IBPB-1-2/4510-868/15/KP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 4 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 16 grudnia 2015 r.), uzupełnionym 5 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie zaliczenia wydatków na nabycie plandeki reklamowej do kosztów uzyskania przychodu (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 16 grudnia 2015 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie zaliczenia wydatków na nabycie plandeki reklamowej do kosztów uzyskania przychodu. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 stycznia 2016 r. Znak: IBPB-1-2/4510-868/15/k.p., wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek został uzupełniony pismem z 1 lutego 2016 r., które wpłynęło do tut. Biura 5 lutego 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny, uzupełniony pismem z 1 lutego 2016 r.:

Wnioskodawca (dalej również: "Spółka") prowadzi działalność produkcyjną, handlową i usługową, przede wszystkim poprzez obrót elementami ogrodzeniowymi, produkcją i handlem bramami zautomatyzowanymi i kołowrotami oraz świadczy usługi związane z produkcją i handlem tymi elementami. Spółka rozlicza swoje dochody na terytorium kraju, jest zarejestrowanym podatnikiem VAT i VAT-UE czynnym. Spółka rokrocznie poszerza swoją ofertę i zdobywa nowe rynki zbytu, podejmuje i zamierza w przyszłości podejmować - w uzupełnieniu bieżącej działalności operacyjnej - aktywne działania zmierzające do podniesienia sprzedaży i zwiększenia przychodów.

Celem realizacji powyższego, Spółka inwestuje w działania marketingowe i reklamowe. W związku z podejmowanymi działaniami marketingowymi, Spółka w sierpniu 2015 r. zakupiła plandekę reklamową do naczepy ("firanka z nadrukiem"), na której uwidoczniono firmę i wyróżniający znak graficzny Spółki oraz inne informacje reklamowe, za cenę 6.000,00 zł netto. Spółka nie posiada w swym majątku trwałym środków transportu (w tym naczep) o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony, kompatybilnych z zakupioną plandeką reklamową. Spółka zakupioną plandekę reklamową zakwalifikowała do środków trwałych wg KŚT 8 i amortyzuje według stawki 20% począwszy od miesiąca września 2015 r. Aby zakupiona plandeka reklamowa mogła spełniać swoją funkcję (tekst jedn.: informowała odbiorców o prowadzeniu określonej działalności przez Spółkę i zachęcała do zapoznania się z jej ofertą, a tym samym mogła potencjalnie wpływać na generowanie przychodu Spółki), Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie wzajemnych usług ze swoim stałym kontrahentem - podmiotem świadczącym dla Spółki usługi transportowe. Przedmiot umowy o świadczenie wzajemnych usług obejmuje przekazanie plandeki reklamowej Spółki w najem kontrahentowi świadczącego usługi transportowe, na okres od 1 września 2015 r. do 31 grudnia 2016 r., za cenę 6.000,00 zł netto, natomiast kontrahent świadczący usługi transportowe, poprzez eksponowanie na posiadanych środkach transportu (zaopatrzonych w wynajętą od Spółki plandekę reklamową) realizuje na rzecz Spółki usługę reklamową, za cenę 6.000,00 zł netto.

Zgodnie z postanowieniami umowy o świadczenie wzajemnych usług i obowiązującymi przepisami prawa, każda ze stron umowy wystawiła fakturę VAT w miesiącu wrześniu 2015 r. w odniesieniu do usługi świadczonej przez daną stronę umowy, na kwotę odpowiadającą całemu wynagrodzeniu (tekst jedn.: usługa Spółki - wynajęcie plandeki reklamowej za cenę 6.000,00 zł netto; usługa kontrahenta - świadczenie usługi reklamowej za cenę 6.000,00 zł netto). Umowa zawiera ponadto postanowienia, iż zapłata za świadczone usługi zostanie dokonana poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności, które zostało dokonane pomiędzy stronami na dzień 30 września 2015 r. Fakturę VAT z tytułu świadczenia przez Spółkę usługi najmu w kwocie 6.000,00 zł netto, w związku z dokonaną zapłatą poprzez wzajemne potrącenie wierzytelności z 30 września 2015 r., Spółka wykazała w całości jako przychód do opodatkowania w miesiącu wrześniu 2015 r. Natomiast koszt usługi reklamowej świadczonej przez kontrahenta Spółki, Wnioskodawca zakwalifikował jako koszt pośredni i zaliczył do kosztów uzyskania przychodu w kwocie 6.000,00 zł netto w miesiącu wrześniu 2015 r.

Wniosek został uzupełniony pismem z 1 lutego 2016 r. w którym Wnioskodawca wskazał, że zakupiona plandeka reklamowa została ujęta w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych we wrześniu 2015 r. W momencie jej zaliczenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, nie była ona kompletna i zdatna do używania zgodnie z jej przeznaczeniem. Dopiero zawarcie umowy o świadczenie usług wzajemnych z kontrahentem Spółki spowodowało, że możliwe było jej wykorzystywanie zgodnie z przeznaczeniem (tekst jedn.: w celach reklamowych, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki). Spółka nie dysponowała bowiem odpowiednimi środkami transportu, na których możliwe było zamontowanie plandeki, w przeciwieństwie do jej kontrahenta.

