IBPB-1-1/4510-199/15/BK - Uznanie transakcji sprzedaży nieruchomości za czynność podlegającą opodatkowaniu oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tej nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 6 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości uznania za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną, wydatków poniesionych na nabycie używanych maszyn produkcyjnych, wynikających z umów leasingu finansowego - jest prawidłowe.

W dniu 6 listopada 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości uznania za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną, wydatków poniesionych na nabycie używanych maszyn produkcyjnych, wynikających z umów leasingu finansowego.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - spółka z o.o. (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") - jest spółką prawa polskiego należącą do grupy kapitałowej. W rozumieniu przepisów wspólnotowych i strefowych Wnioskodawca jest tzw. dużym przedsiębiorcą. Na terenie specjalnej strefy ekonomicznej małej przedsiębiorczości (dalej: "SSE") Spółka prowadzi działalność gospodarczą na podstawie

zezwolenia z 26 czerwca 2014 r. (dalej: "Zezwolenie") na prowadzenie na terenie w SSE działalności gospodarczej, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie strefy o klasyfikacjach wymienionych w treści Zezwolenia.

W Zezwoleniu określono warunki prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, tj.:

* zatrudnienie na terenie SSE 10 nowych pracowników w terminie do dnia 31 grudnia 2016 r. i utrzymanie tego stanu do dnia 31 grudnia 2021 r.;

* poniesienie na terenie SSE wydatków inwestycyjnych o wartości przewyższającej kwotę 10.000.000,00 zł w terminie do dnia 31 grudnia 2020 r.

Zezwolenie zostało wydane na prowadzenie działalności na terenie SSE, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa, w zakresie określonych wyrobów wytworzonych na terenie SSE.

Dla celów realizacji inwestycji, o której mowa w Zezwoleniu, Spółka zawarła m.in. umowę z innym podmiotem, w ramach której korzysta z jego używanych maszyn produkcyjnych. Umowa ma charakter leasingu finansowego i obejmuje zobowiązanie Wnioskodawcy do nabycia maszyn z dniem upływu okresu leasingu. Maszyny produkcyjne, stanowiące przedmiot umowy leasingu, służą działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę na terenie SSE i określonej w Zezwoleniu.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego zawarto również we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wskazano, że nakłady związane z leasingiem finansowym zostaną poniesione w trakcie obowiązywania Zezwolenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji, gdy Spółka poniesie nakłady na nabycie używanych maszyn produkcyjnych w formie leasingu finansowego, będzie mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wyczerpania limitu wynikającego z iloczynu maksymalnej intensywności pomocy publicznej i wydatków poniesionych na spłatę tego leasingu (powiększonych o ewentualne inne wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną).

Zdaniem Wnioskodawcy, ponosząc nakłady na nabycie używanych maszyn produkcyjnych w formie leasingu finansowego, Spółka będzie mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), do wyczerpania limitu wynikającego z iloczynu intensywności pomocy publicznej i wydatków poniesionych na spłatę tego leasingu (powiększonych o ewentualne inne wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną).

Uzasadniając powyższe twierdzenie Spółka wskazała, że zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97; winno być: tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 282), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Z kolei zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 232, poz. 1548, dalej: Rozporządzenie"), pomoc regionalna udzielona przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT stanowi pomoc z tytułu kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą określonych w § 6 Rozporządzenia.

Na maksymalną wielkość udzielanej w tej formie pomocy publicznej, dostępnej dla danego przedsiębiorcy, wpływa zatem m.in. wysokość poniesionych przez niego kosztów, kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną, których zakres został określony w § 6 Rozporządzenia.

Stosownie do § 6 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.

Wnioskodawca zawarł z innym podmiotem umowę leasingu finansowego używanych maszyn, na podstawie której zobowiązał się do ich nabycia z dniem upływu okresu leasingu. W ocenie Wnioskodawcy nakłady na nabycie środków trwałych objętych leasingiem, ustalone na podstawie ustawy o rachunkowości (zgodnie z § 6 ust. 4) stanowią wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz zważywszy, że:

* przedmiotem umowy leasingu finansowego są maszyny produkcyjne przeznaczone do używania w zakładzie produkcyjnym Wnioskodawcy (tekst jedn.: inne aktywa (środki trwałe) niż grunty, budynki i budowle) zlokalizowanym na terenie SSE oraz to, że

* umowa leasingu finansowego obejmie zobowiązanie Wnioskodawcy do nabycia maszyn produkcyjnych z dniem upływu okresu leasingu,

* nakłady związane z leasingiem zostaną poniesione w trakcie obowiązywania Zezwolenia (w terminie wskazanym w jego treści),

wszystkie wymogi, o których mowa w przytoczonych powyżej przepisach zostały spełnione w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego.

Zdaniem Wnioskodawcy, bez znaczenia jest w tym wypadku fakt, że maszyny produkcyjne, które stanowią przedmiot umowy leasingu były już wcześniej wykorzystywane w działalności gospodarczej innego podmiotu (tekst jedn.: były używane).

Zgodnie z § 6 ust. 7 Rozporządzenia, środki trwałe, o których mowa w § 6 ust. 1 pkt 2, zakupione przez przedsiębiorcę innego niż mały i średni, mają być nowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis § 6 ust. 7 wprost dotyczy wyłącznie środków trwałych o których, mowa w § 6 ust. 1 pkt 2, tj. sytuacji nabycia albo wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika, a nie leasingu, o którym mowa w § 6 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia.

Z uwagi na fakt, że podstawą korzystania przez Wnioskodawcę z maszyn produkcyjnych jest umowa leasingu finansowego i dopiero po upływie okresu obowiązywania umowy, Wnioskodawca będzie zobowiązany do nabycia maszyn produkcyjnych, to podstawę zakwalifikowania nakładów związanych z leasingiem do wydatków objętych pomocą publiczną stanowić będzie § 6 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia, do którego § 6 ust. 7 się nie odwołuje.

Wymóg nowości środków trwałych z § 6 ust. 7 Rozporządzenia odnosi się wyłącznie do środków trwałych nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie i zaliczonych do składników majątku podatnika wymienionych w § 6 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia.

Zważywszy, że w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego poniesione przez Spółkę nakłady nie spełniają przesłanek określonych w § 6 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia to - zdaniem Wnioskodawcy - wnioskując przeciwnie należy przyjąć, że wymóg nowości w stosunku do środków trwałych go nie dotyczy. Tym samym, pozostałe koszty inwestycji wymienione w § 6 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 3 - 6 Rozporządzenia (w tym koszty związane z leasingiem finansowym) mogą dotyczyć używanych aktywów.

Zakładając, że ustawodawca jest racjonalny, kieruje się określoną spójną wiedzą, jest świadomy znaczenia używanych słów oraz ich roli w całym systemie prawa, a także prawidłowo stosuje zasady techniki prawodawczej, bezspornie należy przyjąć, że gdyby ustawodawca chciał rozciągnąć wymóg nowości na aktywa objęte umową leasingu finansowego, to w § 6 ust. 7 Rozporządzenia odwołałby się bezpośrednio do § 6 ust. 1 pkt 6, a nie tylko do § 6 ust. 1 pkt 2. Tego jednak nie uczynił, z czego bezpośrednio wynika, że stosowanie wymogu nowości wyłącznie do środków, trwałych nabytych lub wytworzonych we własnym zakresie i zaliczonych do składników majątku i podatnika było celowym zabiegiem legislacyjnym ustawodawcy.

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ponosząc nakłady na nabycie używanych maszyn produkcyjnych w formie leasingu finansowego, będzie mógł skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, do wyczerpania limitu wynikającego z iloczynu intensywności pomocy publicznej i wydatków poniesionych na spłatę tego leasingu (powiększonych o ewentualne inne wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną).

Na potwierdzenie ww. stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 lipca 2013 r. Znak: IBPBI/2/423-474/13/CzP oraz z 20 kwietnia 2015 r. Znak: IBPBI/2/4510-101/15/MO.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że przepisy regulujące kwestie związane z korzystaniem ze zwolnienia z podatku dochodowego (o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT), a zatem również przepisy Rozporządzenia, stanowią normy prawa podatkowego, do których powinny mieć zastosowanie przepisy art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.; winno być: tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.).

Jak bowiem podkreśla się w literaturze i orzecznictwie, przepisy prawa podatkowego stanowiąc autonomiczną dziedzinę prawa podatkowego nie są przez to całkowicie odrębne, niezależne i niepowiązane z innymi dziedzinami systemu prawnego. Wiele przepisów podatkowych uzależnia powstanie zobowiązań podatkowych czy wysokość tych zobowiązań a także podstaw do zwolnienia od opodatkowania od zdarzeń czy czynności uregulowanych bądź zdefiniowanych w innych przepisach niebędących przepisami prawa podatkowego. Wobec tego przyjąć należy, że jakkolwiek przepisy prawa podatkowego wskazują na konsekwencje podatkowe to niejednokrotnie znajdą one zastosowanie dopiero po spełnieniu przesłanek określonych w innych gałęziach prawa. Wypełnienie przesłanek z nich wynikających stanowi nieraz podstawę do dokonania analizy konkretnych przepisów podatkowych. Skoro zatem przepisy Rozporządzenia dotyczą m.in. kwestii szczegółowych związanych z przyznawaniem oraz korzystaniem ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, to w tym zakresie stanowią one normy prawa podatkowego, a co za tym idzie mogą być przedmiotem indywidualnej interpretacji podatkowej.

W ocenie Wnioskodawcy, jego stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych np. wyrokach WSA w Rzeszowie z 8 maja 2007 r. sygn. akt I SA/Rz 254/07 oraz z 12 kwietnia 2007 r. sygn. akt I SA/Rz 633/06, w uzasadnieniu których, jak wskazuje Wnioskodawca słusznie wskazano, że zwolnienie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), adresowane jest do pewnej tylko grupy przedsiębiorców, tj. do prowadzących działalność gospodarczą w specjalnych strefach ekonomicznych i co więcej wykonujących tą działalność na podstawie zezwolenia. Skoro zatem rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie (...) strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 226, poz. 2286 z późn. zm.) reguluje m.in. kwestie szczegółowe związane z przyznawaniem zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które to zwolnienie stanowi równocześnie pomoc regionalną udzieloną dla przedsiębiorcy, to w tym zakresie przepisy tego Rozporządzenia stanowią normy prawa podatkowego, do których zastosowanie winny mieć przepisy art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej.

Powyższy pogląd potwierdził także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 18 września 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 582/13 (orzeczenie prawomocne) stwierdzając, że skoro więc zwolnienie podatkowe może mieć miejsce tylko wówczas, gdy spełnione zostaną przesłanki przewidziane w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. przy zachowaniu określonych w zezwoleniu ustawowych warunków z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz z rozporządzeń dotyczących specjalnej strefy ekonomicznej, w której wnioskodawca-podatnik prowadzi działalność oczywistym jest uznanie, iż podatnik w rozpoznawanej sprawie przedstawił do oceny prawno-podatkowy stan faktyczny. Ponieważ stan ten dotyczył przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w specjalnej strefie ekonomicznej to w tym zakresie mające zastosowanie do oceny możliwości uzyskania przez niego zwolnienia podatkowego przepisy wraz z samym zezwoleniem stanowią normy prawa podatkowego, do których zastosowanie winny mieć przepisy art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie dotyczącym stanu faktycznego wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.