IBPB-2-1/4511-109/15/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 maja 2015 r. (data wpływu do Biura - 5 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia uzyskanego z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 maja 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia uzyskanego z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest producentem komponentów dla przemysłu motoryzacyjnego, jak również produktów dla branży meblarskiej i AGD. Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę.

Wnioskodawca oddaje do użytku swoim pracownikom samochody osobowe. Pojazdy są własnością Spółki, bądź są użytkowane przez Spółkę na podstawie umów leasingu. Samochody osobowe oddawane są pracownikom przede wszystkim do wykorzystania do celów służbowych, jednakże pracownicy uprawnieni są również do korzystania z pojazdów nieodpłatnie, w celach prywatnych.

Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, w ciągu roku oblicza, i pobiera zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania samochodów służbowych na cele prywatne, w wysokości ustalonej w art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aktualnie Wnioskodawca rozważa wprowadzenie nowych zasad wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych. Planowane jest wprowadzenie dla pracowników limitu kilometrów wykorzystania samochodów służbowych do celów prywatnych w miesięcznym okresie rozliczeniowym. Limit ten wynosić będzie 300 km

Pracownicy Wnioskodawcy po zakończeniu każdego miesiąca obowiązani będą do złożenia oświadczenia, w którym wskażą liczbę kilometrów przejechanych w danym miesiącu do celów prywatnych oraz w przypadku przekroczenia limitu ustalonego przez Wnioskodawcę - ilość paliwa (w litrach) zużytego przez pracowników do jazd prywatnych ponad określony przez Wnioskodawcę limit. Ilość paliwa będzie obliczana według parametrów zużycia paliwa wskazanych przez producenta samochodu lub według własnych wyliczeń.

W przypadku gdy pracownik w danym miesiącu nie przekroczy ustalonego przez Wnioskodawcę limitu kilometrów wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, wysokość przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń będzie równa kwocie ryczałtu wynikającej art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie doliczy do przychodów pracownika wartości paliwa zużytego przez pracownika.

W przypadku przekroczenia ustalonego przez Wnioskodawcę limitu kilometrów przez poszczególnych pracowników w danym miesiącu, Wnioskodawca planuje stosować jedno z dwóch poniższych, alternatywnych rozwiązań:

1. obok wartości nieodpłatnego świadczenia wynikającego z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiącego przychód pracownika, Wnioskodawca ustali wartość nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika z tytułu wykorzystania przez pracownika paliwa do jazd w celach prywatnych ponad określony przez Wnioskodawcę limit kilometrów; Wnioskodawca obliczy wartość nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika z tytułu wykorzystania paliwa do jazd prywatnych ponad przysługujący pracownikowi limit za dany miesiąc, mnożąc ilość zużytego przez pracownika paliwa ponad limit (zgodnie z oświadczeniem pracownika) i średnią cenę litra paliwa z ostatniego dnia bądź tygodnia danego miesiąca publikowaną dla województwa, w którym Wnioskodawca posiada swoją siedzibę; tak obliczona wartość nieodpłatnego świadczenia zostanie doliczona do przychodów pracownika ze stosunku pracy (wariant 1), lub

2. Wnioskodawca ustali wartość nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika w wysokości wynikającej z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracownik będzie natomiast obowiązany do zatankowania z własnych środków paliwa do samochodu służbowego w ilości zużytej do jazd prywatnych ponad limit ustalony przez Wnioskodawcę (ilość paliwa, którą pracownik obowiązany będzie nabyć do samochodu służbowego Wnioskodawcy wynikać będzie z oświadczenia pracownika). W praktyce oznacza to, że pracownik będzie zobowiązany do zwrotu Wnioskodawcy paliwa w ilości zużytej dla celów prywatnych ponad określony przez Wnioskodawcę limit. Jednocześnie pracownik będzie zobowiązany przedłożyć Wnioskodawcy dowody potwierdzające ilość zatankowanego do samochodu służbowego paliwa oraz wysokość poniesionych przez niego wydatków (np. paragon czy faktura ze stacji paliw). Wnioskodawca nie będzie doliczać wartości paliwa zużytego na dojazd prywatny ponad limit do przychodów pracownika ze stosunku pracy (wariant 2).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy poszczególni pracownicy, którzy nie przekroczą w danym miesiącu limitu kilometrów wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych (ustalonego przez Wnioskodawcę w wysokości 300 km), uzyskują nieodpłatne świadczenie z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych jedynie w kwocie odpowiadającej kwocie ryczałtu określonej w art. 12a ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy na Wnioskodawcy, jako płatniku podatku, ciąży obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek z tytułu nieodpłatnego świadczenia uzyskiwanego przez pracowników, jedynie od wartości nieodpłatnego świadczenia wynikającej z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, poszczególni pracownicy, którzy nie przekroczą w danym miesiącu limitu kilometrów wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych (ustalonego przez Wnioskodawcę w wysokości 300 km), uzyskują nieodpłatne świadczenie z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych jedynie w kwocie odpowiadającej kwocie ryczałtu określonej w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Wnioskodawcy, jako płatniku podatku, ciąży obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek z tytułu nieodpłatnego świadczenia uzyskiwanego przez pracowników, jedynie od kwoty wynikającej art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ustawodawca z dniem 1 stycznia 2015 r. w sposób szczególny uregulował zasady ustalania wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych. Uzasadniając zmianę prowadzoną do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał, że "Mimo, że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu". Ustawodawca zaproponował więc rozwiązanie polegające na określeniu w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wartości tego świadczenia, co w jego ocenie pozwala na uniknięcie wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Jak wynika z uzasadnienia do ustawy nowelizującej do obliczenia wartości przychodu za każdy miesiąc korzystania z samochodu przyjęto:

- dla samochodów o pojemności skokowej silnika do 1600 cm³ - iloczyn 300 km i stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³, o której mowa w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271, dalej jako "Rozporządzenie"), tj. 300 km x 0,8358 zł. Tak obliczony przychód wynosi 250,74 zł, po odrzuceniu groszy 250 zł; dla samochodów o pojemności skokowej silnika powyżej 1600 cm³ - przyjęto 160% przychodu obliczonego w sposób wskazany w pkt 1 (400 zł).