Strony ustaliły, że świadczona przez Spółkę usługa najmu plandeki reklamowej nie będzie rozliczana w okresach rozliczeniowych, lecz jednorazowo za cały okres obowiązywania umowy i świadczenia na jej podstawie usług przez Spółkę i kontrahenta. Z kolei wobec wymagalności wzajemnych roszczeń Spółki i jej kontrahenta, zapłata za usługi nastąpiła poprzez umowne potrącenie. Spółka zakwalifikowała koszt usługi reklamowej świadczonej przez kontrahenta Spółki jako koszt pośredni i zaliczyła do kosztów uzyskania przychodu w pełnej wysokości (tekst jedn.: w kwocie 6.000,00 zł netto) w miesiącu wrześniu 2015 r., wobec dokonanego umownego potrącenia wzajemnych wierzytelności. Usługi reklamowe świadczone w okresie od 1 września 2015 r. do 31 grudnia 2016 r. nie dotyczą jednego roku podatkowego Spółki. Rok podatkowy Spółki pokrywa się bowiem z rokiem kalendarzowym, a więc usługi te dotyczą dwóch lat podatkowych Spółki. Z faktury dokumentującej świadczenie usługi reklamowej nie wynika, jaka część należności dotyczy 2015 r., a jaka 2016 r. Faktura VAT opisuje wynagrodzenie z tytułu umowy za cały okres jej trwania, bez rozróżnienia na poszczególne okresy rozliczeniowe, gdyż Strony postanowiły wzajemne usługi rozliczyć jednorazowo.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo zakwalifikowała zakupioną plandekę reklamową do środków trwałych w miesiącu sierpniu 2015 r. i rozpoczęła amortyzację począwszy od miesiąca września 2015 r. według 20% stawki... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Podstawową zatem cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodami (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Ponoszony koszt nie może być wyłączony z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, przy czym sam fakt nieumieszczenia wydatku na liście negatywnej, bez konieczności wykazania jego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie jest wystarczający do stwierdzenia, że wydatek ten może być zaliczony w ciężar kosztów. W związku z tym tylko koszty poniesione w celu uzyskania przychodów (lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów) są uznawane za koszty podatkowe. Zwrot "w celu" oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi być zatem powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów oraz przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku (por. np.: wyrok NSA z 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1220/12). Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jak z kolei stanowi art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jeżeli zatem dany wydatek odnosi się do konkretnego przychodu, należy zaliczyć go do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów. W przypadku natomiast, gdy dany wydatek dotyczy szerszego spektrum aktywności gospodarczej podatnika i nie można go powiązać ze skonkretyzowanym przychodem, zasadną jest jego kwalifikacja do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodem (tak: NSA w wyroku z 4 marca 2014 r., sygn. akt II FSK1358/12). Co do zasady, podatnicy nie mogą zaliczyć jednorazowo do kosztów podatkowych wydatków związanych z nabyciem środków trwałych, które podlegają amortyzacji. Odstępstwa od tej reguły występują przy tych składnikach majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł. Jeżeli natomiast wartość początkowa środka trwałego jest wyższa niż 3.500 zł, wówczas podatnik co do zasady ma obowiązek ująć go w ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych. W ujęciu podatkowym amortyzacji podlegają obok budynków i budowli między innymi maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty. Przy kwalifikacji składników majątku do środków trwałych, wykorzystywanych w działalności gospodarczej, obok przewidywanego rocznego okresu używania, wymagane jest również, aby przedmiot był kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania (art. 16a ust. 1 ustawy o CIT).

A zatem kompletność i zdatność do użytku składnika majątkowego w dniu przyjęcia do używania jest jednym z warunków, którego spełnienie pozwala uznać składnik majątku za środek trwały podlegający amortyzacji - celem spełnienia powyższego kryterium, niezbędne jest ustalenie, kiedy faktycznie nastąpiło oddanie środka trwałego do użytkowania, a także czy w tej dacie był on kompletny i zdatny do użytku, zarówno faktycznie jak i w świetle szczególnych podstaw prawnych (tak NSA w wyroku z 26 czerwca 1996 r., sygn. akt I SA/Wr 626/95). Wobec faktu, że zakupiona przez Spółkę plandeka reklamowa została nabyta w ściśle określonym celu związanym z przychodem (tekst jedn.: pełnieniem funkcji reklamowej, zwiększającej rozpoznawalność marki i profilu działalności Spółki i potencjalne zwiększanie jej przychodów), można uznać wydatek na jej nabycie za koszt pośredni, w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Z kolei z uwagi na okoliczność, że zarówno w dniu zakupu plandeki reklamowej (tekst jedn.: w miesiącu sierpniu 2015 r.), jak i w okresach późniejszych nie była i nie jest kompletna i zdatna do użytkowania, wobec faktu nieposiadania przez Spółkę własnych środków transportu i naczep, na których przedmiotowa plandeka reklamowa mogła być zamontowana celem realizowania przeznaczonej dla niej funkcji, powoduje to niemożność uznania zakupionej plandeki reklamowej za środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym, za składnik majątku Spółki podlegający amortyzacji.

