IBPB-1-2/4510-454/16/BD - Wpłaty na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców a koszty uzyskania przychodów.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 5 lipca 2016 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPB-1-2/4510-454/16/BD Wpłaty na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców a koszty uzyskania przychodów.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 maja 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 17 maja 2016 r.), uzupełnionym 29 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wpłaty na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców stanowią koszty uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wpłaty na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców stanowią koszty uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 23 czerwca 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-454/16/BD wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełninia dokonano 29 czerwca 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Ustawą z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (Dz. U. z 2015 r. poz. 1925), dla banków posiadających w portfelu kredytowym kredyty mieszkaniowe dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni, wprowadzony został obowiązek wpłaty środków na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (art. 16 ww. ustawy), w kwocie określonej przez Radę Funduszu.

Podstawą określenia wysokości wpłaty przez Radę Funduszu jest informacja Przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego o wielkości posiadanego przez bank portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni, według stanu na koniec ostatniego kwartału przed dniem ustalenia składki. Termin wniesienia wpłaty określa Rada Funduszu.

Dnia 5 stycznia 2016 r., tj. w terminie określonym przez ustawodawcę, Rada Funduszu Wsparcia Kredytobiorców określiła dla Banku:

1.

termin wpłaty - na dzień 18 lutego 2016 r.,

2.

wysokość składki - na kwotę 43.795,18 zł,

3.

rachunek Funduszu w Banku Gospodarstwa Krajowego, na który należy dokonać wpłaty.

Dnia 16 lutego 2016 r. Bank przekazał kwotę 43.795,18 zł na rachunek Funduszu wskazany przez Radę Funduszu, co znalazło odzwierciedlenie w rachunku kosztów Banku.

Informacja dla Bankowego Funduszu Gwarancyjnego o podstawie naliczenia wpłaty pochodzi z danych sprawozdawczych (syntetycznych) co powoduje, że naliczona jest składka również od zadłużenia kredytobiorców, którym nie przysługuje wsparcie, w rozumieniu ustawy z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wpłata w kwocie 43.795,18 zł dokonana 16 lutego 2016 r. przez Bank na wezwanie Rady Funduszu Wsparcia Kredytobiorców jest kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (Dz. U. z 2015 r. poz. 1925), zapisem art. 24 dokonała zmiany jedynie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą, wolne od podatku dochodowego są kwoty należności umorzonych na podstawie ustawy o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy, nie dokonała natomiast zmiany ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), poprzez rozszerzenie katalogu kosztów, które nie są uważane za koszty uzyskania przychodów. Tak, więc art. 16 ust. 1 ustawy, katalogiem wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie obejmuje wpłat banków na rachunek Funduszu Wsparcia Kredytobiorców, do wniesienia których Bank został zobowiązany zapisami ustawy z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy.

Zgodnie z definicją przyjętą w tekście ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności w art. 15 ust. 1 ustawy "kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1", do których ustawodawca nie włączył wpłat banków na rachunek Funduszu Wsparcia Kredytobiorców.

Ponadto, w uzasadnieniu do projektu ustawy (Sejm Rzeczypospolitej Polskiej; VII kadencja; druk 3859; Warszawa 3 września 2015 r.) o wsparciu kredytobiorców, projektodawca przewidział uszczuplenie dochodów podatkowych. Podano, że "projektowana regulacja nie będzie miała wpływu na wydatki sektora finansów publicznych, w tym budżetu państwa (...) wejście w życie ustawy spowoduje uszczuplenie dochodów budżetowych, w tym jednostek samorządu terytorialnego, na terenie których kredytodawcy mają swoją siedzibę, z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych (...)".

Jak wynika z powyższego, przyjmując ustawę z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy, ustawodawca przewidział i zaakceptował uszczuplenie dochodów z tytułu podatku dochodowego wskutek ujęcia przez banki (kredytodawców) wniesionych wpłat w kosztach uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca przyjmuje stanowisko, że wpłata w kwocie 43.795,18 zł dokonana 16 lutego 2016 r. przez Bank na wezwanie Rady Funduszu Wsparcia Kredytobiorców jest kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W światle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz jeśli wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

2.

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3.

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4.

poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

5.

został właściwie udokumentowany,

6.

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podkreślić należy, że w dniu 19 lutego 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (Dz. U. z 2015 r. poz. 1925). Celem uchwalonej ustawy było zapewnienie wsparcia finansowego kredytobiorcom, którzy na skutek obiektywnych okoliczności znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej, a jednocześnie są zobowiązani do spłaty rat kredytu hipotecznego, zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego. Ustawa określa przesłanki, jakie musi spełnić kredytobiorca, aby mógł skorzystać z pomocy udzielonej osobom fizycznym, zobowiązanym do spłaty kredytu mieszkaniowego, będącym w trudnej sytuacji finansowej. Pomoc będzie udzielana kredytobiorcy, który w dniu złożenia wniosku o przyznanie wsparcia posiada status bezrobotnego lub znalazł się w sytuacji, w której miesięczna rata kredytu mieszkaniowego przekracza 60% miesięcznych dochodów osiąganych przez gospodarstwo domowe kredytobiorcy.

Ustawa nakłada na banki mające status kredytodawców obowiązki w zakresie przyjmowania wniosków o udzielnie wsparcia, ich rozpatrywania i przekazywania do Banku Gospodarstwa Krajowego. Wsparcie kredytobiorcy przyznawane będzie na podstawie umowy o udzielenie wsparcia zawieranej przez kredytobiorcę z bankiem.

Na potrzeby realizacji ustawy został utworzony Fundusz Wsparcia Kredytobiorców. Na Fundusz ten składają się wpłaty banków proporcjonalnie do wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni (art. 16 ust. 2 ustawy). Informację o wielkości posiadanych przez banki portfeli kredytów mieszkaniowych uzyskał od banków Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, a Rada Funduszu określiła termin wpłaty składki.

Podkreślić należy, że składka na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców stanowi obowiązkową opłatę nałożoną na Bank w drodze ustawy, którą Bank musi uiszczać, aby móc prowadzić działalność gospodarczą. Jest to zobowiązanie Banku z mocy prawa związane z funkcjonowaniem Banku jako podmiotu udzielającego kredytów mieszkaniowych osobom fizycznym.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w związku z wejściem w życie ustawy o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy, Bank zobligowany został do dokonywania wpłat na utworzony w celu realizacji ustawy Fundusz Wsparcia Kredytobiorców. Wysokość wpłat zależy od wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni. W związku z powyższym, Wnioskodawca dokonał wpłaty odpowiednich środków na rachunek Funduszu, a ich wysokość chce rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu.

Odnosząc powołane przepisy do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że jeżeli określone wydatki w sposób jednoznaczny wiążą się z osiągnięciem przychodu, to zakwalifikowanie ich do kosztów uzyskania przychodów oceniane musi być w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są związane. A zatem, skoro to Bank osiąga konkretne przychody w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wydatki związane ze składką na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców jako warunkujące osiągnięcie przychodu, powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie wskazać należy, że żaden przepis art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wprowadza wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl