IBPB-2-1/1/4515-41/15/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 8 czerwca 2015 r. (data wpływu do Biura - 10 czerwca 2015 r.), uzupełnionym 11 września 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału w nieruchomości tytułem zasiedzenia - jest prawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału w nieruchomości tytułem zasiedzenia.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 13 sierpnia 2015 r. znak: IBPB-2-1/4515-41/15/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 11 września 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest posiadaczem samoistnym w złej wierze nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, od co najmniej 30 lat. Spełnione są zatem w jej przypadku przesłanki nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie, zgodnie z art. 172 § 2 Kodeksu cywilnego.

Nieruchomość, na której posadowiony jest budynek mieszkalny była pierwotnie własnością, na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej, pradziadków Wnioskodawczyni. To oni wznieśli tam pierwszy budynek mieszkalny.

Po prababci zmarłej w 1955 r., nieruchomość odziedziczyły dzieci: Adam S., Stanisława K. oraz Ksawera S. - po 1/3 części każde z nich.

Natomiast po pradziadku zmarłym w 1961 r., na podstawie testamentu, spadek odziedziczyła Ksawera S.

Wnioskodawczyni nie posiada informacji o tym, aby po kolejnych członkach rodziny przeprowadzone zostały postępowania spadkowe ani też by ktokolwiek z nich sporządził testament. Dlatego też, jako przesłankę dalszych rozważań Wnioskodawczyni przyjęła porządek dziedziczenia ustawowego.

Adam S. zmarł bezdzietnie, spadek po nim odziedziczyła żona, zaś po niej jej dzieci pochodzące z jej poprzedniego małżeństwa.

Stanisława K., przeżyła swojego męża i spadek po niej nabyła trójka jej dzieci (dane spadkobierców nie są znane Wnioskodawczyni).

Ksawera S. jako spadkobierców pozostawiła męża - Izydora S. oraz dwoje dzieci - Edwarda S. oraz Józefę S.

Izydor S. zmarł, pozostawiwszy po sobie jako spadkobierców dzieci. Edward S. nadal żyje, Józefa S. zmarła w 1980 r., pozostawiając jako spadkobiercę męża - Mariusza F. oraz córkę -Wnioskodawczynię.

Mariusz F. zmarł w 2004 r. i pozostawił po sobie spadkobierców - Wnioskodawczynię (córkę) oraz żonę - Janinę F. (z drugiego małżeństwa nie miał dzieci).

Biorąc pod uwagę przedstawiony porządek dziedziczenia, Wnioskodawczyni przypada z tytułu dziedziczenia udział w nieruchomości, będącej przedmiotem zasiedzenia, w wysokości 1/4.

Wnioskodawczyni jest wyłącznym posiadaczem nieruchomości od czasu wyprowadzenia się stamtąd ojca - Mariusza F. w 1983 r. Do chwili obecnej upłynął zatem 30 letni okres posiadania wymagany dla posiadacza samoistnego w złej wierze dla nabycia nieruchomości przez zasiedzenie. Ponieważ Wnioskodawczyni jest zamężna i pozostaje w ustroju ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, rzecz nabyta w drodze zasiedzenia wejdzie do majątku wspólnego małżonków.

W wyżej wymienionym okresie Wnioskodawczyni wraz z mężem byli jedynymi lokatorami domu i jedynymi użytkownikami nieruchomości. Podkreślić należy, iż nigdy w tym okresie, nikt z osób uprawnionych do spadku po pradziadkach nie zgłaszał jakichkolwiek pretensji do tego przedmiotu spadkowego.

