IBPB-1-1/4511-145/15/ESZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z ostatecznym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 3501/14 oraz (prawomocnym od 6 lutego 2015 r.) wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 28 października 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1389/11 (data wpływu prawomocnego orzeczenia wraz z aktami do tut. Biura 28 kwietnia 2015 r.), uchylającym interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów z 28 kwietnia 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-240/11/HSt - wniosku z 24 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 1 lutego 2011 r.), uzupełnionym 11 kwietnia 2011 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych zorganizowania i sfinansowania przez pracodawcę imprezy integracyjnej dla pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zorganizowania i sfinansowania przez pracodawcę imprezy integracyjnej dla pracowników. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 1 kwietnia 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-240/11/HSt, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 11 kwietnia 2011 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z branży X., specjalizującą się w doradztwie, projektowaniu oraz wdrażaniu innowacyjnych rozwiązań informatycznych wykorzystywanych w komunikacji w sieci Internet. Wnioskodawca organizuje imprezy integracyjne dla swoich pracowników, mające na celu zmotywowanie pracowników do dalszej pracy, podtrzymywanie poczucia utożsamiania się pracowników z własną firmą, polepszenie współpracy między pracownikami oraz podziękowania pracownikom za ich pracę i zaangażowanie. Spotkania integracyjne mają różnorodną postać (np. pikniki lub spotkania w restauracji lub klubach, połączone z imprezą taneczną) i mogą odbywać się w wynajętych lub zarezerwowanych lokalach oraz innych miejscach. Imprezy integracyjne organizowane dla pracowników mają charakter otwarty, czyli zaproszeni są wszyscy pracownicy lub grupy pracowników, ale ich obecność jest całkowicie dobrowolna, nieobowiązkowa, a sam udział darmowy. Wnioskodawca zleca organizowanie imprez podmiotom zewnętrznym, a wynagrodzenie za usługi w tym zakresie płatne jest ryczałtowo przed datą samej imprezy. Wnioskodawca ma informacje na temat szacowanej ilości osób, które zamierzają przybyć na imprezę, niemniej nie weryfikuje, czy wszystkie osoby, które potwierdziły zamiar wzięcia udziału w imprezie, rzeczywiście na nią przybyły oraz jak długo na niej przebywały i z jakich atrakcji (świadczeń) korzystały. Wnioskodawca nie sporządza listy pracowników biorących udział w imprezie integracyjnej. Nie jest też w stanie określić, z których udostępnionych atrakcji (świadczeń) dany pracownik skorzystał, gdyż nie prowadzi ewidencji w tym zakresie. Podczas imprezy pracownicy mogą korzystać z usług gastronomicznych lub cateringowych. Pracownicy nie mają przydzielonych racji żywnościowych, a każdy pracownik ma możliwość wyboru na imprezie, jaki posiłek chce zjeść lub czego chce się napić i w jakiej ilości. Wnioskodawca ze względu na liczebność pracowników i formę udostępniania świadczeń, np. szwedzki stół lub catering nie jest w stanie ewidencjonować ilości spożytych przez danego pracownika produktów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 7 kwietnia 2011 r., wskazano, iż koszty imprezy integracyjnej dla pracowników zostaną sfinansowane ze środków obrotowych Spółki, a nie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość (koszt organizacji) imprezy integracyjnej będzie dla pracownika przychodem ze stosunku pracy i czy w związku z organizacją imprezy integracyjnej Spółka zobowiązana będzie do pobrania jako płatnik podatku dochodowego z tytułu uzyskania przez jej pracowników przychodu wymienionego w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przepisów tych, z których art. 12 ust. 1 jest przepisem uściślającym normę zawartą w art. 11 ust. 1, a więc jego wykładnia nie powinna mieścić się w zakresie ogólnej normy art. 11 ust. 1 statuującej, co może być uznane za przychód, wynika, że aby można mówić o przychodzie w postaci nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia w naturze na rzecz pracownika, to musi być świadczenie "otrzymane" oraz związane ze stosunkiem pracy.

Z przepisów tych wynika, że w przeciwieństwie do świadczeń pieniężnych (pieniądze lub wartości pieniężne), które wystarczy, że zostaną "postawione do dyspozycji podatnika", aby można było mówić o przychodzie w postaci świadczeń w naturze i nieodpłatnych świadczeń niezbędne jest ich "otrzymanie". Odmienna interpretacja sprzeciwiała by się wprost zasadzie racjonalności ustawodawcy i zakazie dokonywania wykładni w taki sposób, aby określona część normy prawnej ("otrzymanych") była uznana za zbędną lub nie mającą znaczenia.

Oznacza to, że nie wystarczy sama możliwość skorzystania z określonego świadczenia, lecz konieczne jest ustalenie określonego, konkretnego wymiaru finansowego danego świadczenia, z którego skorzystał pracownik.

