Fn-VIII.310.8.2013 - Opodatkowanie obiektów budowlanych stanowiących wiaty.

Prezydent Miasta Poznania na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w związku z art. 14b i 14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) stwierdza, że stanowisko Spółki (...) przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2013 r. (data wpływu do tut. urzędu 16 września 2013 r.) o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie opodatkowania obiektów budowlanych stanowiących wiaty w rozumieniu przepisów art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, będących własnością Spółki - jest prawidłowe.

Pismem z dnia 10 września 2013 r. (data wpływu do tut. urzędu 16 września 2013 r.), uzupełnionym, na wezwanie tut. organu podatkowego, dnia 29 października 2013 r. (data wpływu do tut. urzędu) Spółka (...) zwróciła się, zgodnie z art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, o interpretację indywidualną w zakresie podatku od nieruchomości.

Spółka jest właścicielem nieruchomości położonych w, na terenie których, zlokalizowane są wiaty magazynowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wiaty magazynowe nr (...) posiadają konstrukcję żelbetową, szkieletową z elementów prefabrykatowych. Konstrukcja ww. wiat składa się z: słupów żelbetonowych z dźwigarami strunobetonowymi; izolacji dachu z papy termoizolacyjnej. Wiaty te sąsiadują ze sobą. Od strony północnej, wschodniej i południowej nie posiadają przegród budowlanych (ścian). Od strony zachodniej wiata magazynowa nr posiada przegrodę budowlaną oddzielającą ją od otoczenia zewnętrznego na całej długości obiektu. Przegrodę stanowi ściana magazynu do którego ona przylega.

Wiata magazynowa (...) posadowiona jest na fundamentach wykonanych ze słupów żelbetonowych. Konstrukcję wsporczą stanowią słupy stalowe. Dach wiaty oparty został na konstrukcji z dźwigarów stalowych - blachownikowych, pokrytych blachą trapezową. Przedmiotowa wiata od strony północno-wschodniej oraz północno-zachodniej nie posiada przegród budowlanych (ścian). Od strony południowo-zachodniej wiata posiada jedynie częściową przegrodę budowlaną na długości ok.1/4 krawędzi bocznej tego obiektu. Od strony południowo-wschodniej posiada ona jedynie częściową przegrodę budowlaną na długości ok.1/4 krawędzi bocznej tego obiektu.

Podatnik do wniosku dołączył dokument pt.: "Opinia w zakresie kwalifikacji prawnej obiektu budowlanego" wykonany przez uprawnionego architekta zawierający zdaniem Strony szczegółowy opis konstrukcji wiat objętych wnioskiem.

Pytanie Wnioskodawcy brzmi: "Czy obiekty budowlane, stanowiące wiaty magazynowe, będące własnością Wnioskodawcy, szczegółowo opisane przez Wnioskodawcę w pkt I "Stan faktyczny" powyżej, niewydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, spełniają definicję budynku z art. 1a ust. 1 pkt 1 upoi powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w kategorii przedmiotów opodatkowania "budynki"?

Wg stanowiska Wnioskodawcy, brak trwałego wydzielenia w postaci niepełnych ścian czy też trwałe otwarcie przestrzeni wewnątrz danego obiektu budowlanego powoduje, że nie może on być kwalifikowany jako "budynek" zgodnie z definicją zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy podatkach i opłatach lokalnych.

Zdaniem Podatnika "(...) aby dany obiekt budowlany mógł być kwalifikowany dla potrzeb podatku od nieruchomości jako "budynek", wszystkie warunki wskazane w definicji "budynku, muszą być spełnione łącznie. Brak któregokolwiek z elementów, które wskazuje definicja "budynku", zawarta w art. 1a ust. 1 pkt 1 upoi powoduje, że dany obiekt budowlany nie może zostać uznany za budynek. Z uwagi na to, że wiaty będące przedmiotem niniejszego wniosku, nie spełniają wszystkich warunków wykazanych w definicji "budynku" - przede wszystkim nie są wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych - w ocenie Wnioskodawcy nie stanowią budynku w rozumieniu upoi, w związku z czym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w kategorii przedmiotów opodatkowania "budynki"."

