IBPB-1-3/4510-320/15/TS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku nieodpłatnego udostępniania pracownikom samochodów służbowych również do celów prywatnych Spółce przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów - jest prawidłowe.

W dniu 25 sierpnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku nieodpłatnego udostępniania pracownikom samochodów służbowych również do celów prywatnych Spółce przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w ramach wykonywanej działalności gospodarczej użytkuje samochody, które stanowią środki trwałe Spółki. W związku z powyższym, ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów, takie jak np. amortyzacja czy wydatki eksploatacyjne, zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów. W celu poprawy swej konkurencyjności na rynku pracy, zwiększenia zaangażowania i mobilności pracowników zarząd Spółki zadecydował, że wprowadzone do ewidencji środków trwałych samochody mogą być nieodpłatnie udostępniane pracownikom do użytkowania na cele prywatne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku nieodpłatnego udostępniania pracownikom samochodów służbowych również do celów prywatnych, Spółce w oparciu o przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych"), przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów.

W ocenie Spółki, nieodpłatne udostępnianie pracownikom samochodów służbowych także do celów prywatnych nie prowadzi do wyłączenia wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyłączeniem tych wskazanych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Udostępnienie samochodu służbowego do prywatnego użytkowania pracownikom wiąże się z korzyściami dla Spółki jako pracodawcy w postaci zwiększenia konkurencyjności na rynku pracy i możliwości pozyskania wyspecjalizowanych pracowników, zwiększenia motywacji i zaangażowania pracowników, a także ich mobilności oraz zmniejszenia liczby absencji i spóźnień. Stąd też Spółka stoi na stanowisku, że przekazanie samochodów służbowych do prywatnego użytkowania pracowników traktować należy jako pozapłacowe świadczenie pracownicze, pozostające w związku z przychodami Spółki i wydatki z nim związane kwalifikować do kosztów uzyskania przychodu. Spółka mając świadomość, że indywidualne interpretacje wiążą jedynie podatnika występującego z wnioskiem o interpretację, stoi jednak na stanowisku, że w przypadku analogicznych stanów faktycznych powinna móc posiłkować się spójnym stanowiskiem organów przy ustalaniu konsekwencji podatkowych.

W związku z powyższym Spółka pragnie wskazać na wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach interpretację indywidualną z 11 czerwca 2015 r., sygn. IBPBI/2/4510-319/15/BD, w której stwierdzono, że "ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów". Analogicznie należy rozpatrywać również koszty eksploatacyjne. Uwzględniając, że udostępnienie samochodów służbowych również do celów prywatnych pracownika stanowi pozapłacową formę wynagradzania, to wydatki na utrzymanie samochodu ponoszone przez Spółkę należy również kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów, bowiem ich poniesienie może mieć wpływ na zwiększenie przychodów przez Spółkę.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej oddanych do nieodpłatnego używania za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Zdaniem Spółki, wyłączenie takie znajduje zastosowanie dopiero wówczas, gdy samochód służbowy zostaje przekazany pracownikowi nieodpłatnie wyłącznie do używania w celach prywatnych, tymczasem w opisanym stanie faktycznym, samochody będą użytkowane przede wszystkim do celów służbowych, a dodatkowo również do celów prywatnych pracowników. I ponownie przy świadomości, że wydane dotychczas interpretacje organów podatkowych nie są wiążące dla Spółki, Wnioskodawca wskazuje dla przykładu wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy interpretację indywidualną z 20 sierpnia 2014 r. sygn. ITPB1/415-574/14/WM, w której uznano, że "w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (innych niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są one wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo - do celów prywatnych".

Podsumowując, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w oparciu o przytoczone przepisy należy stwierdzić, że wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników są pośrednio związane z działalnością Spółki i w związku z tym, istnieją przesłanki uprawniające do zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p.").

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. "koszty pracownicze". Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu poprawy ich zaangażowania i motywacji do pracy np. w postaci udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych. Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, mają na celu zmniejszenie ilości absencji i spóźnień, co w konsekwencji wpłynie na zwiększenie efektywności ich pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach wykonywanej działalności gospodarczej użytkuje samochody, które stanowią jej środki trwałe. W związku z powyższym, ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów, takie jak np. amortyzacja czy wydatki eksploatacyjne, zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów. W celu poprawy swej konkurencyjności na rynku pracy, zwiększenia zaangażowania i mobilności pracowników zarząd Spółki zadecydował, że wprowadzone do ewidencji środków trwałych samochody mogą być nieodpłatnie udostępniane pracownikom do użytkowania na cele prywatne.

W kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), stwierdzić należy, że zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 u.p.d.o.p. W odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od udostępnionych pracownikom m.in. na cele prywatne samochodów, należy zwrócić uwagę na treść art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c u.p.d.o.p. który stanowi, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jednak mając na uwadze fakt, że samochody udostępniane pracownikom służą przede wszystkim celom służbowym i są zakupione na potrzeby działalności gospodarczej, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych (z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.), gdyż w tym przypadku art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c u.p.d.o.p., nie ma zastosowania.

Natomiast, w części dotyczącej kosztów eksploatacyjnych należy stwierdzić, że wszystkie wydatki związane z utrzymaniem samochodu do celów służbowych są kosztem uzyskania przychodu ponoszonym przez Spółkę zgodnie z art. 15 ust. 1, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Uwzględniając zatem fakt, że udostępnianie samochodów służbowych również do celów prywatnych pracownika stanowi pozapłacowa formę wynagradzania i jest dla niego przychodem ze stosunku służbowego, to wydatki na utrzymanie samochodu ponoszone przez Spółkę będą stanowić koszt uzyskania przychodu. Z tego względu należy zauważyć, że pomiędzy wydatkami poniesionymi na eksploatacje samochodu, a przychodem, istnieje związek przyczynowo-skutkowy, w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienie może mieć wpływ na zwiększenie przychodów przez Spółkę.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że w przypadku nieodpłatnego udostępniania pracownikom Spółki samochodów służbowych również do celów prywatnych, Spółce przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.