IBPB-1-2/4510-598/15/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 września 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia do dowolnej wysokości stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 24 września 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia do dowolnej wysokości stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług finansowych w całej Polsce. W związku z prowadzoną działalnością, Spółka ponosi m.in. nakłady inwestycyjne (stanowiące dla celów podatkowych środki trwałe i wartości niematerialne i prawne), które następnie odnoszone są w koszty podatkowe Spółki poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z art. 16h oraz art. I6i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "Metoda liniowa"). Aktualnie, Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, według stawek amortyzacyjnych określonych w Załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "Wykaz").

Wnioskodawca w przyszłości zamierza, działając na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, dokonać obniżenia stawek amortyzacji podatkowej, dla określonych środków trwałych w stosunku do stawek wynikających z Wykazu (nawet do 0%).

W kolejnych latach podatkowych, Wnioskodawca zamierza podwyższyć, obniżone wcześniej, stawki amortyzacyjne dla wybranych środków trwałych. Podwyższone w ten sposób stawki amortyzacyjne nie będą jednak wyższe od stawek wskazanych w Wykazie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego Spółka będzie uprawniona do obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych do dowolnego poziomu (nawet do 0%) począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego... (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Spółka będzie uprawniona do obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia działalności do dowolnego poziomu (nawet do 0%), począwszy od miesiąca, w którym te środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki albo od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego.

Zgodnie z brzmieniem art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł tej ustawy, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie. Jednocześnie, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawki dla poszczególnych środków trwałych, amortyzowanych metodą liniową. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Powyższy przepis przewiduje prawo podatnika do obniżenia stawek amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych. Jednocześnie, przepisy ustawy o CIT nie przewidują żadnych wyłączeń podmiotowych, bądź przedmiotowych wpływających na możliwość obniżenia stawek amortyzacyjnych przez Spółkę w wybranym przez nią zakresie. Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca może obniżyć stawki amortyzacji podatkowej dla środków trwałych wykorzystanych do prowadzenia działalności.

Jednocześnie, obniżenie stawek amortyzacji podatkowej na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie prowadzi do zmiany stosowanej przez podatnika metody amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych. Zgodnie z art. I6 h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Ustawa o CIT nie definiuje, co należy rozumieć przez pojęcie metody amortyzacji, jednak w praktyce uznaje się, że na gruncie ustawy o CIT przewidziano trzy metody amortyzacji:

Mając na względzie powyższe, pojęcia stawki amortyzacyjnej nie należy utożsamiać z metodą amortyzacji - te dwa terminy mają odrębne znaczenia. Stawką amortyzacyjną jest bowiem procentowy współczynnik, w oparciu o który podatnik ustala wysokości odpisów amortyzacyjnych, natomiast na metodę amortyzacji składa się zespół zasad określających sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Analizowane pojęcia odróżnia także ustawodawca - w przepisie art. I6 h ust. 2 ustawy o CIT, wskazuje bowiem na zakaz zmiany przyjętej przez podatnika metody amortyzacji, natomiast w przepisie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, normodawca dopuszcza możliwość zmiany przez podatnika stawek amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową. Mając na względzie powyższe uwagi, zdaniem Wnioskodawcy, podatnicy mogą w trakcie amortyzacji danego środka trwałego dokonać obniżenia przyjętych stawek amortyzacji podatkowej i takie działanie nie prowadzi do zmiany metody amortyzacji w rozumieniu przepisu art. 16h ust. 2 ustawy o CIT. Ponadto, obniżenie stawek amortyzacji podatkowej, nie jest uzależnione od wystąpienia dodatkowych okoliczności i pozostaje całkowicie w gestii podatnika.

Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, nie określa także dolnej granicy obniżenia stawek przez podatnika. Posługując się zatem wykładnią językową wspomnianego przepisu należy uznać, że podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacji do dowolnego poziomu (w tym również do 0%). Wymaga zaznaczenia, że przyjęty sposób interpretacji jest skutkiem podkreślanego w doktrynie podatkowej prymatu wykładni językowej. W tej kwestii wielokrotnie wypowiadały się sądy administracyjne. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów, w uchwale z 17 stycznia 2011 r. (sygn. akt II FPS 2/10) stwierdził:

" (...) na gruncie prawa podatkowego ze wzglądu na jego tetyczny i z istoty swojej ingerencyjny charakter, przyznać należy pierwszeństwo zasadzie wykładni gramatycznej (językowej), ograniczając dyrektywy odstępstwa od językowego sensu interpretowanego przepisu do przesłanek klasycznych: gdy wykładnia językowa prowadzi do rozstrzygnięcia absurdalnego, niedorzecznego, gdy godzi w cel instytucji prawnej (podważa ratio legis przepisu), gdy pomija oczywisty błąd legislacyjny oraz gdy prowadzi do sprzeczności z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 78-79)".

