IBPB-1-3/4510-199/16/WLK - Skutki podatkowe sprzedaży składników majątku na rzecz pracownika spółki z grupy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 marca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 7 marca 2016 r.), uzupełnionym 25 kwietnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży składników majątku na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 7 marca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży składników majątku na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 18 kwietnia 2016 r., wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 25 kwietnia 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. (dalej jako: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

Spółka będzie dokonywała zbycia posiadanych składników majątku (m.in. wyposażenia biurowego, papierów wartościowych, sprzętu komputerowego, samochodów wykupionych przez Spółkę po zakończeniu umowy leasingu), w tym składników stanowiących środki trwałe w rozumieniu art. 16a ustawy o CIT, na rzecz swoich pracowników oraz na rzecz osób zatrudnionych przez inne spółki należące do grupy kapitałowej Wnioskodawcy (dalej: "Spółki z Grupy"), w tym także na rzecz pracowników Spółek z Grupy, którzy będą pełnić jednocześnie w Spółce funkcję członka rady nadzorczej. Cena ustalona w umowie sprzedaży zawieranej pomiędzy Spółką a nabywcą (będącym pracownikiem Spółki albo Spółki z Grupy) może odbiegać od wartości rynkowej zbywanego składnika majątku.

Wnioskodawca rozważa wprowadzenie rozwiązania zgodnie z którym, w przypadku sprzedaży składników majątku na rzecz osób zatrudnionych przez Spółki z Grupy, Wnioskodawca dokona obciążenia Spółek z Grupy kwotą stanowiącą różnicę pomiędzy wartością rynkową zbywanych przez Spółkę składników majątku a ceną określoną w umowie sprzedaży zawieranej pomiędzy Spółką a nabywcą (będącym pracownikiem danej Spółki z Grupy). W przypadku wprowadzenia powyższego mechanizmu, kwotę otrzymaną od Spółki z Grupy Wnioskodawca traktowałby jako przychód podlegający opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT.

W uzupełnieniu wniosku z 22 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 kwietnia 2016 r.) Spółka wskazała, że intencją Wnioskodawcy jest uzyskanie rozstrzygnięcia wyłącznie w zakresie konsekwencji podatkowych sprzedaży składników majątku pracownikom Spółek z Grupy będącym jednocześnie członkami Rady Nadzorczej Wnioskodawcy (jak wynika z zadanego pytania). Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że intencją zawarcia rozważań dotyczących sprzedaży składników majątkowych na rzecz pracowników w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy było podkreślenie przyczyn, dla których transakcje pomiędzy pracodawcą a pracownikiem dokonywane są po cenie niższej niż rynkowa. Przyczyną, dla której cena sprzedaży danego składnika majątku na rzecz członka Rady Nadzorczej Spółki może odbiegać od wartości rynkowej danego składnika majątku jest stosunek pracy pomiędzy nabywcą a Spółką z Grupy. Jest to również przyczyna wprowadzenia rozważanego modelu rozliczeń, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym faktyczne obciążenie związane ze sprzedażą składników majątku na rzecz pracowników Spółek z Grupy (będących jednocześnie członkami rady nadzorczej Wnioskodawcy) ponoszone będzie przez Spółki z Grupy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy strata powstała w związku ze sprzedażą składników majątku na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej Spółki tj. ustalona jako różnica pomiędzy:

2. Czy w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia wartości przychodu uzyskanego w związku ze sprzedażą składników majątku na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej Spółki o wartość wydatków zwróconych Spółce przez Spółkę z Grupy na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym powyżej opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie zobowiązany do ujęcia w podstawie opodatkowania wyniku (w tym straty) powstałego w związku ze sprzedażą składników majątku na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej Spółki tj. ustalonego jako różnica pomiędzy:

Zgodnie z art. 7 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem zaś, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. W art. 7 ust. 3-4a ustawy o CIT, wskazano kategorie, których nie uwzględnia się w podstawie opodatkowania. Jednak w ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, powołane przepisy nie powinny znaleźć zastosowania, gdyż wynik transakcji zbycia składników majątku na rzecz pracowników nie mieści się w ramach żadnej kategorii spośród tych powołanych w ww. przepisach.

