IBPB-2-1/4511-121/15/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 30 kwietnia 2015 r. (data wpływu do Biura - 6 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej:

* w części dotyczącej odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu na przejazd na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu na przejazd na badania diagnostyczne i wizyty lekarskie - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 maja 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu.

Z uwagi na fakt, że z treści wniosku wynikało, że Wnioskodawca może oczekiwać wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej również w części dotyczącej odliczenia wydatków na: zakup zleconych lekarstw, badania diagnostyczne, prywatne wizyty lekarskie oraz zakup okularów korekcyjnych, jednakże wniosek w tej części nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 9 lipca 2015 r. znak: IBPB-2-1/4511-121/15/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosku nie uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2001 r., zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej, Wnioskodawca został zakwalifikowany do II grupy inwalidzkiej, w związku ze służbą w Straży Pożarnej. Równocześnie Powiatowy Zespół Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności - orzeczeniem z 12 lutego 2001 r. - przyznał Wnioskodawcy na stałe umiarkowany stopień niepełnosprawności (Wnioskodawca posiada stosowne dokumenty).

Do 2014 r. Wnioskodawca w sumie 23 razy korzystał z leczenia szpitalnego. W listopadzie 2010 r. przeszedł operację usunięcia raka prostaty. Operacja, w połączeniu ze schorzeniami kardiologicznymi - pociągnęła za sobą konieczność wykonywania bardzo częstych profilaktycznych badań diagnostycznych, mających na celu m.in. wcześniejsze wykrycie ewentualnych przerzutów lub komplikacji chorobowych.

W 2014 r. Wnioskodawca uczestniczył w 42 wizytach lekarskich, badaniach diagnostycznych oraz zabiegach rehabilitacyjnych, w tym zaliczył pięciotygodniowy pobyt na Dziennym Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej Szpitala w B. Pobyt ten związany był z codziennym dojazdem na ww. Oddział i odbyciem zaplanowanych zabiegów rehabilitacyjnych (zabiegi te opisane są w karcie zabiegowej).

Dodatkowy problem Wnioskodawcy to starcze, zwyrodnieniowe schorzenie stawów skokowych, które ma określony (zwykle bolesny) wpływ na jego sprawność - zdolność poruszania się. W miesiącu wrześniu 2014 r. Wnioskodawca był zmuszony skorzystać z pomocy chirurga-traumatologa, który zlecił mu stosowanie wkładek ortopedycznych i skierował na rehabilitację ortopedyczną (w wyniku oczekiwania "w kolejce" rehabilitacja ta została przeprowadzona dopiero w lutym 2015 r.; Wnioskodawca jest w posiadaniu potwierdzenia tej wizyty oraz kopii skierowania na rehabilitację).

Z powodu swoich dolegliwości zdrowotnych Wnioskodawca jest stałym pacjentem Specjalistycznych Przychodni Lekarskich, w tym m.in.:

* Poradni Kardiologicznej, Nefrologicznej, Urologicznej i Chirurgiczno-Ortopedycznej Szpitala w B.,

* Poradni Hepatologicznej Centrum Onkologii w B.,

* Specjalistycznej Poradni Okulistycznej dr J. S. w B.,

* Przychodni Rehabilitacyjnej "D." w B.,

* Dziennego Oddziału Rehabilitacji Kardiologicznej Szpitala w B.

Szczegóły dotyczące wykonywanych czynności, zabiegów, badań lekarskich oraz rehabilitacji znajdują się w dokumentacji medycznej ww. Poradni.

W posiadaniu Wnioskodawcy znajdują się kopie skierowań, kart rejestracyjnych, wyników przeprowadzonych badań, szpitalnych kart wypisowych - potwierdzających wykonanie ww. czynności medycznych.

Ponadto potwierdzenie ww. działań jest opisane w Zintegrowanym Informatorze Pacjenta (ZIP) wprowadzonym przez Narodowy Fundusz Zdrowia od 1 lipca 2013 r. - zip.nfz.gov.pl.

