IBPB-1-2/4510-106/16/KP - Możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, wydatków udokumentowanych paragonami.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 stycznia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura za pośrednictwem platformy e- PUAP 21 stycznia 2016 r.), uzupełnionym 5 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, wydatków udokumentowanych paragonami (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2016 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, wydatków udokumentowanych paragonami. Ponieważ złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 23 marca 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-106/15/k.p., IBPP2/4512-38/16/IK na podstawie art. 169 § 1, w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek został uzupełniony 5 kwietnia 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: "Spółka"), zajmuje się badaniami rynku i opinii. W odpowiedzi na zapotrzebowanie klientów firma planuje wprowadzić ofertę badań "tajemniczego klienta" w punktach sprzedaży w celu sparametryzowanej oceny jakości obsługi. Usługa badania "tajemniczego klienta" polega na wizycie pracownika firmy badawczej ("Spółki") w punkcie sprzedaży. Pracownik wciela się w rolę prawdziwego klienta i podczas wizyty w punkcie sprzedaży gromadzi różnorodne informacje na temat jakości obsługi. W wielu przypadkach wizyta wiąże się z zakupem usługi lub towaru przez "tajemniczego klienta".

W większości przypadków kwota zakupu jest znacznie niższa niż 450 zł. Z uwagi na fakt, że "tajemniczy klient" powinien pozostać anonimowy nie powinien do usługi prosić o fakturę, gdyż taka prośba stwarza ryzyko ujawnienia go jako "tajemniczego klienta". Dokonując zakupu usługi/towaru pobiera zatem paragon. "Spółka" jest podatnikiem podatku od towarów i usług nie korzystającym ze zwolnienia podmiotowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może taki paragon potraktować jako koszt uzyskania przychodu w pełnej wysokości... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z 4 kwietnia 2016 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów, które ustawodawca wymienił w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Ustawodawca nie ustalił zamkniętej listy wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Takie ich ujęcie w przepisach prawa wydaje się prawidłowe, bo przy nieograniczonym zakresie zdarzeń gospodarczych związanych z prowadzoną działalnością, stworzenie zamkniętego katalogu kosztów uzyskania przychodów nie jest w praktyce możliwe. Zamiast katalogu kosztów podatkowych, ustawodawca wskazuje cechy, jakim muszą odpowiadać wydatki podatnika, aby można je uznać za koszt uzyskania przychodu. Obok pozytywnej definicji, w ustawach podatkowych znajdziemy negatywny katalog wydatków, które do kosztów uzyskania przychodu nie mogą być zaliczone (wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów).

Wydatek podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli:

* został poniesiony (co do zasady nie ma znaczenia faktyczne zapłacenie, ale poniesiecie kosztu, czyli wystawienie faktury, ujęcie w księgach),

* został poniesiony przez podatnika (nie przez inną osobę),

* celem poniesienia kosztu było osiągnięcie przychodów, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* koszt nie został wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Wymienione cechy muszą zostać spełnione łącznie. Oznacza to, że nie każdy wydatek, który pozostaje w związku z przychodem i dla osiągnięcia przychodu został przez podatnika poniesiony, stanowi koszt podatkowy. Przesłanka ta jest konieczna, ale nie jest wystarczająca. Pamiętać bowiem należy, że oprócz warunku pozytywnego, koszt nie może znajdować się na liście kosztów negatywnych. Ustawy o podatkach dochodowych nie zawierają regulacji dotyczących obowiązku i zasad dokumentowania kosztów uzyskania przychodów. Zobowiązują jednak podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i podatku. W tym zakresie wskazują, że ewidencja rachunkowa powinna być prowadzona zgodnie z przepisami określającymi zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych. Podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, które powinny być zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne i wolne od błędów rachunkowych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości takie dowody powinny zawierać co najmniej:

Tylko dowody księgowe zawierające wszystkie wymienione wyżej elementy spełniają wymóg kompletności. Należy jednak zauważyć, że ustawa o rachunkowości określa również okoliczności, które pozwalają na niezamieszczanie na dowodach niektórych elementów. Otóż w myśl art. 21 ust. 1a tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. wprowadzonym ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce - Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), na dowodzie można zaniechać zamieszczania:

* określenia rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego - jeżeli wynika to z odrębnych przepisów,

* określenia stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej - jeżeli wynika to z odrębnych przepisów,

* opisu operacji oraz jej wartości - jeżeli wynika to z odrębnych przepisów,

* podpisu wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów - jeżeli wynika to z odrębnych przepisów,

* stwierdzenia sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych - jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Za odrębne przepisy, o których mowa w art. 21 ust. 1a ustawy o rachunkowości można uznać przepisy ustawy o VAT. Powyższe regulacje zezwalają m.in. na ujęcie w księgach rachunkowych operacji gospodarczych udokumentowanych fakturami uproszczonymi, o których mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT.

