IBPB-1-1/4510-244/15/ZK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 23 lutego 2016 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPB-1-1/4510-244/15/ZK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 30 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 11 grudnia 2015 r.), uzupełnionym 15 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie:

* sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków - jest prawidłowe,

* momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 29 stycznia 2016 r. Znak: IBPB-1-1/4510-244/15/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 15 lutego 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 1993 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na chowie i hodowli drobiu - stad rodzicielskich i prarodzicielskich.

W sierpniu 1993 r. na stan środków trwałych został przyjęty środek trwały o nazwie "drogi i place", który stanowi zespół dróg i placów na terenie siedziby Wnioskodawcy.

Zgodnie z dokumentem OT nr 1/98 z 18 sierpnia 1993 r. środek trwały otrzymał numer inwentarzowy 0080 oraz symbol KST 243. Wartość początkowa środka trwałego wynosiła 41.550,04 zł. Środek trwały amortyzowany był metodą liniową, a jego wartość netto na pierwszy dzień roku obrotowego 2015 wynosiła 1.759,83 zł.

W okresie eksploatacji, czyli pomiędzy 1993 a 2015 rokiem, środek trwały nie był remontowany, ani ulepszany, nie miały też miejsca zmiany jego wartości z innych powodów.

We wrześniu 2015 r. Wnioskodawca podjął decyzję o przeprowadzeniu remontu przedmiotowego środka trwałego z powodu bardzo mocnego zniszczenia skutkiem użytkowania w okresie ponad 22 lata. Po rozpoznaniu rynku usług remontowych w zakresie robót drogowych została przyjęta oferta od lokalnej firmy na remont dróg i placów składających się na przedmiotowy środek trwały. Wnioskodawca podpisał z wykonawcą stosowną umowę o roboty budowlane, której przedmiotem jest remont dróg na obiekcie, zgodnie ze szczegółową specyfikacją. Strony zgodziły się, że realizacja umowy będzie następować etapami, a zakres robót z podziałem na etapy wyspecyfikowano w załączniku do umowy. Wynagrodzenie za wykonanie umowy, należne Wykonawcy, ustalono w kwocie ryczałtowej 563.000 zł + VAT (słownie: pięćset sześćdziesiąt trzy tysiące złotych plus VAT). Cena obejmuje koszt materiałów koniecznych do wykonania przedmiotu umowy.

W listopadzie 2015 r. Wnioskodawca otrzymał od Wykonawcy umowy fakturę na kwotę 132.500 zł netto - wystawioną tytułem zakończonego etapu - zgodnie z postanowieniami umownymi oraz protokołem odbioru robót budowlanych podpisanym przez przedstawicieli stron umowy.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 9 lutego 2016 r., wskazano m.in., że:

1.

prace budowlane, o których mowa we wniosku obejmują rozbiórkę istniejących nawierzchni dróg i obramowań dróg, w postaci krawężników i obrzeży betonowych, rozbiórkę nawierzchni chodników, wykonanie korytowania drogi, ułożenie elementów krawędziowych w postaci krawężników i obrzeży betonowych, wykonanie warstw konstrukcyjnych nawierzchni oraz ułożenie nowej nawierzchni z kostki betonowej,

2.

ww. prace mają charakter remontowy (odtworzeniowy) i nie stanowią ulepszenia środka trwałego,

3.

poniesione wydatki nie spowodują wzrostu wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Spółka może zaliczyć bezpośrednio w koszty podatkowe za miesiąc listopad 2015 r. kwotę 132.500 zł na podstawie faktury za remont środka trwałego, wystawionej tytułem zakończonego etapu - zgodnie z postanowieniami umownymi oraz protokołem odbioru robót budowlanych podpisanym przez przedstawicieli stron umowy (data faktury 18 listopada 2015 r. - faktura otrzymana w listopadzie).