W konsekwencji nie wystarczające jest stwierdzenie, że w określonej sytuacji pracownik miał realną możliwość korzystania z określonego świadczenia, lecz ustalenie konkretnej wartości tegoż świadczenia dla danego pracownika.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, charakter i natura spotkań integracyjnych sprawia, że nie spowodują one powstania zindywidualizowanego i skonkretyzowanego świadczenia na rzecz określonego pracownika, gdyż w zależności od okoliczności dany pracownik może w ogóle nie skorzystać z udostępnionych w ramach imprezy atrakcji (świadczeń), lub też skorzystać w większej lub mniejszej mierze niż inni. Nie jest możliwe z punktu widzenia racjonalności również kontrolowanie samego korzystania z określonych atrakcji (dóbr) w toku imprezy, gdyż powodowałoby to udaremnienie celu samej imprezy integracyjnej, która ma się co do zasady wiązać dla pracowników z przyjemnym spędzeniem czasu, w celu uzyskania efektu w postaci integracji i poczuciu związania z innymi pracownikami oraz firmą. Nie można również mówić o nieodpłatnym świadczeniu, gdyż Wnioskodawca finansując i zlecając zorganizowanie imprezy, w momencie dokonywania tego, nie przekazuje świadczenia na rzecz konkretnych osób, tym samym brak jest niezbędnego elementu, którym jest konkretny odbiorca świadczenia.

Wnioskodawca niejako udostępnia określone świadczenia i dobra do szerokiego grona osób, a skorzystanie z nich nie jest zależne, ani kontrolowane przez niego, choć znany jest potencjalny zakres osób mogących z niego skorzystać (co wynika z samego charakteru imprezy integracyjnej, która może być skierowana wyłącznie do określonego zakresu osób). Niemniej może zdarzyć się, iż pomimo że zakres takich osób jest znany, to żadna z nich nie weźmie udziału w imprezie integracyjnej.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu organizowania imprezy integracyjnej nie powstanie po stronie jego pracowników przychód na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany do odprowadzania jako płatnik podatku z tego tytułu.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 28 kwietnia 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-240/11/HSt, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych zorganizowania i sfinansowania przez pracodawcę imprezy integracyjnej dla pracowników w sytuacji gdy pracownik nie będzie brał udziału w imprezie integracyjnej za prawidłowe. Natomiast za nieprawidłowe w zakresie skutków podatkowych zorganizowania i sfinansowania przez pracodawcę imprezy integracyjnej dla pracowników w sytuacji gdy pracownik weźmie udział w imprezie integracyjnej. W interpretacji wskazano przy tym w szczególności, że (...) w sytuacji, gdy pracodawca zorganizuje imprezę integracyjną dla zaproszonych osób będących pracownikami i poniesie wszystkie koszty związane ze zorganizowaniem tej imprezy, winien ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia dla każdej uprawnionej osoby, która weźmie w niej udział. W świetle przepisów prawa podatkowego, nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, iż nie jest w stanie przypisać świadczenia konkretnym osobom obecnym na spotkaniu, jak również nie może tego świadczenia wycenić. Techniczne trudności w ustaleniu wartości świadczenia, czy też brak listy pracowników obecnych na spotkaniu integracyjnym, nie mogą bowiem stanowić podstawy do uznania, iż dana osoba świadczenia nie otrzymała. Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, samo skorzystanie z danego świadczenia przez uprawnionego pracownika (wzięcie udziału w zorganizowanej imprezie), skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu u każdej z osób, która została zaproszona na imprezę integracyjną zorganizowaną przez pracodawcę. Przychód powstały w ten sposób po stronie pracowników Wnioskodawcy, podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, jako przychód ze stosunku pracy. Obliczoną wartość świadczeń, przypadających na pracownika, należy doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ww. interpretację indywidualną z 28 kwietnia 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-240/11/HSt, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, wyrokiem z 28 października 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1389/11, uchylił ww. interpretację indywidualną z 28 kwietnia 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-240/11/HSt.

W ww. wyroku Sąd wskazał m.in., że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Jako przychody, przepis ten wymienia zatem wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W pierwszym rzędzie należy wskazać, że warunkiem uznania za przychód z nieodpłatnego świadczenia jest faktyczne jego otrzymanie. Z art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy wynika bowiem, że przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyraźnie więc w powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie i b) postawienie go do dyspozycji podatnika. W przypadku nieodpłatnych świadczeń muszą być one faktycznie otrzymane, w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, które mogą być nie tylko otrzymane, ale również postawione do dyspozycji. Jednocześnie ustawodawca zastrzegł, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy. Jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione wartość tę ustala się według cen zakupu (pkt 2). Dla przypisania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń konieczne jest zatem ustalenie wysokości tego przychodu. Tymczasem w niniejszej sprawie - wbrew twierdzeniom organu - nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów imprezy integracyjnej. Dla opodatkowania istotne jest bowiem to, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód. Trzeba bowiem przyznać rację Skarżącej, że nie można ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział, tak jak chce tego organ wydający interpretację. Przepisy ustawy nie dają podstaw do wykonania takiego działania.

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny przychód nie może zostać hipotetycznie przypisany en bloc (grupie podatników czy też - w rezultacie przeprowadzenia prostej operacji matematycznej - jednemu podatnikowi). Przeciwnie, powinien on poddawać się weryfikacji w sensie możności jego wyliczenia i skonkretyzowania. Tylko taki punkt widzenia odpowiada zasadom określonym w art. 2 i art. 217 Konstytucji RP (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1531/09 (...)). Nie jest zatem poprawne w świetle przytoczonych przepisów stanowisko organu, że w sytuacji wskazanej przez Skarżącą opodatkowaniu podlega prawo do korzystania ze świadczeń bez względu na to czy pracownik ze świadczenia skorzystał. W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Należy stwierdzić, że o przychodzie pracownika można mówić wyłącznie w takiej sytuacji, gdy korzysta on z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe jest ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych; natomiast gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie), gdzie wysokość ponoszonych wydatków nie może być przypisana do konkretnego pracownika bez względu na to, czy skorzystał on z poczęstunku bądź innych atrakcji czy też nie (ewentualnie w jakim zakresie to nastąpiło), brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych w związku z organizacją przez pracodawcę imprezy integracyjnej.

Nie jest to przy tym stanowisko odosobnione, albowiem w orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntował się już pogląd o treści wskazanej wyżej (por. wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2011 r., sygn. akt II FSK 2147/09, wyrok WSA: w Gdańsku z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 140/11, wyroki WSA we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 404/11, 20 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1284/10 i 7 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1326/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2039/09, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Sz 862/09, wyrok WSA w Krakowie z dnia 19 września 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 1113/11 (...).

Od ww. wyroku Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 6 lutego 2015 r. sygn. akt II FSK 3501/14 oddalił skargę kasacyjną organu. W wyroku tym NSA wskazał m.in., że: art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f., rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał wskazał, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. To ostatnie może występować, gdy pracownik dobrowolnie skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę. Obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie "kursokonferencja" organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. W ocenie Trybunału nie można uznać także, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania. Trybunał przypomniał, że ustawodawca nie określił, jak należy rozumieć pojęcie otrzymania nieodpłatnych świadczeń ale według językowego rozumienia otrzymać oznacza: stać się odbiorcą czegoś; dostać coś; w darze lub w zamian za coś. Skoro w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., dla określenia warunku powstania przysporzenia ustawodawca posłużył się trybem dokonanym "otrzymane" (a nie "otrzymywane"), akcentując zaistniały już fakt spełnienia innego nieodpłatnego świadczenia; nie wystarczy zatem możliwość uzyskania świadczenia. Przychód ze stosunku pracy powstaje, zatem wyłącznie w razie realnego uzyskania przysporzenia w postaci nieodpłatnego świadczenia, nie jest natomiast związany z potencjalną możliwością uzyskania go. Konkludując Trybunał stwierdził, że za inne nieodpłatne świadczenia, jako przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. mogą być uznane świadczenia, które: - po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie) - po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, - po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Z uwagi na powyższe, za błędne należy uznać zaprezentowane w kwestionowanej interpretacji indywidualnej stanowisku organu, że udział pracownika w zorganizowanej przez Skarżącą imprezie integracyjnej, stanowi opodatkowany przychód w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Na tle przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego nie można bowiem uznać, że świadczenia zostało spełnione w interesie pracownika i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Nie można przy tym zakładać, że gdyby skarżąca nie zorganizowała i nie sfinansowała tego spotkania, to osoby w nim uczestniczące poniosłyby wydatki na podobny cel. Nie sposób także przypisać indywidualnie uczestnikowi spotkania uzyskania konkretnej, wymiernej korzyści, która mogłaby stanowić jego przychód, a w przypadku pracownika Spółki oraz członków jego rodziny przychód ze stosunku pracy (por. także postanowienie NSA w składzie 7 sędziów z dnia 13 października 2014 r., sygn. II FPS 6/14).

Mając na uwadze uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 28 października 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1389/11 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lutego 2015 r. sygn. akt II FSK 3501/15, a także treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 24 stycznia 2011 r., stwierdza że w świetle zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji, tj. w 2011 r., stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie skutków podatkowych zorganizowania i sfinansowania przez pracodawcę imprezy integracyjnej dla pracowników - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w 2011 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.