Podatnik dokonując wykładni zwrotu "wydzielenie z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych" oraz wskazując na zapis art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i definicję zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 5 stoi na stanowisku, " (...) że odnosząc się do pojęcia przegrody budowlanej, w teorii budownictwa, powszechnie pod tym pojęciem rozumie się ścianę. Jest to element budynku pełniący funkcję przegrody pionowej, oddzielający wnętrze budynku od przestrzeni zewnętrznej oraz zabezpieczający go od wpływów atmosferycznych bądź też rozdzielający pomieszczenia wnętrza budynku. Sformułowanie "wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych" pochodzi wprost z definicji budynku jako przedmiotu opodatkowania w ustawie podatkowej (zaczerpniętym bezpośrednio z uPb). Upoi używając określenia "wydzielenia z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych" wskazuje na taki rodzaj przegrody, który szczelnie izoluje od wpływów zewnętrznych np. temperatury, wilgoci i wiatru. Rola przegród budowlanych jest zatem wieloraka, tj. mają one za zadanie m.in. izolować pomieszczenia od wpływu środowiska, powodować wydzielenie przeciwpożarowe." Zdaniem Podatnika "wydzielenie z przestrzeni" dokonane przez przegrody budowlane wymaga, aby przegrody te oddzielały przestrzeń wewnątrz budynku od przestrzeni zewnętrznej w trzech wymiarach. Ma to polegać na zamknięciu przegrodami budowlanymi przestrzeni wewnątrz budynku. Wg stanowiska Spółki, brak trwałego wydzielenia w postaci niepełnych ścian czy też trwałe otwarcie przestrzeni wewnątrz danego obiektu budowlanego powoduje, że nie może on być kwalifikowany jako "budynek" zgodnie z definicją zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Podatnik wnosi o potwierdzenie przedstawionego powyżej stanowiska, zgodnie z którym obiekty budowlane stanowiące wiaty magazynowe wskazane we wniosku jako nie wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, nie spełniają definicji budynku zgodnie z ww. przepisem, w związku z czym nie powinny podlegać opodatkowaniu w kategorii przedmiotów opodatkowania "budynki", gdzie podstawą opodatkowania jest powierzchnia użytkowa. Wg Strony biorąc pod uwagę fakt, że wiaty stanowią obiekt budowlany i powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z definicją zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 2 upoi, podstawa ich opodatkowania winna zostać określona zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy.

Aby dokonać prawidłowej klasyfikacji posiadanych obiektów do określonej kategorii obiektów budowlanych należy ustalić czy dany obiekt jest budynkiem czy też nim nie jest.

W ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) w art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 zawarta została definicja budynku i budowli. Zgodnie z ww. przepisami budynek to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach, natomiast budowla to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Należy podkreślić, że choć ustawodawca odsyła do przepisów prawa budowlanego to odesłanie to ma ograniczony charakter bowiem dotyczy pojęć obiektu budowlanego i urządzenia budowlanego. W związku z powyższym dokonując kwalifikacji przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości w pierwszej kolejności musimy opierać się na ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, a pomocniczo na ustawie prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243 poz. 1623 z późn. zm.) obiektem budowlanym są budynki wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, budowle stanowiące całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz obiekty małej architektury.

Biorąc pod uwagę fakt, że powyższe wyliczenie ma charakter wyczerpujący, zatem każdy obiekt budowlany należy do jednej z ww. kategorii.

Zgodnie z definicjami zawartymi w art. 3 pkt 2, 3 i 4 ww. ustawy przez:

- budynek rozumie się taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 3 pkt 2);

- budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3);

- obiekty małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności: kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury, posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki (art. 3 pkt 4).