Czy Spółka może zaliczyć bezpośrednio w koszty podatkowe kolejne faktury za remont środka trwałego, wystawiane tytułem zakończonego etapu remontu, w dacie ich wystawienia - zgodnie z postanowieniami umownymi oraz protokołem odbioru robót budowlanych podpisanym przez przedstawicieli stron umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć bezpośrednio w koszty podatkowe za miesiąc listopad 2015 r. kwotę 132.500 zł na podstawie faktury za remont środka trwałego, wystawionej tytułem zakończonego etapu - zgodnie z postanowieniami umownymi oraz protokołem odbioru robót budowlanych podpisanym przez przedstawicieli stron umowy (data faktury 18 listopada 2015 r. - faktura otrzymana w listopadzie). Spółka może zaliczyć bezpośrednio w koszty podatkowe kolejne faktury za remont środka trwałego, wystawiane tytułem zakończonego etapu remontu, w dacie ich wystawienia - zgodnie z postanowieniami umownymi oraz protokołem odbioru robót budowlanych podpisanym przez przedstawicieli stron umowy.

Spółka jako podstawę prawną wskazuje art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 1 tiret c oraz art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka ponosi koszt remontu środka trwałego w celu zabezpieczenia źródła przychodów.

Spółka kwalifikuje ponoszone koszty jako remont na podstawie następujących dokumentów:

1. Umowy z wykonawcą robót budowlanych, której przedmiotem jest remont dróg i placów w obiekcie, który jest siedzibą Spółki,

2. Pisma - zgłoszenie remontu przez wykonawcę umowy w imieniu Wnioskodawcy do Wydziału Architektury i Budownictwa Starostwa Powiatowego - ze wskazaniem, że remont będzie polegał na zastąpieniu powierzchni drogowych bitumicznych - nowymi, wykonanymi z kostki betonowej,

3. Pisma - oświadczenia wykonawcy, podpisanego przez Kierownika budowy z uprawnieniami budowlanymi do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności drogowej, że prowadzone roboty budowlane są w pojęciu prawa budowlanego remontem - polegają na odtworzeniu stanu pierwotnego, nie stanowią konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie materiałów budowlanych innych, niż użyto w stanie pierwotnym,

4. Zgody Starostwa Powiatowego Wydziału Architektury i Budownictwa na zgłoszony remont istniejących nawierzchni drogowych na nowe wykonanie z kostki betonowej. Został zaakceptowany planowany zakres robót, który obejmuje rozbiórkę istniejących nawierzchni dróg i obramowań dróg, w postaci krawężników i obrzeży betonowych, rozbiórkę nawierzchni chodników, wykonanie korytowania drogi, ułożenie elementów krawędziowych w postaci krawężników i obrzeży betonowych, wykonanie warstw konstrukcyjnych nawierzchni oraz ułożenie nowej nawierzchni z kostki betonowej.

Reasumując Spółka opierając się na dokumentach branżowych (umowa o roboty budowlane oraz pisma jak wskazane wyżej), kwalifikuje ponoszone wydatki jako remont środka trwałego, czyli przywrócenie stanu pierwotnego środka trwałego (technicznego i użytkowego), a nie jego ulepszenie. Tym samym stoi na stanowisku, że może zaliczyć koszty ponoszone tytułem remontu bezpośrednio w koszty podatkowe, a nie pośrednio - poprzez odpisy amortyzacyjne naliczane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Datą zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych zdaniem Spółki jest data każdej faktury za usługi budowlane, rozliczane etapowo - zgodnie z postanowieniami umowy oraz protokołami odbioru robót budowlanych, podpisywanymi przez przedstawicieli stron umowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 (art. 15 ust. 6 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z cyt. powyżej art. 16g ust. 13 ww. ustawy wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury określonego składnika majątku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja polega natomiast na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka. Wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3.500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotne dla oceny robót jako ulepszenia jest porównanie stanu obiektu z dnia przyjęcia do używania, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Od ww. wydatków ulepszeniowych, należy odróżnić wydatki remontowe dotyczące środków trwałych, które podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty, wskazane w art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Jak już wskazano, co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie jego pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru modernizacji, adaptacji, przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji (w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od prawnych), nie powiększają wartości początkowej tego środka trwałego. Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika m.in., że w sierpniu 1993 r. na stan środków trwałych został przyjęty środek trwały o nazwie "drogi i place", który stanowi zespół dróg i placów na terenie siedziby Wnioskodawcy. Wartość początkowa środka trwałego wynosiła 41.550,04 zł. Środek trwały amortyzowany był metodą liniową, a jego wartość netto na pierwszy dzień roku obrotowego 2015 wynosiła 1.759,83 zł.

