szczególności, udostępnienie pracownikom samochodów służbowych uwarunkowane jest wykonywaniem obowiązków służbowych w dwóch lokalizacjach Wnioskodawcy, w których prowadzona jest działalność produkcyjna (tekst jedn.: w siedzibie Wnioskodawcy w G. oraz w jednym z oddziałów Spółki w T.).

W chwili obecnej Wnioskodawca planuje dokonanie zmian w wewnętrznych regulacjach dotyczących użytkowania pojazdów. W regulaminie korzystania z samochodów służbowych, poza szeregiem unormowań opisujących zasady korzystania z pojazdów oraz odpowiedzialności za powierzone mienie, przewidziana będzie m.in. możliwość wyznaczenia danemu pracownikowi (m.in. osobom zatrudnionym na stanowiskach kierowniczych, głównym specjalistom), w ramach wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych, miejsca parkowania (garażowania) samochodu służbowego w miejscu jego zamieszkania (bądź w innym miejscu wyznaczonym przez Wnioskodawcę).

Wyznaczenie miejsca parkowania (garażowania) w miejscu zamieszkania pracownika (bądź w innym wyznaczonym przez Wnioskodawcę miejscu) będzie następować w ramach umowy o powierzeniu mienia z obowiązkiem jego zwrotu (dalej: "Umowa").

Decyzja o zawarciu Umowy z danym pracownikiem uzależniona będzie od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska i pełnionych funkcji a także wymogów w zakresie stałej mobilności i dyspozycyjności (tekst jedn.: konieczności częstego przemieszczenia się w celach służbowych pomiędzy poszczególnymi lokalizacjami zakładów Wnioskodawcy, świadczenia pracy poza siedzibą Wnioskodawcy lub koniecznej obecności w pracy w sytuacjach nagłych/ kryzysowych, poza standardowymi godzinami pracy). W przypadkach, gdy każdorazowe pozostawianie samochodu przy siedzibie (oddziale) Wnioskodawcy będzie niecelowe (będzie wiązać się ze zbędnymi nakładami czasu i kosztów), a jednocześnie wyznaczenie przez Wnioskodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania pracownika będzie zapewniać bezpieczeństwo samochodu oraz bezpośrednią gotowość do jego użytkowania w celu świadczenia pracy, Wnioskodawca zawrze z pracownikiem Umowę.

Z Umowy będzie wynikać m.in. obowiązek pracownika do zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

W konsekwencji, parkowanie samochodów służbowych przez pracowników po godzinach pracy będzie następowało w miejscu ich zamieszkania (albo w jego pobliżu), a więc w miejscu innym aniżeli siedziba Wnioskodawcy lub inne miejsce wykonywania pracy, co oznacza, że pracownicy w celu dotarcia do miejsca wykonywania pracy będą odbywali tymi samochodami przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem.

Wnioskodawca zaznacza, że opisane w niniejszym wniosku przejazdy nie będą wiązały się z uzyskaniem przez pracowników osobistych korzyści, lecz będą stanowić realizację ich zadań służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przejazdy pracowników Wnioskodawcy, z którymi zostanie zawarta Umowa, z miejsca garażowania/parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (do siedziby Wnioskodawcy bądź innego miejsca wykonywania pracy) i z powrotem, spowodują powstanie przychodu ze stosunku pracy na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, a w konsekwencji obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych po stronie Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, przejazdy pracowników Wnioskodawcy, z którymi zostanie zawarta Umowa, z miejsca garażowania/parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (do siedziby Wnioskodawcy bądź innego miejsca wykonywania pracy) i z powrotem, nie spowodują powstania przychodu ze stosunku pracy na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, niektórzy pracownicy Wnioskodawcy będą zobowiązani do garażowania/parkowania powierzonych im samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania (bądź w innym miejscu wyznaczonym przez Wnioskodawcę), zapewniającym ochronę samochodu przed zniszczeniem, kradzieżą bądź uszkodzeniem. Celem umożliwienia garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników będzie zapewnienie ich odpowiedniej dyspozycyjności oraz mobilności, co jest niezbędne z uwagi na charakter i prawidłowe wykonywanie obowiązków pracowniczych.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania oraz dbania o powierzone pracownikowi mienie pracodawcy, przewidzianych w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.).