Biorąc pod uwagę wyżej wskazane przepisy oraz przedstawiony przez Podatnika stan faktyczny należy stwierdzić, że przedstawione w nim obiekty budowlane nie wypełniają ustawowej definicji budynku. Obiekty te wykorzystywane jako wiaty posiadają fundamenty, słupy i dach nie posiadają natomiast przegród pionowych budowlanych wydzielających ich kubaturę. W związku z powyższym obiekty budowlane objęte wnioskiem stanowią budowle podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a podstawę ich opodatkowania stanowi wartość określona zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Ponadto organ podatkowy informuje, że rozpatrując wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego może rozpatrzyć go wyłącznie w ramach zagadnienia przedstawionego przez podatnika w pytaniu, stanu przedstawionego przez niego i przedstawionego przez niego własnego stanowiska w sprawie, nie może natomiast odnosić się do przedstawionych przez podatnika dowodów, np. załączonej do wniosku opinii sporządzonej przez uprawnionego architekta oraz przeprowadzania jej oceny jak również nie może prowadzić postępowania dowodowego. Potwierdzeniem ww. stanowiska stanowi wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lutego 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 20/08 w świetle którego: "W konsekwencji stwierdzić należy, że w postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji, tylko i wyłącznie podatnik (albo płatnik albo inkasent)"wyczerpująco przedstawia stan faktyczny". Przedstawia go przy tym w całym niezbędnym dla oceny prawnej zakresie wprost w treści wniosku, który kieruje do organu mającego wydać interpretację. Oznacza to, iż stan faktyczny brany pod uwagę do wydania interpretacji nie może być "dopowiadany" dołączanymi do wniosku dokumentami. Podatnik w tym postępowaniu nie powinien, a tym bardziej nie musi udowadniać, iż przedstawiany przez niego stan faktyczny ma umocowanie i potwierdzenie w określonym materiale dowodowym. (...) Postępowanie w przedmiocie interpretacji opiera się więc wyłącznie na stanie faktycznym, wyczerpująco przedstawionym przez wnioskodawcę, czyli takim stanie, którego wszelkie elementy istotne dla wyrażenia własnego stanowiska w zakresie i sposobu zastosowania prawa podatkowego podatnik przedstawi we wniosku. W stosunku do tak opisanego stanu faktycznego wyrażane jest stanowisko przez podatnika. Natomiast organ podatkowy dokonuje oceny prawnej stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Organ ten, co należy podkreślić, w postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji nie jest uprawniony do ingerowania (poprzez negację bądź uzupełnianie) w stan faktyczny nakreślony we wniosku o jej udzielenie. Jak już wspomniano, nie może go własnymi ocenami podważać, ustalać, uzupełniać ani też zmieniać w jakimkolwiek zakresie, nawet wówczas, gdyby w oparciu o inne źródła, czy wiedzę znaną mu z urzędu, miał uzasadnione wątpliwości co do zgodności przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego z obiektywną rzeczywistością. Instytucja interpretacji podatkowej nie daje bowiem organowi podatkowemu w tym względzie stosownych uprawnień dowodowych, co ma swoje uzasadnienie w zupełnie innej roli, jaką ma do spełnienia ten organ w rzeczonym postępowaniu (wyraża w nim prawną kwalifikację opisanego przez wnioskodawcę zdarzenia podatkowego - stanu faktycznego) w stosunku do roli, która przypada mu w klasycznym postępowaniu podatkowym (ustala w nim istnienie określonego zdarzenia podatkowego - stanu faktycznego oraz dokonuje jego prawnej kwalifikacji).

Wobec powyższego, w postępowaniu w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji nie może toczyć się spór o stan faktyczny. Nie może też być prowadzone postępowanie dowodowe zmierzające do zbierania materiałów dowodowych w sposób odpowiadający dyspozycji art. 187 w związku z art. 122 O.p. Brak jest także podstaw do poddawania jakichkolwiek dowodów składanych przez wnioskodawcę swobodnej ocenie, zgodnie z art. 191 O.p. Innymi słowy, postępowanie to nie może zmierzać do kwestionowania przez organ podatkowy stanu faktycznego podawanego przez wnioskodawcę, lecz organ ten ma obowiązek przyjąć do sformułowania oceny prawnej taki stan faktyczny, jaki podaje podatnik. Co najwyżej, może wyłącznie w trybie art. 14a § 5 w związku z art. 169 § 1 O.p. żądać od wnioskodawcy uszczegółowienia opisu stanu faktycznego, jeśli uzna, że jest to niezbędne do dokonania jego prawidłowej kwalifikacji prawnej. Organ podatkowy dokonuje więc interpretacji, przyjmując za stroną ściśle określony stan faktyczny."

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu ul. Ratajczaka 10/12 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu-do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -1. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Urząd Miasta Poznania Wydział Finansowy Oddział Podatku od Nieruchomości Osób Prawnych ul. Słowackiego 22, 60-823 Poznań.