IBPB-1-2/4510-203/16/BKD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 lutego 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 lutego 2016 r.), uzupełnionym 13 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota odszkodowania jaką Spółka komandytowa zapłaci Wynajmującemu z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu proporcjonalnie do jego udziału - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 lutego 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota odszkodowania jaką Spółka komandytowa zapłaci Wynajmującemu z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu proporcjonalnie do jego udziału. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 1 kwietnia 2016 r. Znak IBPB-1-2/4510-203/16/BKD wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 13 kwietnia 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, wspólnikiem w spółce osobowej - spółce komandytowej (komplementariusz). Przedmiotem działalności spółki komandytowej jest działalność handlowa: sprzedaż artykułów spożywczych i przemysłowych pod szyldem jednej z sieci franczyzowych. Spółka komandytowa (franczyzobiorca) prowadzi kilka sklepów w ramach sieci. Spółka komandytowa w dniu 19 marca 2012 r. stała się na mocy umowy cesji, zawartej pomiędzy wynajmującym - Wnioskodawcą, a dotychczasowym najemcą, stroną umowy najmu lokalu (zawartej 23 sierpnia 2006 r. pierwotnie na okres 10 lat, a następnie aneksem z 19 marca 2012 r. przedłużonej do 19 kwietnia 2022 r.) w gminie gdzie prowadzi jeden ze sklepów. Wynajmowana powierzchnia 240 m² obejmuje parter budynku. Czynsz najmu ustalony jest na kwotę 6.500 zł netto miesięcznie. W związku z ciągłym rozwojem swojej działalności (jak również wymaganiami franczyzodawcy co do standardu lokalu i jego wyposażenia) Spółka komandytowa podjęła decyzję o zwiększeniu powierzchni sprzedażowej w gminie i w tym celu wynajęła cały budynek o pow. użytkowej 750 m² wraz z 20 miejscami parkingowymi i powierzchnią manewrową dla samochodów ciężarowych o łącznej pow. 20 m². Umowa najmu została podpisana 20 kwietnia 2015 r. Nowy sklep oddalony jest zaledwie o kilkanaście metrów od dotychczasowego lokalu. W nowym sklepie oferowane są do sprzedaży również produkty spożywcze i przemysłowe jednak z uwagi na zwiększenie powierzchni możliwe stało się wprowadzenie do sprzedaży także nowego asortymentu. W nowej lokalizacji znajdują się pomieszczenia użytkowe, pomieszczenia gospodarcze, ciągi komunikacyjne usprawniające prace sklepu jak i służące komfortowi klienta. Możliwość korzystania z miejsc parkingowych wyłącznie przez klientów sklepów dodatkowo wpłynęło na atrakcyjność tej lokalizacji. Obecnie sklep funkcjonuje jedynie w nowym budynku. Zyski sklepu z nowej lokalizacji są wyższe aniżeli dotychczas uzyskiwane w starej lokalizacji. Nieuzasadnione ekonomiczne byłoby prowadzenie dwóch placówek handlowych pod tym samym szyldem (marką franczyzodawcy) w tak bliskiej odległości od siebie. W związku z tym tymczasowo powierzchnia wynajmowana od 2012 r. wykorzystywana jest jako magazyn. Niemniej jednak, z uwagi na fakt, że dostawy dokonywane są na bieżąco, a w nowej lokalizacji dodatkowo funkcjonuje infrastruktura do obsługi dostaw ciężarowych utrzymywanie dwóch lokalizacji jest nieopłacalne. Spółka komandytowa podjęła więc rozmowy z Wynajmującym celem rozwiązania umowy najmu. Wynajmujący jako jeden z warunków rozwiązania umowy stawia warunek zapłaty odszkodowania za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu w kwocie 208.000 zł płatnej w 10 równych ratach. Gdyby Spółka kontynuowała umowę najmu musiałaby zapłacić do końca jej trwania kwotę 442.000 zł netto zakładając, że umowa rozwiązałaby się od 1 kwietnia 2016 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota odszkodowania (tekst jedn.: 208.000 zł) jaką Spółka komandytowa zapłaci Wynajmującemu z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu proporcjonalnie do jego udziału?

