IBPB-1-1/4510-219/15/SG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 23 listopada 2015 r.), uzupełnionym 5 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie:

* konieczności zaliczenia do przychodów podatkowych kwoty otrzymanej od byłego pracownika tytułem naprawienia szkody - jest nieprawidłowe,

* możliwości zwolnienia od opodatkowania ww. kwoty w sytuacji jej wydatkowania na cele statutowe Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

W dniu 23 października 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie skutków podatkowych otrzymania kwoty z tytułu obowiązku naprawienia szkody określonej w wyroku sądu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 22 stycznia 2016 r. Znak: IBPB-1-1/4510-219/15/SG, IBPP1/4512-908/15/BM wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 5 lutego 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Ośrodkiem Kultury, działającym w oparciu o Statut nadany Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 29 lipca 1997 r. oraz ustawę z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 406 z późn. zm.). Podstawowym celem Wnioskodawcy jest pozyskiwanie i przygotowywanie społeczeństwa do aktywnego uczestnictwa w kulturze, rekreacji, sporcie i turystyce, współtworzenie tych wartości oraz stymulowanie aktywności komunikacji społecznej w społeczności lokalnej. Ośrodek Kultury prowadzi działalność zgodnie z przywołaną wyżej ustawą oraz Statutem i całość uzyskiwanych z tej działalności dochodów przeznacza na cele statutowe. Część tych dochodów pochodzi od wchodzącego w skład struktury organizacyjnej Ośrodka Kultury, utworzonego w celu wykonywania jego zadań, kina. Dochody te pochodzą głównie ze sprzedaży biletów na organizowane przez kino seanse filmowe w tym ze sprzedaży biletów grupowych dla placówek oświatowych.

W okresie od grudnia 2003 r. do lipca 2012 r. pracownik kina Ośrodka Kultury przywłaszczył pieniądze pochodzące właśnie z takiej sprzedaży. W sprawie tej zainicjowało postępowanie karne, które doprowadziło do ujawnienia i skazania sprawcy przez Sąd. Sąd wyrokiem z dnia 15 czerwca 2015 r. warunkowo umorzył postępowanie na okres próby zobowiązując sprawcę do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę kwoty stanowiącej jej równowartość.

Wnioskodawca, poniesionej na skutek kradzieży pieniędzy ze sprzedaży biletów straty nie zaliczył w koszty uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 1 lutego 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Przychód ze sprzedaży biletów, odpowiadający skradzionej przez pracownika kwocie nie został opodatkowany podatkiem VAT.

2. Sprzedaż biletów była ewidencjonowana za pomocą kasy fiskalnej.

3. Sprzedaż biletów była kontrolowana poprzez sprawdzenie zgodności gotówki z dobowym raportem fiskalnym.

4. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT od maja 1997 r.

5. Pracownik kina był zatrudniony przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę.

6. Umowa o pracę nie przewidywała opłaty, ani kary za nienależyte wykonywanie obowiązków z tyt. sprzedaży biletów przez przywłaszczenie pieniędzy ze sprzedaży.

7. Przeciwko pracownikowi nie był skierowany żaden pozew, gdyż było to postępowanie karne.

8. Podstawą wypłaty dla Wnioskodawcy jest wyrok Sądu Rejonowego Wydziału Karnego (zobowiązanie na mocy 67 § 3 k.k. oskarżonej do naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz Ośrodka Kultury).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy otrzymana przez Wnioskodawcę tytułem obowiązku naprawienia szkody kwota, stanowić będzie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

2. W przypadku uznania, że stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania Nr 1, zawarte w niniejszym wniosku jest nieprawidłowe to, czy otrzymana przez Wnioskodawcę tytułem obowiązku naprawienia szkody kwota, będzie zwolniona od podatku dochodowego od osób prawnych w związku z przeznaczeniem całej tej kwoty na cele objętej statutem działalności Wnioskodawcy.

3. W przypadku uznania, że stanowisko Wnioskodawcy zawarte w niniejszym wniosku zarówno w odniesieniu do pytania Nr 1 i 2, jest nieprawidłowe to, czy Wnioskodawca będzie mógł poniesioną stratę powstałą w związku z kradzieżą pieniędzy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1)

W zakresie odpowiedzi na pytanie Nr 1, otrzymana tytułem obowiązku naprawienia szkody kwota nie będzie stanowiła przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Artykuł 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p"), stanowi, że przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze. Zgodnie jednak z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., do przychodów podatkowych nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Takich wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów jest wiele i są one wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. a wśród nich przepis ten m.in. wskazuje na sposób rozliczania strat w kosztach podatkowych. Bowiem co do zasady, strata poniesiona na danej transakcji, stanowi koszt uzyskania przychodów, przy czym jej wysokość jest, w niektórych sytuacjach, limitowana w sposób określony właśnie w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Wśród wymienionych w tym przepisie kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów nie wymieniono strat w środkach obrotowych, którymi niewątpliwie są straty wywołane kradzieżą pieniędzy. Zatem podatnik, co do zasady ma możliwość zaliczenia skradzionych środków obrotowych do kosztów uzyskania przychodów, jeśli koszty te zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednakże Wnioskodawca nie zaliczył wywołanej kradzieżą straty w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów. W sprawie przedmiotowej kradzieży toczyło się bowiem postępowanie karne, w ramach którego dopiero czynione były ustalenia i przeprowadzano dowody odnoszące się do rozmiaru wyrządzonej szkody, osoby sprawcy oraz okoliczności całego zdarzenia. Wobec utrwalonego w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądu, że szkoda, do której naprawienia sąd zobowiązuje sprawcę stanowi równowartość rzeczywistej szkody wynikającej z przestępstwa i obowiązek ten ma charakter kompensacyjny, zdaniem Wnioskodawcy, otrzymana od zobowiązanego wyrokiem sprawcy kwota, jako kompensata poniesionej i nie zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów straty, nie stanowi dla niego, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. przychodu podatkowego.

Ad. 2)

W przypadku uznania, że otrzymana tytułem obowiązku naprawienia szkody kwota stanowi przychód podatkowy Wnioskodawcy, w zakresie odpowiedzi na pytanie Nr 2, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że otrzymana kwota może korzystać ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.

Zgodnie, z tym przepisem, wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c niemającym w sprawie zastosowania, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego - w części przeznaczonej na te cele. Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie kultury, oświaty, kultury fizycznej i sportu zgodnie ze statutem, a uzyskane z tej działalności dochody, w tym ze sprzedaży biletów na seanse filmowe dla placówek oświatowych, przeznacza na tę działalność. Otrzymana tytułem obowiązku naprawienia szkody kwota, jako kompensata utraconego dochodu z działalności statutowej Wnioskodawcy, również w całości zostanie przeznaczona na tę działalność a w związku z tym w całości powinna podlegać zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.

Ad. 3)

W przypadku uznania, że otrzymana tytułem obowiązku naprawienia szkody kwota stanowi dla Wnioskodawcy przychód podatkowy, a dochód z tego tytułu nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że stratę powstałą na skutek kradzieży pieniędzy będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Co do zasady, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. O ile przepis ten w tzw. katalogu negatywnym kosztów, zawiera przepisy limitujące możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych ubytki w środkach trwałych, o tyle nie zawiera takich unormowań w odniesieniu do środków obrotowych. Brak wyłączenia strat w środkach obrotowych z kosztów podatkowych oznacza, że co do zasady środki te jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Ponadto z uwagi na fakt, że definicja koszów zawarta w u.p.d.o.p. ma charakter ogólny, każdy przypadek obciążania kosztów stratami musi być rozpatrywany indywidualnie pod kątem ich zaliczania do kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. przepisów u.p.d.o.p. Zarówno organy podatkowe jak i orzecznictwo jest zgodne, ze warunkiem zaliczenia strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów jest ocena zdarzenia w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności, okoliczności, które spowodowały powstanie straty, udokumentowanie straty oraz podjętych przez podatnika działań zabezpieczających. W sprawie objętej niniejszym wnioskiem Wnioskodawca spełnił warunki, od których zależy zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty wywołanej przywłaszczaniem pieniędzy. W szczególności procedura rozliczania środków pieniężnych ze sprzedaży biletów była właściwie nadzorowana, zaś do ich przywłaszczenia doszło na skutek fałszowania przez pracownika Wnioskodawcy dokumentów. Zostało to wykazane podczas prowadzonego postępowania karnego oraz procesu sądowego wobec oskarżonego pracownika Wnioskodawcy i znalazło swoje odzwierciedlenie w wyroku zobowiązującym sprawcę do naprawienia szkody w pełnej wysokości. Bowiem warunkiem odpowiedzialności pracownika za powierzone mienie w pełnej wysokości jest jego prawidłowe powierzenie, czyli takie, które z jednej strony gwarantuje warunki umożliwiające jego dopilnowanie a z drugiej prawidłowy nadzór nad nim. W przeciwnym razie pracownik nie ponosi odpowiedzialności za szkodę w mieniu powierzonym w takim zakresie, w jakim pracodawca lub inna osoba przyczynili się do jej powstania albo zwiększenia. Również wysokość szkody została ustalona przez sąd. Ponadto, nie można Wnioskodawcy przypisać innych aktów niestaranności czy nieracjonalnego działania przy zabezpieczaniu mienia. Podkreślenia bowiem wymaga fakt, że przywłaszczenia środków dopuścił się długoletni pracownik Wnioskodawcy, który zatrudniony był w Ośrodku Kultury od 1994 r. cieszący się dotąd dobrą opinią. Nie można zatem przypisać Wnioskodawcy nieracjonalności czy niestaranności przy wyborze pracownika, któremu powierzone zostało mienie. Wobec tego, że Wnioskodawca nie dopuścił się uchybień, które umożliwiałyby powstanie straty, strata ta może zostać zaliczona przez niego do kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika, m.in., że w okresie od grudnia 2003 r. do lipca 2012 r. pracownik kina Ośrodka Kultury przywłaszczył pieniądze pochodzące ze sprzedaży biletów na organizowane przez kino seanse filmowe, w tym ze sprzedaży biletów grupowych dla placówek oświatowych. W sprawie tej zainicjowało postępowanie karne, które doprowadziło do ujawnienia i skazania sprawcy przez Sąd. Sąd wyrokiem z dnia 15 czerwca 2015 r. warunkowo umorzył postępowanie na okres próby zobowiązując sprawcę do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę kwoty stanowiącej jej równowartość. Sprzedaż biletów była ewidencjonowana za pomocą kasy fiskalnej i była kontrolowana poprzez sprawdzenie zgodności gotówki z dobowym raportem fiskalnym. Pracownik kina był zatrudniony przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę, która nie przewidywała opłaty ani kary za nienależyte wykonywanie obowiązków z tyt. sprzedaży biletów przez przywłaszczenie pieniędzy ze sprzedaży. Podstawą wypłaty dla Wnioskodawcy jest wyrok Sądu Rejonowego Wydziału Karnego.

Przechodząc do meritum sprawy, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że generalnie wszystkie środki pieniężne, które wpływają na rachunek podatnika podatku dochodowego od osób prawnych stanowią, w rozumieniu ustawy podatkowej, przychód podatkowy. Dotyczy to zarówno należności będących wprost wynikiem prowadzonej działalności, jak również innych definitywnych przysporzeń, jakimi w analizowanej sprawie będzie kwota otrzymana od sprawcy kradzieży pieniędzy, stanowiąca równowartość wyrządzonej szkody.

W tym przypadku zwrot kwoty stanowiącej równowartość skradzionych pieniędzy nie jest zwrotem wydatków na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Na tle ww. przepisu należy podkreślić, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii tzw. "innych wydatków", konieczne jest by wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na mocy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (a nie na mocy dobrowolnej decyzji podatnika). W tym przypadku nie mamy do czynienia ze zwrotem wydatków wcześniej poniesionych, tylko ze zwrotem kwoty przywłaszczonej.