W ocenie Wnioskodawcy, odwołanie się przez ustawodawcę przy ustaleniu wysokości przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób bezpośredni do stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu właściwych w przypadku wykorzystywania samochodów prywatnych do celów służbowych, wskazuje, że wartość przychodu jaki pracownik uzyskuje w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych (art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) obejmuje zarówno koszty używania samochodu służbowego jak i wydatki eksploatacyjne związane z jego używaniem, w tym koszty paliwa zużytego przez pracownika do celów prywatnych.

Stawki za 1 km przebiegu pojazdu przy wykorzystywaniu samochodu prywatnego do celów służbowych (tzw. "kilometrówka") określone w Rozporządzeniu stanowią swego rodzaju ekwiwalent za koszty przejazdu odzwierciedlający zużycie własnego samochodu (w który mieści się zużycie paliwa oraz zużycie samochodu). Kwota wypłacana przez pracodawcę z tytułu korzystania przez pracownika z prywatnego pojazdu powinna bowiem zrekompensować całość wydatków pracownika na przejechanie określonego dystansu. Kwota ta powinna zatem zawierać nie tylko koszt zużycia samochodu prywatnego, ale także koszty paliwa oraz inne wydatki związane z eksploatacją pojazdu. Stawka ryczałtowa za 1 kilometr przejazdu została skalkulowana w taki sposób, aby zapewnić zwrot kosztów pracownikowi wykorzystującemu własny pojazd do podróży służbowych.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Wnioskodawcy wartość przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych określona w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera w sobie wartość przychodu pracownika z tytułu udostępnienia mu przez pracodawcę samochodu służbowego do celów prywatnych oraz wartość przychodu uzyskanego przez pracownika z tytułu zużycia paliwa do celów prywatnych. W ocenie Wnioskodawcy, taki sposób ustalenia przychodu pracownika odnosi się jednak jedynie do sytuacji, gdy pracownik nie przekroczy średniego przebiegu pojazdu dla celów prywatnych, tj. 300 km, który stanowi podstawę przyjętą w toku prac legislacyjnych do wyliczenia wartości nieodpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych.

Odmienna interpretacja powyższych przepisów, zakładająca, że art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa wartość przychodu jedynie z tytułu udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych, a pozostałe wydatki, w tym paliwo stanowią niezależnie od ryczałtu przychód podatkowy pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń, godziłaby w cel wprowadzenia art. 12 ust. 2a do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wiązałaby się bowiem z koniecznością prowadzenia ewidencji.

Jak wynika natomiast z uzasadnienia do ustawy nowelizującej, tj. ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, celem wprowadzenia tego przepisu było ograniczenie dodatkowych obowiązków dla przedsiębiorcy.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy poszczególni pracownicy, którzy nie przekroczą w danym miesiącu limitu kilometrów wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych (ustalonego przez Wnioskodawcę w wysokości 300 km), uzyskują nieodpłatne świadczenie z tytułu wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych jedynie w kwocie odpowiadającej kwocie ryczałtu określonej w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Wnioskodawcy, jako płatniku podatku, będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek z tytułu nieodpłatnego świadczenia uzyskiwanego przez pracowników, jedynie od kwoty wynikającej art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tę część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do zagadnienia objętego treścią pytania nr 1.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie pytania nr 1. W zakresie pozostałych dwóch pytań zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Artykuł 11 ust. 2a ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Dokonując więc wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenie "nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie - że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2a cyt. ustawy wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

W myśl art. 12 ust. 2b ww. ustawy w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2c cyt. ustawy jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Powołane wyżej przepisy dotyczące wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych weszły w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. a zostały wprowadzone ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1662).

W świetle powołanych przepisów wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ - co przy stawce podatkowej 18% oznacza kwotę 45 zł miesięcznego podatku, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ - czyli 72 zł miesięcznego podatku. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych - w wysokości 1/30 ww. kwot.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż pracownicy Wnioskodawcy będą w sposób nieodpłatny wykorzystywać samochody służbowe dla celów prywatnych. Koszty paliwa, do wysokości odpowiadającej ilości zużytego paliwa do limitu 300 km, będzie pokrywał pracodawca.

Wnioskodawca uważa, iż skoro przepisy określają w jaki sposób ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia w przypadku oddania samochodu służbowego do celów prywatnych, to sam ryczałt w pełni wyczerpuje kwotę przychodu z tytułu używania tegoż samochodu do celów prywatnych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż z przepisów podatkowych nie wynika obowiązek ewidencjonowania przebiegu pojazdu w celu ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Nie można się jednakże zgodzić z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż ryczałt w pełni wyczerpuje kwotę przychodu z tytułu używania tegoż samochodu do celów prywatnych. Należy wskazać, iż ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji gdy samochód jest np. wypożyczany. Te koszty to koszty zużytego paliwa, opłat parkingowych czy opłat za przejazdy autostradą. Takie koszty nie mogą jednak być uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a cyt. ustawy. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że chodzi o świadczenia związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania - bezpłatnie - dla celów prywatnych) a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem.

W sytuacji zatem, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika na paliwo zużyte w innych celach niż służbowych, wówczas cała wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalać na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.