IBPB-1-2/4510-601/15/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 września 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 września 2015 r.), uzupełnionym 8 grudnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z realizacją umowy budowlano-montażowej, która została wypowiedziana przez zamawiającego inwestora (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 2) - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z realizacją umowy budowlano-montażowej, która została wypowiedziana przez zamawiającego inwestora. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 18 listopada 2015 r. Znak: IBPB-1-2/4510-601/15/AK wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 8 grudnia 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej również: "Wnioskodawca", "Podatnik") zamierza rozpocząć działalność budowlano-montażową. Odbiorcą usług będą różne podmioty (publiczne i/lub prywatne) w różnych częściach kraju. Przedmiotem robót budowlano-montażowych będą maszty telekomunikacyjne (sieć masztów telekomunikacyjnych tworzących funkcjonalną całość), realizacja kontraktu odbywa się na zasadzie "projektuj i zbuduj". Oznacza to, że Podatnik ponosi koszty związane z zaprojektowaniem, wdrożeniem oraz wybudowaniem kilku masztów telekomunikacyjnych, przy czym wymagane jest, aby na każdy poszczególny maszt Podatnik uzyskał odrębne pozwolenie na budowę. Brak nawet jednego pozwolenia na budowę powoduje, że Spółka nie może dokończyć inwestycji w terminie uzgodnionym przez strony umowy a tym samym naraża się na wypowiedzenie umowy na roboty budowlano-montażowe.

Przy realizacji większości projektów, Spółka będzie musiała uzyskać odrębne pozwolenia na budowę na każdy z projektowanych i budowanych masztów. Oznacza to, że w przypadku nieuzyskania pozwolenia na budowę na jeden z masztów, Wnioskodawca nie będzie mógł rozpocząć realizacji prac budowlano-montażowych w odniesieniu do masztu, który tego pozwolenia nie uzyskał. To zaś powoduje, jak wyżej wspomniano, brak możliwości dokończenia całej inwestycji w terminie uzgodnionym przez strony umowy, a także możliwość wypowiedzenia umowy na roboty budowlano-montażowe.

Nie mniej jednak Spółka z realizacją podstawowych prac projektowych i budowlanych nie będzie czekać na uzyskanie ostatniego pozwolenia na budowę, lecz będzie te prace realizowała na obiektach, które już to pozwolenie uzyskały. Brak realizacji tych prac w stosunku do masztów, które uzyskały pozwolenie na budowę spowodowałoby pewność, co do niewykonania wszystkich prac budowalnych w terminie, a tym samym narażenia Wnioskodawcy na sankcje finansowe. Spółka nie będzie zatem się angażować w większe koszty związane z realizacją przedsięwzięcia, gdyż będzie czekać na ostatnie pozwolenie na budowę, ale jednocześnie będzie ponosiła wydatki, które pozwolą zakończyć cały projekt budowlany w czasie wynikającym z zawartej umowy.

W ramach realizacji takiego kontraktu (budowy masztów), mimo braku rozpoczęcia prac budowlano-montażowych na maszcie, który nie uzyskał pozwolenia na budowę, Spółka poniesie wydatki związane bezpośrednio z tym zaniechanym projektem, tj. pozostałymi masztami, na które otrzymała pozwolenie na budowę.

Przedmiotowe wydatki będą ponoszone z zamiarem wykorzystania płynących z nich przychodów w działalności gospodarczej Spółki. Zasadnicza część efektów nakładów poniesionych na zaniechane inwestycje nie będą w żaden sposób wykorzystane w przyszłości z uwagi na fakt, że dokumentacja techniczna oraz pozwolenia na budowę i prace przygotowawcze ze względu na swój specyficzny i niepowtarzalny charakter oraz możliwość zastosowania, nie nadają się do ponownego wykorzystania ani zbycia.

Spółka będzie czynnym podatnikiem podatku VAT, a z tytułu realizowanych nabyć będzie jej przysługiwało pełne prawo do odliczenia.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki poniesione w związku z realizacją umowy budowlano-montażowej, która została wypowiedziana przez zamawiającego inwestora.

2. W jakim momencie Spółka jest uprawniona do zaliczenia wszystkich powyższych wydatków wskazanych w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), jako koszt uzyskania przychodu.

Ad. I

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione w związku z realizowanymi pracami, budowlanymi na rzecz inwestora, które z przyczyn niezależnych od Spółki nie będą mogły być przez spółkę zakończone, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, dalej, jako "ustawa o CIT"). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednimi, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zasadność zaliczenia wydatków, jako koszt uzyskania przychodu była przedmiotem wielu orzeczeń sądów administracyjnych. WSA w Olsztynie w wyroku z 10 grudnia 2008 r., sygn. akt I SA/Ol 470/08 wskazał że: aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać zatem pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu a nie rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnego przychodu. O tym, co jest celowe, potrzebne w prowadzeniu działalności decyduje podmiot prowadzący działalność, a nie organ podatkowy, a jedynym kryterium, o jakie można byłoby ewentualnie oprzeć ocenę "celowości" działań podatnika, jest kryterium gospodarcze. Ocena zasadności zakwalifikowania wydatku, jako kosztu podatkowego powinna, zatem polegać na porównaniu sposobu działania podatnika ze wzorcem (standardem) racjonalnie działającego podmiotu gospodarczego, tzn. podmiotu, który posługując się wiedzą o tym, jak działa rynek, zmierza do osiągnięcia przychodu oraz dochodu.

Tożsame stanowisko zajął NSA w Katowicach w wyroku z 31 stycznia 2000 r., sygn. akt I SA/Ka 1060/98: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a zatem warunkiem uznania danego wydatku za taki koszt jest zamierzony cel jego poniesienia. Wystarczającym jest, by poniesienie tych kosztów miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu oraz że bezzasadnym byłoby niezaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na poszczególne tytuły wydawnicze tylko z tej przyczyny, że nie powstał konkretny wyrób finalny.

Kosztami uzyskania przychodów są, bowiem wszystkie racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia wydatki, poniesione w związku z działalnością gospodarczą podatnika, który przez ich poniesienie zmierza do osiągnięcia przychodów (nawet, jeśli ostatecznie nie spowodowały one zauważalnego wzrostu przychodów, a nawet przyniosły stratę). Fakt nie osiągnięcia przychodu nie dyskwalifikuje, zatem poniesionego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki przedstawione w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), mimo że w efekcie końcowym nie będą skutkowały osiągnięciem przychodów przez Spółkę, spełniają przesłankę do zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT gdyż zostały przez Spółkę poniesione "w celu" osiągnięcia przychodów. W opinii Spółki poczynione nakłady, nie tylko miały się obiektywnie przyczynić do osiągnięcia pożądanego celu - osiągnięcia przychodu, będą one warunkiem sine qua non uzyskania przychodu z usług budowlanych. W momencie ponoszenia tych wydatków istniała realna podstawa, aby sądzić, że przyczynią się, w sposób bezpośredni albo pośredni, do osiągnięcia przychodów ze świadczenia usług budowlano-montażowych. Tym samym planowany do osiągnięcia cel był znany na moment poniesienia wydatków. Zatem, mimo nieosiągnięcia przychodów, wydatki mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż przepis ten odnosi się wyłącznie do celu, jaki powinien być podstawą ponoszenia kosztów, bez względu na ostateczny rezultat.

Spółka uważa, że w chwili poniesienia wydatków na nabycie usług oraz materiałów związanych z realizacją projektu budowlanego na rzecz zamawiającego mogła racjonalnie oczekiwać, że wydatek będzie skutkował przychodami Spółki. Zatem Spółka może wydatki na nabycie usług zaliczyć w koszty uzyskania przychodów także w sytuacji, gdy projekt budowy nie będzie realizowany ze względu na wypowiedzenie umowy przez zamawiającego. Z tego powodu, sam fakt nie osiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego, tj. uzyskania przychodu, nie dyskwalifikuje poniesionych wydatków, jako kosztu uzyskania przychodów. Dalej działanie Spółki będzie całkowicie racjonalne oraz będzie zgodne z zasadami dobrej organizacji budowy. Spółka nie będzie się angażować w większe koszty związane z realizacją przedsięwzięcia, gdyż będzie czekać na ostatnie pozwolenie na budowę, ale jednocześnie będzie ponosiła wydatki, które pozwolą zakończyć cały projekt budowlany w czasie wynikającym z zawartej umowy.