Ustawa o CIT nie wprowadza definicji legalnej pojęcia przychodu. W art. 12 ust. 1 ustawy, prawodawca wskazał otwarty katalog przysporzeń, które stanowią przychód w rozumieniu prawa podatkowego. Jednak, na gruncie bogatego dorobku doktryny oraz praktyki prawa podatkowego, należy przyjąć, że co do zasady, przychodem staje się każde definitywne przysporzenie majątkowe podatnika, zwiększające jego majątek w sposób trwały, które jednocześnie nie zostało wymienione w enumeratywnym katalogu przysporzeń niestanowiących przychodu zawartym w art. 12 ust. 4 ustawy CIT oraz nie zostało wyłączone z opodatkowania (A. Obońska, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Legalis 2014).

Jedną z kategorii przysporzeń wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, są otrzymane pieniądze i wartości pieniężne.

Natomiast, w świetle art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

W ocenie Wnioskodawcy, cena otrzymana przez Spółkę od pracownika Spółki z Grupy będącego jednocześnie członkiem rady nadzorczej Spółki w zamian za zbycie składników majątku powinna stanowić dla Spółki przychód podatkowy.

Zdaniem Spółki, w praktyce gospodarczej przyjmuje się, że istnieje uzasadnienie zbycia składników majątku na rzecz pracownika w zamian za cenę odbiegającą od ceny rynkowej danego składnika majątku i ustalenia tej ceny na poziomie innym niż rynkowy. Często dochodzi do sytuacji, w której pracownicy mają prawo do zakupu za pośrednictwem pracodawcy niektórych produktów lub usług np. usług medycznych czy posiłków po cenie znacznie niższej niż rynkowa. Wydaje się oczywistym, że jeżeli pracodawca dokonuje zakupu abonamentu medycznego lub posiłku po cenie rynkowej i następnie odsprzedaje go pracownikowi za symboliczną opłatą, czyni to z uzasadnionej przyczyny, jaką jest zapewnienie dodatkowej, pozapłacowej formy wynagradzania, która, jest również co do zasady zgodna z jego celami biznesowymi (np. w przypadku świadczeń medycznych powoduje zmniejszenie absencji chorobowej, a w przypadku posiłków wzmaga zadowolenie pracowników z pracy i tym samym motywację do pracy oraz wpływa na skrócenie czasu przerw). Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy, uzasadniona przyczyna do ustalenia ceny na poziomie innym niż rynkowy istnieje również w przypadku sprzedaży określonych składników majątku, których dalsze użytkowanie przez Spółkę nie jest kluczowe z biznesowego punktu widzenia, a która to sprzedaż umożliwić może wzmocnienie więzi między pracownikiem a pracodawcą i w konsekwencji - wzrost motywacji pracownika do pracy.

Powyższa argumentacja powinna również znaleźć zastosowanie do przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę składnika majątku na rzecz osoby zatrudnionej przez Spółkę z Grupy - wówczas uzasadnieniem dla ustalenia ceny na poziomie niższym niż rynkowy powinien być fakt, że w istocie Wnioskodawca, otrzymując płatność od Spółki z Grupy w wysokości różnicy pomiędzy wartością rynkową zbywanych przez Spółkę składników majątku a ceną określoną w umowie sprzedaży zawieranej pomiędzy Spółką a nabywcą, rozpoznaje przychód podatkowy z tego tytułu. W wyniku takiego ukształtowania rozliczeń łączny przychód rozpoznawany przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży oraz z tytułu płatności otrzymanej od Spółki z Grupy ustalony będzie jako wartość rynkowa zbywanego składnika majątku. Podkreślić należy, że taka sytuacja (tekst jedn.: zapłata "wyrównująca" cenę zapłaconą przez pracownika do wartości rynkowej przedmiotu sprzedaży) będzie miała również miejsce w przypadku zbycia przez Spółkę składnika majątku na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego jednocześnie członkiem rady nadzorczej Spółki (czego dotyczy pytanie Wnioskodawcy).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyłączeniem kosztów wskazanych w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z brzmienia powyżej powołanego przepisu, a także z ugruntowanego stanowiska orzecznictwa, praktyki organów podatkowych i stanowiska doktryny wynika, że aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, musi:

* zostać poniesiony przez podatnika,

* być definitywny (rzeczywisty),

* pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą generującą z założenia przychody podatkowe dla tego podatnika,

* zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny (nawet potencjalny) wpływ na wysokość osiągniętych przychodów,

* nie znajdować się w negatywnym katalogu z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki na nabycie składników majątku (również takich, które nie zostały zakwalifikowane do kategorii środków trwałych), które do momentu odpłatnego zbycia tych składników majątku nie zostały zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów powinny stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w momencie odpłatnego zbycia określonych składników majątku. Wydatki te spełniają bowiem wszystkie ze wskazanych powyżej wymogów.

W przypadku sprzedaży składników majątku zakwalifikowanych do kategorii środków trwałych, do ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodu zastosowanie znaleźć powinien ponadto art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z literalnym brzmieniem powołanych wyżej przepisów ustawy o CIT, w przypadku sprzedaży przez Spółkę składników majątku ujmowanych w Spółce jako środki trwałe, należy ustalić koszt uzyskania przychodu z tytułu tej transakcji zgodnie z art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w wysokości poniesionych przez Spółkę wydatków na nabycie danych składników majątku podlegających zbyciu na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej Spółki zaktualizowanych zgodnie z przepisami ustawy o CIT i niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, wskazać należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji. W doktrynie prawa podatkowego, orzecznictwie sądów administracyjnych oraz praktyce organów podatkowych przyjmuje się, że cytowany przepis wyłącza z kosztów podatkowych tylko takie wydatki, które stanowią osobiste przysporzenie dla członków rady nadzorczej (takie stanowisko wyraził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 6 lipca 2012 r. sygn. IPPB3/423-246/12-2/GJ).

W ocenie Wnioskodawcy, powyżej przytoczony art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o CIT, nie powinien znaleźć zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego. W sytuacji odpłatnego zbycia składników majątku nie mamy bowiem do czynienia z poniesieniem wydatków na rzecz członka rady nadzorczej. Sprzedaż składnika majątku wiąże się bowiem z zapłatą ceny przez pracownika Spółki z Grupy na rzecz Spółki, w zamian za co Spółka na rzecz pracownika Spółki z Grupy zbywa określony składnik majątku. Odpłatnego zbycia składników majątku przez Spółkę nie sposób utożsamiać z jakimkolwiek bezpośrednim świadczeniem na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego jednocześnie członkiem rady nadzorczej Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie potwierdza praktyka organów podatkowych, a w szczególności interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 lutego 2016 r., sygn. IBPB-1-3/4510-625/15/MO, w której organ wskazał, że: Spółka powinna rozpoznać przychód ze sprzedaży składników majątku w wysokości kwoty (ceny) jaka wynika z umowy sprzedaży i jaką spółka otrzyma od pracownika Spółki z Grupy będącego jednocześnie członkiem rady nadzorczej Spółki w zamian za zbycie ww. składników. Ponadto, w związku z ww. transakcją sprzedaży, Spółka będzie miała prawo do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości poniesionych przez Spółkę wydatków na nabycie danych składników majątku podlegających zbyciu na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej Spółki zaktualizowanych zgodnie z przepisami ustawy o p.d.o.p. i niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów. Przychody z tytułu sprzedaży składników majątku Spółka powinna połączyć z pozostałymi przychodami, a koszty uzyskania przychodów z ww. tytułu z pozostałymi kosztami Spółki. Jeżeli wystąpi nadwyżka sumy przychodów nad sumą kosztów ich uzyskania, to tak ustalony dochód będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, w przypadku natomiast gdy koszty uzyskania przychodów przekroczą łącznie przychody powstanie strata podatkowa.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze sprzedażą składnika majątku na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego jednocześnie członkiem rady nadzorczej Spółki Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania:

* przychodu w wysokości ceny uiszczonej na rzecz Spółki przez pracownika Spółki z Grupy będącego jednocześnie członkiem rady nadzorczej Spółki oraz

* kosztu uzyskania przychodu w wysokości wydatków poniesionych na nabycie składników majątku podlegających zbyciu na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej Spółki zaktualizowanych zgodnie z przepisami ustawy o CIT i niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów.

