IBPB-1-3/4510-653/15/APO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 24 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 26 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty poszczególnych komórek mogą być rozliczane na działalność strefową (zwolnioną z podatku dochodowego) oraz pozastrefową (opodatkowaną podatkiem dochodowym) z wykorzystaniem kluczy rozliczeniowych - jest prawidłowe.

W dniu 26 listopada 2015 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty poszczególnych komórek mogą być rozliczane na działalność strefową (zwolnioną z podatku dochodowego) oraz pozastrefową (opodatkowaną podatkiem dochodowym) z wykorzystaniem kluczy rozliczeniowych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (zwany dalej: "Spółką") prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji przewodów wysokociśnieniowych dla branży motoryzacyjnej. Spółka, w 2015 r. na podstawie art. 25 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "ustawa o p.d.o.p.") wpłacała w uproszczonej formie zaliczki na podatek dochodowy (CIT). Działalność gospodarcza prowadzona jest w ramach jednego podmiotu prawnego, w ramach którego organizacyjnie wyodrębniono dwa zakłady produkcyjne, zlokalizowane na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: "SSE") oraz zakłady produkcyjne działające poza Strefą.

Wnioskodawca posiada zezwolenie z 28 grudnia 2006 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE, w zakresie działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej, w ramach następujących pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług:

W jednym z zakładów w SSE (dalej jako: "Z2"), Spółka prowadzi działalność w ramach trzech aktywności - jedna aktywność główna i dwie pomocnicze. W związku z tym, znaczna część kosztów ponoszona w aktywności głównej jest następnie przenoszona do aktywności pomocniczych, według różnego rodzaju kluczy rozliczeniowych. W ramach stosowanych w Z2 kluczy rozliczeniowych można wyróżnić:

1. Klucz powierzchniowy - stosowany do rozliczenia komórek (kosztów): Dyrekcji Zakładu, Działu Administracji, pozostałych kosztów ogólnych zakładu.

2. Klucz godzin pracy - stosowany do rozliczenia komórek: Działu Utrzymania Ruchu, Działu Rozwoju.

3. Klucz oparty o wartość sprzedaży - stosowany do rozliczenia komórek: Działu Zakupów, Magazynu.

4. Klucz oparty o liczbę osób zatrudnionych na poszczególnych wydziałach stosowany do rozliczenia komórek: Działu Jakości i Laboratorium, Działu BHP i Ochrony Środowiska, Działu Księgowości, Działu Informatyki oraz Działu HR.

Do lipca 2015 r., aktywność główna i aktywności pomocnicze prowadzone były w całości w SSE, w związku z tym dochód z Z2 w całości był zwolniony z podatku dochodowego. Od sierpnia 2015 r., jedna z aktywności pomocniczych wyszła poza obszar działania Strefy. W konsekwencji, przychody Spółki (w tym przypadku przychody Z2), będą od 2015 r. podlegały podziałowi na dwie kategorie, tj. przychody opodatkowane na zasadach ogólnych oraz zwolnione z tego podatku (działalność w SSE) - Spółka w tym zakresie prowadzi szczegółowe ewidencje księgowe. Podobnie, koszty uzyskania przychodów będą alokowane do przychodów wynikających z działalności strefowej (aktywność główna i jedna z aktywności pomocniczych) i pozastrefowej (druga aktywność pomocnicza).

Wnioskodawca, w związku z zaistniałą sytuacją w Z2, planuje pozostać przy rozliczaniu kosztów ww. komórek na poszczególne aktywności pomocnicze, według stosowanych do tej pory kluczy rozliczeniowych, traktując je jako bezpośrednie klucze podziałowe kosztów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty ww. komórek mogą być rozliczane na działalność strefową (zwolnioną z podatku dochodowego) oraz pozastrefową (opodatkowaną podatkiem dochodowym), z wykorzystaniem zaproponowanych przez Spółkę kluczy rozliczeniowych.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, według zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawą do korzystania z pomocy publicznej - zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy. Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Jednocześnie, art. 17 ust. 4 ustawy o p.d.o.p. stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Powyższe oznacza, że zwolnienie od podatku przysługuje wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z prowadzonej na terenie strefy działalności gospodarczej, wymienionej w zezwoleniu. W przypadku, gdy dany rodzaj działalności gospodarczej nie jest określony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu.

Również w sytuacji, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza obszarem strefy, wówczas dochód z takiej działalności nie będzie podlegał zwolnieniu z podatku dochodowego. Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy p.d.o.p., dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy p.d.o.p., Spółka powinna prowadzi księgi rachunkowe w sposób zapewniający prawidłowe wyliczenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za dany rok podatkowy. Na podstawie ewidencji księgowej, osiągane przez Spółkę przychody oraz ponoszone koszty powinny być alokowane odpowiednio do działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz do działalności zwolnionej, powstałe w Spółce przychody oraz koszty powinny podlegać indywidualnej analizie pod kątem przynależności do każdej z tych działalności.

