EI/38/10/2005 - Odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych zwiększony do wysokości 75 % przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na zatrudnionego pracownika jako koszt uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14 par. 1 i par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Skierniewicach uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione w złożonym przez Spółkę wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zwiększonego odpisu podstawowego na zakładowy fundusz socjalny.

1. Stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę:

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j.t. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) Spółka tworzy coroczny odpis podstawowy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, naliczony w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Wysokość odpisu na jednego zatrudnionego stanowi 37,5% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej. Spółka zwiększa odpis o 6,25% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej z tytułu sprawowanej opieki socjalnej nad emerytami. Zakładowa Organizacja Związkowa proponuje Zarządowi Spółki wprowadzenie do Układu Zbiorowego Pracy zwiększenie odpisu do wysokości 75% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na zatrudnionego pracownika.

Spółka pyta, czy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów może być odpis podstawowy w wysokości 75% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na zatrudnionego pracownika.

Zdaniem Spółki określenie w Zbiorowym Układzie Pracy odpisu podstawowego w wysokości 75% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej, który Spółka przekaże na rachunek bankowy Funduszu, stanowi koszt uzyskania przychodów.

2. Ocena prawna stanowiska:

Stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

b) odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Z powyższego wynika, że odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych zalicza się do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy, jeśli stanowi koszt jego działalności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j.t. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.). Odpis uznaje się za koszt, o którym wyżej mowa, jeżeli został ustalony zgodnie z przepisami art. 3-5 ustawy. Jak wynika z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego, dotychczas ustalała ona odpis na fundusz zgodnie z art. 5 cyt. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Tak ustalona wysokość odpisu stanowiła koszt działalności i tym samym koszt uzyskania przychodów Spółki. Obecnie Spółka rozważa możliwość zwiększenia odpisu w sposób niewynikający z powołanego art. 5 ustawy. Na wniosek zakładowej organizacji związkowej odpis miałby stanowić 75% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej i będzie zapisany w zbiorowym układzie pracy obowiązującym w Spółce.

Należy zauważyć, iż stosowana dotychczas przez Spółkę metoda ustalania odpisu podstawowego nie jest jedynym możliwym rozwiązaniem, bowiem cytowana ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zapewnia w art. 4 ust. 1 pracodawcom posiadających zbiorowe układy pracy dowolne kształtowanie wysokości odpisu. Zgodnie z art. 6 ustawy odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 4 ustawy - także obciążają koszty działalności pracodawcy. Spółka, korzystając zatem z możliwości wynikających z art. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, posiada bowiem zbiorowy układ pracy - może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz, nawet w wysokości wyższej od określonej w art. 5 ustawy, zaliczając dokonany odpis do kosztów działalności, a tym samym do kosztów uzyskania przychodów. Warunkiem podstawowym jest jednak, aby środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

3. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Skierniewicach informuje, iż:

- interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia,

- interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.