W czasie biegu terminu zasiedzenia, Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonała licznych nakładów na budynek mieszkalny (jego aktualna powierzchnia to 70 m²). Wybudowane zostało szambo w celu zaopatrzenia budynku w kanalizację, dom został wyposażony w łazienkę, centralne ogrzewanie na węgiel, wymieniono pokrycie dachu, doprowadzono instalację gazową, dokonano wymiany instalacji wodnej, okien drewnianych na plastikowe; jeden z pokoi został podzielony ścianą działową w ten sposób, że powstały dwa mniejsze pomieszczenia. Wnioskodawczyni nie dysponuje dokumentami dla wykazania wyżej wymienionych nakładów ani ich wartości. Okoliczności te mogą zostać potwierdzone jedynie przez świadków - w tym osoby, które pracowały lub pomagały przy przeprowadzaniu opisanych remontów i modernizacji, których danymi dysponuje Wnioskodawczyni. Mając jednak na względzie fakt, iż budynek mieszkalny, niepodpiwniczony, ceglany, otynkowany, bez kanalizacji i ciepłej wody składał się pierwotnie z 3 pomieszczeń, przyjąć należy, iż nastąpił przyrost jego wartości o 50%.

W związku z opisanym wyżej stanem faktycznym, Wnioskodawczyni ma zamiar w przyszłości wystąpić do Sądu z wnioskiem o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że jest spadkobierczynią osób będących pierwszymi właścicielami nieruchomości będącej przedmiotem zasiedzenia, albowiem spadek nabywany jest z mocy samego prawa z chwilą jego otwarcia. Dlatego z tytułu dziedziczenia nabyła ona udział (w wysokości 1/4) w prawie własności tej nieruchomości mimo, iż nie jest w stanie wykazać tego żadnymi dokumentami. Niestety, poza postanowieniami o stwierdzenie nabycia spadku, Wnioskodawczyni nie dysponuje innymi postanowieniami o stwierdzeniu nabycia spadku, albowiem postępowania takie albo w ogóle nie zostały przeprowadzone albo Wnioskodawczyni nie dysponuje informacjami na temat tych członków rodziny, z którymi nie utrzymywała osobistego kontaktu.

Nabycie udziału w prawie własności nieruchomości w drodze zasiedzenia możliwe jest w kilku przypadkach. Możliwe jest zatem zasiedzenie udziału przez osobę trzecią, która współposiada samoistnie rzecz wraz ze współwłaścicielami, jak również zasiedzenie udziału innego współwłaściciela lub rozszerzenie w wyniku zasiedzenia istniejącego udziału we współwłasności kosztem innego współwłaściciela albo współwłaścicieli.

Jeżeli jeden ze współwłaścicieli włada rzeczą z wyłączeniem pozostałych, będąc jedynym podmiotem, któremu da się przypisać status posiadacza samoistnego może stać się jedynym właścicielem nieruchomości na skutek zasiedzenia. Rozstrzygnąć należy wówczas czy nabywa on w drodze zasiedzenia prawo własności całej nieruchomości czy udziały w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy 1/1 (rozumianym jako całość) a przysługującym mu udziałem. Zasiedzenie, z samej swej istoty, dotyczy nabycia rzeczy cudzej - tym samym wykluczone jest zasiedzenie rzeczy własnej lub choćby własnego udziału w rzeczy. Przesądza to o konieczności przyjęcia drugiego z dwóch wyżej wskazanych poglądów - co oznacza w realiach niniejszej sprawy, iż Wnioskodawczyni nabędzie przez zasiedzenie udziały w prawie własności nieruchomości w wysokości #190;. Wówczas wygaśnie stosunek współwłasności, albowiem uprawnioną z tytułu wszystkich udziałów będzie ta sama osoba.

Mimo, iż w niniejszej sprawie dojdzie do nabycia udziałów w prawie własności nieruchomości, nie znajdzie zastosowania art. 4 ust. 8 (winno być art. 4 ust. 1 pkt 8) ustawy o podatku od spadków i darowizna ponieważ przedmiotem zasiedzenia nie jest wydzielona część nieruchomości objętej współwłasnością.

Wnioskodawczyni nie dysponuje żadnymi rachunkami, fakturami ani umowami potwierdzającymi wysokość dokonanych przez nią nakładów na nieruchomość. Posiada jedynie projekt techniczny instalacji gazowej, protokół sprawdzenia wykonania instalacji gazowej z 1995 r., decyzję w sprawie pozwolenia na wykonanie wewnętrznej instalacji gazowej w budynku mieszkalnym z 1995 r. oraz umowę sprzedaży gazu ziemnego z 2002 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w wyżej opisanym zdarzeniu, z podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wyłączyć należy wartość nakładów dokonanych na nieruchomość przez posiadacza, w sytuacji, gdy wartość tych nakładów i fakt ich dokonania można udowodnić tylko w oparciu o zeznania świadków.