Brak spełnienia warunku uznania przedmiotowej plandeki za środek trwały, podlegający amortyzacji, przy uznaniu wydatku na jej zakup za koszt pośredni, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT pozwala przyjąć, że zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów powinno w niniejszym stanie faktycznym przyjąć dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Przepis art. 15 odnosi się bowiem - jako całość - do kosztów uzyskania przychodów. Również art. 15 ust. 4e odnosi się do zdefiniowania pojęcia poniesienia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Za dzień poniesienia kosztu należy uznać dzień wpisania do ksiąg rachunkowych wydatku na podstawie faktury. Skoro w księgach rachunkowych winny być wpisane chronologicznie wszystkie zdarzenia, które nastąpiły w okresie sprawozdawczym (art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330), to dzień wpisania faktury (dzień wpisania wydatku) jest dniem poniesienia kosztu (tak: NSA w wyroku z 4 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1112/12).

A zatem, wobec zakupu przez Spółkę plandeki reklamowej do naczepy ("firanka z nadrukiem"), na której uwidoczniono firmę i wyróżniający znak graficzny Spółki oraz inne informacje reklamowe, za cenę 6.000,00 zł netto, którą to plandekę reklamową zakwalifikowała do środków trwałych wg KŚT 8 i amortyzuje według stawki 20% począwszy od miesiąca września 2015 r. (dopiero w tej dacie, wobec zawarcia umowy świadczenia wzajemnych usług, jest możliwe wykorzystywanie zakupionej plandeki zgodnie ze swym przeznaczeniem, tj. w celach reklamowych, w związku z przyjęciem jej w najem przez kontrahenta Spółki i świadczenia na jego rzecz usług reklamowych), mając na uwadze ww. przepisy prawa, działanie Spółki należy uznać za nieprawidłowe. To z kolei powoduje, że Spółka winna była uwzględnić wydatki poniesione na zakup plandeki reklamowej jako koszt pośredni w dniu ujęcia faktury zakupowej w księgach rachunkowych Spółki w całej kwocie zakupu, tj. 6.000,00 zł netto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Z przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o jego racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

* wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,

* musi być definitywny, a więc bezzwrotny,

* musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* musi zostać właściwie udokumentowany,

* nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W myśl art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast na podstawie art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast w myśl art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, składnik majątku zalicza się do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok,

* składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w sierpniu 2015 r. zakupił plandekę reklamową wartości 6000 zł do naczepy o dopuszczalnej masie całkowitej pow. 3,5 tony. Plandekę tę zamierza wykorzystywać w prowadzonej przez siebie działalności powyżej jednego roku, poprzez wynajmowanie jej firmie transportowej. Plandeka reklamowa została sklasyfikowana w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 8 i została zaliczona do środków trwałych Wnioskodawcy we wrześniu 2015 r. Jak wynika z opisu stanu faktycznego w momencie zaliczenia plandeki reklamowej do środków trwałych plandeka nie była kompletna i zdatna do używania. Dopiero zawarcie umowy z kontrahentem na jej wynajem spowodowało, że możliwe było jej wykorzystywanie zgodnie z przeznaczeniem. Wnioskodawca począwszy od miesiąca września 2015 r. dokonuje odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego wg 20% stawki amortyzacyjnej. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia plandeki reklamowej do kosztów uzyskania przychodu.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro nabyta plandeka reklamowa nie była kompletna i zdatna do używania nie mogła zostać ujęta w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Zatem dokonywane od niej odpisy amortyzacyjne nie mogły być zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Zakup plandeki reklamowej jako koszt pośrednio związany z przychodami na podstawie art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. może być zaliczony w ciężar kosztów uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia. Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że powinien on uwzględnić wydatki poniesione na zakup plandeki reklamowej jako koszt pośredni w dniu ujęcia faktury zakupowej w księgach rachunkowych Spółki w całej kwocie zakupu, tj. 6.000,00 zł, należy uznać za prawidłowe.

W tym miejscu należy wskazać, że tut. Organu nie odniósł się do kwestii, czy zakupiona plandeka reklamowa w momencie jej wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu wrześniu 2015 r., była kompletna i zdatna do używania. Kwestia ta została przyjęta jako element stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 i 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.