Przepisy ustawy o p.d.o.p., nie zawierają szczególnych regulacji w zakresie zasad kwalifikowania kosztów związanych z przychodami uzyskiwanymi z działalności zwolnionej w strefie ekonomicznej. Wynika z tego, że przyporządkowanie kosztów uzyskania przychodów zwolnionych z opodatkowania winno nastąpić na zasadach ogólnych, określonych w ww. ustawie. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

O zaliczeniu kosztów do działalności zwolnionej lub opodatkowanej decyduje ich związek z konkretnym przychodem. Dodatkowo, w odniesieniu do kosztów, ustawodawca przewidział kategorię tzw. kosztów wspólnych. Są to takie koszty, które dotyczą jednocześnie działalności opodatkowanej i zwolnionej i których nie można jednoznacznie i obiektywnie przypisać tylko do jednego z tych rodzajów działalności. W takim przypadku, na podstawie art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p., można zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 tej ustawy, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawową zasadą przy ustalania dochodu zwolnionego i opodatkowanego jest możliwie jak najbardziej dokładne określenie kosztów związanych z działalnością strefową i pozastrefową. W przypadku kosztów, których bezpośrednia alokacja jest niemożliwa, dopuszczalne jest stosowanie kluczy alokacji kosztów (tzw. klucze bezpośrednie podziału kosztów, które w sposób jak najbardziej wiarygodny i precyzyjny przypiszą koszty do działalności w strefie (działalność zwolniona z podatku) oraz do działalności pozastrefowej (działalność opodatkowana). Dopiero, po tak przeprowadzonej analizie w odniesieniu do kosztów, których alokacja w oparciu o adekwatne do danego przypadku klucze podziału nie jest możliwa, dopuszczalnym jest stosowanie klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p.

Spółka stoi również na stanowisku, że w przypadku kosztów wydziałowych, które realizują bezpośrednio prace, zgodnie ze swoim zakresem działalności, koszty tych wydziałów powinny rozliczać się bezpośrednio do prac realizowanych przez dany wydział, a nie do całości prac realizowanych przez wszystkie wydziały w Spółce (w Zakładzie). Zdaniem Spółki, stosowanie tzw. kluczy bezpośrednich podziału kosztu, ustalonych na podstawie rzeczywistych danych, dotyczących wykorzystania określonych usług dla potrzeb danego rodzaju działalności, musi być odróżnione od tworzenia proporcji przychodowych, wynikających z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy p.d.o.p.

Na temat metody proporcjonalnego ustalenia kosztów wypowiedział się między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej IBPB-1-2/4510-211/15/SD z 15 lipca 2015 r.: Należy jeszcze raz podkreślić, że instytucja proporcjonalnego ustalania kosztów zgodnie z ww. metodami ma charakter szczególny. Zakresem zastosowania art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p., objęte są wyłącznie przypadki, gdy przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów, tworzących dochód opodatkowany i innych przychodów nie jest obiektywnie możliwe, a nie sytuacje, gdy takie wyodrębnienie kosztów było możliwe na podstawie podsiadanych dokumentów, lecz podatnik zaniechał dokonania tej czynności. Może być ona stosowana wyłącznie w odniesieniu do takich kosztów, które zostały rozpoznane dla celów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, bezpośrednie klucze podziałowe kosztów opierają się na obiektywnych informacjach, jak np. godziny czasu pracy, wykorzystana powierzchnia, wartość sprzedaży itp., które są gromadzone na podstawie posiadanych przez Spółkę dokumentów księgowych oraz ewidencjonowane w prowadzonych księgach rachunkowych. Pozwalają one na przypisanie w sposób możliwie najbardziej zbliżony do rzeczywistości dzielonych kosztów do działalności strefowej i pozastrefowej.

Reasumując, w opinii Spółki, przedstawione klucze rozliczeniowe (klucze bezpośrednie) będą pozwalały na precyzyjne przypisanie kosztów do działalności zwolnionej, jak i opodatkowanej, a zatem należy je uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 282).

Na mocy art. 12 ust. 1 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.p."), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek, obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Równocześnie, art. 17 ust. 4 ustawy o p.d.o.p. stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Tak więc, warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej, prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że zwolnienie od podatku przysługuje wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z prowadzonej na terenie strefy działalności gospodarczej, określonej w zezwoleniu. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie, w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas dochód z takiej działalności również nie będzie podlegał zwolnieniu.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o p.d.o.p., dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Natomiast, z art. 7 ust. 3 pkt 1 i pkt 3 ustawy o p.d.o.p., wynika, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej artykuł są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).

