IBPB-1-1/4511-273/15/ZK - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu zakupu wskazanego we wniosku składnika majątku

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 maja 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 2 czerwca 2015 r.), uzupełnionym 1 września 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu zakupu wskazanego we wniosku składnika majątku - jest prawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu zakupu wskazanego we wniosku składnika majątku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 sierpnia 2015 r. Znak: IBPBI/1/4511-273/15/ZK IBPBI/1/4511-274/15/ZK IBPBI/1/4511-275/15/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 1 września 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych, w tym również usług deweloperskich. Dokonuje ponadto zakupu nieruchomości, ponosi nakłady o charakterze modernizacyjnym lub remontowym, a następnie je sprzedaje. Zalicza się do tzw. "małych podatników", których przychody w minionym roku nie przekroczyły równowartości 1.200.000 euro. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej 23 grudnia 2014 r. dokonał od osoby fizycznej zakupu udziału w spółdzielczym własnościowym prawie do używanego lokalu mieszkalnego M-7 o powierzchni 101 m², składającego się z 2 przedpokoi, wc, dwóch łazienek, kuchni i 5 pokoi. Lokal ten jest częścią wielomieszkaniowego budynku, pozostającego w zarządzie spółdzielni mieszkaniowej. Wnioskodawca zamierzał przysługujący mu lokal mieszkalny używać do prowadzenia działalności gospodarczej, krócej niż rok, przeznaczając go na wynajem, a więc nie zaliczył go do środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych firmy, obejmując go ewidencją wyposażenia i zaliczając w dacie nabycia w całości do bieżących kosztów podatkowych. W związku z tym, 24 grudnia 2014 r., zawarł z podmiotem gospodarczym umowę najmu całego mieszkania do 30 listopada 2015 r. Za wynajmowany lokal mieszkalny pobierał i nadal pobiera czynsz, zgodnie z umową, w wysokości 2.200 zł netto miesięcznie, stanowiący przychód z działalności gospodarczej. Przed upływem roku od dnia zakupu udziału w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu planował najpierw przekształcić to prawo, w prawo do odrębnej własności lokalu, a następnie dokonać podziału fizycznego na dwa odrębne lokale mieszkalne i dokonać ich sprzedaży. Decyzja Wnioskodawcy o podziale nie wymagała żadnych nakładów inwestycyjnych (są to praktycznie dwa połączone mieszkania). Nie mniej jednak Wnioskodawca wskazuje, że załatwienie stosownych zgód na podział fizyczny lokalu zajmie sporo czasu, dlatego "daje sobie rok" od dnia zakupu na załatwienie wszystkich formalności, a w tym czasie będzie lokal wynajmował. Przekształcenie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębne prawo własności nastąpiło 17 marca 2015 r. Następnie 21 maja 2015 r. dokonano sprzedaży części udziału we własności przedmiotowego mieszkania, a pozostały udział we własności jest nadal wynajmowany (dokonano umownego podziału lokalu). Stan ten ma trwać do czasu formalnego podziału fizycznego mieszkania, nie dłużej jednak niż do końca listopada 2015 r. Jeżeli do tego czasu nie uda się uzyskać stosownych zgód i zakończyć formalności związanych z podziałem fizycznym, planowana jest odsprzedaż pozostałej części udziałów w mieszkaniu. W ostateczności udział w lokalu będzie nadal wynajmowany, a po roku zostanie przeniesiony z ewidencji wyposażenia i ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych firmy, z odpowiednią korektą kosztów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie, które wpłynęło do tut. Biura 1 września 2015 r., wskazano, że:

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w sytuacji opisanej we wniosku, Wnioskodawca miał prawo jednorazowo, w grudniu 2014 r. zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty zakupu nieruchomości, która nie będzie stanowiła środka trwałego firmy.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów zakup nieruchomości, która nie będzie stanowiła środka trwałego firmy i której Wnioskodawca nie będzie używał na potrzeby działalności gospodarczej dłużej niż rok. Za takim stanowiskiem przemawia treść art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którymi amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania tzw. środki trwałe wymienione w tych przepisach, czyli - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...). Oznacza to zatem, że zarówno ruchomości jak i nieruchomości, których Wnioskodawca nie będzie używał do prowadzenia działalności gospodarczej dłużej niż rok, nie stanowią środka trwałego, a zatem nie podlegają amortyzacji na zasadach wskazanych w ww. przepisach. Potwierdza to także treść art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, jeżeli podatnicy nabędą (...) składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych (...).

