IBPB-1-3/4510-199/15/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 10 kwietnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 22 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze świadczonymi na rzecz Wnioskodawcy usługami promocyjnymi - jest prawidłowe.

W dniu 22 kwietnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze świadczonymi na rzecz Wnioskodawcy usługami promocyjnymi.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej również jako "Sponsor") prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie dostarczania wody oraz odbioru i oczyszczania ścieków. Ponadto, świadczy ona również m.in. usługi dotyczące badań laboratoryjnych wody i ścieków, inspekcji rurociągów kamerą telewizyjną, ciśnieniowego czyszczenia sieci kanalizacyjnej, remontów elementów uzbrojenia, a także budowy oraz diagnostyki sieci i przyłączy wodociągowych.

Spółka zawiera umowy sponsoringu z odnoszącym sukcesy w polskiej lidze siatkarskiej klubem sportowym (dalej: "Klub", "Sponsorowany"), na mocy których zobowiązuje się do sponsorowania Klubu w zamian za promocję Spółki poprzez realizowanie ekwiwalentnych świadczeń promocyjno-reklamowych. W umowach sponsoringu wymienione są szczegółowo świadczenia, jakie strony wzajemnie względem siebie zobowiązują się zrealizować.

W ramach realizacji usług wynikających z zawieranych umów:

a. Klub zobowiązuje się do realizacji m.in. następujących świadczeń promocyjno-reklamowych:

* nadruk na własny koszt logo Sponsora według uzgodnionego wzoru na strojach sportowych zawodników Sponsorowanego,

* umieszczenie reklamy Spółki na parkiecie hali sportowej, w której rozgrywane są mecze,

* umieszczenie banera reklamowego zawierającego logo Sponsora w obrębie pola gry w hali sportowej, a w przypadku zawodów sportowych transmitowanych przez telewizję, umieszczenie banera po odpowiedniej stronie pola gry widocznej dla odbiorców telewizyjnych,

* zamieszczenie logo i nazwy Sponsora na stronie internetowej Klubu wraz z linkami do strony internetowej Sponsora,

* umieszczenie logo Spółki na materiałach informacyjnych i promocyjnych opracowanych oraz wydawanych przez Klub, takich jak: bilety, plakaty, foldery,

* prezentację strojów reprezentacji sportowej z logo Sponsora w czasie wszystkich występów drużyny,

* podawanie informacji o Spółce podczas konferencji prasowych z udziałem Sponsorowanego, wypowiedzi radiowych, wywiadów, a także prezentacji prasowych informacji zamieszczanych w Internecie dotyczących Sponsorowanego.

b. Sponsor zobowiązuje się do:

* zapłaty na rzecz Klubu określonego w umowie wynagrodzenia (na podstawie wystawionej przez Sponsorowanego faktury VAT za wykonane przez Klub, określone w umowie sponsoringu świadczenia),

* dostarczenia Sponsorowanemu na własny koszt reklamy wyklejanej na parkiecie hali sportowej,

* dostarczenia Sponsorowanemu na własny koszt banera reklamowego, umieszczanego w obrębie pola gry w hali sportowej.

Ponoszone przez Spółkę wydatki na promocję mają przyczyniać się m.in. do rozpowszechniania informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, kreowania i umacniania jej pozytywnego wizerunku, a także promowania marki. Realizacja tych celów może mieć bowiem wpływ na wzrost sprzedaży oferowanych przez Spółkę usług i w konsekwencji uzyskiwanych przez nią przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie miała prawo zaklasyfikować wydatki związane ze świadczonymi na jej rzecz usługami promocyjnymi jako koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał prawo zaklasyfikować wydatki związane ze świadczonymi na jej rzecz usługami promocyjnymi, jako koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszty uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszelkie wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, tj. wymienionych w negatywnym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami. Mowa tu o kosztach bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanym przychodem, czyli o kosztach dot. całokształtu działalności podatnika, związanych z funkcjonowaniem firmy.

W przepisach prawa podatkowego nie zawarto definicji umowy sponsoringu. Umowa sponsoringu zaliczana jest do kategorii umów nienazwanych. Możliwość jej zawarcia wynika z reguły ogólnej określonej w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, która zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym. Odwołując się do wykładni językowej, sponsoring należy rozumieć jako "finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności" (Słownik wyrazów obcych PWN).