2. Czy w wyżej opisanym zdarzeniu, znajdzie zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn, dotyczące nabycia własności fizycznie wydzielonych części nieruchomości w drodze zasiedzenia przez osoby będące współwłaścicielami ułamkowych części nieruchomości.

3. Czy w wyżej opisanym zdarzeniu, z podstawy opodatkowania wyłączyć należy wartość budynku posadowionego na nieruchomości będącej przedmiotem zasiedzenia.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - tytułem zasiedzenia.

Ponieważ obowiązek podatkowy w związku z nabyciem rzeczy w drodze zasiedzenia powstaje z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu stwierdzającego nabycie (art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn), niniejsze zapytanie dotyczy sytuacji przyszłej. Wnioskodawczyni nie wystąpiła do dnia złożenia niniejszego wniosku, z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia.

Następnie Wnioskodawczyni przywołała treść art. 5, art. 7 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy i na ich podstawie stwierdziła, że z podstawy opodatkowania podatkiem od spadków darowizn z tytułu zasiedzenia należy wyłączyć wartość nakładów poczynionych na przedmiot zasiedzenia. Nie stoi na przeszkodzie fakt, iż nakłady te mogą zostać wykazane jedynie przy pomocy dowodów z zeznań świadków, albowiem zgodnie z art. 181 Ordynacji podatkowej, dowody z zeznań są dopuszczalne w postępowaniu podatkowym.

W kontekście przepisu art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy Wnioskodawczyni stwierdziła, że zwolnienie to nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ przedmiotem posiadania samoistnego, a co za tym idzie również zasiedzenia jest cała nieruchomość, a nie jej wydzielona część.

W odniesieniu do treści art. 7 ust. 5 ww. ustawy Wnioskodawczyni wskazała, że wyłączenie przewidziane w tym przepisie nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ posiadacz samoistny dokonywał jedynie remontów i modernizacji budynku, który wzniesiony został przez inne osoby.

Fakt, iż budynek został wzniesiony przez osoby, po których Wnioskodawczyni dziedziczy nie ma znaczenia dla sprawy.

Podsumowując Wnioskodawczyni stwierdziła, iż zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, nabycie własności w drodze zasiedzenia podlega opodatkowaniu w wysokości 7% podstawy opodatkowania. Natomiast podstawa opodatkowania w niniejszej sprawie to wartość nieruchomości wraz z budynkiem mieszkalnym, pomniejszona o wartości nakładów poniesionych przez posiadaczkę samoistną.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r. poz. 86, z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem zasiedzenia.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia "zasiedzenie" należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.).

Kwestia zasiedzenia uregulowana została generalnie w art. 172-177 Kodeksu cywilnego.

W myśl art. 172 § 1 ustawy - Kodeks cywilny posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie trzydziestu lat posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Dobra wiara posiadacza istnieje wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że posiada rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem, a to przekonanie jest uzasadnione okolicznościami danego przypadku, przy czym dobrą wiarę wyłącza nie tylko pozytywna wiadomość o braku uprawnienia, ale i brak wiadomości spowodowany niedbalstwem. Dobra wiara w powyższym rozumieniu i będąca jej przeciwstawieniem zła wiara pełnią tę samą funkcję we wszystkich stosunkach prawno-rzeczowych.