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przejęcia do używania m.in. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok. W przypadku, gdy przewidywany okres używania składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej nie będzie dłuższy niż rok i w konsekwencji nie zostanie on zaliczony do środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, wówczas podatnik może zaliczyć poniesione wydatki dotyczące tego składnika majątku do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie składników majątku, możliwe jest więc, jeżeli podatnik wykaże, że składnik majątku (nie będący środkiem trwałym) był faktycznie wykorzystywany w działalności i przyczynił się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W tym przypadku są to przychody z wynajmu lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* musi być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z 22b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji) umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (lokalu mieszkalnego lub spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego), jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres jego używania. O tym jak długo składnik majątku będzie używany w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej decyduje sam podatnik. Jeżeli przewidywany okres używania tego składnika majątku na potrzeby związane z tą działalnością jest równy lub krótszy niż rok, to wydatki na jego nabycie mogą zostać bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, o ile zostaną spełnione przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych, w tym również usług deweloperskich. W dniu 23 grudnia 2014 r. dokonał zakupu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Przed upływem roku od dnia zakupu planował przekształcić je w prawo do odrębnej własności lokalu, a następnie dokonać podziału fizycznego ww. składnika majątku na dwa odrębne lokale mieszkalne i dokonać ich sprzedaży. Zakupiony lokal przeznaczył na wynajem. Przy czym, zamierzał używać go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, krócej niż rok. W związku z tym ww. składnika majątku nie zaliczył do wartości niematerialnych i prawnych, lecz ujął go w ewidencji wyposażenia i wydatek na jego zakup zaliczył w całości w dacie jego nabycia do bieżących kosztów podatkowych. W dniu 24 grudnia 2014 r. zawarł umowę najmu całego lokalu mieszkalnego do 30 listopada 2015 r. Czynsz z wynajmu lokalu stanowi przychód z prowadzonej działalności gospodarczej. W dniu 17 marca 2015 r. ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zostało przekształcone w odrębną własność ww. lokalu. Wnioskodawca nabył własność ww. nieruchomości wraz z przynależnościami. Następnie 21 maja 2015 r. sprzedał udział w ww. lokalu mieszkalnym, a pozostała część tego lokalu jest nadal wynajmowana (dokonano umownego podziału lokalu).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca założył, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ww. lokal mieszkalny będzie używał krócej niż 1 rok, to brak było podstaw prawnych do zakwalifikowania tego składnika majątku najpierw do wartości niematerialnych i prawnych, a później do środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, a tym samym i do dokonania jego amortyzacji podatkowej. Zatem, w świetle powołanego wyżej przepisu oraz definicji kosztów uzyskania przychodów określonej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatki poniesione na nabycie ww. wskazanego we wniosku składnika majątku, który był i którego część jest nadal wykorzystywana dla celów prowadzonej działalności gospodarczej (wynajmowana), a którego okres używania będzie krótszy niż rok i który z tej przyczyny nie został zaliczony odpowiednio do wartości niematerialnych i prawnych i środków trwałych.

Nadmienić również należy, że w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że zamierzał przysługujący mu lokal mieszkalny używać do prowadzenia działalności gospodarczej, krócej niż rok, przeznaczając go na wynajem, a więc nie zaliczył go do środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych firmy. Informację w tym zakresie przyjęto jako element stanu faktycznego, nie podlegający ocenie.

Podkreślić przy tym należy, że postępowanie o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest postępowaniem odrębnym, różniącym się od postępowania podatkowego. Oznacza to, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego. Istotą bowiem interpretacji indywidualnej jest dokonywanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w kontekście określonego stanu faktycznego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie obejmuje zatem badania prawidłowości przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego sprawy, będącej przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 i 3, wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.