Fn-VIII.310.4.2013 - Opodatkowanie tymczasowych obiektów budowlanych.

Prezydent Miasta (...) na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w związku z art. 14b i 14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749) stwierdza, że stanowisko Spółki (...) przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2013 r. (data wpływu 6 marca 2013 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie zakresu przedmiotowego opodatkowania podatkiem od nieruchomości, z uwzględnieniem unormowań art. 2 ust. 1 w związku z przepisem art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a u.p.o.l. - jest nieprawidłowe.

Dnia 5 marca 2013 r. Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie opodatkowania podatkiem od nieruchomości hal namiotowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

(...) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu targowisk miejskich na wyznaczonych placach. W ramach prowadzonej działalności Spółka prowadzi w (...) targowisko przy ul. (...). Targowisko to jest zlokalizowane pod zadaszeniem namiotowym, w tzw. hali namiotowej, na postawienie której Spółka uzyskała od Prezydenta (...) decyzje o pozwoleniu na budowę (ostatnia z dnia 25 listopada 2011 r.) nr 2714/2011, gdzie wyraźnie zapisano, iż przedmiotowe decyzje były wydane na inwestycje polegające na budowie tymczasowego targowiska przy ul. (...) dalej w uzasadnieniu powołując, w zakresie pkt 2 decyzji, iż jest to tymczasowy obiekt budowlany. Spółka jest właścicielem tych zadaszeń namiotowych, będących tymczasowymi obiektami budowlanymi. Tymczasowy obiekt budowlany będący zadaszeniem namiotowym nad targowiskiem jest wykorzystywany przez Spółkę do prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z prowadzeniem targowisk miejskich, również na innych niż (...) targowiskach, znajdują się zadaszenia namiotowe nad stołami przeznaczonymi do handlu (straganami), są one również własnością Spółki i wykorzystywane są do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym, Spółka zadaje następujące pytanie:

Czy na Spółce ciąży obowiązek podatkowy w zakresie opodatkowania zadaszeń namiotowych, w szczególności czy podatek od nieruchomości za takie hale jak wskazano wyżej jest należny i powinien być płacony.

Spółka stoi na stanowisku, iż hale namiotowe nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 201 Or. Nr 95, poz. 613) gdyż stanowią tymczasowe obiekty budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 5 przepisów Prawa budowlanego. Zdaniem Spółki, w związku z tym, że definicja obiektu budowlanego w prawie budowlanym odwołuje się do takich pojęć jak budynek, budowla i obiekt małej architektury, dla celu podatku od nieruchomości istotne są również definicje tych pojęć ustanowione w prawie budowlanym. Jeżeli bowiem dany obiekt nie stanowi budowli, budynku lub obiektu małej architektury w rozumieniu prawa budowlanego, to w konsekwencji nie jest on również obiektem budowlanym w rozumieniu prawa budowlanego, wskutek czego nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Podatnik twierdzi, iż hal namiotowych nie można zakwalifikować do budynków bowiem nie posiadają fundamentów. Nie stanowią one również budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 prawa budowlanego, ponieważ pomimo tego, że nie stanowią budynku ani obiektu małej architektury, nie były wymienione w tym przepisie jako budowle, ani nie posiadają cech zbieżnych z obiektami wymienionymi w tym przepisie. Spółka dodaje, że hale namiotowe będące w jej posiadaniu stanowią tymczasowe obiekty budowlane niepołączone trwale z gruntem, których przykładowe wyliczenie zawarte w art. 3 pkt 5 prawa budowlanego nie pokrywa się z zakresem wyliczenia obiektów budowlanych stanowiących budowle zawartym w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Z uwagi na powyższe, zdaniem Spółki, hal namiotowych nie można zaliczyć do budowli w rozumieniu Prawa budowlanego, a w konsekwencji nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Uznając stanowisko Strony za nieprawidłowe zważono co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613) zwaną w dalszej części u.o.p.l., opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają m.in. budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej jest każda budowla będąca w posiadaniu przedsiębiorcy.

Zgodnie zaś z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. "budowla" to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Przy definiowaniu pojęcia "budowli" powołany wyżej przepis u.o.p.o.l. odwołuje się do słowniczka pojęciowego zawartego w art. 3 Prawa budowlanego.

Przez obiekt budowlany - stosownie do treści pkt 1 art. 3 cyt. wyż. ustawy - należy rozumieć:

Pojęcie budowli zostało dodatkowo zdefiniowane w art. 3 pkt 3 pr. bud. Stosownie do treści tego przepisu przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolnostojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Katalog budowli objęty cyt. wyż. normą prawną nie ma charakteru zamkniętego. Wyliczenie to ma charakter przykładowy i nie może być traktowane jako wyczerpujące, co potwierdza pismo Dyrektora Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru z dnia 15 maja 2003 r. LK-727/MM/03. Zgodnie z prezentowanym stanowiskiem z ww. piśmie Ministra Finansów do katalogu budowli zalicza się również tymczasowe obiekty budowlane, przez które zgodnie z definicją zawartą w treści art. 3 pkt 5 ustawy prawo budowlane należy rozumieć obiekty budowlane przeznaczone do czasowego użytkowania w okresie krótszym od ich trwałości technicznej, przewidziane do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekty budowlane nie połączone trwale z gruntem jak: strzelnice, kioski uliczne pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowane jest stanowisko, iż "tymczasowe obiekty budowlane" nie są odrębną kategorią obiektów budowlanych (por. wyroki NSA z dnia 13 stycznia 2009 r., II FSK 1391/07, II FSK 1396/07, II FSK 1405/10 z dnia 20 stycznia 2012 r.). Te ostatnie są bowiem odmianą obiektów budowlanych, wyodrębnioną ze względu na pewne specyficzne cechy, wobec czego również w kategoriach "budynków", "budowli" czy też "obiektów małej architektury" mogą mieścić się takie, które spełniają te cechy i są tymczasowymi obiektami budowlanymi. Tymczasowe obiekty budowlane są tylko pewną odmianą w zbiorze wszystkich obiektów budowlanych (Prawo budowlane. Komentarz., praca zbiorowa pod red. Z. Niewiadomskiego, Wydawnictwo C.FL BECK, Warszawa 2007., str. 40 i 53).

"Skoro zatem tymczasowe obiekty budowlane zasadniczo stanowią tylko określoną postać czy też odmianę obiektów budowlanych, w związku z czym mogą mieścić się w kategoriach zarówno "budynków" jak i "budowli", to wobec braku odmiennej regulacji ustawowej, nie można twierdzić, że nie obejmują ich w jakimkolwiek przypadku wynikające z art. 1a pkt 1 i 2 u.p.o.l. definicje budynku lub budowli, określające przedmioty opodatkowania podatkiem od nieruchomości wskazane w art. 2 ust. 1 i 2 pow. ustawy" (por. cyt. wyżej wyroki NSA).

Za uznaniem tymczasowych obiektów budowlanych za obiekty budowlane podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości opowiedział się NSA w wyroku z dnia 19 listopada 2008 r., II FSK 1083/07. Zdaniem tegoż Sądu zarówno tymczasowe jak i nietymczasowe obiekty budowlane traktowane są jako obiekty budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 1 i 2 prawa budowlanego, do których to definicji odsyła ustawa o podatkach i ' opłatach lokalnych. Sąd stwierdził, że nadanie obiektowi budowlanemu cechy tymczasowości nie pozbawia możliwości zakwalifikowania go do obiektów budowlanych. Z samej definicji art. 3 pkt 5 prawa budowlanego wynika, że tymczasowy obiekt budowlany nadal pozostaje obiektem budowlanym z art. 3 pkt 1 prawa budowlanego (a zatem wchodzi w zakres definicji, do której odsyłają przepisy u.p.o.l. Jeśli zatem dany tymczasowy obiekt budowlany może być jednocześnie zakwalifikowany na gruncie przepisów prawa budowlanego jako budowla, to podlega on opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na zasadach właściwych dla budowli. Analogicznie wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 19 stycznia 2011 r. (I SA/Sz 709/10).

Z kolei w wyroku z dnia 13 stycznia 2009 r. (II FSK 1396/07) NSA orzekł, że tymczasowe obiekty budowlane nie są odrębną kategorią obiektów budowlanych od tych wskazanych w art. 3 pkt 1 prawa budowlanego, a jedynie stanowią one ich swoistą odmianę. Jeżeli dany tymczasowy obiekt nie może zostać zaliczony do budynków, to może się on mieścić w zakresie budowli (a zatem podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jak budowla). Ponadto warto wskazać również na pogląd wyrażony przez WSA w Szczecinie w wyroku z dnia 5 września 2007 r. (I SA/Sz 848/06). Sąd orzekł, że obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, należy uznać za budowlę w rozumieniu przepisów u.p.o.l. W związku z tym do kategorii budowli niejako automatycznie należy zaliczyć również tymczasowe obiekty budowlane.

Na opodatkowanie tymczasowych obiektów budowlanych wskazuje również NSA w wyroku z dnia 20 stycznia 2012 r. nr II FSK 1405/10, wskazując iż opodatkowaniu podlegają zarówno budowle będące częścią składową gruntu, jak również nią niebędące. Zdaniem Sądu z brzmienia przepisu art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane wynika, że dokonane wyliczenie ma charakter wyczerpujący, a zatem każdy obiekt budowlany można zaliczyć do którejś z trzech wymienionych kategorii. W tym sensie odrębną kategorią obiektów budowlanych nie są tymczasowe obiekty budowlane, te bowiem są odmianą obiektów budowlanych, wyodrębnioną ze względu na pewne specyficzne cechy, wobec czego również w kategoriach "budynków", "budowli" i "obiektów małej architektury" mogą mieścić się takie, które spełniają te cechy i są tymczasowymi obiektami budowlanymi.

Reasumując należy stwierdzić, iż opisana przez Wnioskodawcę hala namiotowa stanowi tymczasowy obiekt budowlany związany z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości jako budowla.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu ul. Ratajczaka 10/12 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu-do usunięcia naruszenia. prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Urząd Miasta Poznania Wydział Finansowy Oddział Podatku od Nieruchomości Osób Prawnych ul. Słowackiego 22, 60- 823 Poznań.