Tak skalkulowany wynik transakcji sprzedaży na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej Spółki powinien zostać ujęty w podstawie opodatkowania Wnioskodawcy.

W konsekwencji, fakt, że w związku ze sprzedażą składnika majątku na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej Spółki wartość wydatków poniesionych na nabycie składników majątku podlegających zbyciu niezaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów może przewyższyć wartość przychodu (wystąpi ekonomiczna strata na tej transakcji), nie powinna mieć wpływu na możliwość ujęcia tak rozpoznanego wyniku na transakcji w podstawie opodatkowania Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., 851 z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.p."), dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Na gruncie przepisów ustawy o p.d.o.p., o zbyciu rzeczy, w tym sprzedaży i sposobie ustalania przychodu z tego tytułu mowa jest w art. 14 ustawy o p.d.o.p. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Wartość rynkową określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 14 ust. 2 ustawy o p.d.o.p.).

W myśl natomiast art. 14 ust. 3 ustawy o p.d.o.p., jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku zawarcia umowy sprzedaży, przychód winien być ustalany w wysokości ceny wynikającej z umowy, z zastrzeżeniem regulacji zawartych w art. 14 ustawy o p.d.o.p.

Kosztami uzyskania przychodów stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje zatem podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Literalna wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p., wskazuje zatem, że wydatki na nabycie środków trwałych mogą stanowić w niezamortyzowanej części koszty uzyskania przychodów w momencie ich odpłatnego zbycia.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, Spółka powinna rozpoznać przychód ze sprzedaży składników majątku w wysokości kwoty (ceny) jaka wynika z umowy sprzedaży i jaką Spółka otrzyma od pracownika Spółki z Grupy będącego jednocześnie członkiem rady nadzorczej Spółki w zamian za zbycie ww. składników. Ponadto, w związku z ww. transakcją sprzedaży, Spółka będzie miała prawo do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości poniesionych przez Spółkę wydatków na nabycie danych składników majątku podlegających zbyciu na rzecz pracownika Spółki z Grupy będącego członkiem rady nadzorczej Spółki zaktualizowanych zgodnie z przepisami ustawy o p.d.o.p. i niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów. Przychody z tytułu sprzedaży składników majątku Spółka powinna połączyć z pozostałymi przychodami, a koszty uzyskania przychodów z ww. tytułu z pozostałymi kosztami Spółki. Jeżeli wystąpi nadwyżka sumy przychodów nad sumą kosztów ich uzyskania, to tak ustalony dochód będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, w przypadku natomiast gdy koszty uzyskania przychodów przekroczą łącznie przychody powstanie strata podatkowa.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Ponadto, wskazać należy, że art. 14 ust. 1-3 ustawy o p.d.o.p., daje uprawnienie organom podatkowym do szacowania przychodu podatnika uzyskanego z odpłatnego zbycia składników majątku jeżeli uzyskana za zbywany składnik cena znacznie odbiega bez uzasadnionej przyczyny od wartości rynkowej takiego składnika. Tym samym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, jeżeli organ podatkowy po uwzględnieniu całokształtu okoliczności faktycznych stwierdzi, że wystąpiły okoliczności wskazane w tym przepisie będzie uprawniony do dokonania "przeszacowania" wartości przedmiotu umowy sprzedaży. Sama ocena przesłanek "przeszacowania" przekracza jednakże granice interpretacji indywidualnej i jest możliwa wyłącznie w toku prowadzonych przez uprawnione organy podatkowe postępowań kontrolnych i podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W związku z tym, że pytanie oznaczone we wniosku nr 2 jest pytaniem warunkowym w zakresie którego interpretacji Wnioskodawca oczekuje jedynie w sytuacji uznania jego stanowiska w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 za nieprawidłowe, ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.