Umowa sponsoringu może przybrać formę tzw. sponsoringu właściwego (wzajemność świadczeń) albo sponsoringu niewłaściwego (który swoim charakterem zbliżony jest do darowizny, gdyż zawiera się w jednostronnym zobowiązaniu się sponsora do finansowania sponsorowanego).

Aby dana umowa mogła być uznana za sponsoring właściwy, jej treść musi zawierać więc wzajemność zobowiązań umawiających się stron, oznaczającą zobowiązanie się sponsora do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, który z kolei zobowiązany jest do podjęcia czynności mających na celu, przykładowo, reklamowanie nazwy sponsora, logo i prowadzonej przez niego działalności.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, na mocy zawieranych umów sponsoringu Spółka zobowiązuje się do sponsorowania Klubu w zamian za spełnienie określonych w umowie świadczeń promocyjno-reklamowych. Świadczenia te mają przyczyniać się m.in. do rozpowszechniania informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, kreowania i umacniania jej pozytywnego wizerunku, a także promowania marki. W konsekwencji, jako że w zamian za środki pieniężne przekazywane na podstawie zawieranych umów sponsoringu Spółka otrzymuje od Klubu ekwiwalentne świadczenia wzajemne (określone w umowach świadczenia promocyjno-reklamowe), przedmiotowe czynności w ocenie Spółki mają charakter sponsoringu właściwego, który w istocie stanowi odpłatne nabycie usług promocyjnych (reklamowych). Zawierane przez Spółkę umowy sponsoringu nie mają więc w szczególności charakteru umowy darowizny (tzw. sponsoringu niewłaściwego).

Prawidłowość stanowiska Spółki znajduje potwierdzenie, przykładowo, w prawomocnym wyroku z 17 października 2011 r., sygn. I SA/Łd 959/11, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, że: przekazane przez skarżącą Spółkę kwoty na rzecz Radio F. i C. należy uznać, jak słusznie przyjęły organy podatkowe, za działania mieszczące się w formie reklamy, nie zaś, jak przyjmuje Spółka, za darowiznę. Między stronami doszło bowiem do świadczeń wzajemnych. Zarówno treść umowy i czynności prawnej, jak i obiektywne okoliczności towarzyszące wykonaniu umowy i czynności, dowodzą o odpłatnym, wzajemnym, ekwiwalentnym charakterze świadczeń stron, przy czym po stronie Spółki świadczenie to miało charakter pieniężny i polegało na przekazaniu umówionej sumy pieniędzy, po stronie sponsorowanych podmiotów - niepieniężny i obejmowało reklamowanie Spółki, poprzez tworzenie dobrego jej wizerunku popularności marki Spółki. Ekwiwalentność świadczeń, jak wyżej wskazano, wyłącza możliwość uznania tych czynności za darowizny, istotą tych ostatnich jest bowiem bezpłatność świadczenia, jednostronność. (...) Nie budzi więc wątpliwości, iż między stronami doszło do wykonania świadczeń wzajemnych. Spółka przekazała umówioną sumę pieniędzy. Radio zaś wykonało świadczenie niepieniężne, obejmujące działania reklamowe i promocyjne na rzecz Spółki.

Zdaniem Spółki, wydatki na usługi o charakterze promocyjno-reklamowym będą mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli nie występuje obiektywna możliwość bezpośredniego przyporządkowania wydatków ponoszonych na nabycie tych usług do konkretnych przychodów (trudno jest bowiem stwierdzić, w jakim stopniu promocja (reklama) przyczynia się do zwiększenia przychodu ze sprzedaży podmiotu promowanego (reklamowanego), a także przez jak długi okres czasu promocja (reklama) oddziałuje na zachowania konsumentów, którzy decydują się na nabycie usług lub towarów tego podmiotu). Zgodnie z ugruntowanym poglądem, koszty reklamy zaliczane są do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów. Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Spółka podkreśla, że prezentowane przez nią stanowisko, zgodnie z którym wydatki ponoszone na nabycie usług promocyjnych świadczonych na podstawie umów sponsoringu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, przykładowo m.in:

a. w interpretacji indywidualnej z 30 października 2012 r., Znak: ILPB3/423-283/12-2/JG, w której w następującym stanie faktycznym: Spółka zawiera dwa podstawowe rodzaje umów sponsoringu:

1. Umowy z klubami sportowymi i innymi instytucjami kulturalnymi. W umowie takiej Spółka zobowiązuje się do przekazywania na rzecz klubu (innej instytucji) określonych środków pieniężnych przez określony w umowie okres. Umowa zastrzega jednocześnie, iż:

* sponsorowany (instytucja) przeznaczy środki na finansowanie swojej działalności i bieżących potrzeb (np. zakup sprzętu sportowego, strojów itp.) i dokona rozliczenia wydatków wobec sponsora;

* sponsorowany zobowiązuje się do publicznego promowania pozytywnego wizerunku sponsora, w tym do działań takich jak: promowanie logo i nazwy sponsora (np. poprzez umieszczenie ich na koszulkach zawodników, tablicach informacyjnych, materiałach reklamowych), promowanie danych adresowych sponsora i przedmiotu jego działalności (np. poprzez umieszczenie stosownych tablic i banerów reklamowych, zamieszczenie informacji w prasie itp.), zamieszczenia stosownych informacji na stronach internetowych sponsorowanego.

2. Umowy z gminami. W umowach tych sponsor (Spółka) zobowiązuje się w większości przypadków do sponsorowania działalności instytucji publicznych (ośrodki zdrowia, świetlice środowiskowe itp.) w realizowanych przez nie działalności, zaś sponsorowany zobowiązuje się do:

* przeznaczenia otrzymanych środków na ściśle określone, statutowe cele,

* sponsorowany zobowiązuje się do publicznego promowania pozytywnego wizerunku sponsora, w tym do działań takich jak: promowanie logo i nazwy sponsora (np. poprzez umieszczenie ich na terenie sponsorowanych jednostek, zamieszczenie informacji w prasie itp.), promowanie danych adresowych sponsora i przedmiotu jego działalności (np. poprzez umieszczenie stosownych tablic i banerów reklamowych, zamieszczenie informacji w prasie itp.), zamieszczenia stosownych informacji na stronach internetowych sponsorowanego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że: Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że przedmiotowe wydatki do wysokości ceny za reklamę sponsora, tj. wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego (zgodnie z wymogiem ekwiwalentności świadczeń), będą dla Spółki - po ich właściwym udokumentowaniu - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów;

3. Orkiestrą Symfoniczną na sponsorowanie działalności koncertowej, mają charakter sponsoringu właściwego, a zatem przedmiotowe wydatki do wysokości ceny za reklamę sponsora, tj. wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego (zgodnie z wymogiem ekwiwalentności świadczeń), będą dla Spółki - po ich właściwym udokumentowaniu - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów.

Podsumowując, w oparciu o opisany we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca słusznie zalicza do kosztów uzyskania przychodów wydatki na działania sponsoringowe oraz reklamowe, które sprzyjają umacnianiu dobrego wizerunku Spółki;

- w interpretacji indywidualnej z 27 sierpnia 2010 r., Znak: IBPBI/2/423-788/10/BG, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał, że: Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Spółka w dniu 27 kwietnia 2010 r. zawarła ze Stowarzyszeniem umowę o odpłatne świadczenie usług reklamowych w trakcie meczów i imprez sportowych organizowanych przez Spółkę. Jednym z celów zawarcia takiej umowy było również upowszechnienie wśród możliwe szerokiego kręgu odbiorców usług świadczonych przez Spółkę nowej zmienionej nazwy. W ramach realizacji usług reklamowych Stowarzyszenie w zamian za wynagrodzenie zobowiązało się do reklamy Spółki poprzez:

* zamontowanie przy płycie głównej boiska i na tzw. Trybunie Północnej banerów reklamowych Spółki,

* przekazanie Spółce zaproszeń do loży VIP na każdy mecz organizowany przez Stowarzyszenie,

* umieszczenie reklamy i logo Spółki w eksponowanym miejscu oficjalnej witryny internetowej Klubu pod adresem wraz z linkiem do strony internetowej Spółki,

* emitowanie podczas spotkań ligowych reklamowych spotów audio lub wygłaszanie przez spikera prowadzącego reklam słownych o treści dostarczonej przez Spółkę,

* umieszczenie reklam Spółki na materiałach drukowanych Klubu, tj. na plakatach meczowych i gazetce meczowej,

* organizację specjalnej reklamy Spółki podczas wybranych meczów.

Wskazana w opisie stanu faktycznego umowa ma zatem charakter sponsoringu właściwego. Tym samym wydatki związane z zawarciem ww. umowy o świadczenie usług reklamowych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

- w interpretacji indywidualnej z 27 kwietnia 2009 r., Znak: ITPB3/423-64/09/MT, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał, że: Jak wskazano powyżej, wydatki poniesione na sponsoring są kosztami uzyskania przychodów do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. A zatem, jeżeli kwota przekazywana na rzecz klubu sportowego odpowiada wartości wykonywanych przez niego świadczeń, będzie ona stanowić w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. W pozostałych przypadkach, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko tę część wydatków poniesionych na sponsoring, która odpowiada wartości otrzymanych od klubu świadczeń. (...) Podsumowując, w przypadku, gdy świadczenie niepieniężne o charakterze reklamowym wykonywane przez klub sportowy pozostaje ekwiwalentne do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na realizację umowy sponsoringu, wydatki te będą w całości kosztem uzyskania przychodów Spółki, o ile zostaną prawidłowo udokumentowane.

Podsumowując, zdaniem Spółki, należy uznać, że wydatki związane ze świadczonymi na jej rzecz usługami promocyjnymi (świadczonymi przez Klub na podstawie umów sponsoringu) będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, bowiem będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i jednocześnie nie mieszczą się w katalogu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu" zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości". Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 ww.u.p.d.o.p., w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako "finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności" (Słownik wyrazów obcych PWN - wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego. W tym miejscu należy zaznaczyć, że umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych - żadne przepisy nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość ich zawarcia wynikać będzie z reguły ogólnej zawartej w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), który zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym.

Sponsoring jest jedną z form promocji, polegającą na skojarzeniu pozytywnego obrazu sponsorowanego ze sponsorem, którego znak towarzyszy imprezom lub działaniom sponsorowanej osoby lub instytucji. Sponsoring uznawany jest za formę reklamy, której przedmiotem jest firma i jej produkty. Sponsorowanie ma także kształtować pozytywny wizerunek firmy i popularyzować jej nazwę na rynku. Zwiększenie popularności firmy może mieć wpływ na wzrost uzyskiwanych przez nią przychodów.

Umowa sponsoringu może przybrać formę tzw. sponsoringu właściwego (wzajemność świadczeń) lub sponsoringu niewłaściwego (który swoim charakterem zbliżony jest do darowizny, gdyż zawiera się w jednostronnym zobowiązaniu się sponsora do finansowania sponsorowanego).

Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 14 u.p.d.o.p., zgodnie z którym darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju - z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w tym przepisie - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to w praktyce, że do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskany towar czy usługę.

Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

W związku z tym, że w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umową o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności). W szczególności istotne jest, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz jeżeli jest to możliwe, wartość tych świadczeń. Należy bowiem zaznaczyć, że w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentności świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych. W konsekwencji, tylko takie ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić związek przyczynowo - skutkowy z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Spółka zawiera umowy sponsoringu z klubem sportowym, na mocy których zobowiązuje się do sponsorowania Klubu w zamian za promocję Spółki poprzez realizowanie ekwiwalentnych świadczeń promocyjno-reklamowych. W umowie sponsoringu wymienione zostaną szczegółowo świadczenia, jakie strony wzajemnie względem siebie zobowiązują się zrealizować. Skoro obydwie strony zamierzają sformułować w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki, z których wynika, że zawarta umowa będzie umową o świadczenia wzajemne, czyli takie, w których sponsor (Wnioskodawca) zobowiązuje się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a Sponsorowany (Klub) zobowiązuje się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (Wnioskodawcę), możemy mówić, że mamy do czynienia ze sponsoringiem właściwym i tym samym wydatki związane z zawarciem ww. umowy o świadczenie usług promocyjno-reklamowych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Stanowisko Spółki uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się że, w zakresie stanu faktycznego zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.