IBPB-1-2/4510-673/15-1/MS - Powstanie przychodu podatkowego w związku z przeniesieniem własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2018 r., sygn. akt II FSK 3509/16 (data wpływu 14 stycznia 2019 r.) oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 18 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 553/16 (data wpływu 14 lutego 2019 r.), wniosku z 7 października 2015 r. (data wpływu 13 października 2015 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej będzie skutkowało po stronie Spółki powstaniem przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych (zdarzenie przyszłe) - jest prawidłowe.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 13 października 2015 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej będzie skutkowało po stronie Spółki powstaniem przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych (zdarzenie przyszłe).

W dniu 22 grudnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPB-1-2/4510-673/15/MS, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 28 grudnia 2015 r. Pismem z 7 stycznia 2016 r. (data wpływu 13 stycznia 2016 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z 11 lutego 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-1-1/16/MS odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 15 lutego 2016 r. Pismem opatrzonym datą 15 marca 2016 r. (data wpływu 18 marca 2016 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 15 kwietnia 2016 r., Znak: IBPB-1-2/46-20/16/MS udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 18 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 553/16 uchylił zaskarżoną interpretację. Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 20 grudnia 2018 r., sygn. akt II FSK 3509/16 oddalił skargę kasacyjną Organu. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 18 sierpnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 553/16 wraz z aktami sprawy wpłynął do Organu 14 lutego 2019 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i polskim rezydentem podatkowym (dalej także jako: "Spółka"). Spółka prowadzi działalność w zakresie wydobycia oraz sprzedaży węgla energetycznego. Dodatkowo obszarem działania jest produkcja towarów i świadczenie usług o niegórniczym charakterze w jednostkach powstałych na bazie restrukturyzowanego majątku Spółki.

Wnioskodawca jest jednym z największych krajowych i europejskich producentów węgli energetycznych. Wnioskodawca ma zamiar w trybie przewidzianym w art. 66 ustawy - Ordynacja podatkowa (dalej: "OP) przenieść własność rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub gminy, powiatu bądź województwa (dalej: "jednostki samorządu terytorialnego") w zamian za zaległości podatkowe stanowiące dochód budżetu państwa bądź odpowiednio dochody budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w trybie art. 66 OP będzie skutkowało po stronie Spółki powstaniem przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych? (zdarzenie przyszłe)

Zdaniem Spółki, przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w trybie art. 66 OP nie będzie skutkowało po stronie Spółki powstaniem przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 5 OP, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa.

Jednocześnie zgodnie z art. 59 § 1 OP, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek: 1) zapłaty (...), 6) przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych.

Wygaśnięcie zobowiązania podatkowego wskutek przeniesienia rzeczy lub praw majątkowych zostało natomiast uregulowane w art. 66 OP.

Zgodnie z przepisami OP wygaśnięcie zobowiązania podatkowego poprzez przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego stanowi szczególny przypadek wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. W myśl brzmienia wskazanego przepisu, przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych następuje na wniosek podatnika, na podstawie umowy zawartej między wójtem, burmistrzem (prezydentem miasta), starostą albo marszałkiem województwa a podatnikiem (gdy przeniesienie własności następuje w zamian za zaległość podatkową z tytułu podatków stanowiących dochód ich budżetów), albo zawartej między starostą wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej a podatnikiem, za zgodą właściwego naczelnika urzędu skarbowego lub naczelnika urzędu celnego (gdy przeniesienie własności następuje w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochód budżetu państwa).

Wskazana instytucja daje możliwość wywiązania się z ciążącego na podatniku zobowiązania podatkowego w formie innej niż pieniężna. Dzięki czemu wierzytelność Skarbu Państwa bądź jednostek samorządu terytorialnego z tytułu zapłaty podatku zostaje zaspokojona, a zobowiązanie podatkowe wygasa.

Wyszczególnienie w przepisach form wygaśnięcia zobowiązań podatkowych stanowi, w ocenie Spółki, wynikające z przepisów prawa uprawnienie w zakresie wyboru przez podatnika sposobu regulowania należności podatkowych. Tym samym podatnik ma możliwość zaspokojenia wierzyciela poprzez uiszczenie podatku w formie pieniężnej albo przeniesienia własności posiadanych rzeczy lub praw majątkowych. Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na szczególny charakter świadczenia jakim jest podatek, jego zapłata na rzecz Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego bądź uregulowanie w formie niepieniężnej nie generuje po stronie wpłacającego przychodu podlegającego opodatkowaniu na gruncie ustawy o CIT. W rezultacie, w ocenie Spółki, dla opodatkowania bez znaczenia pozostaje tym samym sposób zaspokojenia wierzyciela.

