IBPB-1-3/4510-21/15/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 16 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym 30 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu powstania przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu powstania przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 17 czerwca 2015 r. Znak: IBPB-1-3/4510-21/15/MO, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 30 czerwca 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") na mocy uchwały Zgromadzenia Wspólników z 3 stycznia 1992 r. została postawiona w stan likwidacji. Ustanowiony likwidator podjął szereg kroków prawnych zmierzających do naprawienia szkód poniesionych w wyniku niezgodnej z prawem działalności byłego zarządu Spółki, w skład którego wchodzili Pan X i Pan Y. W tym celu wszczęto między innymi 620 postępowań odszkodowawczych w kraju oraz 4 postępowania za granicą. W dniu 24 marca 1992 r. wniesione zostało roszczenie cywilne do Sądu w T. przeciwko Panu X, Panu Y i innym, w którym ostateczna dochodzona należność główna po korektach, została ustalona przez Sąd na kwotę 102,1 mln USD. Wcześniej, w dniu 18 marca 1992 r. likwidator Spółki uzyskał od Sądu nakaz tymczasowego sekwestru (zajęcia) na majątkach Pana X i Pana Y, a głównie na akcjach izraelskiej spółki paliwowej. Nadmienia się, że Pan X i Pan Y nabyli za kwotę 85 mln USD pakiet 50% akcji ww. izraelskiej spółki paliwowej, na podstawie zawartych 13 lutego i 3 marca 1991 r. umów z Grupą X. Zapłata za akcje 85 mln USD nastąpiła z pieniędzy skradzionych wcześniej ze Spółki.

W związku z informacjami w mediach o oszustwach i kradzieżach dokonanych przez Pana X i Pana Y - Grupa X, na którą składają się:

1. spadek po zmarłym Panu "A",

2. Pan "B",

3. Spadek po zmarłym Panu "C"

(zwani dalej łącznie "Grupa X"), wystąpiła o unieważnienie zawartych umów nabycia akcji.

Ostatecznie spór pomiędzy Grupą X, a Panem X i Panem Y został 22 stycznia 1992 r. przekazany do postępowania arbitrażowego. Wniosek o możliwość uczestnictwa w arbitrażu Spółki został przez arbitrów odrzucony. W dniu 11 stycznia 1994 r. zostało zakończone postępowanie arbitrażowe pomiędzy Grupą X, a Panem X i Panem Y w wyniku zawarcia ugody. Ugoda została zatwierdzona przez arbitrów oraz uzyskała moc obowiązującą nadaną przez Sąd. Z ugody wynikało, że unieważnione zostały umowy nabycia akcji izraelskiej spółki paliwowej (z 13 lutego i 3 marca 1991 r.) przez Pana X i Pana Y, a także ustalono, że kwota zwrotu za akcje wynosi 80 mln USD. Kwota zwrotu za akcje (80 mln USD) została objęta sekwestrem przez Spółkę do czasu rozpatrzenia przez Sąd w T. pozwu Spółki z 24 marca 1992 r. Za sporną płatność na rzecz "Z" Spółka otrzymała gwarancję firmy paliwowej na kwotę 5 mln USD. W dniu 1 stycznia 1996 r. strony postępowania sądowego, tj. Spółka oraz Pan X i Pan Y i inni zawarli ugodę przed Sądem w T., która zakończyła spór (zainicjowany przez Spółkę pozwem z 24 marca 1992 r.), w wyniku której uzyskano kwotę 80 mln USD. Po zatwierdzeniu przez Sąd w T. ugody 1 stycznia 1996 r. Spółka została poinformowana o możliwości uzyskania wiadomości o majątkach Pana X ukrytych przed likwidatorem. "Informatorzy" przedstawili Spółce propozycję ujawnienia majątków pod warunkiem podzielenia się korzyściami w proporcji 50/50% dla każdej ze stron, po potrąceniu kosztów sądowych, egzekucyjnych i honorariów adwokackich. Żaden inny podział korzyści nie był przez "Informatorów" przyjęty. W dniu 2 stycznia 1996 r. po uprzednim uzyskaniu akceptacji organu właścicielskiego zawarta została stosowna umowa. W maju 1996 r. Spółka otrzymała wiarygodny dokument, z którego wynikało, że Grupa X wspólnie z Panem X i Panem Y oszukała Spółkę na kwotę 16 mln USD. Oszustwo miało miejsce w 1994 r. podczas zakończenia postępowania arbitrażowego pomiędzy Grupą X a Panem X i Panem Y odnośnie unieważnienia nabycia akcji izraelskiej spółki paliwowej. Grupa X oświadczyła wówczas, że kwota zwrotu za akcje wynosi 80 mln USD. Faktycznie Grupa X zapłaciła dodatkowo (poza umową) Panu X i Panu Y dodatkową kwotę 16 mln USD pomimo, że wszelkie płatności na ich rzecz były objęte zajęciem.

W świetle powyższego, postanowiono skierować roszczenie odszkodowawcze przeciw Grupie X na drogę postępowania arbitrażowego. Umowę arbitrażową zawarto w sierpniu 1997 r. Pozew złożony we wrześniu 1997 r. Na przedmiotowe roszczenie Spółka otrzymała od Grupy X gwarancję bankową na kwotę 25 mln USD, której termin ważności był okresowo przedłużany, ostatnio do 31 grudnia 2014 r.

W toczącym się od 1997 r. postępowaniu arbitrażowym, w maju 2005 r. arbiter wydał orzeczenie kończące I etap postępowania, a mianowicie:

W lipcu 2005 r. Grupa X złożyła do Sądu w T. wniosek o odwołanie arbitra oraz o unieważnienie orzeczenia arbitra I etapu postępowania. Sąd w H., do którego został skierowany wniosek przez Sąd Najwyższy I., przychylił się do wniosku Grupy X i wydał w dniu 1 listopada 2007 r. orzeczenie o usunięciu arbitra oraz o unieważnieniu orzeczenia dotyczącego I etapu arbitrażu. Sąd Najwyższy I. 11 lutego 2010 r. rozpatrując wniosek Spółki o zezwolenie na apelację od orzeczenia Sądu w H. z 1 listopada 2007 r. postanowił zezwolić Spółce na apelację.

W dniu 5 grudnia 2010 r. Sąd Najwyższy I. wydał orzeczenie w sprawie wniosku o zezwolenie na apelację złożoną przez Spółkę od postanowienia Sądu w H. z 1 listopada 2007 r. uznając, że:

* apelacja została przyjęta,

* utrzymane zostało orzeczenie arbitrażowe I etapu oraz postanowienia wydane w II etapie postępowania,

* należy powołać nowego arbitra i kontynuować postępowanie arbitrażowe.

W grudniu 2011 r. Spółka oraz Grupa X zostali pozwani przez jednego z "Informatorów" o zapłatę wynikającą z zawartej umowy z "Informatorami" z 2 stycznia 1996 r. W sierpniu 2012 r. zapadło orzeczenie Sądu w T., zgodnie z którym "Informatorom" należy się połowa kwot odzyskanych w arbitrażu przez Spółkę. We wrześniu 2012 r. Spółka oraz Grupa X złożyły do Sądu Najwyższego I. wnioski o zezwolenie na apelację w sprawie uchylenia postanowienia Sądu w T. z sierpnia 2012 r.

Sąd Najwyższy I. rozpatrując wspólny wniosek Spółki oraz "Informatora" wydał 31 lipca 2013 r. orzeczenie, zgodnie z którym do rozliczeń pieniężnych z "Informatorami" będą miały zastosowanie następujące regulacje:

* umowa z "Informatorami" z dnia 2 stycznia 1996 r.,

* kwota ujawniona przez "Informatorów" wynosi 16 mln USD,

* "Informatorzy" mają prawo do 50% kwoty ujawnionej Spółce (16 mln USD) po potrąceniu proporcjonalnej części kosztów i honorariów, które poniosła Spółka, na podstawie ostatecznego orzeczenia arbitra, zatwierdzonego przez Sąd w I.,

* Spółka nie jest zobowiązana i nie będzie musiała płacić na rzecz "Informatorów" jakiejkolwiek kwoty z pieniędzy, które Spółka odzyska z tytułu:

W dniu 23 grudnia 2013 r. Sąd Najwyższy I. rozpatrzył apelację wniesioną przez Grupę X i Spółkę od postanowienia Sądu w T. z 20 sierpnia 2012 r. odnośnie płatności na rzecz "Informatorów" orzekając, że:

* uchyla postanowienia Sądu w T. z 20 sierpnia 2012 r.,

* uznaje stanowisko Sądu w T., że umowa z "Informatorami" stanowi dokument o istnieniu majątku do podziału, lecz wymaga wyjaśnienia status umowy oraz rozmiar płatności.

