IBPB-1-2/4510-319/16/BKD - Możliwość zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych, nieodliczonego podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 29 marca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest postępowanie Spółki, polegające na zaliczaniu w ciężar kosztów podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych, nieodliczonego podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi - jest prawidłowe.

W dniu 5 kwietnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest postępowanie Spółki, polegające na zaliczaniu w ciężar kosztów podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych, nieodliczonego podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 1 stycznia 2016 r. Spółka S.A. oraz spółki od niej zależne tworzą podatkową grupę kapitałową (dalej: "PGK") w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm. dalej: "ustawa o CIT"), w której Spółka została wyznaczona na spółkę reprezentującą PGK w zakresie obowiązków wynikających z ustawy o CIT oraz Ordynacji podatkowej. Podstawa opodatkowania PGK jest obliczana zgodnie z art. 7a ustawy o CIT, w związku z art. 7 ust. 1-3 ustawy o CIT. Jedna ze Spółek wchodzących w skład PGK (dalej: "Spółka") jest znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Jest także właścicielem najnowocześniejszego w Europie Terminalu Kwasu Siarkowego, uruchomionego w Porcie. Oprócz powyższego Spółka prowadzi także działalność w zakresie produkcji związków renu (wykorzystywanych w technice lotniczej), kruszyw drogowych, odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych oraz przetwarzania elektroodpadów. Ze względu na fakt, że przeważająca część przychodów Spółki generowana jest w wyniku prowadzonej działalności w zakresie handlu - kluczowe dla ich uzyskania oraz zabezpieczenia jest posiadanie skutecznej strategii komunikacji z rynkiem. Cel ten realizowany jest m.in. przez handlowców Spółki, którzy osobiście nawiązują kontakt z klientami, podejmując wszelkie niezbędne działania zmierzające do podpisania korzystnych dla Spółki umów. Powyższe wiąże się z koniecznością odbywania podróży służbowych, m.in. osobowymi samochodami służbowymi Spółki (stanowiącymi jej własność i wpisanymi do ewidencji środków trwałych).

Zgodnie z obowiązującym w Spółce regulaminem:

- mogą one być wykorzystywane przez pracowników wyłącznie do celów służbowych,

- ich użytkowanie musi być udokumentowane w ewidencji przebiegu pojazdu (w regulaminie zakładowym funkcjonującej pod nazwą "karta drogowa", zawierającej następujące pozycje:

* nr kolejny zlecenia,

* nazwisko jadącego,

* skąd-dokąd,

* datę i godzinę odjazdu,

* stan licznika przy wyjeździe,

* datę i godzinę przyjazdu,

* stan licznika przy powrocie,

* przebieg,

* podpis jadącego,

* poprawkę do normy zużycia paliwa i zużycie paliwa po jej uwzględnieniu).

Spółka, w związku z obowiązującymi ograniczeniami w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej: "ustawa o VAT") w zakresie odliczania wydatków związanych z pojazdami samochodowymi odlicza 50% podatku VAT od wydatków związanych z samochodami osobowymi. Nieodliczony podatek VAT odnoszony jest w ciężar kosztów podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca ponadto informuje, że Spółka - jako samodzielny podatnik podatku CIT (do dnia 31 grudnia 2015 r.) otrzymała interpretację indywidualną znak ILPB3/423-241/14-4/PR z 19 sierpnia 2014 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w przedmiocie niniejszego wniosku. Jednakże z uwagi na fakt, że od dnia 1 stycznia 2016 r. podatnikiem podatku CIT jest PGK, ponowne wystąpienie z niniejszym wnioskiem jest uzasadnione.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest postępowanie Spółki, polegające na zaliczaniu w ciężar kosztów podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych, nieodliczonego podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

W opinii Spółki, ma ona prawo w przedstawionym stanie faktycznym do zaliczania w ciężar kosztów podatkowych w podatku CIT nieodliczonego podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Na podstawie powyższej definicji w doktrynie (Podatek dochodowy od osób prawnych - Komentarz, red. M. Wilk i in., wyd. LEX 2012) wskazuje się, że dany wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnia łącznie następujące przesłanki:

* został faktycznie poniesiony,

* jego poniesienie nastąpiło w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajduje się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Z powyższych przepisów wynika więc ogólna zasada, zgodnie z którą podatnikowi przysługuje prawo do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych tej części podatku VAT, która zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie podlega odliczeniu. Oczywiście konieczny jest związek pomiędzy poniesionym wydatkiem związanym z używaniem pojazdu, a zachowaniem lub też zabezpieczeniem źródła przychodu. Obowiązujący obecnie art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT mówi, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 (tekst jedn.: wynikającego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług), stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT (winno być art. 86a ust. 2 pkt 3), do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów. Na mocy art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, przepis art. 86a ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Jak stanowi art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Jak stanowi zaś art. 86 ust. 7 (winno być: art. 86a ust. 7), ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

W opinii Wnioskodawcy, analiza przedstawionego stanu faktycznego na tle obowiązujących regulacji prawnych, prowadzi do następujących wniosków:

Po pierwsze, regulacje zawarte w art. 86a ust. 4 pkt 1 w powiązaniu z art. 86a ust. 7 ustawy o VAT, uprawniające do uznania danego pojazdu za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, ustanawiają konieczne do spełnienia w tym celu warunki. Oznacza to, że w przypadku ich niezrealizowania podatnik pozbawiony będzie prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego, mimo faktycznego, codziennego wykorzystywania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej (gdyż nie będzie to wykorzystanie do działalności w rozumieniu ustawy o VAT).

Po drugie, ww. warunki nie są spełnione w przypadku Spółki. W szczególności wzór obowiązującej w Spółce "karty drogowej" różni się od ewidencji przebiegu pojazdów określonej przepisami ustawy o VAT. Została ona bowiem przygotowana przede wszystkim w celu monitorowania zużycia paliwa przez pracowników.

Dlatego też, mając na uwadze przedstawiony wyżej stan faktyczny oraz powołane regulacje prawne Wnioskodawca:

* opierając się na zapisach art. 86a ust. 4 pkt 1 w powiązaniu z art. 86a ust. 7 ustawy o VAT, stoi na stanowisku, że brak jest podstaw uprawniających do uznania, że wykorzystane przez Spółkę samochody osobowe są w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług wykorzystywanymi wyłącznie do działalności gospodarczej,

* na podstawie art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - odlicza 50% wartości VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

Konsekwencją powyższego jest zaliczanie, na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 1 (winno być: art. 15 ust. 1) w powiązaniu z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o CIT, nieodliczonego podatku VAT od ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.