IBPB-1-2/4510-837/15/AP - CIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości usług wykonanych przez podwykonawcę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 27 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 4 grudnia 2015 r.), uzupełnionym 5 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości usług wykonanych przez podwykonawcę - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości usług wykonanych przez podwykonawcę.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 22 stycznia 2016 r. Znak IBPB-1-2/4510-837/15/AP wezwano od ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 5 lutego 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest realizacja w formule generalnego wykonawstwa kompleksowych usług budowy i modernizacji linii tramwajowych oraz kolejowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą (m.in. roboty ziemne i budowa podtorza, systemy odwadniające oraz obiekty inżynierskie i kubaturowe, w tym stacje).

W ramach ww. działalności Spółka jako Zamawiający podpisała Umowę z Wykonawcą (dalej: Podwykonawca, Pozwany) o zaprojektowanie, dostawę, montaż i uruchomienie urządzeń. Umowa ta została zawarta w związku z inwestycją, w realizacji której Spółka pełniła rolę Generalnego Wykonawcy, na mocy umowy zawartej z Inwestorem, natomiast Wykonawca dla tej inwestycji pełnił rolę Podwykonawcy.

Zgodnie z zapisami umowy, sposób płatności został określony w następujący sposób:

* 10% kwoty wynagrodzenia w terminie 7 dni od dnia dostarczenia przez Podwykonawcę faktury zaliczkowej,

* 30% kwoty wynagrodzenia po dostarczeniu z Zamawiającym i Inwestorem dokumentacji projektowej,

* max 25% kwoty wynagrodzenia po dostawie i montażu zamówionych urządzeń i ich odbiorze przez Zamawiającego,

* max 25% kwoty wynagrodzenia po uruchomieniu dostarczonych i zamontowanych urządzeń i ich odbiorze przez Zamawiającego,

* pozostałą część wynagrodzenia po uruchomieniu i odbiorze końcowym, przy czym rozliczenie końcowe za całkowitą realizację robót nastąpi na podstawie faktury VAT po uzyskaniu ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie w oparciu o bezusterkowy protokół odbioru końcowego podpisany przez Zamawiającego. Załącznikiem do protokołu odbioru końcowego jest potwierdzony przez Zamawiającego wykaz wymaganej i przekazanej dokumentacji podwykonawczej.

W wyniku realizacji umowy Podwykonawca wystawił na rzecz Spółki następujące faktury:

* w 2013 r. 10% kwoty wynagrodzenia w formie faktury zaliczkowej,

* w 2014 r. 55% kwoty wynagrodzenia w formie faktury zaliczkowej.

W 2014 r. zostały przez Spółkę przyjęte faktury zaliczkowe, ponieważ nie były spełnione warunki dla wystawienia faktury za częściowe wykonanie prac (określone w umowie). W szczególności był to brak dostarczenia przez Podwykonawcę zatwierdzonej dokumentacji projektowej (z powodu przedłużającego się procesu związanego z wyjaśnianiem spraw technicznych) oraz konieczność przyspieszenia dostarczenia na budowę oraz montażu elementów urządzenia ze względu na upływający termin oddania do użytkowania.

W związku z przedłużającymi się pracami przez Podwykonawcę, w 2014 r. Spółka wystąpiła na drogę sądową z pozwem o zapłatę tytułem zwrotu zaliczki w kwocie 10% wynagrodzenia brutto określonego umową wraz z odsetkami ustawowymi oraz z drugim pozwem o zapłatę kwoty tytułem nienależytego wykonania przez Podwykonawcę Umowy, między innymi z powodu nienależytego wykonania przez pozwanego robót, przekroczenia terminów realizacji robót oraz braku wywiązania się przez pozwanego z obowiązku w zakresie dokumentacji projektowej.

W dniu 21 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy wydał w obu sprawach dwa nakazy zapłaty w postępowaniach nakazowych, zasądzając od Podwykonawcy na rzecz Spółki kwoty zgodne z żądaniami obu pozwów. Następnie zostały złożone przez Podwykonawcę zarzuty do obu nakazów zapłaty, od których nie została uiszczona odpowiednia opłata sądowa, wraz z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Zgodnie z treścią zarzutów od nakazu zapłaty (tożsamych w obu sprawach) Pozwany wskazał, że: "Według mojej oceny prace na rzecz Zamawiającego czyli powoda zostały według mnie w 70% zrealizowane, to żądanie zwrotu zaliczki jest zupełnie bezprawne i nieuzasadnione. Aby wykonać tę umowę musiałem mieć zagwarantowaną zaliczkę, która została spożytkowana przeze mnie na wykonanie niniejszej umowy i pokrycie kosztów własnych".

W obu sprawach Sąd Okręgowy, wydał dwa postanowienia oddalające wnioski o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Postanowienia te podtrzymał Sąd Apelacyjny, oddalając oba zażalenia Podwykonawcy postanowieniami z 6 maja 2015 r. oraz z 11 czerwca 2015 r. W wyniku ww. postanowień, zarzuty od nakazów zapłaty zostały odrzucone, a same nakazy zapłaty stały się prawomocne.

W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego, oddalające wniosek Pozwanego o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu, Podwykonawca wskazał, że zapłacone zaliczki zostały przeznaczone na realizację zlecenia m.in. na zapłacenie zaliczek, zakup sprzętu, a częściowo jako realizacje zysku. Podwykonawca nie przedstawił sądowi szczegółowego rozdysponowania tej kwoty. W treści uzasadnienia postanowienia Sądu Apelacyjnego z 6 maja 2015 r., oddalającego zażalenie Pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w przedmiocie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, Sąd Apelacyjny podniósł, że w zarzutach od nakazu zapłaty Pozwany wskazywał, że kontrakt zrealizował w 70%. Zatem wypłacone przez stronę powodową na jego rzecz przez Spółkę zaliczki mniej więcej odpowiadają 70% kwoty wynagrodzenia określonego w umowie.

Spółka zgadza się, że zaliczki wpłacone w 2014 r. odpowiadają pracom wykonanym przez Podwykonawcę i że prace te zostały zakończone w 2015 r.

Spółka, aby rozliczyć umowę z Inwestorem wykonała we własnym zakresie prace, które nie zostały zrealizowane przez Podwykonawcę. Po wykonaniu wszelkich niezbędnych prac w czerwcu 2015 r. Spółka spisała protokół odbioru końcowego z Inwestorem jednocześnie wystawiając fakturę sprzedaży i wykazując przychód podatkowy na rozliczanym kontrakcie. Tym samym Spółka rozpoznała przychód podatkowy w miesiącu wykonania usługi budowlanej objętej protokołem odbioru końcowego, czyli w miesiącu czerwcu 2015 r.

Do dnia dzisiejszego Podwykonawca nie wystawił faktury ani protokołu rozliczającego prace wykonane.

Wartość usług zrealizowanych przez Podwykonawcę stanowi koszt poniesiony w celu uzyskania przychodu z działalności budowlanej Spółki bezpośrednio związany z tym przychodem. Koszty te powinny być potrącone na dzień ujęcia tego kosztu w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury bądź na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury. Ponieważ Podwykonawca do dnia sporządzenia wniosku nie wystawił faktury na Spółkę i w związku z wątpliwościami podatkowymi Spółka nie rozpoznała kosztu podatkowego.

Spółka dokonuje wpłat zaliczek miesięcznych zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z brakiem ujęcia kosztu od Podwykonawcy dochód stanowiący podstawę opodatkowania za miesiąc czerwiec 2015 r. jest zawyżony, a tym samym zaliczka na podatek odprowadzona w wyższej wysokości.

Spółka sporządza sprawozdanie finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej oraz ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 1 lutego 2016 r. Spółka dodatkowo wskazała, że do dnia uzupełnienia wniosku nie otrzymała zwrotu zasądzonej zaliczki oraz nie zawarła z Podwykonawcą żadnej innej umowy np. kompensaty wierzytelności tj. potrącenia należności z tytułu zwrotu zasądzonej zaliczki ze zobowiązaniem z tytułu robót zrealizowanych przez Podwykonawcę.

W księgach zostały zaksięgowane faktury zaliczkowe, które zostały rozliczone z dokonanymi płatnościami. Faktury zaliczkowe prezentowane są w bilansie jako "Należności z tytułu dostaw i usług". Dodatkowo w księgach została założona rezerwa na prace wykonane przez Podwykonawcę. Rezerwa ta prezentowana jest w bilansie jako "Zobowiązania z tytułu dostaw i usług".

Na dzień dzisiejszy Podwykonawca nie wystawił faktury ani protokołu rozliczającego prace, stąd pytanie Spółki o możliwość zaliczenia wartości wykonanych prac Podwykonawcy w koszty podatkowe w miesiącu, w którym przychody zostały rozpoznane przez Spółkę, na podstawie zatwierdzonego przez Inwestora protokołu odbioru końcowego potwierdzającego wykonanie prac wykonanych przez Spółkę a tym samym przez jego podwykonawców, a także na podstawie postanowienia sądowego, w którym Podwykonawca potwierdza częściowe wykonanie usługi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie zatwierdzonego przez Inwestora protokołu odbioru końcowego potwierdzającego wykonanie prac wykonanych przez Spółkę a tym samym przez jego podwykonawców, a także na podstawie postanowienia sądowego, w którym Podwykonawca potwierdza częściowe wykonanie usługi, Spółka może ująć w koszty uzyskania przychodów wartość wykonanych usług przez Podwykonawcę w miesiącu, w którym przychody te zostały rozpoznane przez Spółkę - mimo braku posiadania faktury rozliczającej zaliczki od Podwykonawcy.

