IBPB-1-1/4511-341/15/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 17 czerwca 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 22 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie obowiązku dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu, o której mowa w art. 24d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie obowiązku dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu, o której mowa w art. 24d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest produkcja i sprzedaż sprzętu sportowego, tj. motocykli, quadów i rowerów, a także części i akcesoriów do oferowanego sprzętu. Ponadto Wnioskodawca świadczy usługi z zakresu serwisu gwarancyjnego i pogwarancyjnego oraz tuningu skuterów i motocykli. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wnioskodawca nawiązał współpracę z kilkoma producentami pojazdów spalinowych (skuterów, motocykli) i rowerów. Strony zawierają umowy franchisingu, na podstawie których dostawcy dokonują dostaw ww. sprzętu. Faktury za dostarczone towary wystawiane są zgodnie z zapisami umów, tj. po dostarczeniu towaru. Fakt przyjęcia towarów uzupełniany jest stosownymi dokumentami (protokoły odbioru towarów, specyfikacje, dokumenty techniczne, itp.) zatwierdzonymi przez upoważnionych przedstawicieli dostawców. Wszelkie zamówienia są składane dostawcom (faktorantom) poprzez platformę internetową (internetowy system zamówień hurtowych), w formie wiadomości e-mail, jak również telefonicznie. Terminy płatności faktur VAT wynoszą od 3 do 180 dni. Dostawcy zawierają umowy faktoringowe z faktorami. Zawiadomienia o przelewach wierzytelności zostały Wnioskodawcy doręczone niezwłocznie po zawarciu tychże umów pomiędzy faktorami a faktorantami (dostawcami). Wnioskodawca został poinformowany, że wszystkie płatności wynikające z faktur VAT opatrzonych adnotacją: "Zgodnie z umową faktoringową wierzytelność została przelana na faktora. Zapłaty za tą wierzytelność należy dokonać na rachunek faktora numer (...)", powinny wpłynąć bezpośrednio na rachunek faktora. W związku z ww. umowami faktoringowymi, w przypadku krótkich terminów płatności wynikających z faktur VAT wystawianych przez dostawców (faktorantów) wobec braku ww. adnotacji Wnioskodawca reguluje zobowiązania bezpośrednio na rachunek danego dostawcy. Natomiast w przypadku terminów płatności powyżej 30 dni lub wysokich kwot należności, płatność jest dokonywana na rachunek jego faktora, gdyż faktury VAT są już oznaczone ww. adnotacją.

Wnioskodawca, niezależnie od tego na rzecz jakiego podmiotu dokonuje płatności, tj. faktora czy faktoranta, reguluje zobowiązania wynikające z faktur VAT wystawionych przez dostawców w terminach płatności. Terminy płatności faktur VAT liczone są od dnia wystawienia tychże faktur VAT. W związku z regulowaniem płatności bezpośrednio na rzecz konkretnego faktora Wnioskodawca nie wie w jakim terminie należności te są przekazywane na rzecz konkretnego dostawcy (faktoranta).

Faktoring jest formą współpracy przynoszącą wszystkim zainteresowanym stronom wymierne korzyści. Faktor otrzymuje prowizję i odsetki, które zależą od długości okresu, jaki pozostał do dnia płatności danej faktury i od oceny ryzyka związanego z daną wierzytelnością. Dłużnik (Wnioskodawca) może negocjować jeszcze dłuższe terminy płatności zobowiązań. Instytucja faktoringu sprzyja usprawnieniu przepływu pieniądza faktoranta (dostawcy), zmniejsza jego zatory płatnicze i stanowi alternatywę dla trudniej osiągalnych kredytów. Jest to szczególnie istotne w sytuacji utrudnień w uzyskaniu kredytów obrotowych, czy to ze względu na stopień zadłużenia, czy też na duży udział transakcji eksportowych lub zawieranych z jednym odbiorcą w ogólnej liczbie transakcji zawieranych przez dane przedsiębiorstwo.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca (dłużnik faktoranta, tj. dostawcy) ma obowiązek, jeżeli termin płatności faktury VAT jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z faktury VAT wystawionej przez dostawcę (faktoranta), z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku w którym Wnioskodawca uiszcza należność wynikającą z faktury VAT na rachunek bankowy faktora, a nie faktoranta, tj. jego dostawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "u.p.d.o.f."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że możliwość obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W myśl art. 22 ust. 6b u.p.d.o.f., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zauważyć należy, że definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w ww. art. 22 ust. 6b dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowanych zdarzeń gospodarczych. Innej definicji dnia poniesienia kosztu uzyskania przychodów w odniesieniu do podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera. Wnioskodawca wskazuje, że ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., nowelizuje ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzając rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów. Rozwiązanie to zawarto w art. 24d u.p.d.o.f.