Zasiedzenie jest tzw. instytucją dawności, służącą korygowaniu rzeczywistego stanu posiadania ze stanem prawnym. Prowadzi ono do nabycia przez posiadacza własności na skutek długotrwałego posiadania przez niego rzeczy, czemu towarzyszy utrata własności przez dotychczasowego właściciela, który w przeszłości utracił posiadanie rzeczy. Poprzez zasiedzenie można nabyć własność rzeczy ruchomych i nieruchomych, udziału we współwłasności, prawa użytkowania wieczystego, służebność gruntową. Zasiedzenie jest instytucją prowadzącą do nabycia prawa na skutek upływu czasu. Umożliwia ono, sankcjonując stan faktyczny, usunięcie długotrwałej niezgodności między stanem prawnym a stanem posiadania. Na skutek zasiedzenia, które następuje ex lege, dotychczasowy uprawniony traci swoje prawo, a nabywca uzyskuje je niezależnie od niego; jest więc ono pierwotnym sposobem nabycia prawa podmiotowego. Podłożem instytucji zasiedzenia jest taki stan faktyczny, który w swej istocie nie opiera się całkowicie na prawie własności. Jego istotnym elementem musi bowiem być posiadanie określane mianem "posiadania samoistnego", polegające na faktycznym władaniu rzeczą "jak właściciel" (art. 172 § 1 w zw. z art. 336 k.c.). Konieczne jest zatem wykonywanie przez posiadacza wszelkich czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niczym nie skrępowany stan władztwa, bez jednoczesnej legitymacji prawnej w postaci prawa własności.

Jak z powyższego wynika nabycie tytułem zasiedzenia jest tytułem odrębnym od nabycia innym tytułem wymienionym w ust. 1 art. 1 ww. ustawy. Nabycie tytułem zasiedzenia jest tzw. nabyciem pierwotnym dokonywanym przez posiadacza nieruchomości niebędącego jej właścicielem i jest stwierdzane przez sąd w sytuacji gdy rzeczywisty stan posiadania jest inny niż stan prawny nieruchomości. Orzeczenie sądu o nabyciu tytułem zasiedzenia nakłada zatem konkretny obowiązek na podatnika.

Należy wskazać, że rozstrzygając sprawę organ interpretacyjny obowiązany jest opierać się na zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez Wnioskodawczynię. Zatem skoro z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni nabędzie tytułem zasiedzenia udział w opisanej we wniosku nieruchomości, to Organ zobowiązany jest przyjąć tę informację i rozważyć skutki podatkowe nabycia tytułem zasiedzenia przez Wnioskodawczynię udziału w nieruchomości.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze zasiedzenia powstaje z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu stwierdzającego zasiedzenie. W myśl art. 5 ww. ustawy obowiązek ten ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do art. 7 ust. 1 tejże ustawy, podstawę opodatkowania, stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Z przepisów tych wynika więc, że wartość nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia należy ustalić według stanu tej nieruchomości z dnia nabycia w drodze zasiedzenia. Dzień nabycia wynika z orzeczenia Sądu w sprawie stwierdzenia zasiedzenia. Ceny rynkowe należy przyjąć z dnia powstania obowiązku podatkowego, czyli w przypadku zasiedzenia z dnia uprawomocnienia się postanowienia stwierdzającego zasiedzenie.

Natomiast, z treści art. 7 ust. 4-5 cyt. ustawy wynika, iż przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia. Jeżeli budynek stanowiący część składową gruntu będącego przedmiotem nabycia został wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość przez zasiedzenie, z podstawy opodatkowania wyłącza się wartość tego budynku.

Dla wyłączenia z podstawy opodatkowania wartości nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia nie jest istotne, w którym momencie biegu zasiedzenia nakłady takie zostały dokonane; istotne jest wykazanie, że nakłady zostały poniesione przez nabywającego rzecz przez zasiedzenie.

Zasadą jest, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego (art. 8 ust. 3 ww. ustawy).

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn jeżeli nabywca nie określił wartości nabytych rzeczy lub praw majątkowych albo wartość określona przez niego nie odpowiada, według oceny naczelnika urzędu skarbowego wartości rynkowej, organ ten wezwie nabywcę do jej określenia, podwyższenia lub obniżenia, w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, podając jednocześnie wartość według własnej, wstępnej oceny. Jeżeli nabywca, pomimo wezwania, nie określił wartości lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, naczelnik urzędu skarbowego dokona jej określenia z uwzględnieniem opinii biegłego lub przedłożonej przez nabywcę wyceny rzeczoznawcy. Jeżeli organ podatkowy powoła biegłego, a wartość określona z uwzględnieniem jego opinii różni się o więcej niż 33% od wartości podanej przez nabywcę, koszty opinii biegłego ponosi nabywca.

Stosownie do regulacji zawartych w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn nabycie własności w drodze zasiedzenia podlega opodatkowaniu w wysokości 7% podstawy opodatkowania. W tym przypadku nie stosuje się przepisu art. 9 ust. 1 ustawy dotyczącego kwoty wolnej od opodatkowania na podstawie zaliczenia nabywcy do odpowiedniej grupy podatkowej.

Zgodnie z art. 17a ustawy o podatku od spadków i darowizn podatnik tego podatku jest obowiązany złożyć w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe (SD-3) o nabyciu rzeczy i praw majątkowych wg ustalonego wzoru, o którym mówi rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 września 2011 r. w sprawie zeznania podatkowego składanego przez podatników podatku od spadków i darowizn (Dz. U. Nr 216, poz. 1276, z późn. zm.). Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Przy czym wskazać należy, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności fizycznie wydzielonych części nieruchomości w drodze zasiedzenia przez osoby będące współwłaścicielami ułamkowych części nieruchomości - do wysokości udziału we współwłasności.

Celem powyższego zwolnienia jest uniknięcie podwójnego opodatkowania nabycia tej samej części nieruchomości, pierwszy raz jako ułamkowej części nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, a następnie będącej przedmiotem zasiedzenia wydzielonej fizycznie części nieruchomości odpowiadającej wysokości tego udziału we współwłasności.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni zamierza wystąpić do sądu z wnioskiem o stwierdzenie nabycia nieruchomości przez zasiedzenie. Nieruchomość zabudowana budynkiem mieszkalnym, która ma być przedmiotem zasiedzenia był pierwotnie własnością pradziadków Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie posiada informacji o tym, aby po kolejnych członkach rodziny przeprowadzone zostały postępowania spadkowe. Zgodnie z porządkiem dziedziczenia Wnioskodawczyni przypada udział w tejże nieruchomości w #188; części chociaż nie jest w stanie wykazać tego żadnymi dokumentami. Wnioskodawczyni jest wyłącznym posiadaczem nieruchomości od 1983 r. Do chwili obecnej upłynął zatem 30 letni okres posiadania wymagany dla posiadacza samoistnego w złej wierze dla nabycia nieruchomości przez zasiedzenie. W tymże okresie Wnioskodawczyni wraz z mężem byli jedynymi lokatorami domu i jedynymi użytkownikami nieruchomości i nikt z osób uprawnionych do spadku po pradziadkach nie zgłaszał jakichkolwiek pretensji do tego przedmiotu spadkowego. Początkowo budynek mieszkalny był trzyizbowy, niepodpiwniczony, ceglany, otynkowany, bez kanalizacji i ciepłej wody. Podczas biegu terminu zasiedzenia Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonała licznych nakładów na budynek mieszkalny. Wybudowane zostało szambo, dom został wyposażony w łazienkę, centralne ogrzewanie węglowe, doprowadzono instalację gazową, dokonano wymiany pokrycia dachu, instalacji wodnej, okien, jeden z pokoi przedzielono ścianką działową.

Wnioskodawczyni nie dysponuje żadnymi rachunkami, fakturami ani umowami potwierdzającymi wysokość dokonanych przez nią nakładów na nieruchomość. Posiada jedynie projekt techniczny instalacji gazowej, protokół sprawdzenia wykonania instalacji gazowej z 1995 r., decyzję w sprawie pozwolenia na wykonanie wewnętrznej instalacji gazowej w budynku mieszkalnym z 1995 r. oraz umowę sprzedaży gazu ziemnego z 2002 r. Okoliczności dokonania remontów i modernizacji budynku mogą zostać potwierdzone przez świadków - w tym osoby, które pracowały lub pomagały przy przeprowadzaniu remontów i modernizacji. Wnioskodawczyni ocenia, że po remontach i modernizacji wartość nieruchomości wzrosła o 50%. Tytułem zasiedzenia Wnioskodawczyni nabędzie udział w prawie własności nieruchomości w wysokości #190;.