Spółka może ująć w księgach rachunkowych koszty uzyskania przychodów na podstawie zatwierdzonego przez Inwestora protokołu odbioru końcowego potwierdzającego wykonanie końcowe robót, w tym w zakresie zrealizowanym przez Podwykonawcę - mimo braku posiadania faktury rozliczającej zaliczki, która powinna była zostać wystawiona przez Podwykonawcę. Koszty te powinny zostać zaliczone do okresu (miesiąca), w którym przychody im odpowiadające zostały rozpoznane przez Spółkę dla celów podatku dochodowego, gdyż są to koszty bezpośrednie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z art. 15 ust. 4, 4b i 4c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, w roku podatkowym oraz po jego zakończeniu, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, za wyjątkiem kosztów poniesionych po dniu:

* sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

* złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego, wówczas koszty te są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zgodnie z ustawą o rachunkowości (z uwagi na brak definicji rezerw i biernych rozliczeń okresowych kosztów w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych odwołano się do definicji tych pojęć w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości): jako rezerwy należy rozumieć zobowiązania, których termin wymagalności lub kwota nie są pewne (art. 3 ust. 1 pkt 21); jako bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów należy rozumieć prawdopodobne zobowiązania przypadające na bieżący okres sprawozdawczy, wynikające w szczególności ze świadczeń wykonanych na rzecz jednostki przez kontrahentów jednostki, których kwotę można oszacować w sposób wiarygodny (art. 39 ust. 2 pkt 1).

Omawiane koszty są ponoszone celem osiągnięcia przychodów i nie stanowią kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - spełniają zatem przesłanki art. 15 ust. 1 ww. ustawy i stanowią koszt uzyskania przychodu.

Zatwierdzony protokół odbioru końcowego wystawiony dla Inwestora, potwierdzający wykonanie końcowe prac wskazują okres wykonania usługi będącej ich przedmiotem. Niezmienność tych danych zapewnia zarówno zatwierdzenie przez Inwestora jak i Spółkę wykonania prac objętych protokołem odbioru końcowego. Na podstawie tego protokołu Podwykonawca powinien wystawić fakturę rozliczającą zaliczki w terminie nie później niż do 30 dnia od dnia wykonania usługi (zgodnie z art. 106i ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług).

Zdaniem Spółki, w przypadku braku faktury, a także z uwagi na brak czynnika niepewności, który cechuje rezerwy i bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, koszty te stanowią koszty uzyskania przychodu na podstawie innego dowodu jakim w tym przypadku jest protokół wykonanych prac sporządzony przez Spółkę dla Inwestora obejmujący pracę Podwykonawcy oraz oświadczenie Podwykonawcy o zrealizowaniu prac zawarte w treści przytoczonych zarzutów do nakazu zapłaty. Spółka rozpoznała przychód podatkowy w miesiącu wykonania usługi budowlanej objętej protokołem odbioru końcowego, czyli w miesiącu czerwcu 2015 r. i tym samym powinna rozpoznać wszystkie koszty podatkowe, w tym koszt Podwykonawcy na podstawie innego dowodu.

W uzupełnieniu wniosku z 1 lutego 2016 r. Spółka podtrzymała stanowisko, że może ująć w księgach rachunkowych koszty uzyskania przychodów na podstawie zatwierdzonego przez Inwestora protokołu odbioru końcowego potwierdzającego wykonanie końcowe robót, w tym w zakresie zrealizowanym przez Podwykonawcę - mimo braku posiadania faktury rozliczającej zaliczki, która powinna była zostać wystawiona przez Podwykonawcę. Koszty te powinny zostać zaliczone do okresu (miesiąca), w którym przychody im odpowiadające zostały rozpoznane przez Spółkę dla celów podatku dochodowego, gdyż są to koszty bezpośrednie.