Faktura uproszczona - kiedy można ją wystawić i jakie dane powinna zawierać.

Mianem faktur "uproszczonych" określa się faktury wystawiane w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro). Na postawie art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, faktury takie mogą nie zawierać imion i nazwisk lub nazw nabywców towarów lub usług oraz ich adresów, a także danych takich jak miara i ilość dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług, cena jednostkowa towaru lub usługi bez kwoty podatku (cena jednostkowa netto), wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto), stawka podatku, suma wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi

stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku, kwota podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku. Co istotne warunkiem wystawienia faktur w uproszczonej formie jest umieszczenie w nich danych pozwalających określić kwotę podatku dla poszczególnych stawek podatku. Wystawienie faktury uproszczonej ma charakter fakultatywny i nie jest obowiązkowe, nawet jeśli kwota należności nie przekracza ww. wartości. Przepisy ustawy o VAT w art. 106e ust. 6 wskazują sytuacje, w których nie można wystawić faktur uproszczonych, nawet jeżeli wartość należności jest niewielka. Faktury uproszczonej nie można wystawiać do sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, sprzedaży dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, dostawy towarów i świadczenia usług, których miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika. Nakazy zauważyć, że zakres danych, które obowiązkowo muszą być zamieszczone na fakturze uproszczonej, został określony w sposób zbliżony do zakresu danych wymaganych dla paragonów fiskalnych. Faktury uproszczone, tak jak paragony fiskalne, nie muszą zawierać imion i nazwisk lub nazw nabywców oraz ich adresów.

Dane jakie powinien zawierać paragon w świetle przepisów o VAT.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363), paragon fiskalny zawiera co najmniej: imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika; numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP); numer kolejny wydruku; datę oraz godzinę i minutę sprzedaży, oznaczenie PARAGON FISKALNY, nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację, cenę jednostkową towaru lub usługi, ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku, wartość rabatów lub narzutów, o ile występują; wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów wartość sprzedaży zwolnionej od podatku, łączną kwotę podatku, łączną kwotę sprzedaży brutto; oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto, kolejny numer paragonu fiskalnego, numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym, numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy; logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Należy zauważyć, że na żądanie nabywcy sprzedawca umieszcza na paragonie fiskalnym numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy). Jeżeli zgodnie z żądaniem nabywcy sprzedawca zamieści na paragonie jego NIP, a kwota transakcji nie przekracza kwoty 450 zł lub 100 euro, to paragon taki można uznać za fakturę uproszczoną (por. art. 106e ust. 5 pkt 3 oraz art. 106h ust. 4 ustawy o VAT). Warto przy tym zaznaczyć, że dokumentem, na podstawie którego dokonuje się odliczenia VAT, jest zasadniczo faktura. Oznacza to, że tylko w sytuacji, gdy otrzymany paragon spełnia warunki uznania go za fakturę uproszczoną można będzie na jego podstawie dokonać odliczenia podatku naliczonego (jeżeli oczywiście dotyczy zakupów, które dają prawo do takiego odliczenia). Taki paragon będzie podstawą ujęcia w księgach rachunkowych operacji gospodarczej zakupu towarów lub usług oraz kwoty VAT naliczonego. Reasumując, dla celów bilansowych, aby dany dokument mógł zostać uznany za dowód księgowy musi zawierać co najmniej elementy określone w art. 21 ustawy o rachunkowości, z uwzględnieniem uproszczeń przewidzianych w art. 21 ust. 1a ustawy o rachunkowości. Jeśli zatem paragon będzie zawierał dane wymagane prawem bilansowym można na jego podstawie wprowadzić daną operacje gospodarczą do ksiąg rachunkowych. Ustawa o rachunkowości nie wymaga, aby dowód księgowy zawierał NIP nabywcy. W przypadku zatem braku możliwości uzyskania faktury za dowód księgowy można uznać również paragon fiskalny nieuzupełniony o NIP nabywcy, jeżeli będzie posiadał elementy określone w ustawie o rachunkowości dla dowodu księgowego. Czyli "Spółka" może taki paragon potraktować jako koszty uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl powyższego, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Zaznaczyć również należy, że to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztami, a przychodami Spółki.

