GN-8/KK/114/2001 - Obowiązek informacyjno-sprawozdawczy.

(...) 1. Ustawa o pomocy publicznej ma zastosowanie do pomocy udzielanej przedsiębiorcom. Z uwagi na dzień udzielenia pomocy (dzień wydania decyzji pomocowej), należy dokonać identyfikacji beneficjenta pomocy jako przedsiębiorcy na dzień wydania decyzji pomocowej. W opisanym przez Państwa przypadku, odbiorcą pomocy jest osoba fizyczna, której udzielono pomocy związanej z zaległościami dotyczącymi działalności, którą osoba ta wcześniej prowadziła. W momencie udzielenia pomocy podatnik nie prowadzi już działalności gospodarczej (dokonano wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej), a więc udzielenie pomocy nie dotyczy już przedsiębiorcy i ustawa o pomocy publicznej nie ma zastosowania. W sytuacji, gdy beneficjent pomocy w dniu podjęcia decyzji pomocowej prowadzi nową, bądź kontynuuje wcześniej rozpoczętą działalność gospodarczą, to otrzymuje pomoc jako przedsiębiorca i wówczas należy stosować przedmiotową ustawę.

2. Zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy o pomocy publicznej przedsiębiorcy ubiegający się o pomoc zobowiązani są do przedłożenia organowi udzielającemu pomocy informacji dotyczącej pomocy udzielonej im w okresie trzech kolejnych lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o udzielenie pomocy. W przypadku złożenia przez przedsiębiorcę ubiegającego się o ulgę w spłacie zobowiązań podatkowych wniosku bez informacji, o której mowa w art. 37 ust. 1 ww. ustawy, organy podatkowe powinny na mocy art. 169 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, żądać od przedsiębiorcy uzupełnienia wniosku. W przypadku, gdy przedsiębiorca nie uzupełni w 7-dniowym terminie przewidzianym w art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej wniosku o ww. informacje, organ podatkowy powinien wydać decyzję o pozostawieniu wniosku przedsiębiorcy bez rozpatrzenia.

3. Fakt zawieszenia przez przedsiębiorcę wykonywania działalności gospodarczej nie powoduje utraty przez podatnika statusu przedsiębiorcy. Pomimo, że w okresie zawieszenia przedsiębiorca nie wykonuje działalności, to uzyskanie przez niego pomocy publicznej w tym okresie uprzywilejowuje go w stosunku do konkurentów umożliwiając mu ponowne kontynuowanie działalności bez zaległych zobowiązań podatkowych.

4. Wydając decyzję odmawiającą udzielenia pomocy, z powodu uznania przez organ podatkowy, że nie zostały spełnione przesłanki do jej udzielenia inne, niż wynikające z ustawy o pomocy publicznej, organy podatkowe powołują podstawę prawną z ustawy Ordynacja podatkowa. W sytuacjach, gdy przyczyną odmowy udzielenia pomocy jest niespełnienie przez przedsiębiorcę warunków wynikających z ustawy o pomocy publicznej, wskazane jest w uzasadnieniu decyzji przywołać przepis z tej ustawy, którego niewypełnienie przez przedsiębiorcę spowodowało odmówienie udzielenia pomocy.

Bez względu na charakter decyzji (pozytywna lub odmowna), w każdym przypadku wniosek przedsiębiorcy o udzielenie pomocy powinien być uzupełniony o informacje, o których mowa w art. 37 ust. 1 ustawy o pomocy publicznej.

5. Zarówno udzielenie ulgi za wyszkolenie ucznia jak i ulgi inwestycyjnej przysparza przedsiębiorcy korzyści finansowych ze środków publicznych, uprzywilejowując go w stosunku do pozostałych konkurentów i stanowi pomoc publiczną w rozumieniu art. 4 ustawy pomocowej.

6. Mając na uwadze, że ulga uczniowska stanowi pomoc publiczną, w przypadku jej udzielania należy stosować przepisy ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Ulga ta stanowi pomoc wspierającą szkolenia ogólne, o których mowa w art. 22 ust. 3 ustawy o pomocy publicznej, gdyż prowadzą do nabycia kwalifikacji, które mogą być wykorzystywane nie tylko u wspieranego przedsiębiorcy, ale także u innych. Pomocą na szkolenia ogólne zostało objęte zatrudnienie młodocianych w celu praktycznej nauki zawodu. Jednocześnie Departament Finansów Gospodarki Narodowej pragnie podkreślić, iż po uzyskaniu stanowiska organu nadzorującego pomoc publiczną w Polsce, które może zmienić przedstawione stanowisko Ministerstwa Finansów, w zakresie udzielania ulg za szkolenie uczniów zostanie ono Państwu niezwłocznie przedstawione.

