IBPB-1-3/4510-671/15/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 listopada 2015 r., (data wpływu do tut. Biura 30 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku poboru i odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych należności na rzecz zagranicznych kontrahentów - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 listopada 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku poboru i odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych należności na rzecz zagranicznych kontrahentów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest podmiotem z branży remontowo-budowlanej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka będzie realizować kontrakty zagraniczne, poprzez wykonywanie usług remontowo-budowlanych (w Europie, a także poza nią). Spółka będzie dokonywać płatności na rzecz podmiotów, o których mowa

w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.; dalej: "ustawa CIT"), w związku z zapłatą wynagrodzenia należnego za wykonanie określonych świadczeń, w szczególności:

* udostępnienie specjalistycznych narzędzi i innych urządzeń, w tym urządzeń przemysłowych, oraz środków transportu,

* usług, w tym usług doradczych, księgowych, prawnych, zarządzania i kontroli oraz usług o podobnym charakterze do ww. wymienionych.

Kontrahenci, na rzecz których Wnioskodawca będzie dokonywał płatności, nie będą mieć na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu.

Efekty wykonanych świadczeń będą zlokalizowane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i będą związane bezpośrednio wyłącznie z zagraniczną aktywnością gospodarczą Wnioskodawcy, w szczególności:

* narzędzia i inne urządzenia, w tym urządzenia przemysłowe i środki transportu, będą wykorzystywane poza terytorium Polski,

* efekty usług, w tym usług doradczych, księgowych, prawnych, zarządzania i kontroli oraz usług o podobnym charakterze do ww. wymienionych, będą związane bezpośrednio z wykonywaną działalnością za granicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dochód określony w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), osiągany przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy CIT, powinien być traktowany jako dochód osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czy w związku z tym ciążą na Spółce, jako płatniku podatku dochodowego od osób prawnych, obowiązki związane z poborem zryczałtowanego podatku u źródła.

Zdaniem Wnioskodawcy, należności określone w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) nie będą dochodem osiąganym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy CIT.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi natomiast art. 26 ust. 1 ustawy CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy CIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy (tzw. podatek u źródła) od tych wypłat.

Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy CIT, obowiązkowi poboru podatku u źródła podlegają przychody uzyskane na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy CIT.

Jak wynika z powyższych przepisów, kryterium decydującym dla uznania, że dany przychód powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce, jest ustalenie, czy przychód ten został osiągnięty na terytorium Polski.

W ocenie Spółki, przez pojęcie "terytorium" użyte w powyższym przepisie należy uznać miejsce, gdzie faktycznie podejmowane są czynności sprawcze zmierzające do osiągnięcia dochodu. W świetle sytuacji określonych w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, ze źródłem przychodu należy wiązać obszar, na którym zlokalizowane będą efekty wykonanych świadczeń. Przykładowo, jeśli Spółka nabędzie prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, źródłem dochodu będzie miejsce, w którym to urządzenie będzie wykorzystywane. Skoro zatem, wszelkie czynności zmierzające do uzyskania przez kontrahenta Spółki przychodu, zostaną wykonane poza granicami Polski, należy przyjąć, że źródło dochodu znajduje się w istocie poza granicami Polski. Wykonanie świadczeń określonych w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) nie będzie bowiem w żaden sposób związane z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Nadto należy wskazać, że świadczenia te nie będą służyć działalności gospodarczej Wnioskodawcy prowadzonej na terenie Polski.

Powyższy pogląd znajduje aprobatę w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jak wskazano przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 333/13: słusznie przyjął Sąd pierwszej instancji, że na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem dochodu od kontrahenta, który jest spółką polską, na postawie umowy najmu samochodu osobowego w Niemczech, a jej realizacja nie jest związana z terytorium Polski. Pod pojęciem terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów, należy bowiem rozumieć miejsce, gdzie faktycznie podejmowane są czynności zmierzające do osiągnięcia dochodu, tj. obszar, na którym urządzenie jest wykorzystywane. Oznacza, to, że wykorzystywanie samochodu osobowego poza terytorium Polski przesądzałoby o braku obowiązku podatku u źródła od tego typu płatności.

Podobnie w odniesieniu do urządzeń przemysłowych lub środków transportu wypowiedziano się w poniższych wyrokach:

* WSA w Poznaniu z 25 października 2012 r., sygn. akt I SA/Po 696/12,

* WSA w Krakowie z 3 października 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 1371/13,

* WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Go 238/13,

* WSA we Wrocławiu z 21 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1825/13.

W odniesieniu do usług świadczonych poza terytorium Polski należy wskazać, że ich realizacja nie będzie związana z terytorium Polski. Brak będzie bowiem związku gospodarczego między dochodami osiągniętymi przez kontrahentów Spółki, a terytorium Polski. Wnioskodawca pragnie ponadto zwrócić uwagę, że efekt tych usług będzie ściśle związany z jego zagraniczną aktywnością gospodarczą. Przykładowo, jeśli Spółka nabędzie od zagranicznego kontrahenta usługę prawną polegającą na negocjacji umowy najmu pomieszczenia biurowego mieszczącego się za granicą, wykorzystywanego dla celów realizacji zagranicznego kontraktu, wówczas rezultat tej usługi nie będzie w żaden sposób związany z ulokowaną na terenie Polski częścią biznesu Wnioskodawcy.

