IBPB-1-1/4511-231/15/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 kwietnia 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 21 maja 2015 r.), uzupełnionym 10 i 15 lipca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży wskazanych we wniosku środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 21 maja 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży wskazanych we wniosku środków trwałych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 3 lipca 2015 r. Znak: IBPB-1-1/4511-230/15/ZK i IBPB-1-1/4511-231/15/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 10 i 15 lipca 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem - komandytariuszem spółki komandytowej. Spółka komandytowa powstała w wyniku przekształcenia spółki jawnej, w której Wnioskodawca był również wspólnikiem. Przekształcenie nastąpiło na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm. - dalej: "k.s.h."). Komplementariuszem spółki komandytowej jest spółka z o.o., podmiot, który na poziomie spółki jawnej nie był jej wspólnikiem. W okresie prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki jawnej podmiot ten, tj. spółka jawna, korzystała ze wsparcia ze środków unijnych przy zakupie środków trwałych i/lub wartości niematerialnych i prawnych. Oznacza to, że środki trwałe i/lub wartości niematerialne i prawne zostały w całości nabyte przez spółkę jawną (poprzednika spółki komandytowej), a następnie dofinansowane przez UE z jej środków. Oznacza to, że środki trwałe i/lub wartości niematerialne i prawne zostały sfinansowane przez Wnioskodawcę, zaś w późniejszych okresach rozliczeniowych dofinansowane przez UE z jej środków. Jednocześnie Spółka posiada środki trwałe, które są całkowicie umorzone. Środki trwałe są amortyzowane w sposób liniowy. Spółka komandytowa rozważa obniżenie stawek amortyzacji dla niektórych, bądź wszystkich środków trwałych, w tym sfinansowanych ze środków UE. Na moment złożenia wniosku Wnioskodawca nie wie, do jakiej wysokości dojdzie do obniżenia stawki amortyzacji, niewykluczone że bliskie stawce "0". Z oczywistych przyczyn stawki nie będą obniżane w stosunku do wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto spółka komandytowa nie wyklucza, że w przyszłości będzie również nabywała środki trwałe i/lub wartości niematerialne i prawne, które później będą dofinansowane przez UE z jej środków.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży środków trwałych częściowo sfinansowanych ze środków UE będzie wartość, która odpowiada poniesionym wydatkom na ich nabycie (niezależnie od źródła ich finansowania), tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, zmniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży składników majątkowych sfinansowanych w części ze środków UE podstawę opodatkowania należy określić, jako różnicę między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, proporcjonalnie do udziału w zysku spółki komandytowej u Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "u.p.d.o.f."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1. Oczywiście w przypadku wspólników spółki osobowej proporcjonalnie do udziału w zysku tej spółki.

Natomiast stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 48 u.p.d.o.f. (winno być art. 23 ust. 1 pkt 45), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych według zasad określonych w art. 22a- 22m. Tak więc, nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości środka trwałego, która została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Istotnym przy tym jest, że fakt otrzymania środków z UE nie wpłynął i nie wpłynie na wartość początkową środka trwałego nabytego ze środków własnych. Podatnik bowiem "poniósł cenę nabycia" (poniesie w przyszłości) z własnych środków, oznacza to, że na moment zakupu środka trwałego dochodzi (dojdzie) do efektywnego rozchodu środków pieniężnych. Zaś środki z UE będą tylko zwrotem, które na gruncie przepisów prawa podatkowego wywołują skutek wyłącznie w zakresie przychodów podatkowych. Nie można zatem na gruncie u.p.d.o.f. traktować zwrotu wydatków związanych z nabyciem środka trwałego, jako korektę wydatków, gdyż w sensie ekonomicznym wydatek ten został poniesiony, ale w kontekście wyłącznie przychodów podatkowych i co najwyżej korekty odpisów amortyzacyjnych. Inna wykładnia nie miałaby oparcia w przepisach podatkowych, jeśli bowiem ustawodawca skutki podatkowe zwrotu wydatku na gruncie u.p.d.o.f. ogranicza wyłącznie do odpisów amortyzacyjnych oraz zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych po stronie przychodów podatkowych, tym samym nie ingeruje w kwestie korekty wydatków na poziomie art. 23 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane powyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży środka trwałego sfinansowanego częściowo z dotacji, będzie wartość, która odpowiada poniesionym wydatkom na jego nabycie (niezależnie od źródła ich finansowania), tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, zmniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zatem w przypadku zbycia środka trwałego sfinansowanego częściowo z dotacji Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia wartości niezamortyzowanej do kosztów, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1, który jest przepisem szczególnym.

Jednocześnie skoro Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki osobowej o wielkości możliwej do rozliczenia niezamortyzowanej części w kosztach uzyskania przychodu Wnioskodawcy determinować będzie jego udział w spółce komandytowej, co bezpośrednio wynika z art. 8 ust. 2 w zw. z art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f.

Za powyższym przemawia również wykładnia, oparta na art. 24 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., mianowicie dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Rekapitulując, przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia składników majątkowych będących środkami trwałymi uwzględnia się:

* przychód odpłatnego zbycia,

* wartość początkową środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

* sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

Tak więc w przypadku zaś sprzedaży składników majątkowych będących środkami trwałymi (w tym sfinansowanymi ze środków UE), dochodem ze zbycia środka trwałego, będzie różnica między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Konkludując, w przypadku sprzedaży składników majątkowych sfinansowanych w części ze środków UE podstawę opodatkowania należy określić, jako różnicę między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do udziału w zysku spółki komandytowej u Wnioskodawcy.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołał pismo wyjaśniające Ministerstwa Finansów z 9 września 2013 r., opublikowane w Zeszytach Metodycznych Rachunkowości nr 19 (355) oraz w interpretacje indywidualne wydane przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 lutego 2014 r., Znak: IPPB5/423-1061/13-2/MW,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 23 października 2014 r., Znak: ILPB3/423-357/14-2/EK,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 października 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-902/14/BG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 23 ustawy podatkowej oraz, gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z powyższego przepisu wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia, dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom, a została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Tak więc nie są kosztem podatkowym, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środka trwałego w części sfinansowanej dotacją (art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy).

Stosownie do art. 24 ust. 2 (zdanie drugie) pkt 1 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Przepis powyższy określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia m.in. środków trwałych (również nabytych nieodpłatnie) nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

* przychodu z odpłatnego zbycia,

* wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej,

* sumy odpisów amortyzacyjnych.

Zatem przy ustalaniu dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych nie występuje kategoria kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu zasad ogólnych. Dochód ustalany jest zgodnie ze szczególnymi przepisami, określonymi w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy. Na sumę odpisów amortyzacyjnych, o której mowa wyżej, składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jak również odpisy niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

W związku z tym, w przypadku odpłatnego zbycia częściowo umorzonych (zamortyzowanych) środków trwałych zastosowanie mają szczególne zasady ustalania dochodu, określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód ustala się pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia środków trwałych o wydatki na ich nabycie stanowiące ich wartość początkową (niezależnie od źródła finansowania tych wydatków). Tak obliczoną różnicę należy powiększyć o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych (również tych, które nie zostały zaliczone wcześniej do kosztów podatkowych).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem (komandytariuszem) spółki komandytowej, powstałej w wyniku przekształcenia spółki jawnej, w której był również wspólnikiem. Przekształcenie nastąpiło na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych. W okresie prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki jawnej, spółka ta korzystała ze wsparcia ze środków unijnych przy zakupie m.in. środków trwałych. Środki trwałe zostały w całości nabyte przez spółkę jawną (poprzednika spółki komandytowej), a następnie dofinansowane przez UE z jej środków.

Mając na względzie powyższe, stwierdzić należy, że kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży środków trwałych sfinansowanych częściowo z dotacji, będzie wartość, która odpowiada poniesionym wydatkom na ich nabycie (niezależnie od źródła ich finansowania), tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Przy czym, dla Wnioskodawcy, jako wspólnika spółki komandytowej, koszt podatkowy z ww. tytułu należy ustalić proporcjonalne do jego udziału w zysku w spółce komandytowej, zgodnie z art. 8 ust. 2, w zw. art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku sprzedaży składników majątkowych sfinansowanych w części ze środków UE podstawę opodatkowania należy określić, jako różnicę między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 2, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.