Ustawodawca w przepisach ustawy o CIT nie wskazuje definicji legalnej pojęcia przychodu podatkowego, ograniczając się jedynie do wymienienia w katalogu art. 12 ust. 1 przykładowych kategorii przychodów. Jednocześnie na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o CIT przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Dodatkowo z początkiem 2015 r. do ustawy o CIT dodano przepis art. 14a, którego ust. 1 stanowi, że w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

Jak wynika z analizy wskazanych przepisów, przychodami są m.in. otrzymane wartości pieniężne jak i niepieniężne prowadzące do powiększenia majątku podatnika. Dodatkowo na podstawie art. 12 ust. 3 w przypadku podatników podatku CIT przychodami będą co do zasady przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Za przychody w myśl powyżej przytoczonych przepisów uważa się również zmniejszenie ciążących na podatniku zobowiązań.

Jak wskazuje się w literaturze przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, które powodują definitywny przyrost majątku podatnika (zob. P. Mikuła w Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz do art. 12, System Informacji Prawnej Legalis 2014 r.; Małecki P., Mazurkiewicz M. w CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz do art. 12, LEX 2015 r.) Stanowisko to jest również szeroko potwierdzane w orzecznictwie sądów administracyjnych w tym m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: "NSA") w Warszawie z 27 listopada 2003 r., sygn. akt III SA 3382/02 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: "WSA") we Wrocławiu z 23 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1461/10.

Odwołując się do powyższego należy wskazać że regulowanie zobowiązań podatkowych w formie pieniężnej jak i niepieniężnej poprzez przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych nie prowadzi do przysporzenia majątku podatnika, a tym samym powstania przychodu podatkowego na gruncie ustawy o CIT pomimo, że dochodzi do zmniejszenia zobowiązań podatnika.

Regulowanie zobowiązań podatkowych względem Skarbu Państwa bądź jednostek samorządu terytorialnego jest obowiązkiem każdego kto na mocy przepisów prawa jest zobowiązany do uiszczania podatków na rzecz budżetu Państwa albo budżetów właściwych jednostek samorządu terytorialnego. Zobowiązania podatkowe są szczególnym rodzajem zobowiązań, w ramach których podatnik zobowiązany jest do regulowania określonych kwot podatku, którym zgodnie z art. 6 OP jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Jak wynika z samej definicji podatku, podatnik zaspokajając wierzyciela, którym jest Skarb Państwa lub odpowiednia jednostka samorządu terytorialnego nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego. Tym samym przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych w ramach instytucji art. 66 OP nie może być traktowane jako działanie/transakcja realizowana w obrocie gospodarczym, gdyż działanie podatnika jest jednostronne i wynika z nałożonych przepisami prawa obowiązków. Opodatkowanie wskazanej czynności uwalniającej podatnika z długu jakim jest zobowiązanie podatkowe, prowadziłoby do powstania kolejnego zobowiązania podatkowego.

Takiej argumentacji nie stoi na przeszkodzie również fakt wprowadzenia do ustawy o CIT art. 14a. Zgodnie z treścią wskazanego artykułu w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Wskazany przepis reguluje kwestię przychodu powstałego w ramach zastosowania tzw. instytucji świadczenia w miejsce wykonania (datio in solutum). Instytucję tę reguluje przepis art. 453 zd. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej: "k.c.", "Kodeks cywilny"), który stanowi, że jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Datio in solutum polega więc na tym, że dłużnik spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie niż pierwotnie umówione, w następstwie czego zwalnia się z zobowiązania. Skutkiem świadczenia w miejsce wypełnienia jest wygaśnięcie pierwotnego zobowiązania, w wyniku zaspokojenia wierzyciela.

Instytucja przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za zaległości podatkowe została uregulowana szczegółowo w przepisach podatkowych, pomimo że sama umowa przeniesienia własności jest umową cywilnoprawną, to w żadnym wypadku wskazana czynność nie może być utożsamiana z opisaną powyżej instytucją prawa cywilnego datio in solutum. W ujęciu systemowym wskazane czynności zostały uregulowane w odrębnych gałęziach prawa i nie powinny być ze sobą identyfikowane.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nie tylko art. 12 i 14, ale także art. 14a ustawy o CIT w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania.

Dodatkowo warto podkreślić, że wymienione w przepisie przykładowe zobowiązania z tytułu wykonania których podatnik zwalnia się z długu są zobowiązaniami o stricte gospodarczym charakterze. W tym zakresie należy zwrócić uwagę na uzasadnienie ustawy zmieniającej ustawę o CIT, która dodawała przepis art. 14a. W uzasadnieniu tym czytamy, że W związku z powyższym proponuje się wprowadzenie przepisów precyzujących wysokość oraz moment powstania przychodów i kosztów po stronie podatnika wykonującego - tytułem spłaty ciążącego na nim zobowiązania - świadczenie niepieniężne (rzeczowe) na rzecz kontrahenta. (podkreślenie Wnioskodawcy) (Druk nr 2330 Warszawa, 14 kwietnia 2014 r., http://www.sejm.gov.pl/sejm7.nsf/druk.xsp?nr=2330 - str. 17, dalej jako: "uzasadnienie ustawy zmieniającej".) W ocenie Wnioskodawcy, fragment ten potwierdza, że wolą ustawodawcy było objęcie zakresem normy tego przepisu wyłącznie sytuacji regulowania zobowiązań niepieniężnych w obrocie gospodarczym, nie natomiast w zakresie regulowania zaległości podatkowych.