Powyższe stanowisko jest akceptowane przez liczne orzeczenia sądów administracyjnych. Jak stwierdzono np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 14 maja 2013 r., na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem przychodu od kontrahenta, który jest spółką polską, na postawie umowy o wykonanie usług, których realizacja nie jest związana z terytorium Rzeczypospolitej.

Podobnie uznano w następujących wyrokach:

* NSA z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 2200/1, z 13 czerwca 2013 r., sygn. akt I FSK 3243/12, z 23 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2144/08,

* WSA w Gliwicach z 15 października 2015 r., sygn. akt I SA/GI 384/15, z 6 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 377/15,

* WSA w Poznaniu z 25 października 2012 r., sygn. akt I SA/Po 696/12, z 23 października 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1349/15,

* WSA w Krakowie z 17 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 865/14, z 12 września 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 882/12, z 27 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 607/11,

* WSA w Warszawie z 16 lipca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 430/14.

Spółka wskazuje, że zajęcie stanowiska przeciwnego w stosunku do zaprezentowanego w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stałoby w sprzeczności z rezultatem wykładni językowej art. 3 ust. 2 ustawy CIT. Przyjęcie bowiem, że z pojęciem "dochodu osiągniętego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej" mamy do czynienia wtedy, gdy jedynym elementem łączącym dochód zagranicznego kontrahenta z terytorium Polski jest to, że usługodawcą jest polski podmiot (tekst jedn.: mający siedzibę na terytorium RP), w istocie wykraczałoby poza językowe granice art. 3 ust. 2 ustawy CIT. Stanowiłoby to niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą, gdyż prowadziłoby do utożsamiania pojęcia "osiągania dochodu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej" z pojęciem "dochodu otrzymywanego z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej". Nie są to jednak równoważne określenia. Pojęcie "otrzymywania" ma bowiem niewątpliwie szerszy zakres znaczeniowy.

Ponadto, nie można uznać, że do spełnienia przesłanki "dochodu osiągniętego na terytorium Polski" dojdzie wyłącznie w wyniku tego, że zlecenie wykonania usługi, a następnie zapłata za wykonanie usługi zostaną dokonane przez podmiot określony w art. 3 ust. 1 ustawy CIT. Jak słusznie wskazał bowiem NSA w wyroku z 13 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 3243/12, również do tego pojęcia (tekst jedn.: pojęcia dochodu nierezydenta - przypis Spółki) nie można zaliczyć faktu zlecania wykonania usług nierezydentowi przez polskiego przedsiębiorcy i wypłaty wynagrodzenia za wykonanie zlecenia z majątku polskiego przedsiębiorcy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p.

W myśl art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

W art. 21 u.p.d.o.p., wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 u.p.d.o.p.

Artykuł 21 ust. 2 u.p.d.o.p., stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Jeżeli jednak dochód (przychód) uzyska osoba posiadająca siedzibę lub zarząd w państwie, z którym Polska nie podpisała umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania z tym państwem, to należy wziąć pod uwagę uregulowania zawarte w ustawie o p.d.o.p.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług remontowo-budowlanych. W ramach prowadzonej działalności, Spółka będzie realizować kontrakty zagraniczne na terenie Europy, jak i poza nią. W związku z realizacją kontraktów, Spółka będzie dokonywała płatności na rzecz podmiotów o których mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., z tytułu usług korzystania z narzędzi i innych urządzenia, w tym urządzeń przemysłowych oraz środków transportu, jak również z tytułu pomocy z zakresu usług doradczych, księgowych, prawnych, zarządzania i kontroli oraz innych usług o podobnym charakterze.

W opinii tut. Organu ustawodawca nie uzależnił opodatkowania świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. od faktu, czy są one "fizycznie" wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale wskazał, że opodatkowaniu podlegają przychody (dochody) uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kluczowe znaczenie ma zatem interpretacja pojęcia "przychody (dochody) uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej".

W opinii tut. Organu pod tym pojęciem należy rozumieć zarówno przychody (dochody) osiągane z podejmowania działań, jak i przychody (dochody) uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatnika mającego ograniczony obowiązek podatkowy. Stąd terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest miejscem wypłaty wynagrodzenia, które stanowi dochód podatnika. W dobie rozwijających się form współpracy między przedsiębiorstwami usługi mogą być coraz częściej świadczone bez fizycznej obecności podatnika na terytorium państwa źródła. W tej sytuacji miejsce wypłaty stanowi jedno z kryteriów oceny miejsca położenia źródła przychodów.

Podkreślić należy, że większość państw nakłada podatki nie tylko na podmioty, które mają personalne związki z danym państwem, ale także nakłada je na dochód i kapitał, w przypadku występowania gospodarczego związku dochodu lub kapitału z danym państwem. Innymi słowy, opodatkowaniu w danym państwie podlegają nie tylko wszelkie dochody lub kapitały podmiotów będących rezydentami tego państwa, ale także opodatkowaniu podlega dochód (kapitał) osiągnięty przez nierezydentów, jeżeli jego źródło lub miejsce położenia (situs) znajduje się w tym państwie (por. H. Hamaekers, K. Holmes, J. Głuchowski, T. Kardach, W. Nykiel, Wprowadzenie do międzynarodowego prawa podatkowego, LexisNexis, 2006). Na podmiocie objętym ograniczonym obowiązkiem podatkowym ciąży nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego (podatku dochodowego) w związku z osiąganiem dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczony obowiązek podatkowy ma charakter ograniczony o tyle, że nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego łączy się z osiągnięciem dochodów, lecz tylko z określonego źródła bądź powstających w określonym miejscu (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II).

Powołując się zatem na przytoczone powyżej tezy z piśmiennictwa, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie przychód uzyskany przez podmioty zagraniczne z tytułu korzystania z ich usług przez polskiego rezydenta zostanie osiągnięty na terytorium Polski, albowiem występuje gospodarczy związek tego dochodu z terytorium Polski.

W przypadku wykonywania świadczenia przez zagraniczne podmioty na rzecz polskiej osoby prawnej w sytuacji, gdy usługi te nie są "fizycznie" wykonywane na terytorium Polski, o tym czy przychód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Polski przesądza to, czy efekt usługi będzie wykorzystywany przez podmiot, który ma siedzibę w Polsce. Przeciwna interpretacja tego przepisu prowadziłaby do sytuacji, w której każda usługa realizowana poza obszarem Polski nie podlegałaby opodatkowaniu w kraju, co de facto prowadziłoby do podważenia istoty uregulowań dotyczących ograniczonego obowiązku podatkowego oraz znacznego ograniczenia jego stosowania.

W opinii Organu, za takim rozumieniem powołanych wcześniej norm prawnych przemawia literalne brzmienie art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. Przepis ten obowiązek podatkowy rozciąga bowiem na te podmioty niebędące polskimi rezydentami podatkowymi, które dochody osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Norma prawna art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., nie wiąże zatem opodatkowania "u źródła" z miejscem wykonania usługi, lecz z miejscem osiągnięcia dochodu (w rozumieniu kasowym lub memoriałowym), a ten niewątpliwie w rozpatrywanej sprawie powstanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.u.p.d.o.p. (w przeciwieństwie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), nie wiąże pojęcia "dochód" z terytorium na którym wykonywana jest praca, działalność wykonywana osobiście, prowadzona działalność gospodarcza, czy na którym położona jest nieruchomość (takie powiązanie "terytorialne" dochodu wynika z art. 3 ust. 2b u.p.d.o.f. - przy czym przepis ten stanowi katalog otwarty i zawiera jedynie przykładowe najczęściej podejmowane czynności służące uzyskaniu przychodu). Jeżeli zatem u.p.d.o.p., nie wiąże pojęcia "dochód" z terytorium, na którym wykonywane są czynności prowadzące do jego osiągniecia, do takiego "przyporządkowania" nie może dojść w wyniku interpretacji art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. Taka wykładnia jest niezgodna z literalnym brzmieniem ww. przepisu. Należy zatem przyjąć, że dochód, o jakim mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., powstaje wtedy, gdy po stronie polskiego rezydenta podatkowego powstaje wierzytelność (stanowiąca dla kontrahenta przychód o charakterze definitywnym mogącym być źródłem dochodu) na rzecz podmiotu niebędącego polskim rezydentem podatkowym.

W świetle powyższego zauważyć należy, że w przypadku podatników posiadających siedzibę lub zarząd za granicą, świadczących na rzecz polskiego rezydenta usługi dot. udostępniania narzędzi i innych urządzenia, w tym urządzeń przemysłowych oraz środków transportu, jak również usług doradczych, księgowych, prawnych, zarządzania i kontroli oraz innych usług o podobnym charakterze, tj. mieszczących się w zakresie powołanego art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p., które faktycznie wykonywane są poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, należności z tych tytułów będą podlegały opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca dokonując przedmiotowych wypłat na rzecz podmiotów zagranicznych zobowiązany będzie jako płatnik, na podstawie cyt. art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., do odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat. W przypadku gdy, wypłaty należności z tytułu wskazanych usług będą dokonywane na rzecz podmiotów mających siedzibę lub zarząd w kraju z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu możliwe będzie niedobranie podatku lub zastosowanie niższej stawki podatku zgodnie z tą umową, jednakże pod warunkiem posiadania odpowiedniego certyfikatu rezydencji.

Biorąc pod uwagę powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków - wspierających argumentację Wnioskodawcy - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ wydając interpretację, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela. Niezależnie od tego trzeba podkreślić, że orzecznictwo w zakresie będącym przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest jednolite.

Na potwierdzenie stanowiska tut. Organu wskazać należy następujące wyroki:

* Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 2120/12, sygn. akt II FSK 2121/12, sygn. akt II FSK 2122/12,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 5 września 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 866/14, sygn. akt I SA/Kr 867/14,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 3 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Sz 950/13,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 18 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 326/12, sygn. akt I SA/Łd 327/12, sygn. akt I SA/Łd 328/12,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 6 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 118/07.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.