Podkreślenia wymaga, że regulacje, które weszły w życie z początkiem 2013 r. dotyczące korekty kosztów podatkowych, wskazane w art. 24d ww. ustawy należy stosować do tych kwot, wynikających z faktury lub innego dokumentu, które zostały zaliczone do kosztów podatkowych od 1 stycznia 2013 r.

Z brzmienia art. 24d ust. 1 u.p.d.o.f. wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 24d ust. 2 ww. ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Zgodnie z art. 24d ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 24d ust. 4 ww. ustawy).

Przedstawione powyżej wyjaśnienia dotyczące korekty kosztów podatkowych w przypadku nieuregulowania zobowiązania mają zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy podatnik nie zapłacił całej kwoty, jak też wtedy, gdy uregulował swoje zobowiązanie tylko w części.

Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy zatem dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

W myśl bowiem art. 24d ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1-8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części.

Zdaniem Wnioskodawcy, uregulowaniem zobowiązania, o którym mowa w art. 24d ust. 2 u.p.d.o.f., jest również uiszczenie należności przysługującej faktorantowi bezpośrednio na rzecz faktora. Przedmiotem umowy faktoringu jest cesja wierzytelności wynikających z umowy sprzedaży, dostawy i umów o usługi. W wyniku dokonanej cesji wierzytelności na faktora przeszła bowiem cała wierzytelność główna, tj. wierzytelność faktoranta (dostawcy) o zapłatę ceny za dostarczony i sprzedany towar oraz inne prawa związane z tymi wierzytelnościami.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny w świetle obowiązujących przepisów prawa, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca (odbiorca towaru) ureguluje zobowiązanie wynikające z faktury VAT wystawionej przez dostawcę (faktoranta) na rachunek bankowy faktora (niezależnie od terminu w jakim nastąpi zapłata), który wcześniej dokonał zapłaty na rzecz dostawcy (faktoranta), to Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku korygowania kosztów z tytułu dostawy towarów objętych umową faktoringową.

Istotne elementy stanowiska Wnioskodawcy, zawarto również w części G. poz. 68 wniosku ORD-IN (wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego) gdzie wskazano m.in., że zdaniem Wnioskodawcy, pomimo 180-dniowego terminu płatności należności wynikającej z faktury VAT wystawionej przez dostawcę, wskutek zapłaty w terminie nieprzekraczającym 90 dni, po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek "wyksięgowania" takich faktur z kosztów po upływie 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów. W art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określono m.in., że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury/rachunku (umowy albo innego dokumentu, jeśli nie istniał obowiązek wystawienia faktury/rachunku) i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Jeśli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą ze wskazanych dokumentów dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zauważyć jednak należy, że na mocy art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), z dniem 1 stycznia 2013 r. do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano art. 24d, zgodnie z którym:

* w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów (art. 24d ust. 1 ww. ustawy),

* jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 24d ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 24d ust. 3 ww. ustawy, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach. Przy czym, jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 24d ust. 4 ww. ustawy). Jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 24d ust. 5 ww. ustawy).

Ponadto jak stanowi art. 24d ust. 8 ww. ustawy, jeżeli zgodnie z art. 22 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 22, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Przepisy ust. 1-8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części (art. 24d ust. 9 ww. ustawy).

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów mają zastosowanie w przypadkach braku zapłaty w odpowiednim (wskazanym w przepisach) terminie przez podatnika. Literalna wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym art. 24d prowadzi również do oczywistego wniosku, że przepisy, nie zawierają wyłączeń, jeżeli chodzi o ich stosowanie, w odniesieniu do uregulowania zobowiązań podatnika przez osobę trzecią. Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. "zatorów płatniczych", poprzez obowiązek dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych (bądź zwiększenia przychodów) w przypadku nieuregulowania przez niego zobowiązania (dokonania zapłaty) wynikającego z faktury (innego dokumentu) w terminach wskazanych w ww. przepisach. Innymi słowy, regulacje te mają mobilizować podatników do regulowania płatności kontrahentom.