Na tle przedstawionego opisu stanu faktyczny stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Z przytoczonej definicji wynika że kosztem uzyskania przychodów może być jedynie koszt poniesiony przez podatnika. Należy zauważyć, że sformułowana przez ustawodawcę definicja nie odwołuje się do pojęć takich jak: "wydatek", "zapłata", "płatność". Oznacza to, że u.p.d.o.p., jako zasadę, przyjmuje tzw. "memoriałową" (a nie "kasową") metodę rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że koszt winien odnosić się do konkretnej operacji gospodarczej i być zarachowany w księgach rachunkowych na podstawie faktury lub innego dowodu. Taki wniosek wypływa również z brzmienia art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., który dotyczy momentu rozpoznania kosztów podatkowych, i zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (...) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury, rachunku, albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu, w przypadku braku faktury (rachunku) (...). A zatem, dla celów podatkowych, co do zasady, nie ma znaczenia faktyczna zapłata, ale "poniesienie kosztu", czyli wystawienie na rzecz podatnika faktury (innego dokumentu) i ujęcie jej w księgach podatnika. Koszt to zaciągnięte zobowiązanie (otrzymanie rachunku lub faktury poświadczające np. zakup usługi lub towaru). Reasumując, o "poniesieniu kosztu", o którym mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i momencie zaliczenia kosztu do kosztów podatkowych decyduje otrzymanie przez podatnika dowodu potwierdzającego zdarzenie gospodarcze i zarachowanie kosztu w księgach rachunkowych.

Z powyższego wynika zatem, że warunkiem formalnym uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego właściwe udokumentowanie. W działalności firmy każdą operację gospodarczą powinien potwierdzać dokument, określany mianem dowodu księgowego. Dowód taki to odzwierciedlenie operacji gospodarczej, jej pomiar i opis. Dzięki temu dane z dowodów mogą być źródłem informacji o zdarzeniach składających się na prowadzoną działalność gospodarczą. Treść dowodów księgowych ujmowana jest natomiast w ewidencji rachunkowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

W związku z tym przepisem, określenie podstawy opodatkowania następuje na podstawie ksiąg rachunkowych, prowadzonych stosownie do wymogów określonych w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).

Przepis art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym. Do zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych należą też zdarzenia związane z ponoszeniem kosztów, z których część na podstawie u.p.d.o.p. może być uznana za koszty podatkowe.

Ponadto zgodnie z art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości, podstawą wpisu do księgi jest dowód księgowy, który jako warunek konieczny musi wskazywać m.in. przedmiot operacji gospodarczej, wiarygodne określenie stron uczestniczących w tej operacji, określenie jej wartości i innych danych, pozwalających na zidentyfikowanie zdarzenia gospodarczego.

Z zestawienia wyżej wskazanych przepisów obu ustaw wynika, że nieudokumentowanie wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Dlatego prawidłowo sporządzone dokumenty, poprawny ich obieg i kontrola dają pewność, że w sposób właściwy wyliczono dochód do opodatkowania.

Dowodem księgowym jest każdy dokument, który stanowi podstawę dokonania zapisu w księgach rachunkowych. Są to zarówno faktury VAT (najczęściej spotykany w obrocie handlowym dokument) i rachunki, jak i druki potwierdzające podróż służbową, dowody kasowe i bankowe, różnorodne dokumenty wewnętrzne itp. Sposób ich sporządzania został dość szczegółowo określony w przepisach ustawy o rachunkowości. Aby dowód księgowy był wiarygodny, jak sama jego nazwa wskazuje, musi spełniać nałożone ustawą wymogi, tj. powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja) (art. 21 ust. 6 ustawy o rachunkowości).

Z kolei zapis księgowy powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się od daty dokonania operacji, kwotę i datę zapisu (art. 23 ust. 2 cytowanej ustawy).

Zatem o zadekretowaniu dokumentu do danego miesiąca decyduje data dokonania operacji gospodarczej. Dekret na fakturze czy innym dowodzie księgowym powinien wskazywać jako datę ujęcia w kosztach właśnie ten miesiąc, na który przypada data dokonania operacji.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro, jak sama Spółka wskazała, nie otrzymała ona faktury ani żadnego innego dokumentu od podwykonawcy, to nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków w wysokości równowartości prac wykonanych przez tego podwykonawcę. Argumentacja Spółki wskazująca na celowość zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na potwierdzenie wykonania prac podwykonawcy w orzeczeniu sądowym czy też wystawienie protokołu końcowego przez Spółkę dla Inwestora pozostaje bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy, bowiem nie zmienia podstawowej okoliczności, istotnej z punktu widzenia możliwości zastosowania przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., tj. obowiązku "poniesienia kosztu" w znaczeniu wyżej przedstawionym. Wydatek ten nie został należycie udokumentowany.

Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Na marginesie wskazać należy, że w myśl art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Jednakże kwestia ta nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.