IBPB-1-1/4510-93/15/WRz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 września 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 14 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego za granicą podatku od wartości dodanej, niezależnie od późniejszego ubiegania się o jego zwrot - jest prawidłowe.

W dniu 14 września 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego za granica podatku od wartości dodanej, niezależnie od późniejszego ubiegania się o jego zwrot.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest podmiotem, podatku dochodowego od osób prawnych ("podatku CIT"). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w obszarze usług związanych z pracami projektowymi i konstrukcyjnymi oraz wykonawstwem różnego rodzaju systemów i instalacji. Działalność gospodarcza prowadzona jest przez Wnioskodawcę na terytorium Polski oraz w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Świadcząc usługi w innych państwach członkowskich, Wnioskodawca nabywa w tych innych państwach dla potrzeb działalności gospodarczej szereg towarów i usług, w szczególności: paliwo, narzędzia, rusztowania, materiały BHP, wydatki na autostrady i parkingi, usługi najmu nieruchomości, itp. W związku z zakupem ww. towarów i usług, Wnioskodawca otrzymuje od zagranicznych dostawców faktury VAT zawierające lokalny podatek od wartości dodanej. Zdarza się, że Wnioskodawca występuje z wnioskami o zwrot podatku od wartości dodanej, zapłaconego na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Niemniej jednak, zdarza się także, że Wnioskodawca rezygnuje z ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej, zapłaconego na terytorium innych państw członkowskich. Może to mieć miejsce np. wówczas, gdy kwota podatku od wartości dodanej jest niewielka lub wówczas, gdy Wnioskodawca - opierając się na własnych doświadczeniach, ocenia że nakład pracy związany z odzyskaniem zagranicznego podatku byłby zbyt duży i niewspółmierny do możliwych do odzyskania kwot. Wnioskodawca zamierza zaliczać poniesione za granicą wydatki do kosztów uzyskania przychodów w kwotach brutto, tj. wraz z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej. Zaliczenie zagranicznych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w wartościach brutto, będzie następować zarówno w tych przypadkach, gdy Wnioskodawca będzie ubiegał się o zwrot podatku od wartości dodanej z innego kraju członkowskiego, jak również wówczas, gdy zrezygnuje z prawa do ubiegania się o zwrot podatku. Natomiast uzyskanie ewentualnego zwrotu podatku z innego państwa członkowskiego skutkować będzie wykazaniem przez Wnioskodawcę kwoty otrzymanego zwrotu jako przychodu należnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcę ma prawo do zaliczenia zagranicznych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w kwotach brutto (tekst jedn.: wraz z lokalnym podatkiem od wartości dodanej) zarówno wówczas, gdy ubiega się o zwrot podatku od wartości dodanej z zagranicy, jak i wówczas, gdy rezygnuje z ubiegania się o zwrot tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do zaliczenia zagranicznych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w kwotach brutto (tekst jedn.: wraz z lokalnym podatkiem od wartości dodanej) zarówno wówczas, gdy ubiega się o zwrot podatku od wartości dodanej z zagranicy, jak i wówczas, gdy rezygnuje z ubiegania się o zwrot tego podatku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Natomiast, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w tym przepisie).

Ustawa o CIT nie zawiera definicji podatku od towarów i usług. Natomiast, z art. 4a pkt 7 ustawy o CIT wynika, że ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej, rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Z powyższego wynika więc, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. W myśl tej ustawy, pod pojęciem podatku od wartości dodanej rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego przepisami wyżej wymienionej ustawy. Sformułowanie "podatek od towarów i usług jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W konsekwencji stwierdzić należy, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT nie ma zastosowania do wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, obciążonych lokalnym podatkiem od wartości dodanej. Przepis ten dotyczy bowiem podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej (które to pojęcia, jak zostało to już wykazane powyżej, nie są pojęciami tożsamymi). W rezultacie, zakładając, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w innych państwach członkowskich spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wówczas mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w kwocie brutto, a więc wraz z lokalnym podatkiem od wartości dodanej. Na dopuszczalność zaliczenia zagranicznych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w kwocie brutto nie ma również wpływu fakt, czy Wnioskodawca będzie ubiegał się o zwrot zagranicznego podatku od wartości dodanej czy też nie. Natomiast, w przypadku ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej z innego kraju członkowskiego i otrzymania tego zwrotu, Wnioskodawca zobowiązany będzie do wykazania kwoty zwrotu jako przychodu należnego do opodatkowania. Przepis art. 12 ust. 3 ustawy o CIT stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Natomiast, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wykładnia a contrario przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT w związku z art. 12 ust. 3 tej ustawy wskazuje, iż w przypadku otrzymania zwrotu wydatku zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, otrzymany zwrot wydatków stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej u.p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Powyższe oznacza, że poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z art. 4a pkt 7 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Tak więc, przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług.

Z kolei, przez podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z powyższego wynika więc, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabywa w państwach Unii Europejskiej, dla potrzeb działalności gospodarczej, szereg towarów i usług, w szczególności: paliwo, narzędzia, rusztowania, materiały BHP, wydatki na autostrady i parkingi, usługi najmu nieruchomości, itp. W związku z zakupem tych towarów i usług, Wnioskodawca otrzymuje od zagranicznych dostawców faktury VAT zawierające lokalny podatek od wartości dodanej. Zdarza się, że Wnioskodawca występuje z wnioskami o zwrot podatku od wartości dodanej, zapłaconego na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Niemniej jednak, zdarza się także, że Wnioskodawca rezygnuje z ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej, zapłaconego na terytorium innych państw członkowskich. Może to mieć miejsce np. wówczas, gdy kwota podatku od wartości dodanej jest niewielka lub wówczas, gdy Wnioskodawca - opierając się na własnych doświadczeniach, ocenia że nakład pracy związany z odzyskaniem zagranicznego podatku byłby zbyt duży i niewspółmierny do możliwych do odzyskania kwot.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że Wnioskodawca może co do zasady zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek od wartości dodanej, wynikający z faktur wystawionych przez zagranicznych dostawców, a dokumentujących wydatki poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, niezależnie od późniejszego ubiegania się o jego zwrot.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wskazać przy tym należy, że stosownie do zadanego pytania (wyznaczającego zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie ocena tej części stanowiska Wnioskodawcy, która dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej. Nie była przedmiotem interpretacji ta część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosiła się do uznania za przychód podatkowy wartości zwróconego ww. podatku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.