Fn.3110-47/05 - Tablice reklamowe postawione na cudzym gruncie.

Pytanie podatnika

Dotyczy obowiązku zapłaty podatku od nieruchomości z tytułu posiadania tablic reklamowych, trwale związanych z gruntem, postawionych na cudzym, dzierżawionym gruncie.

Na podstawie art. 14a § 1, § 2, § 3 i § 4, art. 14b § 1, § 2 i § 7, art. 216 w związku z art. 217 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 z późn. zm.),

postanawiam

Uznać, że Spółka N. sp. z o.o. jako dzierżawca gruntu wydzierżawionego od osób fizycznych (rolników) oraz innych spółek i firm, na którym wybudowała tablice reklamowe osadzone na betonowym fundamencie nie posiada cech podatnika podatku od nieruchomości.

N. Sp. z o.o. sp.k. wnioskiem z dnia 9 września 2005 r. doręczonym w dniu 15 września 2005 r., zwróciła się do Wójta Gminy Nowe Miasto nad Wartą w trybie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa o wydanie pisemnej interpretacji w zakresie opodatkowania podatkiem od nieruchomości tablic reklamowych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Wnioskodawca w swym piśmie stwierdził, że Spółka jest jedynie właścicielem tablic reklamowych posadowionych na cudzym, dzierżawionym gruncie. Tablice są trwale związane z gruntem. Z faktu tego spółka wywodzi, że winna być traktowana jako tzw. posiadacz zależny, który, co do zasady, nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości obliczonego od wydzierżawianych gruntów. Zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę dyspozycję art. 46 i art. 191 k.c., które kreują zasadę, że wszystko, co znajduje się na powierzchni gruntu przypada nieruchomości gruntowej i dzieli los prawny gruntu, a trwałe połączenie z gruntem nie jest prowizoryczne i nie nosi z założenia znamion użytkowania przemijającego, brak jest podstaw do stwierdzenia, iż spółka będzie zobowiązana do zadeklarowania posiadanych przez siebie tablic dla potrzeb podatku od nieruchomości.

Po rozpatrzeniu wniosku, Wójt Gminy Nowe Miasto zważył, co następuje:

W art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ustawodawca wyróżnił trzy kategorie nieruchomości, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości:

- grunty,

- budynki lub ich części,

- budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Jednocześnie w art. 1a ust. 1 pkt 2 tej ustawy unormowano, że ilekroć w ustawie jest mowa o budowli - należy przez to rozumieć obiekt budowlany w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Na gruncie ustawy - Prawo budowlane, przez budowlę rozumie się natomiast między innymi - wolnostojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe - art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.).

Przywołane przepisy pozwalają dojść do przekonania, że tablice reklamowe, o których mowa w piśmie spółki N. (przy spełnieniu warunku ich trwałego połączenia z gruntem) są budowlą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach i jako takie stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości jako budowla. Stwierdzić, przy tym należy, że budowla taka z uwagi na jej charakter i cel jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Art. 3 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych obciąża podatkiem od nieruchomości: właścicieli lub samoistnych posiadaczy nieruchomości albo obiektów budowlanych; użytkowników wieczystych gruntów; posiadaczy nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,

b) jest bez tytułu prawnego.

Z cytowanego przepisu art. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wynika, że podatnikiem podatku od nieruchomości: "obiektów budowlanych", w tym budowli, jest ich właściciel lub samoistny posiadacz.

W opisanym przez spółkę N. stanie faktycznym oraz mając na uwadze przywołane przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dot. określenia przedmiotu opodatkowania oraz podatników podatku od nieruchomości rozstrzygnięcia wymaga zatem, czy spółka ta jest właścicielem lub samoistnym posiadaczem budowli (tablic reklamowych), które wybudowała na dzierżawionym gruncie i to w sytuacji, gdy tablice te (budowle) są trwale z gruntem związane, co skutkowałoby dla niej uznanie za podatnika podatku od nieruchomości (budowli).

W przedstawionym powyżej stanie faktycznym i prawnym organ orzekający nie znajduje wystarczających podstaw do uznania spółki N. za podatnika podatku od nieruchomości (budowli).

Spółki tej nie można bowiem uznać za właściciela ani tym bardziej samoistnego posiadacza obiektu budowlanego, jakim jest budowla (tablica reklamowa) trwale z gruntem związana. Zgodnie bowiem z art. 48 k.c. budowle, budynki i urządzenia, które są trwale związane z gruntem należy uznać za części składowe gruntów, wobec czego ich właścicielem z mocy prawa staje się właściciel gruntu. Nie może istnieć taka sytuacja, że kto inny jest właścicielem rzeczy (gruntu), a kto inny jej części składowych (budynku, budowli). Część składowa dzieli losy całości, do której należy, za wyjątkami określonymi w ustawie, a takie w niniejszej sprawie nie występują.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak na wstępie.