7. Zgodnie z art. 2 ustawy Prawo działalności gospodarczej, do którego odsyła art. 4 pkt 14 ustawy o pomocy publicznej, nie dotyczy spółek cywilnych. Stanowi on w ust. 3, że za przedsiębiorców uważa się wspólników spółek cywilnych. W świetle ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (jeżeli występuje jako płatnik), podatnikiem jest spółka cywilna, a nie jej wspólnicy. W takich przypadkach ustawa o pomocy publicznej nie ma zastosowania, gdyż decyzje wydawane są na spółki cywilne nie będące przedsiębiorcami.

8. W przypadku wystąpienia o ulgę przez osoby trzecie, na które przeniesiono odpowiedzialność za zobowiązania, mogą wystąpić dwie sytuacje, gdy:

a) osoba trzecia jest przedsiębiorcą np. wspólnik spółki cywilnej (spółka nie została rozwiązana) lub prowadzący działalność na własny rachunek - w takim przypadku należy stosować przepisy ustawy o pomocy publicznej,

b) osoba trzecia nie jest przedsiębiorcą np. były wspólnik spółki cywilnej (spółka została rozwiązana) lub nie prowadzący działalności na własny rachunek - w takim przypadku nie należy stosować przepisów ustawy o pomocy publicznej. (...)

10. W każdym przypadku podjęcia przez organ podatkowy decyzji odraczającej lub rozkładającej na raty płatność zobowiązania, gdy decyzja skierowana jest do podatnika będącego przedsiębiorcą, działanie to powinno być zgodne z przepisami ustawy o pomocy publicznej. W podstawie prawnej decyzji pozytywnej powinien być powołany art. 48 § 2 i 2a ustawy Ordynacja podatkowa.

Niezależnie od przytoczonej podstawy prawnej organ podatkowy może uznać decyzję za działanie optymalizujące. Rozgraniczenia czy decyzja jest pomocową czy optymalizującą dokonuje sam organ podejmujący decyzję w oparciu o treść opracowania dotyczącego optymalizacji, które w wersji roboczej zostało do Państwa skierowane. Przywołanie podstawy prawnej art. 48 § 2 i 2a w decyzji stanowiącej działanie optymalizujące nie stanowi o niezgodności decyzji z ustawą o pomocy publicznej, gdyż optymalizacja nie stanowi pomocy publicznej i w przypadku podejmowania działań optymalizujących nie stosuje się ustawy o pomocy publicznej.

11. Wartość udzielonej pomocy publicznej powinna być podawana w treści decyzji po przeliczeniu na ekwiwalent dotacyjny netto zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 lutego 2001 r. Przeliczenie udzielonej pomocy na EURO jest niezbędne w celu zbadania czy został przekroczony:

a) próg 100 tyś. EURO - wówczas należy stosować ustawę w pełni ze wszelkimi warunkami dopuszczalności pomocy, oraz

b) próg 1 mln EURO - ustawa ma zastosowanie w pełni z zachowaniem szczególnej procedury wystąpienia o opinię do organu nadzorującego. Podkreśla się, iż kumulacji pomocy w celu zbadania przekroczenia progu 100 tys. EURO dokonuje się w ramach poszczególnych tytułów pomocy. Nie jest więc zasadne podawanie w treści decyzji kwoty pomocy przeliczonej na EURO, gdyż decyzje mogą dotyczyć różnych tytułów pomocy, a przeliczenia udzielonej pomocy w ostatnich trzech latach w ramach poszczególnych tytułów, na EURO dokonuje się za każdym razem udzielania pomocy z tego samego tytułu wg kursu z dnia poprzedzającego dzień udzielenia pomocy po raz ostatni.

12. Wielkość otrzymanej przez przedsiębiorcę pomocy należy określić w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 lutego 2001 r. w sprawie sposobu przeliczania pomocy publicznej udzielanej w różnych formach na równą jej wartość dotacji. Przeliczenia wielkości pomocy należy dokonywać w zależności od formy pomocy w jakiej udzielana jest pomoc, w oparciu o wzory zamieszczone w ww. rozporządzeniu. Wskazane jest, aby w decyzji wykazać przeliczoną wartość pomocy na ekwiwalent dotacyjny netto (EDN) w złotych,

13. Zapis art. 37 ust. 2 ustawy o pomocy publicznej nakłada obowiązek sprawozdawczy o otrzymanej pomocy na przedsiębiorcę. Obowiązek skierowany bezpośrednio do beneficjenta pomocy, wynika wprost z ustawy i nie występuje konieczność przypominania przedsiębiorcom o tym obowiązku w wydawanych decyzjach pomocowych.