W związku z powyższym otrzymana od byłego pracownika kwota, stanowiąca równowartość kwoty przywłaszczonej, stanowi przychód podatkowy.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy, wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego - w części przeznaczonej na te cele.

Jednocześnie, art. 17 ust. 1b ww. ustawy, wskazuje, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i - bez względu na termin - wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów.

Z treści art. 17 ust. 1a ww. ustawy wynika natomiast, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, nie dotyczy:

1. dochodów uzyskanych z działalności polegającej na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali lub dochodów uzyskanych z handlu tymi wyrobami; zwolnieniem objęte są jednak dochody jednostek naukowych i instytutów badawczych, w rozumieniu odrębnych przepisów, uzyskane z działalności polegającej na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego;

1a.dochodów uzyskanych z działalności polegającej na oddaniu środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych do odpłatnego używania na warunkach określonych w art. 17a-17k;

2. dochodów, bez względu na czas ich osiągnięcia, wydatkowanych na inne cele niż wymienione w tych przepisach.

Z ww. zwolnienia nie mogą jednak korzystać, bez względu na cele ich działalności, podatnicy wymienieni art. 17 ust. 1c ww. ustawy tj.:

Zwolnienie zawarte w ww. art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, jest więc zwolnieniem warunkowym i zależy od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

* celem statutowym podatnika musi być działalność wymieniona w tym przepisie,

* uzyskane przez niego dochody muszą być przeznaczone i bez względu na termin wydatkowane na ten cel.

Powyższe oznacza, że zastosowanie ww. zwolnienia zależy nie tylko od przeznaczenia osiągniętego dochodu na preferowane ustawą cele statutowe, ale także od faktycznego wydatkowania go na te cele. Użyte przez ustawodawcę w art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, sformułowanie "w części przeznaczonej na te cele" oznacza, że jeżeli statut będzie przewidywał również realizację innych celów, niż wymienione w tym przepisie, to przeznaczenie dochodów podatnika na realizację tych "innych celów" nie będzie stanowiło podstawy do zwolnienia od opodatkowania. Podkreślenia wymaga, że zwolnienie to nie jest uzależnione od rodzaju uzyskiwanego dochodu, oprócz dochodów wymienionych w art. 17 ust. 1a. Ważny jest bowiem cel na jaki jest ten dochód przeznaczony, a nie źródło jego pochodzenia, przy czym źródłem dochodów mogą być przykładowo dochody z działalności statutowej lub z działalności gospodarczej.

Podsumowując, należy więc stwierdzić, że w myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, wolny od podatku będzie dochód podmiotów, prowadzących określoną w tym przepisie działalność, niezależnie od źródeł pochodzenia dochodów (oprócz dochodów określonych w art. 17 ust. 1aww. ustawy), który zostanie w myśl art. 17 ust. 1b tej ustawy, przeznaczony i - bez względu na termin - wydatkowany wyłącznie na działalność statutową (tekst jedn.: działalność określoną w statucie danego podmiotu).

Przenosząc zatem powyższe uregulowania prawne na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że jeżeli otrzymana od byłego pracownika kwota stanowiąca przychód (generująca dochód) zostanie w istocie wydatkowana na działania mieszczące się w ww. celach statutowych (działalność kulturalna, oświatowa, w zakresie kultury fizycznej i sportu), to będzie korzystać ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

* konieczności zaliczenia do przychodów podatkowych kwoty otrzymanej od byłego pracownika tytułem naprawienia szkody - jest nieprawidłowe,

* możliwości zwolnienia od opodatkowania ww. kwoty w sytuacji jej wydatkowania na cele statutowe Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

Jednocześnie wskazać trzeba, że skoro stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania Nr 2, uznano za prawidłowe, to bezprzedmiotowym jest odnoszenie się do pytania oznaczonego we wniosku Nr 3 i dotyczącego tego pytania stanowiska Wnioskodawcy w sprawie w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanej we wniosku straty w środkach obrotowych. Konstrukcja wniosku ma bowiem charakter alternatywny, uzależniając ocenę stanowiska dot. pytania Nr 3 od nieprawidłowości stanowiska dot. pytania Nr 2.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.