W wyniku poniesionych nakładów przez Wnioskodawcę miał powstać przychód podatkowy z tytułu usług budowlano-montażowych Spółki, jednak z przyczyn niezależnych od Podatnika, realizacja inwestycji nie będzie realizowana, więc nie wykreuje przychodu podatkowego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W opinii Wnioskodawcy, podjęte przez Spółkę kroki zmierzające do realizacji kontraktu budowlanego (poniesienia wydatków przed uzyskaniem ostatniego pozwolenia na budowę) będą zgodne z racjonalnymi zasadami postępowania przedsiębiorców prowadzących działalność w branży budowlano-montażowej. Wobec powyższego, z przyczyn niezależnych od Spółki, planowana kontynuacja inwestycji, nie mogłaby być zrealizowana. Jest to ryzyko związane z rodzajem prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej.

Analogicznie w tej kwestii wypowiadają się organy podatkowe w interpretacji z 9 października 2009 r., nr ILPB3/423-533/09-6/EK Dyrektor Izby Skarbowej wskazał że (...) Zgodnie ze słownikiem języka polskiego pod. red. M. Szymczaka, Warszawa 1996; przez pojęcie "zachować" ("zachowywać") należy rozumieć "dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast zabezpieczyć ("zabezpieczać") oznacza "uczynić bezpiecznym - niezagrożonym; dać ochronę, ochronić". Można zatem przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości w opinii spółki zaniechanie realizacji projektu budowlanego, które polega na zaprzestaniu ponoszenia kolejnych wydatków, których ponoszenie mogłoby zwiększać stratę spółki prowadzi do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie z definicją słownikową (internetowy słownik języka polskiego pwn, www.sjp.pwn.pl)"zabezpieczyć", oznacza: "zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym, uczynić bezpiecznym, zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie". Natomiast "zachować" oznacza: "pozostać w posiadaniu czegoś, dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności.

Należy wskazać, że regulacje podatkowe nie wskazują momentu, w którym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów te wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu, lecz cel ten nie został osiągnięty. Generalnie, momentem tym powinien być moment, w którym Podatnik ponosi stratę w związku z niemożnością osiągnięcia przychodu. Strata ta formalnie zrealizuje się w momencie, gdy zostanie podjęta decyzja o wypowiedzeniu kontraktu budowlanego.

W branży budowalnej, zaniechanie prowadzonego projektu, np. ze względu na jej nieopłacalność, bądź wypowiedzenie umowy przez inwestora, ma charakter zbliżony do strat w środkach obrotowych podmiotów z klasycznej branży handlowej bądź zaniechanej inwestycji w przypadku budowy środka trwałego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT: wymieniono jedynie straty w środkach trwałych lub wartościach niematerialnych (art. 16 ust. 1 pkt 5) nie wyszczególniono jednak strat w środkach obrotowych. Interpretacja a contrario prowadzi, więc do wniosku, że straty na zdarzeniach gospodarczych - które nie dotyczą środków trwałych czy wartości niematerialnych i prawnych - mogą co do zasady zostać uznane za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Straty należy traktować jako nieunikniony i nieodłączny, aczkolwiek niechciany element działań objętych ryzykiem towarzyszącymi działalności gospodarczej.

W związku z brakiem w ustawie o CIT definicji straty należy znaczenie to postrzegać w wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać.

Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń np. w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej z 19 sierpnia 2008 r., nr ILPB3/423-300/08-2/ŁM).

Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. W opinii Spółki, likwidacja prowadzonej inwestycji (rozumiana, jako jej zaniechanie wynikające z wypowiedzenia umowy o roboty budowlano-montażowe) - może powstać w trakcie normalnego i racjonalnego prowadzenia działalności. Tym samym powstałe w spółce straty w środkach obrotowych, są normalnym następstwem prowadzonej przez Podatnika działalności. Spółce nie można bowiem przypisać winy przy powstaniu strat ani im zapobiec. Jak już wskazano powyżej przepisy ustawy o CIT nie odnoszą się wprost do strat w środkach obrotowych.