W ocenie Wnioskodawcy, zapłacona kwota odszkodowania będzie stanowiła dla niego koszt uzyskania przychodu w proporcji w jakiej uczestniczy w Spółce komandytowej. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "Ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w przepisie artykułu 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zgodnie natomiast z ugruntowanymi poglądami doktryny prawa podatkowego " (...) dany wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnia łącznie następujące przesłanki:

- tak D. Jaszczak, B. Kuźniacki, A. Mariański, A. Nowak, M. Wilk w Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Lex 2014 r. Co więcej, zgodnie z tezą zawartą w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 czerwca 2005 r. sygn. akt II FSK 279/05 " (...) działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu, ale nie oznacza to, by organy podatkowe mogły kontrolować celowość działania podatnika. Z drugiej zaś strony nie można twierdzić, że każdy wydatek, o ile zrealizowany został przychód należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to negowanie możliwości badania związku wydatku z przychodem. Wydatek musi więc przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów." W analizowanym przypadku nie można mieć wątpliwości, że koszt zostanie faktycznie poniesiony, i że nie znajduje się w negatywnym katalogu kosztów podatkowych opisanym w przepisie art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Jednocześnie jednak nie można mieć również wątpliwości, że koszt ten nie jest kosztem mającym na celu ociągnięcie przychodów, nie jest zatem kosztem bezpośrednim. Zdaniem Wnioskodawcy, kwota odszkodowania stanowi jednak koszt pośredni. Kluczowym jest w badanym przypadku treść uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 sierpnia 2013 r. sygn. akt II FSK 2452/11. We wskazanym wyroku sąd wskazał bowiem, że "W literaturze przedmiotu, która odnosi się do istnienia związku przyczynowo skutkowego pomiędzy wydatkami a przychodami podkreśla się, że w tego rodzaju konstrukcjach prawnych ustawodawca posługuje się wyraźnie pojęciem celu, a nie skutku. Decyduje zatem, zamiar podatnika, który na tle okoliczności sprawy można uznać za realny. Posługując się terminologią teorii prawa karnego, która wprawdzie nie ma zastosowania w prawie podatkowym, ale która doskonale ilustruje stan faktyczny omawianego przepisu, po stronie podatnika musi zachodzić zamiar bezpośredni kierunkowy (dolus directus coloratus). Podatnik chce dokonać wydatku, ale tylko po to, aby uzyskać przychód. Samo osiągnięcie przychodu nie jest wymagane (zob. B. Gruszczyński, Cel osiągnięcia przychodów, opublikowany w "Glosa" z 2003 r. Nr 3, s. 9). W doktrynie prawa podatkowego wskazuje się także, że dany wydatek nie może mieć charakteru wydatku zbędnego, ale wydatku podporządkowanego osiągnięciu przychodu (zob. A. Gomułowicz, Koszty uzyskania przychodów w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego - wybrane aspekty, w Regulacje prawno-finansowe i rozwiązania finansowe pro publico bono, Księga Jubileuszowa profesora Jana Głuchowskiego, Toruń 2002, s. 79). Ponadto należy badać, czy dany rodzaj wydatku pozostaje w związku z działalnością przedsiębiorstwa i nie stanowi wydatków ponoszonych na cele osobiste podmiotów zarządzających przedsiębiorstwem lub osób trzecich. Takie rozumienie kosztów uzyskania, oparte na ich istocie ekonomicznej, dominuje we współczesnych ustawodawstwach podatkowych (zob. R. Mastalski, Glosa do wyroku SN z 26 września 1995 r. sygn. akt III ARN 32/95, opublikowane w OSP 1997 r. Nr 1, poz. 21). Tezy te znajdowały swoje potwierdzenie w utrwalającymi się poprzednio poglądami judykatury (np. przywoływany wyrok SN z 26 września 1995 r. sygn. akt III ARN 32/95; wyrok SN z 23 czerwca 1994 r. sygn. akt III ARN 36/94, opublikowany w OSN AP i US 1994 r. Nr 12, poz. 184; wyrok NSA z 1 czerwca 2000 r., sygn. akt SA/Rz 1596/97, opublikowany w Lex nr 42028; wyrok NSA z 11 maja 1999 r., sygn. akt I SA/Łd 1058/97, opublikowany w Lex nr 42025)". I dalej w tymże uzasadnieniu "Naczelny Sąd Administracyjny mając na uwadze powyższe wywody, nie podziela poglądu WSA, że w rozpatrywanej sprawie wypłatę odszkodowania w przypadku ponadnormatywnego czasu używania maszyn, należy kwalifikować jako wydatek ponoszony w celu zabezpieczenia źródła przychodu. Dokonując wykładni cytowanego przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., należy dojść do wniosku, że dany przyszły wydatek, tj. ponoszony przez spółkę na odszkodowania za ponadnormatywne korzystanie z maszyn budowlanych na rzecz Dostawcy tych maszyn, będzie związany z działalnością podatnika i będzie racjonalnie uzasadniony. Trudno byłoby uznać, że wydatek ten nie będzie ponoszony w celu uzyskania przychodu. Poniesienie bowiem tegoż wydatku pośrednio będzie miało wpływ na wielkość przychodu osiągniętego przez spółkę. Wypłaty odszkodowań będących konsekwencją ponadnormatywnego używania maszyn budowlanych, pozostają w związku z prowadzoną działalnością. Nie sposób nie przyznać słuszności poglądowi, że chociaż wydatki tego rodzaju nie prowadzą bezpośrednio do generowania przychodów, to bez ich poniesienia nie byłoby możliwe prowadzenie przez spółkę podstawowej działalności budowlanej. Do prowadzenia tej działalności potrzebne są bowiem maszyny budowlane, których pozyskanie wymaga zawarcia umowy leasingu na przedstawionych w stanie faktycznym warunkach. Jednocześnie wydatki te są uzasadnione z uwagi na fakt, że brak poniesienia tychże wydatków prowadziłby w konsekwencji do konieczności zapłaty wyższych opłat leasingowych. Dlatego w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydatku tego nie należy kwalifikować jako wydatku ponoszonego w celu zabezpieczenia źródła przychodów, lecz w celu osiągnięcia źródła przychodów". Powyższe, prowadzi więc do wniosku, że przy kwalifikowaniu wydatku jako kosztu, podatnik winien kierować się racjonalnością - nie tylko tą ekonomiczną, ale i biznesową. Przenosząc zatem ten tok rozumowania na grunt niniejszego przypadku, o ile odszkodowanie (zwane wynagrodzeniem) pozwoli spółce na dokonanie oszczędności (redukcję straty), względem sytuacji gdyby najem był kontynuowany, to wedle oceny Wnioskodawcy można zaliczyć takie odszkodowanie do kosztów podatkowych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Na wstępie należy zaznaczyć, że spółka osobowa jaką jest spółka komandytowa jest transparentna podatkowo na gruncie podatku dochodowego. Oznacza to, że podatnikami tego podatku będą wspólnicy spółki osobowej - osoby fizyczne albo osoby prawne. W realiach przedmiotowej sprawy podatnikiem podatku dochodowego będzie Wnioskodawca, który - zależnie od posiadanego udziału w spółce osobowej - będzie zobowiązany do rozpoznania przychodów i kosztów jego uzyskania. Rozstrzygając kwestie możliwości rozpoznania przez Wnioskodawcę kosztów uzyskania przychodu konieczne jest ustalenie, czy wydatek (koszt) poniesiony w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy najmu może być uznany za koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 u.p.d.o.p., zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych.

Odnosząc się zatem do przedstawionych we wniosku okoliczności należy stwierdzić, że powyższy przepis nie znajdzie zastosowania w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Z opisu sprawy wynika, że Spółka zamierza rozwiązać przed terminem umowę najmu dotychczasowego lokalu, ponieważ wynajęła nowy lokal, w którym prowadzi tą samą działalność, pod tą sama nazwą. Nowy lokal jest znacznie większy od dotychczasowego, posiada własne miejsca parkingowe, bazę magazynową oraz powierzchnię manewrową dla samochodów ciężarowych. Przeniesienie działalność handlowej do nowej lokalizacji przyczyniło się do znacznej poprawy warunków zarówno dla klientów jak i samego sklepu. Zyski sklepu z nowej lokalizacji są wyższe aniżeli dotychczas uzyskiwane w starej lokalizacji. W związku z powyższym, Spółka zamierza rozwiązać umowę najmu dotychczasowego lokalu przed terminem zawartym w umowie najmu. Warunkiem wcześniejszego rozwiązania umowy jest zapłata odszkodowania dla wynajmującego. Odszkodowanie to będzie jednak znacznie niższe niż kwota czynszu, którą Spółka musiałaby zapłacić w okresie do końca trwania umowy. W omawianej sprawie nie ma więc mowy o jakiejkolwiek wadzie towarów czy usług.

Wskazać należy zatem, że kary umowne i odszkodowania z innego tytułu, które nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu kar umownych i odszkodowań wiążących się z nienależytym wykonaniem usług, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy karą lub odszkodowaniem a możliwością uzyskania przychodu. Odszkodowania są sposobem naprawienia szkody, w tym m.in. szkody powstałej na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Zgodnie z art. 361 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), odszkodowanie to świadczenie, które wyrównuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz utracone przez niego korzyści. Stosownie do zapisu art. 471 tej ustawy, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wykonanie w sposób wadliwy zobowiązania jest równoznaczne z nienależytym wykonaniem zobowiązania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Z art. 472 ww. ustawy wynika zasada, że dłużnik jest odpowiedzialny za niezachowanie należytej staranności, jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego. Podkreślić jednak należy, że jak wskazano na wstępie, poniesiony wydatek, aby mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, musi spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., tj. musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W niniejszej sprawie, w ocenie tut. Organu, nie zostanie wypełniona powyższa przesłanka. W tym miejscu należy wyraźnie oddzielić cel ekonomiczny poniesienia kosztu od poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodów podatkowych. Należy podkreślić, że podatkowa kategoria kosztów ponoszonych przez podatnika, na określenie której prawo podatkowe utworzyło własny termin: "koszty uzyskania przychodów", jest odrębną kategorią kosztów, której nie należy wprost wiązać z kategorią kosztów w prawie rachunkowym i nauce ekonomii. Z punktu widzenia prawa rachunkowego (bilansowego) oceniany jest bowiem związek kosztu z prowadzoną działalnością gospodarczą i funkcjonowaniem podmiotu, natomiast z punktu widzenia prawa podatkowego ocenie podlega związek poniesionego wydatku (uznawanego za koszt) z efektem działalności podatnika mierzonym wielkością przychodu, który w określonych konkretnie okolicznościach potencjalnie może być osiągnięty. W niniejszej sprawie nie można uznać, że wydatki poniesione tytułem wcześniejszego rozwiązania umowy najmu zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów, ponieważ odstąpienie od umowy żadnego przysporzenia nie przyniesie, nie wygeneruje przychodu. Aby uznać dany wydatek za koszt podatkowy winien być on poniesiony "w celu osiągnięcia przychodów". Cel - osiągnięcie przychodów - musi być znany na moment poniesienia wydatków. I tylko w takich wypadkach, nawet jeśli nie dojdzie później do osiągnięcia przychodów, wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Źródłem przychodów na gruncie u.p.d.o.p. jest działalność gospodarcza, w rozumieniu formy organizacyjno-prawnej stanowiącej zespolenie materialnej strony ze sferą instytucjonalną, związaną z funkcjonowaniem podmiotu gospodarczego. Zarówno sfera materialna, związana z posiadanymi urządzeniami, maszynami, ogólnie zasobami majątkowymi, aktywami, jak i sfera instytucjonalna związana z organizacją źródła przychodów, dla sprawnego funkcjonowania źródła przychodów, wymaga ponoszenia kosztów jej zabezpieczenia i zachowania. Wydatki na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej to wydatki związane z samym funkcjonowaniem firmy jako całości. Do kosztów podatkowych można zaliczyć te koszty zachowania i zabezpieczenia firmy, jako podmiotu przynoszącego dochody, które są wynikiem gospodarczych potrzeb źródła przychodu, związanych z jego eksploatacją w sferze materialnej i organizacyjnej, tak aby utrzymać ciągłość tego źródła przychodu w znaczeniu zapewnienia podatnikowi możności osiągania z niego trwale zysków. Do tej grupy kosztów można zaliczyć wszelkie wydatki na ubezpieczenia, doradztwo, badania rynkowe, usługi księgowe, usługi prawne, wydatki na przekształcenia gospodarcze i wiele innych. Zatem koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że samo działanie polegające na odstąpieniu od umowy celem zmniejszenia straty ekonomicznej, nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, że mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów. Należy przy tym podkreślić, że tut. Organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

W opisanej sprawie Spółka komandytowa ponosi ryzyko gospodarcze decydując się na zawarcie takich umów, których zapisy (w świetle cywilistycznej zasady swobody umów) nie przyznają jej prawa do rozwiązania tych umów bez konieczności zapłaty świadczenia pieniężnego, gdyby okazało się, że byłyby one dla Spółki komandytowej mniej korzystne pod względem ekonomicznym. Należy podkreślić, że poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (por. wyrok NSA z 12 marca 1999 r. sygn. akt I SA/Po 1362/98, wyrok NSA z 30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05, wyrok NSA w Krakowie z 18 maja 1995 r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Podsumowując, wydatki z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, jakie będzie ponosić Spółka komandytowa w związku z odstąpieniem od umowy, nie będą spełniały przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i w konsekwencji nie będą mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów. Tym samym Wnioskodawca jako komplementariusz nie będzie uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wypłaconego mu odszkodowania w części przypadającej jego udziałowi w zyskach Spółki komandytowej.

Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.