IBPB-2-1/4511-153/15/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 maja 2015 r. (data wpływu do Biura - 15 maja 2015 r.), uzupełnionym 28 lipca 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udostępnienia samochodu prezesowi spółki:

* w części dotyczącej wykorzystania samochodu służbowego w celach prywatnych - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej wykorzystania samochodu służbowego w celach służbowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 maja 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udostępnienia samochodu prezesowi spółki.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z tym, w piśmie z 9 lipca 2015 r., znak: IBPB-2-1/4511-153/15/MD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 28 lipca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Prezes Zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wykonuje swoją funkcję społecznie. Nie jest pracownikiem ani też nie jest związany ze spółką jakąkolwiek inną umową, na podstawie której wykonywałby obowiązki Prezesa Zarządu. Spółka zamierza przekazać Prezesowi samochód służbowy do wykorzystania.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż samochód ten będzie wykorzystywany zarówno w celach służbowych jak i prywatnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy spółka powinna zaliczyć Prezesowi jako przychód do opodatkowania wartość rynkową uzyskanego przez Prezesa prawa do korzystania z samochodu.

Według oceny Wnioskodawcy, spółka winna zaliczyć Prezesowi do przychodu wartość rynkową uzyskanego przez Prezesa prawa do korzystania z samochodu służbowego. W rozpoznawanym przypadku nie można zastosować art. 12a (winno być art. 12 ust. 2a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem Prezes Zarządu nie jest pracownikiem spółki. Wobec powyższego na podstawie art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość prawa do korzystania ze służbowego samochodu stanowić będzie dla Prezesa przychód do opodatkowania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 powołanej ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca, w art. 10 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, wyróżnia jako odrębne źródło przychodów działalność wykonywaną osobiście.

Stosownie do treści art. 13 pkt 7 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Przepis art. 11 ust. 2a ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowanie przychodów wymienionych w art. 13 pkt 7 ww. ustawy uzyskiwanych przez osobę fizyczną, o której mowa w art. 3 ust. 1 cyt. ustawy, a zatem mającej nieograniczony obowiązek podatkowy, odbywa się na zasadach określonych w art. 27 i art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30f, pobiera się od podstawy jego obliczenia według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Do uzyskanych z tego tytułu przychodów należy zaliczać wszelkie świadczenia uzyskane z tytułu pełnienia funkcji. Jak wynika bowiem z powołanych przepisów, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W prawie cywilnym pojęcie "świadczenia" rozpatruje się na tle stosunku zobowiązaniowego w ten sposób, że przez świadczenie rozumie się zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu podlegającego ochronie interesowi wierzyciela (art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.)). Najogólniej rzecz biorąc świadczenie polegać może na zachowaniu się czynnym - działaniu lub zachowaniu się biernym, tj. zaniechaniu, czyli powstrzymywaniu się od jakiegoś działania.

Pojęcie nieodpłatnego świadczenia dla celów podatkowych ma jednak szerszy zakres niż w prawie cywilnym. I tak przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tekst jedn.: nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

W doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż na pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" składają się łącznie dwa elementy: po pierwsze chodzi o wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, w wyniku których podatnik otrzymuje w sposób nieodpłatny, tj. nie związany z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, oraz po drugie takie przysporzenie majątkowe jest uzyskiwane kosztem innego podmiotu.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Prezes Zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wykonuje swoją funkcję społecznie. Nie jest pracownikiem ani też nie jest związany ze spółką jakąkolwiek inną umową, na podstawie której wykonywałby obowiązki Prezesa Zarządu. Spółka zamierza przekazać Prezesowi samochód służbowy do wykorzystania. Samochód ten będzie wykorzystywany zarówno do celów służbowych jak i prywatnych.

Należy się zatem zgodzić z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż w przedstawionej sytuacji nie można zastosować art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż Prezes Zarządu nie jest pracownikiem spółki, a powołany przepis dotyczy tylko świadczeń otrzymanych przez pracowników.

Następnie wskazać należy, że wykorzystywanie przez Prezesa Zarządu spółki samochodu do odbywania podróży w związku z pełnioną przez niego funkcją w celach związanych z działalnością spółki (a zatem w celach służbowych) - nie będzie generowało przychodu po jego stronie, a tym samym nie będzie rodziło obowiązku po stronie spółki - jako płatnika - obowiązku w zakresie poboru podatku dochodowego.

Natomiast w sytuacji gdy samochód, który spółka udostępniła Prezesowi będzie przez niego wykorzystywany do własnych celów prywatnych, to wówczas po stronie Prezesa powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Jako, że przychód ten nie korzysta ze zwolnienia spółka będzie zobowiązana ustalić wartość tego świadczenia stosownie do art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz pobrać i odprowadzić podatek z tego tytułu.

Zatem, jako że w treści uzupełnienia wniosku wskazano, iż samochód będzie wykorzystywany przez Prezesa zarówno w celach służbowych jak i prywatnych, natomiast w zajętym stanowisku Wnioskodawca ogólnie stwierdził, iż wartość prawa do korzystania ze służbowego samochodu stanowić będzie dla Prezesa przychód do opodatkowania, Organ uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej wykorzystania samochodu służbowego w celach służbowych należało uznać za nieprawidłowe, natomiast w części dotyczącej wykorzystania samochodu służbowego w celach prywatnych należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.