Jednak generalnie organy podatkowe dopuszczają możliwość zaliczenia takich strat do kosztów podatkowych. Wynika to, bowiem z faktu, że poniesienie wydatków na nabycie usług, materiałów, ma na celu osiągnięcie przychodów. Wobec tego straty w tych środkach obrotowych, powstające w trakcie normalnego i racjonalnego działania podatnika powinny być uwzględniane w rachunku podatkowym. Chodzi tu o straty, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży. Celowi osiągnięcia przychodów służy, bowiem sama działalność gospodarcza, a straty są jedynie ubocznym skutkiem tej działalności (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 lutego 2009 r., nr IBPBI/2/423-1039/08/CzP).

Zgodnie z przyjętym orzecznictwem straty w środkach obrotowych można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów. Przykładowo można wskazać na: wyrok NSA z 7 sierpnia 2000 r., sygn. III SA 2041/00 stanowiący, że kosztem uzyskania przychodów są takie straty. Których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione. Innymi słowy chodzi o straty, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży.

Przepisy ustawy o CIT nie odnoszą się do strat w środkach obrotowych, jednak w interpretacji z 2 lutego 2009 r., nr IBPBI/2/423-1039/08/CzP Dyrektor Izby Skarbowej wskazał: z obowiązujących przepisów (...) Nie wynika, aby straty w środkach obrotowych należało a priori wykluczyć z kosztów uzyskania przychodów, a zatem - co do zasady straty te mogą być uznane za koszty podatkowe, jednakże każdy przypadek każde tego rodzaju zdarzenie gospodarcze należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy. Wobec tego straty w tych środkach obrotowych, powstające w trakcje normalnego i racjonalnego działania podatnika oraz straty powstałe w wyniku zdarzeń losowych (np. kradzieży) przy uznaniu ich za koszty uzyskania przychodów powinny być uwzględniane w rachunku podatkowym.

Podobnie w powyższej kwestii wypowiedział się NSA, który we wskazanym powyżej wyroku stwierdził, że skoro art. 23 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (i odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o CIT) wyłącza niektóre straty z kategorii kosztów uzyskania przychodów, to należy przyjąć, że co do zasady ustawodawca dopuszcza możliwość zaliczania strat do wspomnianych kosztów. Chodzi tu o straty, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży. Celowi osiągnięcia przychodów służy, bowiem sama działalność gospodarcza, a straty są jedynie ubocznym skutkiem tej działalności.

Konkludując zdaniem Spółki, wydatki poniesione w związku z realizowanymi pracami budowlanymi na rzecz inwestora, które z przyczyn niezależnych od Spółki nie będą mogły być przez Spółkę zakończone, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad. 2

W opinii Spółki, momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z realizacją usługi budowlanej, która nie zostanie wykonana będzie dzień w którym zapadnie ostateczna decyzja Spółki o braku angażowania środków prawnych w związku z przyjęciem oświadczenia woli inwestora o odstąpieniu od umowy. W przypadku tego rodzaju projektów, analogicznie jak przy inwestycjach zmierzających do powstania środka trwałego, Podatnik nie będzie traktował wydatków, jako koszt pośredni, lecz kumuluje wszelkie wydatki w celu ich późniejszej realizacji w chwili uzyskania przychodu z danej umowy o usługi budowlane. Analogicznie dzieje się w przypadku wydatków ponoszonych w związku z inwestycją w rozumieniu ustawy o CIT. Wydatki powiększają wartość inwestycji i wpływają na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie po zakończeniu inwestycji. Z chwilą zakończenia inwestycji wydatki na nią poniesione, staną się, co do zasady, kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

W rezultacie mimo braku jednoznacznych przepisów dotyczących momentu rozliczenia w kosztach podatkowych wydaje się, że Spółka powinna rozliczyć poniesione przez siebie wydatki w momencie zaakceptowania decyzji zamawiającego inwestora o odstąpieniu od umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.