W kontekście przedstawionej sytuacji należy zauważyć, że jeżeli istotnie Sąd stwierdzi zasiedzenie udziału w prawie własności nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni będzie to oznaczać określone skutki w podatku od spadków i darowizn. Nabycie własności nieruchomości czy udziału w nieruchomości tytułem zasiedzenia podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn (art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Wysokość podatku ustala się w wysokości 7% podstawy opodatkowania (art. 15 ust. 2 ustawy). Podstawę opodatkowania ustala się zgodnie z powołanymi wyżej przepisami art. 7 i art. 8 ustawy. Wartość nieruchomości lub udziału w nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia należy ustalić według stanu tej nieruchomości z dnia nabycia w drodze zasiedzenia, który to dzień wynika z orzeczenia sądu w sprawie stwierdzenia zasiedzenia (jest w tym orzeczeniu określony). Natomiast ceny rynkowe należy przyjąć z dnia powstania obowiązku podatkowego, czyli w przypadku zasiedzenia z dnia uprawomocnienia się postanowienia stwierdzającego zasiedzenie.

Zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn w ogóle nie będzie miało zastosowania w analizowanej sprawie. Z treści tego przepisu wynika bowiem, że zwolnienie ma zastosowanie do nabycia przez zasiedzenie własności fizycznie wydzielonych części nieruchomości przez współwłaścicieli. W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawczyni w drodze zasiedzenia nie nabędzie fizycznie wydzielonej części nieruchomości rozumianej jako nowy przedmiot własności (samoistna, odrębna rzecz, wydzielona z większej rzeczy macierzystej) a jedynie udział w niej.

To oznacza, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, w analizowanej sprawie podlegać będzie ta część nieruchomości, którą Wnioskodawczyni nabędzie tytułem zasiedzenia zgodnie z postanowieniem Sądu.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn co do zasady przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia. Zatem Wnioskodawczyni będzie mogła pomniejszyć podstawę opodatkowania o koszty dokonanych podczas biegu zasiedzenia inwestycji (remontów, modernizacji), jeżeli skutecznie zostaną udokumentowane.

Podstawę opodatkowania stanowiła zatem będzie różnica między wartością nieruchomości z dnia nabycia tytułem zasiedzenia a sumą udokumentowanych nakładów. Im będzie wyższa wartość nakładów tym będzie niższa podstawa opodatkowania. Zgodzić się należy ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, iż w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 7 ust. 5 ustawy. Jak bowiem wynika z treści wniosku budynek nie został wzniesiony przez Wnioskodawczynię. Zatem nie będzie można wyłączyć z podstawy opodatkowania jego wartości.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawczyni, w którym wskazała, że nakłady mogą być wykazane jedynie przy pomocy dowodów z zeznań świadków należy wskazać, iż zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W myśl art. 181 Ordynacji podatkowej dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Zeznania świadków również mogą stanowić dowód w postępowaniu podatkowym. Jednakże wszystkie dowody podlegają ocenie przez organ prowadzący postępowanie podatkowe na tle całokształtu sprawy.

Należy wskazać, że Organ interpretacyjny działając na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest uprawniony wyłącznie do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego, nie jest natomiast uprawniony do prowadzenia postępowania podatkowego, w trakcie którego następuje ocena zgromadzonych dowodów i zapada decyzja o ich skuteczności dowodowej, w tym dowodów z zeznań świadków i tym samym o wyłączeniu z podstawy opodatkowania wartości nakładów na rzecz przez Wnioskodawczynię podczas biegu zasiedzenia. Uprawnienia w tym zakresie posiadają urzędy skarbowe. To przed właściwym organem podatkowym Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do przedstawienia dowodów świadczących o poniesieniu przez nią nakładów na przedmiot zasiedzenia.

Zatem organ interpretacyjny nie rozstrzyga w interpretacji indywidualnej o rzeczywistej możliwości obniżenia podstawy opodatkowania w analizowanej sprawie a jedynie ocenia czy stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe przy założeniu, że spełni ona warunki obniżenia podstawy opodatkowania.

Podatek od nabycia tytułem zasiedzenia jest płatny w ciągu 14 dni od dnia doręczenia decyzji urzędu skarbowego ustalającej wysokość podatku od spadków i darowizn.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponownie wskazuje się, iż organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach zdarzenia przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawczynię. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu zdarzenia sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.