FN1.054.30.2017 - Zastosowanie przepisów o nadzorze bankowym.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 23 maja 2017 r. Min. Rozwoju i Finansów FN1.054.30.2017 Zastosowanie przepisów o nadzorze bankowym.

Odpowiadając na interpelację Pani Poseł (...) nr 12021 w sprawie relacji wykładni sądowej w zakresie indywidualnych umów kredytowych wobec Prawa bankowego, uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko przygotowane po konsultacji z Przewodniczącym Komisji Nadzoru Finansowego.

Na wstępie pragnę poinformować, iż istnienie wskazanych w interpelacji przepisów uzasadnione jest w szczególności realizacją celów nadzoru określonych w ustawie - Prawo bankowe. Zgodnie bowiem z art. 133 ust. 1 ustawy - Prawo bankowe celem nadzoru jest zapewnienie: bezpieczeństwa środków pieniężnych gromadzonych na rachunkach bankowych, zgodności działalności banków z przepisami ustawy, rozporządzenia nr 575/2013, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim, statutem oraz decyzją o wydaniu zezwolenia na utworzenie banku, zgodności działalności prowadzonej przez banki zgodnie z art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi z przepisami tej ustawy, niniejszej ustawy, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku oraz uchylającego dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz dyrektywę Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz. UE L 173 z 12.06.2014, str. 1, z późn. zm.), aktami delegowanymi wydanymi na podstawie tego rozporządzenia oraz ze statutem. Cele te realizowane są zgodnie z art. 131 ust. 1 ustawy - Prawo bankowe przez Komisję Nadzoru Finansowego, która sprawuje nadzór nad działalnością banków, oddziałów i przedstawicielstw banków zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw instytucji kredytowych.

Zastosowanie z kolei przepisu art. 138 ust. 3 ustawy - Prawo bankowe określają dodatkowe przesłanki wskazane w tym przepisie, od których zaistnienia uzależniona jest możliwość skorzystania ze wskazanych w tym przepisie środków nadzorczych.

Podkreślenia wymaga, iż wszelkie dopuszczone ustawą - Prawo bankowe działania nadzorcze wobec podmiotów nadzorowanych mogą być podejmowane przez Komisję Nadzoru Finansowego (KNF) z urzędu. Zgodnie z art. 132 ustawy - Prawo bankowe minister właściwy do spraw instytucji finansowych może wystąpić do Komisji Nadzoru Finansowego o podjęcie czynności lub środków w ramach nadzoru, o których mowa w art. 133 i 138. W literaturze można znaleźć jednak twierdzenie, iż wystąpienie ministra właściwego do spraw instytucji finansowych do KNF nie jest dla niej wiążące (D. Daniluk (w:) W. Góralczyk jr (red.) Prawo bankowe. Komentarz, Warszawa 1999, s. 478). Występując z takim wnioskiem wskazany tu organ winien kierować się celami nadzoru określonymi w art. 133 ust. 1 ustawy - Prawo bankowe i ograniczeniami zawartymi w tej ustawie, gdyż KNF będzie mogła zainicjować podjęcie wnioskowanych przez ten organ czynności lub środków w ramach sprawowanego nadzoru tylko jeśli stwierdzi, że te cele, na skutek podjęcia wskazanych w przedmiotowym wystąpieniu działań, będą realizowane oraz jeżeli stwierdzi, że wnioskowane w tym wystąpieniu działania nie prowadzą do naruszenia przepisów prawa.

W związku z powyższym, odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji, należy również uwzględnić brzmienie art. 138 ust. 7 ustawy - Prawo bankowe, zgodnie z którym środki podejmowane w ramach nadzoru nie mogą naruszać umów zawartych przez bank, z wyłączeniem umów o których mowa w art. 92a ust. 1 i 3 oraz art. 92d ustawy - Prawo bankowe, a także umów zawartych przez bank krajowy z podmiotami działającymi w tym samym holdingu oraz umów zawartych przez bank krajowy z podmiotami, z którymi posiada bliskie powiązania, oraz umów o których mowa w art. 6a ust. 1 i 7 ustawy - Prawo bankowe. W literaturze panuje przekonanie, że: "ma to znaczenie dla wszelkich stosunków umownych wiążących bank zarówno z jego kontrahentami, jak i pracownikami i innymi osobami. Ma to stanowić gwarancje wykonania umów zawartych przez bank". Ograniczenie możliwości ingerencji KNF zapewnia również realizację zasady pewności obrotu (G. Sikorski (red.) Prawo bankowe. Komentarz; wyd. 1, Warszawa 2015, Legalis). Ingerencja w stosunki umowne w drodze wyjątku możliwa jest jedynie w przypadkach wskazanych w przepisie art. 138 ust. 7 pkt 1 i 2 ustawy - Prawo bankowe.

Mając na uwadze powyższe wydaje się zasadne, iż to niezawisły sąd powszechny może dokonać wiążącej wykładni w zakresie opisanym na wstępie interpelacji Pani Poseł.

Opublikowano: www.sejm.gov.pl