W okresie eksploatacji, czyli w latach 1993-2015, ww. środek trwały nie był remontowany, ani ulepszany, nie miały też miejsca zmiany jego wartości z innych powodów. We wrześniu 2015 r. Wnioskodawca podjął decyzję o przeprowadzeniu remontu przedmiotowego środka trwałego uwagi na jego zniszczenie związane z ponad 22 letnim użytkowaniem. Wnioskodawca podpisał z wykonawcą stosowną umowę o roboty budowlane, której przedmiotem jest remont dróg, zgodnie ze szczegółową specyfikacją. Strony zgodziły się, że realizacja umowy będzie następować etapami, a zakres robót z podziałem na etapy wyspecyfikowano w załączniku do umowy. Wynagrodzenie za wykonanie umowy należne Wykonawcy ustalono w kwocie ryczałtowej 563.000 zł netto. Cena obejmuje koszt materiałów koniecznych do wykonania przedmiotu umowy. W listopadzie 2015 r. Wnioskodawca otrzymał od wykonawcy umowy fakturę na kwotę 132.500 zł netto - wystawioną tytułem zakończonego etapu - zgodnie z postanowieniami umownymi oraz protokołem odbioru robót budowlanych podpisanym przez przedstawicieli stron umowy. Prace budowlane, o których mowa we wniosku obejmują rozbiórkę istniejących nawierzchni dróg i obramowań dróg, w postaci krawężników i obrzeży betonowych, rozbiórkę nawierzchni chodników, wykonanie korytowania drogi, ułożenie elementów krawędziowych w postaci krawężników i obrzeży betonowych, wykonanie warstw konstrukcyjnych nawierzchni oraz ułożenie nowej nawierzchni z kostki betonowej. Mają charakter remontowy (odtworzeniowy) i nie stanowią ulepszenia środka trwałego. Poniesione wydatki nie spowodują wzrostu wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wskazane we wniosku prace maja na celu wyłącznie odtworzenie pierwotnego stanu technicznego dróg, a w wyniku ich przeprowadzenia nie nastąpi wzrost wartości użytkowej tego składnika majątku, to wydatki poniesione w związku z ich przeprowadzeniem, jako wydatki remontowe, stanowiące koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, w dacie ich poniesienia. Zgodnie bowiem z tym przepisem, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że za dzień poniesienia kosztu należy uznać dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, tj. zaksięgowano w korespondencji z odpowiadającym mu zobowiązaniem. Dzień ten należy rozumieć jako dzień (okres), do którego został dany wydatek przypisany w księgach rachunkowych Spółki na podstawie treści otrzymanej faktury. W związku z tym, ujęcie podatkowe kosztu uzależnione jest, co do zasady, od ujęcia danego kosztu w księgach rachunkowych. Dotyczy to również sytuacji, gdy koszt wprowadzany jest do ksiąg w innej dacie niż data otrzymania faktury. Samo otrzymanie faktury nie stanowi bowiem - w myśl przepisów ww. ustawy - wystarczającej podstawy do rozpoznania kosztu, koszt musi jeszcze zostać ujęty w księgach rachunkowych. Skoro, ujęcie kosztu w księgach jest warunkiem rozpoznania kosztu dla celów podatkowych, istotny jest również dzień, do jakiego dany koszt przyporządkowano dla celów rachunkowych. Z powyższego wynika zatem, że pod pojęciem "dzień poniesienia kosztu" należy rozumieć dzień, na który należy zaksięgować koszt w prowadzonych księgach rachunkowych (za wyjątkiem kosztów ujętych jako rezerwy bądź bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów), a nie dzień wystawienia faktury, jak wskazano w stanowisku Wnioskodawcy.

Z uwagi na powyższe przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

* sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków - z ww. zastrzeżeniem uznano za prawidłowe,

* momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do uzupełnienia wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl