IBPB-1-2/4510-163/15/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 maja 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 2 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego przekazania w drodze darowizny samodzielnego lokalu stanowiącego własność Spółdzielni na rzecz osób fizycznych - jest prawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego przekazania w drodze darowizny samodzielnego lokalu stanowiącego własność Spółdzielni na rzecz osób fizycznych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółdzielnia Mieszkaniowa zarządza nieruchomością budynku na podstawie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. W budynku tym znajduje się 32 lokali mieszkalnych i 7 użytkowych. W budynku doszło do ustanowienia i przeniesienia na uprawnionych mieszkańców 30 samodzielnych lokali. Własność jednego z lokali użytkowych (niegdyś wykorzystywanego jako kotłownia) przysługuje Spółdzielni Mieszkaniowej. Poszczególne osoby, uprawnione do lokali w opisanym budynku wystąpiły do Spółdzielni o nieodpłatne przekazanie na ich rzecz lokalu (darowanie udziałów w tym lokalu). Na podstawie dokumentacji związanej z rozliczaniem inwestycji nie sposób przyjąć aby mieszkańcy zasiedlający budynek ponosili koszty wybudowania lokalu użytkowego należącego do Spółdzielni. Tym bardziej takowych kosztów nie mogli ponieść mieszkańcy budynku, którzy w ostatnich latach nabyli własność swoich lokali na rynku wtórnym. Przeniesienie udziałów w nieruchomości lokalowej na rzecz mieszkańców budynku oznacza zatem poczynienie przez spółdzielnię na rzecz osób fizycznych darowizny w rozumieniu art. 888 ustawy - Kodeks cywilny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od nieodpłatnego przekazania (darowizny) samodzielnego lokalu stanowiącego własność Spółdzielni Mieszkaniowej na rzecz osób fizycznych będących właścicielami lokali w budynku, Spółdzielnia Mieszkaniowa powinna zapłacić podatek dochodowy od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne przekazanie (darowizny) samodzielnego lokalu stanowiącego własność Spółdzielni na rzecz osób fizycznych będących właścicielami lokali w budynku nie powoduje powstania przychodu po stronie Spółdzielni, a tym samym nie rodzi obowiązku podatkowego.

W światle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm. dalej: "u.p.d.o.p."), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 wymieniono przykładowe przysporzenia, których wystąpienie wiąże się z powstaniem przychodu. I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., przychodem są w szczególności m.in. otrzymane pieniądze.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. przychodem jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

W świetle powyższych przepisów, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych, stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do nawiązania stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem "świadczenie nieodpłatne", a zatem w celu zdefiniowania tego pojęcia pomocne jest odwołanie do wykładni gramatycznej, a także poglądów orzecznictwa i doktryny. Zgodnie z pojęciem słownikowym odpłacać to "oddawać komuś coś w zamian", odpłatny natomiast to "taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów" (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002). W orzecznictwie natomiast ugruntował się pogląd, że przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest świadczenie nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy.

Tym samym podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego.

Jedną z form nieodpłatnego świadczenia jest darowizna. W tym miejscu należy nadmienić, że przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia "darowizny", aczkolwiek umowa darowizny stanowi umowę nazwaną uregulowaną przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.). Zgodnie z art. 888 § 1 tej ustawy, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego, kosztem swego majątku. Przysporzenie w drodze darowizny może przybrać postać pieniędzy, określonych rzeczy należących do darczyńcy lub innych przysługujących mu praw majątkowych. Darczyńcami oraz obdarowanymi mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne. Jednakże, w świetle przytoczonych regulacji Kodeksu cywilnego, podstawowym elementem umowy darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do innego świadczenia w przyszłości, przy czym to świadczenie drugiej strony nie musi mieć charakteru majątkowego, może być np. korzyścią osobistą. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Jeżeli określony podmiot dokonuje świadczenia, mając nadzieję uzyskania w zamian od obdarowanego, w przyszłości jakiejś korzyści majątkowej lub osobistej, to nie można mówić o darowiźnie. Darowizna jest zatem świadczeniem jednostronnym i nieekwiwalentnym, tzn. przedmiot darowizny przekazany na rzecz obdarowanego nie może wiązać się ze świadczeniem wzajemnym z jego strony względem darczyńcy.

Przykładowe przysporzenia wymienione w art. 12 u.p.d.o.p. nie stanowią katalogu zamkniętego o czym świadczy użyte w treści tego przepisu sformułowanie "w szczególności".

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza przekazać nieodpłatnie na rzecz mieszkańców budynku, którym zarządza Spółdzielnia Mieszkaniowa udziały w nieruchomości lokalowej. Przekazanie to ma nastąpić w formie darowizny Spółdzielni na rzecz osób fizycznych będących właścicielami lokali w budynku, nad którym Spółdzielnia Mieszkaniowa sprawuje zarząd. Wnioskodawca wskazuje również na fakt, że mieszkańcy zamieszkujący budynek nie ponosili żadnych kosztów związanych z wybudowaniem lokalu użytkowego mającego być przedmiotem darowizny.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że nieodpłatne przekazanie samodzielnego lokalu nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych u przekazującego, ponieważ w katalogu rodzaju przychodów określonym w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. nie występuje taka kategoria przychodów. Zatem odnosząc się do powołanych przepisów należy stwierdzić, że czynność polegająca na dokonaniu darowizny w postaci udziałów w nieruchomości lokalowej po stronie Spółdzielni, jako darczyńcy nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, bowiem w jej efekcie nie dojdzie do powstania po stronie Wnioskodawcy żadnego przysporzenia majątkowego, a tym samym nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu.

Zatem przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Reasumując, należy uznać, że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.