W myśl art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem. Dopiero na podstawie dokumentów potwierdzających faktyczne wykonanie usługi, Spółka ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Należy zwrócić przy tym uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności" wskazuje, że katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. Tym samym, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, przedmiotowe dowody potwierdzające opisane przez Spółkę wydatki, stanowią dowody księgowe będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzania przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje usługę pn. "tajemniczy klient", która polega na wizycie pracownika firmy badawczej ("Spółki") w punkcie sprzedaży. Pracownik wciela się w rolę prawdziwego klienta i podczas wizyty w punkcie sprzedaży gromadzi różnorodne informacje na temat jakości obsługi. W niektórych przypadkach wiąże się to z zakupem towarów lub usług. W większości przypadków kwota zakupu jest znacznie niższa niż 450 zł. Z uwagi na fakt, że "tajemniczy klient" powinien pozostać anonimowy nie powinien do usługi prosić o fakturę, gdyż taka prośba stwarza ryzyko ujawnienia go jako "tajemniczego klienta". Zatem dokonując zakupu usługi/towaru pracownik Wnioskodawcy pobiera paragon.

Wątpliwości Wnioskodawcy, dotyczą m.in. możliwości zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków udokumentowanych paragonami poniesionych przez pracowników Spółki w ramach wykonywanych czynności związanych z działalnością gospodarczą Spółki, podczas świadczenia usługi "tajemniczy klient".

Pytanie Wnioskodawcy dotyczy zatem m.in. potwierdzenia mocy dowodowej wymienionych kategorii dokumentów, do czego, organ podatkowy w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie jest ani zobowiązany, ani uprawniony. W tym miejscu wskazać, że postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h Ordynacji podatkowej, który stanowi, że w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

Powyższe przesądza o tym, że odpowiedź tut. Organu na pytanie Spółki o prawidłowość dokumentowania wydatków z uwagi na wskazany charakter postępowania o wydanie interpretacji może mieć jedynie charakter ogólny, zaś ocena, czy dla uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów wystarczające jest jego udokumentowanie w sposób opisany we wniosku może być dokonana tylko przez organ podatkowy prowadzący postępowanie dowodowe, w którym organ ten sprawdzi spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na uznanie konkretnego wydatku za koszt podatkowy na gruncie odpowiednich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Ordynacji podatkowej, a także ustawy o rachunkowości.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez pracowników Spółki, w ramach wykonywania usługi pn. "tajemniczy klient", udokumentowane w sposób wymagany przepisami o rachunkowości - mogą być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki, na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., jeżeli Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty należnego podatku od towarów i usług (VAT) o kwotę podatku naliczonego z tych paragonów na gruncie przepisów ustawy dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.).

W tym miejscu wskazać należy, że brak odliczenia podatku VAT na gruncie przepisów ww. ustawy o podatku od towarów i usług nie w każdym przypadku daje prawo od zaliczenia naliczonego podatku VAT w ciężar kosztów uzyskania przychodu.

Możliwość taka występuje wyłącznie w sytuacji, gdy na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Natomiast nieskorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego albo brak możliwości odliczenia podatku naliczonego z innych powodów, np. uchybienia terminowi do odliczenia lub niewłaściwego udokumentowania wydatku (pomimo istnienia możliwości jego właściwego udokumentowania) nie daje prawa podatnikowi do ujęcia nieodliczonego podatku VAT w kosztach uzyskania przychodu. Zatem prawo do obniżenia kwoty należnego podatku od towarów i usług (VAT) o kwotę podatku naliczonego nie jest równoznaczne z brakiem możliwości dokonania takiego odliczenia, a podatnik nie ma prawa wyboru pomiędzy odliczeniem naliczonego podatku VAT, a zaliczeniem go w ciężar koszów uzyskania przychodu.

Jak już wskazano powyżej, oprócz właściwego udokumentowania kosztów, warunkami koniecznymi do uznania wydatków za koszty uzyskania przychodu jest m.in. wykazanie, że został on poniesiony przez podatnika i że istnieje związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W niniejszej sprawie, poniesione wydatki udokumentowane będą paragonami na których nie będzie wskazany nabywca towaru lub usługi. Zatem Wnioskodawca nie będzie w stanie wykazać, że to on poniósł wydatek, że to z jego działalnością gospodarczą jest on związany oraz że wydatek ten nie stanowi np. osobistych wydatków pracowników lub innych osób fizycznych.

W związku z powyższym nie zostaną spełnione wszystkie ustawowe przesłanki, wynikające z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., do zaliczenia wydatków o jakich mowa we wniosku, udokumentowanych paragonami, do kosztów uzyskania przychodu. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.