Kwestia płatności na rzecz "Informatorów" została skierowana do Sądu w T. w styczniu 2014 r. przez jednego z "Informatorów". Z powodu skomplikowanej sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej znalazły się zarówno Wnioskodawca (Spółka), jak i Grupa X, w celu ostatecznego zakończenia zaistniałego pomiędzy stronami sporu wypracowały umowę - ugody (instytucja prawa izraelskiego) przedmiotem której jest kwota 67 mln USD.

W dniu 22 września 2014 r. w T. w obecności reprezentanta Banku "A" zawarta została umowa - ugody kończąca postępowanie arbitrażowe z Grupą X. Zawarta 22 września 2014 r. umowa - ugody pomiędzy Spółką, a Grupą X odnosi się do łącznej kwoty 67 mln USD, z czego 46,9 mln USD płatne będzie poprzez spieniężenie gwarancji bankowych (odpowiednio na 25 oraz na 5 mln USD), natomiast z kwoty 20,1 mln USD utworzono depozyt do podziału pomiędzy Spółkę, a postępowań sądowych.

W dniu 2 października 2014 r. Sąd w T. zatwierdził orzeczenie arbitra nadając umowie - ugody z 22 września 2014 r. moc orzeczenia sądowego. Dla pełnej realizacji przez Grupę X płatności na rzecz Spółki z gwarancji bankowych w kwocie 46,9 mln USD koniecznym stało się ich spieniężenie. Przystępując do realizacji przedmiotowego ustalenia okazało się, że w zgromadzonych dokumentach postępowania znajduje się gwarancja bankowa na 25.000.000 USD, natomiast nie odnaleziono gwarancji bankowej wystawionej na rzecz Spółki w styczniu 1994 r. przez firmę paliwową, której udziałowcem była rodzina L.

Gwarancje bankowe, zarówno na kwotę 25 mln USD jak i na 5 mln USD firmy paliwowej, były przez cały okres trwania postępowania arbitrażowego przechowywane u kolejnych arbitrów prowadzących arbitraż, względnie w Sekretariacie Sądu Najwyższego I., co związane było z rozpoznawaniem przez ww. Sąd apelacji Spółki od postanowienia Sądu w H., który wstrzymał postępowanie arbitrażowe, unieważnił orzeczenie I etapu arbitrażu oraz odwołał arbitra z jego funkcji - zakończonym korzystnym dla Spółki rozstrzygnięciem. Stąd też trudno było ustalić obecnie, na jakim etapie postępowania arbitrażowego zaginęła gwarancja bankowa.

W wyniku długotrwałych rozmów i zagwarantowania przez Spółkę odstąpienia od naliczania odsetek, rodzina L. postanowiła wystawić na rzecz Spółki nową gwarancję bankową na kwotę 6.850.000 USD, co nastąpiło 14 grudnia 2014 r. Nadto, kwestia zwiększenia gwarancji bankowej przez Grupę X uzyskała 15 grudnia 2014 r. akceptację Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki.

Nowa gwarancja bankowa na kwotę 6.850.000 USD oraz spieniężenie gwarancji bankowej na 25.000.000 USD, która wygenerowała kwotę 40.050.000 USD, pozwoliły na wypełnienie przez Grupę X pełnej płatności kwoty 46,9 mln USD w terminie uzgodnionym pomiędzy stronami, tj. do 1 stycznia 2015 r. Podpisanie 18 grudnia 2014 r. "Uzgodnienia" z Grupą X umożliwiło realizację umowy - ugody, tj. płatność 46,9 mln USD oraz zgromadzenie 20,1 mln. USD w depozycie zgodnie z umową.

W dniu 18 grudnia 2014 r. likwidator Spółki X wydał dyspozycje dla Banku "B" odnośnie spieniężenia dwóch gwarancji bankowych na kwotę 6,85 mln USD oraz 40,05 mln USD i przekazanie uzyskanych z tego tytuły środków na wskazany rachunek Spółki w Banku "C". Bank "B" przekazał 1 stycznia 2015 r. na rachunek Spółki w Banku "C" kwotę 34.471.500 USD, tj. kwotę pomniejszoną o podatek u źródła (w I.) w wysokości 12.428.500 USD. Z nieznanych Spółce przyczyn Bank "C" zwrócił 9 stycznia 2015 r. kwotę 34.471.500 USD do Banku "B". Otrzymane w tym zakresie wyjaśnienia odnośnie przyczyn zwrotu środków przez Bank "C" są w ocenie Spółki niezadowalające, w związku z czym prowadzone jest dalsze postępowanie wyjaśniające w tym zakresie. W dniu 13 stycznia 2015 r. likwidator Spółki wydał dyspozycję dla Banku "B", aby zwróconą przez Bank "C" kwotę 34.471.500 USD przekazać na rachunek Spółki prowadzony w Banku "D". W dniu 14 stycznia 2015 r. wskazany rachunek Spółki został uznany dwoma przelewami w łącznej kwocie 34.471.500 USD. Nadmienia się, że na wniosek Spółki w Izraelu toczy się postępowanie o zwrot zatrzymanego podatku u źródła.

W związku z powyższym kwota 34.471.416 USD wpłynęła na rachunek bankowy Spółki 14 stycznia 2015 r. Spółka przeliczyła wpłatę po kursie średnim NBP z dnia poprzedzającego zapłatę tj. 13 stycznia 2015 r. (kurs 3.6252) i tak obliczona kwota przychodu (124.965.777,28 zł) została ujęta w kalkulacji podatku dochodowego Spółki za miesiąc styczeń 2015 r., zwiększając podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. W konsekwencji, zaliczka na podatek dochodowy za styczeń, zapłacona przez Spółkę 18 lutego 2015 r., wyniosła 23.048.192 zł.

W związku z uzyskaniem przychodu w wysokości 46.900.000,00 USD powstała po stronie Wnioskodawcy wątpliwość co do ustalenia dnia powstania obowiązku podatkowego (powstania przychodu) związanego z uzyskaniem przez Spółkę przychodu podlegającego opodatkowaniu. Wykonanie postanowień umowy - ugody jest korzystne ekonomicznie dla Spółki, a nadto przełoży się w wymierny sposób na efektywność postępowania likwidacyjnego. Istotnym jest, że jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy i jednocześnie wierzycielem jest Bank "A", który z kolei jedynym wierzycielem jest Skarb Państwa - Narodowy Bank Polski.

W uzupełnieniu wniosku z 26 czerwca 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 30 czerwca 2015 r.) Wnioskodawca wyjaśnił, że na rachunek bankowy Spółki wpłynęły dwa przelewy w łącznej kwocie 34.471.416 USD. Ponadto Spółka wyjaśniła, że nie oczekuje interpretacji indywidualnej w zakresie zagadnienia dotyczącego ustalenia kursu wymiany walut.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przychodem z tytułu odszkodowania otrzymanym przez Spółkę w kwocie 46,9 mln USD (przy czym kwota uwzględnia 12.428.500,00 USD uiszczone z tytułu podatku u źródła w Izraelu) stanowisko Spółki, zgodnie z którym, moment powstania obowiązku podatkowego powstał z chwilą rzeczywistego otrzymania przez Spółkę środków pieniężnych, a w konsekwencji wpłacenie przez Spółkę 18 lutego 2015 r. zaliczki na podatek CIT w wysokości 23.048.192,00 zł jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód, który przypadł na jego rzecz w związku z wykonaniem ugody jest przychodem do opodatkowania z momentem faktycznego otrzymania kwoty odszkodowania w formie przelewu na rachunek bankowy.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje na odszkodowawczy charakter kompensaty finansowej otrzymywanej na podstawie ugody. Jak bowiem powszechnie przyjmuje się w literaturze, że szkodą jest każdy uszczerbek w prawnie chronionych dobrach, z którym to ustawa wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej (por. Z. Banaszczyk (w): komentarz do Kodeksu cywilnego pod red. K. Pietrzykowskiego, art. 361 Nb 36 Legalis). Z kolei odszkodowanie ma za zadanie wyrównanie powstałego uszczerbku w dobrach prawnie chronionych w pełnym zakresie, zasadniczo doprowadzając do takiego stanu, jak gdyby zdarzenie powodujące szkodę nie wystąpiło (por. przykładowo uchwała Sądu Najwyższego z 12 października 2001 r. sygn. akt III CZP 57/01). Jednakże odszkodowanie wypłacane w oparciu o ugodę nie w każdym przypadku będzie obejmować pełny zakres szkody, ponieważ istotą ugody jest poczynienie przez jej strony wzajemnych ustępstw w stosunku do siebie, co jest związane z chęcią ostatecznego uregulowania wzajemnych roszczeń. Biorąc pod uwagę powyższe, skoro wypłacone w oparciu o ugodę sumy pieniężne mają stanowić kompensatę (odszkodowanie) za bezprawne działania lub zaniechania ze strony Grupy X, to mają one charakter odszkodowawczy, zarówno na gruncie prawa prywatnego, jak i prawa podatkowego. Wnioskodawca wskazuje, że w przypadku odszkodowań wypłacanych podatnikom prowadzącym działalność gospodarczą nie zachodzi związek pomiędzy uzyskanym odszkodowaniem, a prowadzoną działalnością gospodarczą. Z kolei istnienie takiego związku jest warunkiem zastosowania przepisów art. 12 ust. 3 i ust. 3a Ustawy o p.d.o.p. Aby bowiem mówić o istnieniu związku pomiędzy prowadzoną działalnością gospodarczą a uzyskanym przychodem, konieczne jest aby przychód powstawał w związku z działaniami podejmowanymi przez podatnika, a nie był jedynie ubocznym efektem prowadzonej działalności gospodarczej (por. wyrok NSA z 30 maja 2006 r., sygn. akt: II FSK 699/05). W konsekwencji, brak związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy powoduje, że do uzyskiwanych kwot odszkodowań (ewentualnie kompensat finansowych), nie mogą znaleźć zastosowania przepisy art. 12 ust. 3-3e Ustawy o p.d.o.p., zaś przychód powstaje dopiero z momentem faktycznego wpływu pieniędzy na rachunek bankowy Spółki, zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o p.d.o.p.