W związku z powyższym, w świetle przepisów Kodeksu pracy samochody służbowe powierzone pracownikom w sposób opisany powyżej stanowić będą mienie powierzone pracownikowi z obowiązkiem jego zwrotu. Powyższe będzie z kolei rodzić po stronie pracownika obowiązek dbania o mienie pracodawcy oraz zapewnienia mu ochrony przed ewentualnymi szkodami (zgodnie z art. 100 § 2 pkt 4 Kodeksu pracy). Niewywiązanie się z powyższego obowiązku będzie mogło z kolei prowadzić do powstania odpowiedzialności za szkody powstałe w mieniu pracodawcy w pełnej wysokości (art. 124 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy) a nawet prowadzić do rozwiązania umowy o pracę.

Mając na względzie powyższe, parkowanie samochodu służbowego w miejscu wskazanym przez pracodawcę w Umowie będzie stanowiło realizację obowiązków służbowych wynikających ze stosunku pracy, tj. obowiązku zapewnienia odpowiedniej ochrony i dbałości o mienie powierzone pracownikowi przez pracodawcę.

W związku z powyższym, korzystanie z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca gwarantującego stały nadzór nad powierzonym samochodem służbowym (np. z miejsca zamieszkania pracownika) do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem będzie stanowić w dalszym ciągu realizację obowiązków służbowych spoczywających na pracowniku. Pracownik przejmie bowiem od Wnioskodawcy (jako pracodawcy) pieczę nad powierzonym samochodem i będzie zobowiązany do wykonywania czynności związanych z jego bezpiecznym przechowywaniem.

W ocenie Wnioskodawcy należy także odróżnić z jednej strony wykorzystywanie samochodu do celów prywatnych od przejazdów odbywających się w związku z realizacją zadań wynikających ze stosunku pracy. Specyfika pracy na niektórych stanowiskach, dla których Spółka planuje podpisywanie Umów jak również uwarunkowania związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w kilku lokalizacjach powodują, że przejazdy pracowników mają na celu zapewnienie właściwej i efektywnej organizacji pracy. W takich przypadkach brak jest interesu osobistego pracowników w korzystaniu z samochodów służbowych. Działanie takie jest natomiast podyktowane względami racjonalnymi i potrzebą zapewnienia odpowiedniej dyspozycyjności oraz mobilności niektórych grup pracowników (np. pracowników kadry zarządzającej, samodzielnych specjalistów).

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż w powyższym przypadku każdorazowe pozostawienie samochodów służbowych w siedzibie Wnioskodawcy byłoby niecelowe, gdyż pracownicy musieliby niejednokrotnie dojeżdżać do siedziby Wnioskodawcy w celu zabrania samochodu służbowego, co wiązałoby się ze znacznymi nakładami czasu i kosztów. Analogiczna sytuacja miałaby miejsce w sytuacjach, w których pracownicy wykonywaliby zadania zlecone przez Wnioskodawcę poza siedzibą Wnioskodawcy do końca ich dnia roboczego. Przyjęcie planowanego rozwiązania będzie zatem równoznaczne z uzyskaniem szeregu korzyści ekonomicznych po stronie Wnioskodawcy (ograniczenie wydatków związanych z przejazdami służbowymi, krótszy czas dojazdu pracownika do miejsca wykonywania pracy).

W konsekwencji przejazdy pracownika z miejsca garażowania/parkowania samochodów do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą powodować powstania przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia a w konsekwencji ich wartości nie będzie można uznać za dodatkowy przychód pracownika ze stosunku pracy.

W ocenie Wnioskodawcy przejazdy pomiędzy wyznaczonym miejscem garażowania/parkowania samochodu służbowego, a miejscem wykonywania pracy, tj. do siedziby (oddziału) Wnioskodawcy lub innych miejsc wykonywania pracy będą stanowiły element realizacji obowiązków służbowych, jakimi są dyspozycyjność i mobilność danego pracownika, jak również będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażająca się poprzez garażowanie/parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika (bądź w innym wyznaczonym przez Wnioskodawcę miejscu) oraz sprawowanie nad nim pieczy. Realizacja obowiązków służbowych (pracowniczych) nie może natomiast generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy (w odróżnieniu od otrzymywanego za nią wynagrodzenia).

Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) w związku z przejazdami pracowników, z którymi zostanie zawarta Umowa, z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał stanowiska zaprezentowane przez organy podatkowe w wydanych interpretacjach indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do powołanego art. 14c § 1 odstąpiono od oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.