Na wszystkie ww. wizyty lekarskie, badania diagnostyczne i zabiegi rehabilitacyjne Wnioskodawca dojeżdżał swoim samochodem osobowym. W 2014 r. przejechał tym samochodem łącznie ok. 13.000 km; koszt utrzymania i użytkowania tego samochodu to ok. 4.900 zł. Jako właściciel pojazdu, Wnioskodawca ponosi wyłącznie i osobiście wszystkie wydatki związane z użytkowaniem samochodu. Wnioskodawca posiada stosowne rachunki za przeglądy i naprawy samochodu, rejestrację i ubezpieczenie oraz rachunki za paliwo.

Jako załącznik do wniosku, Wnioskodawca podał wykaz niezbędnych wizyt lekarskich, zabiegów rehabilitacyjnych i badań laboratoryjnych w 2014 r. (42 pozycje), do dojazdu na które używał prywatnego samochodu osobowego.

Wnioskodawca wskazał również we wniosku, że w 2014 r. poniósł wydatek na zakup okularów korekcyjnych do pracy przy komputerze (posiada na to fakturę) oraz, że wydał w tym samym roku ponad 1.200 zł na: zakup zleconych lekarstw, badania diagnostyczne oraz prywatne wizyty lekarskie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może w swoim zeznaniu podatkowym za 2014 r. złożyć wniosek o odliczenie wydatków na używanie samochodu osobowego, stanowiącego jego własność dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (2.280 zł).

Zdaniem Wnioskodawcy, może on odliczyć wydatki na używanie samochodu, gdyż:

* samochód stanowi jego własność i służy do dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne,

* Wnioskodawca ponosi osobiście koszty jego eksploatacji,

* Wnioskodawca jest zaliczony na stałe do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (II grupa inwalidzka),

* przebyte choroby, zabiegi, wizyty lekarskie, badania i zabiegi rehabilitacyjne są udokumentowane i wyczerpują zapisy art. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz art. 26 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w części odnoszącej się do możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu. W pozostałym zakresie wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Zgodnie natomiast z pkt 3 ust. 7c tegoż artykułu w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na względzie także art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną (posiada II grupę inwalidzką) o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Wnioskodawca cierpi na dolegliwości urologiczne, kardiologiczne oraz na starcze, zwyrodnieniowe schorzenie stawów skokowych, które ma określony (zwykle bolesny) wpływ na jego sprawność - zdolność poruszania się. Z powodu swych dolegliwości zdrowotnych Wnioskodawca jest stałym pacjentem Specjalistycznych Przychodni Lekarskich. W 2014 r. Wnioskodawca korzystał z usług Przychodni Kardiologicznej, Nefrologicznej, Urologicznej, Chirurgiczno-Ortopedycznej, Hepatologicznej, Okulistycznej, Rehabilitacyjnej oraz Dziennego Oddziału Rehabilitacji Kardiologicznej Szpitala w B. Wnioskodawca w 2014 r. uczestniczył w 42 wizytach lekarskich, badaniach diagnostycznych oraz zabiegach rehabilitacyjnych, w tym zaliczył pięciotygodniowy pobyt na Dziennym Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej Szpitala w B. Pobyt ten związany był z codziennym dojazdem na ww. Oddział i odbyciem zaplanowanych zabiegów rehabilitacyjnych (zabiegi te opisane są w karcie zabiegowej). Wnioskodawca posiadał skierowania na zabiegi. Szczegóły dotyczące wykonywanych czynności, zabiegów, badań lekarskich oraz rehabilitacji znajdują się w dokumentacji medycznej ww. Poradni. Wnioskodawca dojeżdżał własnym samochodem na ww. zabiegi rehabilitacyjne do szpitala a także dojeżdżał tym samochodem do poszczególnych przychodni na wizyty lekarskie oraz na zabiegi rehabilitacyjne lub badania diagnostyczne, ponosząc wydatki z tytułu tych dojazdów.