Jednakże powyższe regulacje nie znajdują zastosowania do wydatków, które, mimo że nie zostały zapłacone w terminie, nie zostały także zaliczone przez podatnika do kosztów uzyskania przychodu. Dotyczą natomiast wszystkich wydatków, zaliczonych przez podatnika do podatkowych kosztów uzyskania przychodu od dnia 1 stycznia 2013 r. Ww. przepisy uzależniają bowiem sam obowiązek dokonania korekty od kwestii zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu (z uwzględnieniem momentu tego zaliczenia) oraz nieuregulowania zapłaty w terminach wskazanych w tych przepisach.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, m.in. w zakresie produkcji i sprzedaży sprzętu sportowego, tj. motocykli, quadów i rowerów, a także części i akcesoriów do oferowanego sprzętu. W ramach tej działalności nawiązał współpracę z kilkoma producentami pojazdów spalinowych (skuterów, motocykli) i rowerów. Strony zawierają umowy franchisingu, na podstawie których dostawcy dokonują dostaw ww. sprzętu. Faktury za dostarczone towary wystawiane są zgodnie z zapisami umów, tj. po dostarczeniu towaru. Terminy płatności faktur VAT wynoszą od 3 do 180 dni. Dostawcy zawierają umowy faktoringowe z faktorami. Zawiadomienia o przelewach wierzytelności zostały Wnioskodawcy doręczone niezwłocznie po zawarciu tychże umów pomiędzy faktorami a faktorantami (dostawcami). Wnioskodawca został poinformowany, że wszystkie płatności wynikające z faktur VAT opatrzonych adnotacją: "Zgodnie z umową faktoringową wierzytelność została przelana na faktora. Zapłaty za tą wierzytelność należy dokonać na rachunek faktora numer (...)", powinny wpłynąć bezpośrednio na rachunek faktora. W związku z ww. umowami faktoringowymi, w przypadku krótkich terminów płatności wynikających z faktur VAT wystawianych przez dostawców (faktorantów) wobec braku ww. adnotacji Wnioskodawca reguluje zobowiązania bezpośrednio na rachunek danego dostawcy. Natomiast w przypadku terminów płatności powyżej 30 dni lub wysokich kwot należności, płatność jest dokonywana na rachunek jego faktora, gdyż faktury VAT są już oznaczone ww. adnotacją. Wnioskodawca, niezależnie od tego na rzecz jakiego podmiotu dokonuje płatności, tj. faktora czy faktoranta, reguluje zobowiązania wynikające z faktur VAT wystawionych przez dostawców w terminach płatności. Terminy płatności faktur VAT liczone są od dnia wystawienia tychże faktur VAT. W związku z regulowaniem płatności bezpośrednio na rzecz konkretnego faktora Wnioskodawca nie wie w jakim terminie należności te są przekazywane na rzecz konkretnego dostawcy (faktoranta).

W związku z powyższym, w odniesieniu do sytuacji przedstawionej we wniosku należy stwierdzić, że skoro dostawca towarów (wierzyciel Wnioskodawcy) zawarł umowę faktoringu z faktorem, a przez to nastąpiła cesja wierzytelności dostawcy (faktoranta) na rzecz faktora (o czym Wnioskodawca został poinformowany), to Wnioskodawca zobowiązany jest uiścić płatność za otrzymane towary na rzecz faktora, a nie dostawcy (faktoranta). Ponadto fakt, że płatności na rzecz dostawcy są dokonywane przez faktora, nie powoduje, że Wnioskodawca jako nabywca towarów poniesie ciężar płatności. Aby można było mówić o poniesieniu wydatku, w majątku ponoszącego wydatek powinno nastąpić uszczuplenie. Dostawca co prawda otrzyma płatności, jednak środki nie będą pochodzić od podatnika, tylko od faktora. Za moment zapłaty przez Wnioskodawcę należy zatem uznać moment, kiedy faktycznie zapłaci on kwotę zobowiązania na rzecz faktora, a nie kiedy faktor dokona płatności na rzecz dostawcy. Zatem w sytuacji objętej pytaniem, gdy Wnioskodawca nie ureguluje zobowiązania wobec faktora w terminie 90 dni od daty zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, to będzie miał obowiązek skorygowania tych kosztów, zgodnie z art. 24d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy, że niezależnie w jakim terminie ureguluje on zobowiązanie wynikające z faktury wystawionej przez dostawcę na rachunek bankowy faktora (który wcześniej dokonał zapłaty na rzecz dostawcy - faktoranta) Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku korygowania kosztów z tytułu dostawy towarów objętych umową faktoringową, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.