Mając powyższe na uwadze, konieczne jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów, związanych z działalnością prowadzoną w strefie oraz działalnością prowadzoną poza terenem strefy. Przedsiębiorca strefowy, ustalając podstawę opodatkowania, jest zatem obowiązany do wyodrębnienia przychodów i kosztów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz przychodów i kosztów ze źródeł, z których dochód jest z opodatkowania zwolniony.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

O przypisaniu kosztów do działalności zwolnionej lub opodatkowanej decyduje ich związek z konkretnym przychodem. Dodatkowo, w odniesieniu do kosztów, ustawodawca przewidział kategorię tzw. kosztów wspólnych. Są to takie koszty, które dotyczą jednocześnie obu rodzajów działalności (tekst jedn.: opodatkowanej i zwolnionej) i których nie można jednoznacznie i obiektywnie powiązać tylko z jednym z tych rodzajów działalności.

W związku z powyższym, w przypadku przedsiębiorcy strefowego, możliwe są następujące kategorie kosztów podatkowych:

* koszty przypisane do działalności zwolnionej,

* koszty przypisane do działalności opodatkowanej,

* koszty wspólne, dotyczące obu tych działalności.

Koszty przypisane do działalności zwolnionej i opodatkowanej to koszty, które na podstawie dokumentów źródłowych można w całości przypisać odpowiednio tym działalnościom. Wyjątkowo, tylko w odniesieniu do kosztów, co do których podatnik nie jest w stanie dokonać takiego podziału, bowiem są to koszty wspólne, tj. dotyczące zarówno działalności opodatkowanej, jak i zwolnionej, można zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia. Zasadę alokacji kosztów wspólnych do działalności zwolnionej i opodatkowanej określa przepis art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o p.d.o.p., jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 2a ustawy o p.d.o.p., zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Należy jeszcze raz podkreślić, że instytucja proporcjonalnego ustalania kosztów zgodnie z ww. metodami ma charakter szczególny. Zakresem zastosowania art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p., objęte są wyłącznie przypadki, gdy przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów tworzących dochód opodatkowany i innych przychodów nie jest obiektywnie możliwe, a nie sytuacje, gdy takie wyodrębnienie kosztów było możliwe na podstawie podsiadanych dokumentów, lecz podatnik zaniechał dokonania tej czynności. Może być ona stosowana wyłącznie w odniesieniu do takich kosztów, które zostały rozpoznane dla celów podatkowych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz mające zastosowanie w niniejszej sprawie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że jeśli chodzi o koszty związane z prowadzoną działalnością, to ich klasyfikacja do kosztów uzyskania przychodów winna nastąpić w pierwszej kolejności według kryteriów określonych w art. 15 w zw. z art. 16 ustawy o p.d.o.p. Następnie, koszty powinny zostać przyporządkowane do działalności zwolnionej i opodatkowanej. To przyporządkowanie winno nastąpić na podstawie właściwie sporządzonych dokumentów i prowadzonych ksiąg podatkowych. Zakwalifikowanie kosztu do źródła dochodu wolnego od opodatkowania lub opodatkowanego na zasadach ogólnych, powinno być uzależnione od faktycznego związku przyczynowo-skutkowego między tym kosztem oraz przychodami z danego źródła. Innymi słowy, kwalifikacja danego kosztu powinna być zgodna z ujęciem (w wyniku wolnym od opodatkowania lub opodatkowanym) przychodu, którego uzyskaniu służy, czy też który był celem poniesienia kosztu. Powyższe oznacza, że jeżeli sposób prowadzenia ksiąg nie pozwala na ich dokładne przyporządkowanie do poszczególnych rodzajów działalności, winno to nastąpić na podstawie wskazanych przepisów art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p.

Dodatkowo należy zauważyć, że o zaliczeniu określonych wydatków do kosztów związanych z uzyskaniem przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz innych źródeł decyduje podatnik. Podatnik również ustala zasady ewidencjonowania, podziału oraz rozliczenia kosztów, pozwalające na prawidłowe ustalenie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się do dochodów podlegających opodatkowaniu oraz zwolnionych od podatku. Jeżeli w istocie wskazane przez Wnioskodawcę zasady podziału kosztów zmierzają do przypisania w sposób możliwie najbardziej zbliżony do rzeczywistości tych kosztów do działalności strefowej i pozastrefowej, to należy je uznać za prawidłowe. Niemniej jednak każde zdarzenie winno być rozpatrywane przez Spółkę indywidualnie.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Wskazać również należy, że postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Natomiast, ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, w toku którego może on zostać zweryfikowany.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.