W konsekwencji, wykładnia nie znajdująca oparcia w literalnym brzmieniu przepisów jest sprzeczna z regułami interpretacji tekstu aktu prawnego i nieuchronnie prowadzi do rozstrzygnięć contra legem. Jednocześnie, odnosząc się do treści przytoczonej uchwały, dokonywana przez Spółkę interpretacja nie prowadzi do nieracjonalnych skutków. Ponadto, uwzględniając fakt, że wskazany przepis w aktualnym brzmieniu obowiązuje od 1 stycznia 2003 r., należy również przyjąć, że racjonalny ustawodawca poprawiłby do dziś potencjalnie istniejący oczywisty błąd legislacyjny. Mając zatem powyższe na względzie, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że skoro ustawodawca w przepisie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie wprowadził żadnej dolnej granicy w odniesieniu do wysokości stawek amortyzacji podatkowej, to podatnik może obniżyć ich wysokość do dowolnego poziomu. W konsekwencji, obniżenie stawek amortyzacyjnych (nawet do 0%) ma prowadzić do późniejszego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, mimo, że obowiązujące regulacje prawne przyznają mu prawo do stosowania wyższych stawek. Przyjęcie przeciwnego stanowiska (tekst jedn.: wprowadzenie limitu obniżenia stawek amortyzacji podatkowej przez podatnika niewskazanego w przepisach ustawy o CIT), jest sprzeczne z literalnym brzmieniem przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT i należy je uznać za niedopuszczalne.

Za takim stanowiskiem, przemawia również treść uzasadnienia do ustawy z 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 141, poz. 1179), która wprowadziła do treści ustawy o CIT m.in. art. 16i ust. 5 (uzasadnienie do projektu można znaleźć w druku sejmowym nr 411 Sejmu RP IV kadencji):

"Zgodnie z założeniami pakietu Przede wszystkim przedsiębiorczość zmieniono również Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji Wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością (...) stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników". Nie ulega zatem wątpliwości, że intencją ustawodawcy było umożliwienie podatnikom swobodnego decydowania o obniżeniu oraz ponownym podwyższeniu stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje odzwierciedlenie w doktrynie podatkowej, jak również jest powszechnie potwierdzane przez organy podatkowe. Poniżej Spółka przywołuje wybrane stanowiska:

"W odróżnieniu od instytucji podwyższania stawek amortyzacyjnych, (...) podatnik uprawniony jest do dowolnego obniżania stawek amortyzacyjnych w stosunku do wykorzystywanych przez siebie środków trwałych. Z uwagi na brak ograniczeń w tym zakresie stawki mogą być obniżane do dowolnie wybranego przez podatnika poziomu, tj. również do zera, co skutkuje zawieszeniem dokonywania odpisów amortyzacyjnych". (Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Mariański Adam, Strzelec Dariusz, Wilk Michał, 2012, LEX).

"Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ww. ustawy Spółka ma prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną nawet do poziomu 0%. Należy jednak zauważyć, że konsekwencją obniżenia stawki amortyzacyjnej do poziomu 0% jest niedokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych." (Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 18 lutego 2011 r., sygn. IPPB5/423-23/11-5/RS).

Stanowisko to odzwierciedlone jest również w innych interpretacjach, w szczególności:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 18 lipca 2012 r., sygn. IPPB3/423-300/12-2/k.k.;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 7 września 2012 r., sygn. IPTPB3/423-238/12-2/PM;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 13 września 2012 r., sygn. IPPB3/423-457/12-2/k.k.;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 20 lutego 2013 r., sygn. ILPB4/423-396/12-2/MC;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 10 września 2013 r., sygn. ITPB3/423-261b/13/MK;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 27 listopada 2014 r., sygn. IPPB5/423-856/14-4/KS;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 17 grudnia 2014 r., sygn. IPPB5/423-923/14-4/RS.

W świetle powyższego, Spółka stoi na stanowisku ze zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT ma prawo do obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wybranych środków trwałych, nawet do poziomu 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "Ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) uregulowane zostały w przepisach art. 16a-16 m Ustawy o CIT. Stosownie bowiem do art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie. Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 Ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 Ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przedstawione wyżej przepisy stanowią o tym, jakie składniki majątku podatnika i na jakich warunkach podlegają amortyzacji. Ponadto zapis art. 16h ust. 2 Ustawy o CIT, dotyczący wyboru pomiędzy określonymi w artykułach 16i-16k metodami wskazuje, że ustawodawca przewidział następujące metody amortyzacji środków trwałych:

Skoro tak, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Zatem podatnicy kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji mogą dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest metoda liniowa, której zasady dokonywania zostały określone w art. 16i Ustawy o CIT. W myśl art. 16i ust. 1 Ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stosownie natomiast do treści art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zatem, powołany w zdaniu poprzednim przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma on w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może on, na podstawie art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT, obniżyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Wysokość zmienionej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności wykorzystuje określone środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych według stawek określonych w Załączniku nr 1 do Ustawy o CIT. W przyszłości Spółka zamierza dokonać obniżenia stawek amortyzacyjnych, w stosunku do stawek wynikających z Wykazu, nawet do poziomu 0%. Nadmienić należy, że dla amortyzowanych środków trwałych Spółka przyjęła metodę amortyzacji liniowej. Jednocześnie, w kolejnych latach Wnioskodawca ma zamiar podwyższyć, obniżone wcześniej stawki amortyzacyjne dla wybranych środków trwałych. Jednak podwyższone w ten sposób stawki amortyzacyjne nie będą wyższe od stawek wskazanych w Wykazie.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że stosownie do art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT, Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne dla wybranych środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, od których dokonuje odpisów przy zastosowaniu metody tzw. liniowej. Stawki amortyzacyjne dotyczące tych środków mogą być obniżone nawet do poziomu 0%, przy czym wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.