IBPB-1-1/4511-209/16/ESZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 1 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 6 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem składek na Fundusz pracy, a także sposobu ich ujęcia w rocznym zeznaniu podatkowym - jest prawidłowe.

W dniu 6 kwietnia 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem składek na Fundusz pracy, a także sposobu ich ujęcia w rocznym zeznaniu podatkowym.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki cywilnej (33% udziałów). Podatek dochodowy od osób fizycznych rozlicza na "zasadach ogólnych", a zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Do wyliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych uwzględniała wspólne koszty uzyskania przychodu spółki cywilnej, zgodnie z ww. wysokością udziałów oraz koszty indywidualne (w wysokości 100%), niezbędne do prowadzonej działalności: składki na Fundusz pracy, ubezpieczenie OC od prowadzonej działalności, koszty dojazdu do pracy.

Zgodnie z ustawą nakładającą obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia na każdego ze wspólników spółki cywilnej, prowadzących usługowo księgi rachunkowe, Wnioskodawczyni zawarła i opłaciła polisę OC na swoje nazwisko. Ubezpieczyciel poinformował, że polisa winna być wykupiona i wystawiona na każdego ze wspólników osobno, w przeciwnym wypadku może to skutkować sporem z zakładem ubezpieczeń na etapie zgłaszania szkody i domagania się wypłaty odszkodowania.

Koszty dojazdu do pracy są rozliczane na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu i nie stanowią kosztów uzyskania przychodu spółki cywilnej. Faktury są wystawiane na nazwisko i NIP Wnioskodawczyni. Samochód nie jest środkiem trwałym spółki, tylko własnością Wnioskodawczyni. Nie jest wykorzystywany do spraw służbowych, dotyczących spółki, tylko i wyłącznie na dojazdy do pracy.

Każdy ze wspólników ponosi indywidualne koszty uzyskania przychodu w różnej wysokości. Różnice wynikają z wysokości polis OC (uzależnione od zakresu obowiązków wspólnika), odległości miejsca zamieszkania wspólnika od siedziby firmy, obowiązku opłacania składek na Fundusz pracy.

W załączniku PIT-B do zeznania rocznego PIT-36 w części C.1 w pozycji 26 Wnioskodawczyni wykazuje koszty wspólne spółki, a w pozycji 27 koszty przeliczone proporcjonalnie do udziałów. W części C.2 w pozycji 38 wykazuje koszty indywidualne (Fundusz pracy, składki OC prowadzonej działalności oraz koszty dojazdów do pracy) z udziałem 100%.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy prawidłowo zaliczam indywidualne koszty uzyskania przychodu w wysokości 100%, tj. składki na Fundusz pracy.

(część pytania oznaczonego we wniosku nr 1)

Czy prawidłowo ujmuję indywidualne koszty uzyskania przychodu w załączniku PIT/B do zeznania rocznego PIT-36 w części C.2.2 w pozycji 38.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, do wyliczenia podatku prawidłowo zalicza indywidualne koszty uzyskania przychodu w wysokości 100%. Również prawidłowo ujmuje te koszty w załączniku PIT/B do zeznania rocznego PIT-36 w części C.2 w pozycji 38.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 860 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 - dalej: "K.c".), przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Każdy wspólnik jest uprawniony do równego udziału w zyskach i w tym samym stosunku uczestniczy w stratach, bez względu na rodzaj i wartość wkładu. W umowie spółki można inaczej ustalić stosunek udziału wspólników w zyskach i stratach. Można nawet zwolnić niektórych wspólników od udziału w stratach. Natomiast nie można wyłączyć wspólnika od udziału w zyskach (art. 867 § 1 k.c.).

Spółka cywilna, jako osobowa spółka prawa cywilnego, na gruncie podatków dochodowych nie posiada zdolności podatkowej. Tym samym z punktu widzenia podatków dochodowych, podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki, a nie spółka. Sposób opodatkowania dochodu (przychodu) z tytułu udziału w spółce cywilnej, jest uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem ww. spółki jest osoba fizyczna, to dochód (przychód) z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną, oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego. Zgodnie z art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności i nie mogą być wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Ciężar udowodnienia związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą spoczywa na podatniku wywodzącym z powyższego zdarzenia określone skutki podatkowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, jej udziały w spółce wynoszą 33%. Przychody i koszty podatkowe spółki rozlicza proporcjonalnie do jej udziału w spółce. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni ponosi również koszty, które wyłącznie jej dotyczą, tj.m.in. koszty składek na Fundusz pracy.

Mając powyższe na względzie zauważyć należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 55a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 37 oraz art. 22 ust. 6bb, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek. Przy czym w myśl art. 23 ust. 3d ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 55a stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 37 oraz art. 22 ust. 6bb, do składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 6bb ww. ustawy, składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 6ba, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.), w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 37, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 23 ust. 1 pkt 55a i ust. 3d.

W związku z powyższym wydatek poniesiony na opłacenie składek na Fundusz pracy może zostać ujęty w ciężarze kosztów podatkowych. Wydatek ten spełnia bowiem z jednej strony definicję kosztu podatkowego, określoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z drugiej zaś nie znalazł się w katalogu wyłączeń z podatkowych kosztów uzyskania przychodu, określonym w art. 23 ww. ustawy. Zważywszy jednak, że składka na Fundusz pracy opłacona została przez jednego ze wspólników spółki cywilnej (Wnioskodawczynię), podlegającego ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu, to składka ta winna stanowić koszt uzyskania przychodu u podatnika - wspólnika, którego dotyczy. Wydatek ten został przez niego poniesiony, do czego obligowały go odrębne przepisy i niewątpliwie ma związek z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej. Tym samym, składka na Fundusz Pracy opłacona przez jednego ze wspólników podlegającego ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu, nie może stanowić kosztu podatkowego u wszystkich wspólników.

Odnosząc się do sposobu ujęcia ww. wydatku w zeznaniu podatkowym wskazać należy, że podatnicy opodatkowujący dochody z działalności gospodarczej wg skali podatkowej rocznego rozliczenia podatkowego dokonują na zeznaniu PIT-36. Niezbędnym załącznikiem takich zeznań jest PIT/B, stanowiący informację o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej, w której wykazywane są odrębnie przychody, koszty ich uzyskania oraz dochód/strata z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Jeżeli działalność jest prowadzona w formie spółki niebędącej osobą prawną, w załączniku PIT/B podaje się odrębnie dane dotyczące przychodów, kosztów ich uzyskania oraz dochodu/straty spółki oraz ich część przypadającą na danego podatnika (czyli wspólnika spółki) stosownie do procentowo określonego udziału w jej zyskach.

Zatem, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię tytułem składek na Fundusz pracy, jako jej indywidualny koszt uzyskania przychodu należy ująć w załączniku PIT/B w części C.2. w poz. 38.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazać należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.