IBPB-1-3/4510-50/15/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 17 kwietnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 7 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego do wspólnotowego znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 7 maja 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego do wspólnotowego znaku towarowego.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej, która prowadzi działalności gospodarczą w zakresie działalności developerskiej (dalej "Spółka"). Spółka zamierza kupić wspólnotowy znak towarowy, który zostanie zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji w ramach Wspólnotowego Rynku. Znak zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki według ceny nabycia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania ceny nabycia znaku towarowego jako wartości początkowej dla celów amortyzacji podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, kupione przez Spółkę prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy stanowi wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT.

W konsekwencji, Wnioskodawca stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT będzie uprawniony do rozpoznania ceny nabycia znaku towarowego jako wartości początkowej znaku towarowego, gdyż Spółka nie jest podatnikiem podatku dochodowego, lecz takim podatnikiem jest Wnioskodawca.

Wartość ta będzie podstawą do zaliczenia przez wspólników odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej udziałowi w zyskach w Spółce w wartości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej prawa ochronnego na znak towarowy będący w posiadaniu Spółki.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy CIT, wartości niematerialne i prawne obejmują m.in. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2009 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm., dalej "ustawa PWP"). Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, na warunkach określonych w ustawie udzielane są m.in. prawa ochronne na znaki towarowe. Konsekwencją uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy jest przyznanie prawa wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ust. 1 ustawy PWP). Nadto, zgodnie z art. 162 ust. 1 ustawy PWP, prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.

Według Wnioskodawcy, w odniesieniu do polskich regulacji prawnych traktujących o przyznaniu i posługiwaniu się m.in. prawem ochronnym na znaki towarowe, szczególną uwagę należy zwrócić na art. 4 ust. 1 ustawy PWP, w myśl którego, jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio. Tym samym, polskie regulacje prawne należy interpretować zgodnie z zasadą pierwszeństwa umów międzynarodowych w stosunku do regulacji zawartych w ustawie PWP.

Tym samym, znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji w ramach Wspólnotowego Rynku, traktowany jest jak krajowy znak towarowy zarejestrowany przez urząd państwa siedziby właściciela. W niniejszej sytuacji Spółce przysługiwać będzie analogiczne prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy, tak jakby ochrona została przyznana przez Urząd Patentowy RP. Co więcej, ochrona ta nie jest jednak ograniczona do terytorium RP, lecz zostaje rozciągnięta na wszystkie Państwa Członkowskie UE.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, należy przyjąć, że w przypadku, gdy Spółka nabędzie prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy, na mocy regulacji ustawy PWP, będzie on korzystać z prawa ochronnego, które zapewnia ta ustawa, czego konsekwencją będzie wypełnienie znamion praw określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, zgodnie z brzmieniem art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy CIT. Należy uznać więc, że skoro Spółka kupi prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy, zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji w ramach Wspólnotowego Rynku, prawo to będzie się nadawało do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, od momentu przyjęcia owego prawa do używania, prawo to będzie wykorzystywane w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, a okres jego używania przez Spółkę będzie dłuższy niż rok, to nabyte przez Spółkę prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy stanowić będzie wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6 (winno być art. 16b ust. 1 pkt 6) ustawy CIT.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał:

* interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 lipca 2012 r., Znak: IPPB3/423-372/12-2/PK1,

* interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 kwietnia 2012 r., Znak: IBPBI/2/423-62,64/12/CzP,

* interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 lutego 2011 r., Znak: IPPB3/423-781/10-2/MS.

W dalszej kolejności, zdaniem Wnioskodawcy, należy zauważyć, że Spółka jako spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego, lecz podatnikami są wspólnicy tej Spółki.

Na podstawie art. 5 ustawy CIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstaw z opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ww. ustawy).

Wnioskodawca wskazuje, że w konsekwencji przyjęcia powyższego stanowiska o uznaniu prawa ochronnego na wspólnotowy znak towarowy za wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy CIT, ustalona przez Spółkę wartość początkowa prawa ochronnego na wspólnotowy znak towarowy powinna nastąpić zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 i ust. 8 ustawy CIT i Spółka dokonywała będzie odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h ustawy CIT, a wspólnicy będą uprawnieni do uznania odpisów amortyzacyjnych za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy CIT w tej części, która odpowiada ich udziałowi w zyskach Spółki wynikającej z umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 tej ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne można uznać m.in. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, o ile spełniają one łącznie następujące warunki:

* zostały nabyte,

* nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania przekracza rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p.

u.p.d.o.p. przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych; wydatki na nabycie tych praw rozpoznawane winny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii, co skutkuje brakiem możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej tych składników majątkowych oraz brakiem obowiązku określenia wartości początkowej tych składników.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach w niej określonych udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Należy zauważyć, że przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają nabyte prawa ochronne na znaki towarowe, prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, na zasadach wynikających z przepisów ustawy - Prawo własności przemysłowej. Prawo ochronne na znak towarowy i prawo z rejestracji, powstaje na skutek wydania decyzji przez Urząd Patentowy, co oznacza, że prawo to nie istnieje przed wydaniem takiej decyzji.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zamierza kupić prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy, który zostanie zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji w ramach Wspólnotowego Rynku.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/209 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U.UE.L 78 z dnia 24 marca 2009 r.), wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty.

Przepis ten ustanawia zasadę jednolitości wspólnotowego znaku towarowego. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów i wzorów przemysłowych oraz znaków towarowych rejestrowanych w państwach członkowskich.

Zasada jednolitości wyraża się w:

* jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP),

* ochronie wspólnotowego znaku towarowego oraz wzoru wspólnotowego na całym terytorium Wspólnoty i skutkach, jakie wywołuje wspólnotowy znak towarowy w krajach członkowskich.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 16 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, jeżeli art. 17-24 nie stanowią inaczej, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych:

Zatem wspólnotowy znak towarowy, zarejestrowany przez Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, stanowi - w myśl art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. - wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji na takich samych zasadach, jak prawa ochronne na znaki towarowe zarejestrowane w polskim Urzędzie Patentowym, po spełnieniu pozostałych przesłanek, tj. prawa takie muszą być nabyte i nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Z wniosku wynika, że przesłanki te będą spełnione, skoro Spółka, której wspólnikiem jest Wnioskodawca kupi prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy, zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji w ramach Wspólnotowego Rynku, prawo to będzie się nadawało do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, od momentu przyjęcia owego prawa do używania, prawo to będzie wykorzystywane w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, a okres jego używania przez Spółkę będzie dłuższy niż rok, zatem prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy stanowić będzie wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6.

W kwestii możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów stwierdzić należy, że zgodnie z powołanym już art. 15 ust. 6 ww.u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Odnosząc się do sposobu ustalenia wartości początkowej ww. wartości niematerialnej i prawnej zauważyć należy, że zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14 w razie odpłatnego nabycia, uważa się cenę ich nabycia. Natomiast art. 16g ust. 3 u.p.d.o.p. stanowi, że za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl z art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy zauważyć, że spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego, lecz podatnikami są wspólnicy tej spółki.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.d.o.p., przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ww. ustawy).

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że odpisy amortyzacyjne dokonywane przez spółkę komandytową od wartości początkowej prawa ochronnego na wspólnotowy znak towarowy, będą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, proporcjonalnie do posiadanego przez niego udziału w zyskach spółki komandytowej.

W przypadku nabycia wartości niematerialnych i prawnych w drodze umowy sprzedaży, wartością początkową będzie cena należna sprzedawcy, powiększona o inne wydatki związane z ich nabyciem, poniesione do dnia ich przekazania do użytkowania.

Reasumując, zakupione przez Spółkę prawo ochronne na wspólnotowy znak towarowy będzie stanowić wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p.

Wartość początkową ww. wartości niematerialnej i prawnej należy ustalić w oparciu o art. 16g ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. Wartością początkową będzie zatem cena nabycia. Wnioskodawca będzie więc uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w tej części, która odpowiada udziałowi Wnioskodawcy w zyskach spółki komandytowej.

Końcowo należy wskazać, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do pozostałych wspólników spółki osobowej (spółki komandytowej), gdyż tut. Organ jest uprawniony wyłącznie do oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej prawa ochronnego do wspólnotowego znaku towarowego przez Wnioskodawcę.

Stanowisko Wnioskodawcy uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.