Nawet gdyby przyjąć, że wypłacone odszkodowanie pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, to wskazać należy, że stosownie do art. 12 ust. 3 Ustawy o p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przepis ten wprowadza wyjątek od zasady ogólnej, zgodnie z którą przychodem są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p.).

Jednocześnie art. 12 ust. 3a Ustawy o p.d.o.p. przewiduje, że za datę powstania przychodu z działalności gospodarczej uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Wnioskodawca zauważa, że powyższa regulacja nie obejmuje należnych w związku z zawarciem ugody odszkodowań. Nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że należne na podstawie podpisanej i zatwierdzonej kwoty kompensat finansowych nie mają charakteru odszkodowania, to wyżej przytoczone przepisy dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego i tak nie mogłyby znaleźć w stosunku do nich zastosowania. Z kolei art. 12 ust. 3c Ustawy o p.d.o.p., dotyczący usług rozliczanych w okresach rozliczeniowych określonych w umowie lub fakturze również nie może znaleźć zastosowania w analizowanym stanie faktycznym. Również nie sposób odnosić regulacji art. 12 ust. 3d Ustawy o p.d.o.p., dotyczącej dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu, do kwestii zapłaty na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania.

W związku z powyższym, do odszkodowań zastosowanie znajduje reguła określona w art. 12 ust. 3e Ustawy o p.d.o.p., zgodnie z którą, w przypadku otrzymania przychodu związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą do której nie znajduje zastosowania art. 12 ust. 3a, 3c i 3d Ustawy o p.d.o.p. (w świetle stanu faktycznego przedstawionego we wniosku przepisy te nie znajdują zastosowania), przychód jest rozpoznawany dopiero z momentem faktycznego jego otrzymania.

Organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych podzielają powyższe stanowisko np.:

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 grudnia 2007 r., znak: IPPB1/415-141/07-4/PJ,

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 stycznia 2013 r., znak: IBPBI/2/423-1311/12/PP.

Co istotne podkreślenia wymaga fakt, że kwota 34.471.416 USD wpłynęła na rachunek bankowy Spółki 14 stycznia 2015 r. Spółka przeliczyła wpłatę po kursie średnim NBP z dnia poprzedzającego zapłatę tj. 13 stycznia 2015 r. (kurs 3,6252) i tak obliczona kwota przychodu (124.965.777,28 zł) została ujęta w kalkulacji podatku dochodowego Spółki za miesiąc styczeń 2015 r., zwiększając podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. W konsekwencji zaliczka na podatek dochodowy za styczeń, zapłacona przez Spółkę 18 lutego 2015 r., wyniosła 23.048.192 zł.

Podsumowując stanowisko Wnioskodawcy, przychód z tytułu kompensaty finansowej, w szczególności mającej charakter odszkodowania, która jest wymagalna na podstawie ugody, powstaje dopiero z momentem jej faktycznego otrzymania. Tym samym zapłata podatku nastąpiła we właściwym terminie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji, zgodnie z zadanym pytaniem wyznaczającym jej zakres, jest wyłącznie kwestia momentu powstania przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania oraz obowiązku wpłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych. Tut. Organ nie odniósł się zatem do tej części stanowiska Wnioskodawcy, która dotyczy sposobu przeliczenia i ustalenia wysokości osiągniętego przychodu. Podkreślić również należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacji podlegają wyłącznie przepisy prawa podatkowego, w związku z czym tut. Organ nie odniósł się także do prawidłowości przedstawionych przez Wnioskodawcę obliczeń (w tym do obliczenia wysokości należnej zaliczki).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, dalej: "u.p.d.o.p."), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Moment powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą regulują przepisy art. 12 ust. 3a oraz 3c-3g u.p.d.o.p.

Regułą jest, że przychód powstaje w dacie następujących zdarzeń: wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego, lub wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi, nie później niż w dniu wystawienia faktury, albo uregulowania należności (art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p.). Zatem zasadą jest, że opodatkowany jest przychód należny co oznacza, że należy zadeklarować przychód dla celów podatkowych niezależnie od faktycznego otrzymania środków pieniężnych.

W przypadku, gdy usługa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych, momentem powstania przychodu jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego na fakturze lub umowie nie rzadziej jednak niż raz w roku (art. 12 ust. 3c i 3d u.p.d.o.p.). Z kolei art. 12 ust. 3f u.p.d.o.p., dotyczy momentu powstania przychodu z tytułu realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych.

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Kwestię tę reguluje art. 12 ust. 3e u.p.d.o.p., zgodnie z którym w przypadku przychodu, który powstaje nie wskutek takich zdarzeń jak określone w art. 12 ust. 3a, 3c, 3d i 3f ustawy, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z uwagi na fakt, że art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., dotyczy przychodów "związanych" z działalnością gospodarczą, należy stwierdzić, że odnosi się on do przychodów będących następstwem prowadzonej działalności gospodarczej, związanych z nią bezpośrednio lub pośrednio.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu stanu faktycznego, uznać należy że odszkodowanie jakie Spółka uzyskała od Grupy X, na podstawie wypracowanej ugody na drodze postępowania arbitrażowego, nie było związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Oznacza to, że przychód z tytułu niniejszego odszkodowania powstanie na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

W świetle powyższego, otrzymane odszkodowanie od Grupy X, na podstawie zawartej ugody stanowi przychód podatkowy w momencie wpływu środków na rachunek bankowy Spółki, tj. 14 stycznia 2015 r.

Ustosunkowując się do kwestii obowiązku zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych wskazać, należy na zapis art. 25 ust. 1 u.p.d.o.p., w myśl którego podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22 i art. 24a, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. Zaliczki miesięczne, o których mowa w ust. 1, podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni, z zastrzeżeniem ust. 2a. Zaliczkę za ostatni miesiąc roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 27 ust. 1 (art. 25 ust. 1a u.p.d.o.p.).

Z uwagi na powyższe, skoro przychód podatkowy powstał w styczniu 2015 r., to ma on wpływ na zaliczkę na podatek dochodowy od osób prawnych, którą należy zapłacić do 20 lutego 2015 r. Z wniosku wynika, że zaliczka na podatek dochodowy od osób prawnych zapłacona została przez Spółkę 18 lutego 2015 r., zatem zapłata podatku nastąpiła w terminie przewidzianym w art. 25 ust. 1a u.p.d.o.p.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto nadmienić należy, że dokonując oceny stanowiska tut. Organ nie odniósł się do przedstawionych we wniosku danych liczbowych, bowiem wydając interpretację indywidualną Organ dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy w zakresie wykładni przepisów prawa podatkowego, a nie jest upoważniony do weryfikacji prawidłowości przedstawionych przez niego obliczeń (działań matematycznych).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.