Na szczególny charakter instytucji wygaśnięcia zobowiązania podatkowego w drodze przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za zaległości podatkowe wskazał również NSA w uchwale z 8 października 2007 r. sygn. akt I FPS 2/07. Pomimo, że uchwała została wydana na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, to w ocenie Wnioskodawcy wskazana w niej argumentacja pozostaje również aktualna w przedmiotowej sprawie, gdyż określa charakter oraz znaczenie instytucji wygaśnięcia zobowiązań podatkowych w trybie art. 66 OP. Zgodnie z uzasadnieniem uchwały:

(...) uznanie, że przeniesienie własności rzeczy w zamian za zaległości podatkowe następuje w drodze prywatnoprawnej nie zmienia istoty regulacji zawartej w art. 66 Ordynacji podatkowej, która nie odnosi się do obrotu gospodarczego, lecz wprowadza szczególny mechanizm poboru podatków. (...)

Przepis ten odnosi się do jednego (nazwanego przez samego ustawodawcę "szczególnym") ze sposobów wygaśnięcia tych zobowiązań - obok zapłaty podatku (w tym również potrącenia oraz zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących zobowiązań podatkowych), zaniechania poboru podatku, umorzenia zaległości podatkowych, pobrania podatku przez płatnika i inkasenta oraz przedawnienia (art. 59 § 1 w brzmieniu obowiązującym w 2001 r.) - a nie do obrotu gospodarczego, który powinien być objęty podatkiem od towarów i usług.

Zaprezentowane w uchwale NSA stanowisko jest również potwierdzane w orzecznictwie organów podatkowych oraz sądów administracyjnych w tym m.in. w:

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 21 czerwca 2011 r., sygn. ITPB3/423-160/11/MT. W interpretacji tej organ uznał stanowisko podatnika za prawidłowe i odstąpił od uzasadnienia. Zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym przez podatnika: Spółka regulując zaległy podatek od nieruchomości nie uzyskuje nic w zamian, również Gmina zgadzając się na uregulowanie zaległego podatku od nieruchomości przy wykorzystaniu umownej formy przeniesienia własności, przewidzianej w art. 66 § 2 Ordynacji podatkowej, wykonuje jedynie swoje kompetencje w zakresie egzekwowania dochodów publicznych. W ocenie Wnioskodawcy, nie będą w tej sytuacji miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż Spółka nie uzyska żadnego przychodu, ani podlegającego, ani niepodlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 lutego 2011 r., sygn. IPPB3/423-359/09-7/11/S/GJ, gdzie organ podatkowy również odstąpił od uzasadnienia interpretacji, uznając za prawidłowe stanowisko podatnika że: Zdaniem Spółki wskutek przeniesienia własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego w zamian za zaległości podatkowe w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, Spółka nie uzyska przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Umowa przeniesienia własności nieruchomości w zamian za zaległości podatkowe nie powoduje przyrostu majątku Spółki, ale wręcz jego uszczuplenie i stanowi formę zapłaty.

* w wyroku WSA w Warszawie z 8 maja 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2666/13, w którym uznano, że: Błędne było twierdzenie Ministra, że przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej należy traktować na równi z odpłatnym "zbyciem" takich składników. Przenosząc własność rzeczy lub praw majątkowych w zamian za zaległości podatkowe, Skarżąca w dalszym ciągu jedynie wykonuje zobowiązanie podatkowe - tyle, że w formie wynikającej z przepisu szczególnego - art. 66 Ordynacji podatkowej. Przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych, któremu Minister Finansów przypisał decydujące znaczenie, jest wyłącznie pochodną przyjęcia takiego właśnie sposobu uregulowania zobowiązań podatkowych - innego niż zapłata.

* w wyroku WSA w Warszawie z 6 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2224/09, w którym sąd wskazał, że: Chybione jest w związku z tym twierdzenie Organu, że brak opodatkowania przeniesienia własności nieruchomości w zamian za zaległości podatkowe prowadziłby do nierównego traktowania podatników. Żadna bowiem z form uiszczenia zaległości podatkowej, skutkująca wygaśnięciem zobowiązania podatkowego, nie prowadzi do powstania obowiązku podatkowego. Nie dzieje się tak ani w przypadku zapłaty, ani przy potrąceniu wierzytelności, ani też gdy następuje przejęcie własności nieruchomości lub prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym. Podatnik, który sprzedaje nieruchomość uzyskuje od nabywcy cenę, którą może przeznaczyć na jakikolwiek cel, również zapłacić zaległości podatkowe. Przeniesienie własności nieruchomości w zamian za zaległości może mieć tylko jeden skutek - stwierdzenie wygaśnięcia obciążającego podatnika zobowiązania podatkowego.

W konsekwencji powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w omawianej sprawie przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego w trybie art. 66 OP nie będzie skutkowało po stronie Spółki powstaniem przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienia się, że w zakresie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.