Na tle zaprezentowanych przepisów prawa podatkowego oraz opisanych okoliczności faktycznych wniosku należy wskazać, że możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, wydatków poniesionych w związku z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne należy ustalić poprzez analizę postanowień art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł. Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Z analizy cytowanego powyżej przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy:

Stosowanie odliczenia wskazanego w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy dotyczy wyłącznie właścicieli lub współwłaścicieli samochodów. Przepis ten nie wymaga natomiast, aby osoba niepełnosprawna posiadała prawo jazdy i użytkowała samochód jako kierowca.

Zaznaczyć ponadto należy, że określona w ww. ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu do przejazdu na niezbędne (konieczne) zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza).

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest kwotą odliczenia z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu. Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki dotyczące używania samochodu, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2.280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wymienionej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu. W świetle analizowanego przepisu, mogą podlegać odliczeniu tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

W celu analizy i uznania zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie zabiegu leczniczo-rehabilitacyjnego.

Ww. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, W-wa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei "rehabilitacja" jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast "rehabilitacja lecznicza" jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Jak wynika z analizowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - uprawnienie do odliczenia wydatków ponoszonych na używanie samochodu przez osobę niepełnosprawną nie dotyczy jakichkolwiek wyjazdów związanych z leczeniem, badaniami, wizytami u lekarzy, konsultacjami, diagnostyką. Na podstawie jego dyspozycji z odliczenia mogą korzystać tylko takie wydatki, które zostały poniesione przez osobę uprawnioną wyłącznie na dojazdy na niezbędne (konieczne) zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Analizowany przepis nie pozostawia w tym zakresie żadnych wątpliwości. Odliczyć od podstawy opodatkowania można tylko te wydatki, które zostały poniesione w związku z używaniem samochodu na cel ściśle określony w tym przepisie. Tym samym odliczeniu nie podlegają te wydatki, które zostały poniesione na dojazdy z tytułu innego rodzaju czynności niż zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Analizując stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz stan prawny przedstawiony powyżej wskazać należy, iż wydatki związane z dojazdem na badania laboratoryjne i wizyty u lekarzy specjalistów nie spełniają przesłanek określonych w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyraźną wolą ustawodawcy przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy dotyczy zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, a więc zabiegów, które jak wynika z powołanych wyżej definicji obejmują połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym. Zatem, wyjazdy Wnioskodawcy w celu badań i konsultacji - nawet jeśli są zlecone przez lekarzy prowadzących i stanowią nieodłączny element procesu rehabilitacji - nie mogą zostać zaliczone do zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 listopada 2013 r. sygn. akt II FSK 2853/11 " (...) nie każda wizyta u lekarza specjalisty jest jednocześnie zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym i nie ulega wątpliwości, że wizyty kontrolne u lekarza, czy też badania lekarskie nie są tożsame z określeniem "zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne". Twierdzenie przeciwne - jest oczywiście bezzasadne i to nie tylko z racji elementarnych reguł językowych, ale też ze względów wynikających z zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego."

Odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają z kolei wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu używania samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zlecone przez lekarza specjalistę zabiegi rehabilitacyjne. Wydatki te Wnioskodawca ma prawo odliczyć od dochodu za 2014 r. jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne, w wysokości faktycznie poniesionej. Przy czym maksymalne odliczenie nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł.

W tym celu Wnioskodawca powinien złożyć do Urzędu Skarbowego korektę zeznania za 2014 rok i wraz z korektą złożyć pismo uzasadniające przyczyny korekty.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Natomiast wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z pozostałymi dojazdami, tj. na badania diagnostyczne oraz na wizyty lekarskie, nie mogą zostać odliczone od dochodu Wnioskodawcy w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 14 wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie są to wyjazdy związane z zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.