DPP7.8220.26.2018.CRS - Zaliczenie kosztów związanych z lokalem do kosztów podatkowych działalności gospodarczej.

Zmiana interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), w związku z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1948, z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 18 lutego 2015 r. Nr ILPB1/415-1363/14-2/AA, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2014 r. (data wpływu 3 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 3 grudnia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie usług architektonicznych w wynajmowanym biurze. Zamierza przenieść siedzibę oraz prowadzenie działalności gospodarczej do planowanego do zakupu budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Praca własna, przyjmowanie interesantów i klientów odbywać się będzie na parterze budynku w części salonu (aneksie), będącego również pokojem mieszkalnym przedmiotowego budynku. W części salonu przewiduje miejsce na biurko i sprzęt biurowy, regały meblowe oraz stół dla przyjęcia interesantów, tj. wyposażenie służące prowadzeniu działalności gospodarczej. Poddasze budynku będzie już wyłącznie częścią mieszkalną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisaną powyżej część salonu, a także adekwatną* część przedpokoju prowadzącego do niego oraz adekwatną* część toalety Wnioskodawca będzie mógł przeznaczyć na prowadzenie działalności gospodarczej, a tym samym adekwatną* część poniesionych kosztów zaliczyć jako koszty uzyskania przychodu?

* Adekwatny - tj. procentowy udział powierzchni działalności gospodarczej zajmowanej w salonie do całej powierzchni salonu.

Zdaniem Wnioskodawcy opisaną wyżej część salonu można wyraźnie określić i przeznaczyć ją na prowadzenie działalności gospodarczej. Będzie w tej części wykonywana praca mająca na celu osiągnięcie przychodu. Stąd dana część salonu z przynależną częścią przedpokoju oraz łazienki stanowić będą przestrzeń, w której może być prowadzona działalność gospodarcza, zaś koszty związane z wyposażeniem i utrzymaniem przedmiotowej części pomieszczeń powinny stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, wydając z upoważnienia Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 18 lutego 2015 r. Nr ILPB1/415-1363/14-2/AA, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nie jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT", kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z generalnej zasady zawartej ww. przepisie wynika, że wydatek poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy służy osiągnięciu przychodów, czyli istnieje związek przyczynowy pomiędzy kosztem, a możliwością uzyskania przychodów rozumianą również jako zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Jednocześnie wydatek ten nie może występować w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, określonych w art. 23 ustawy PIT. W orzecznictwie sądowym wskazuje się również, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

* faktycznego poniesienia wydatku,

* istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

* braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy PIT,

* odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący działalność, a nie organ podatkowy. Na podatniku zatem spoczywa obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości, należy stwierdzić, że pomiędzy wydatkami związanymi z jej używaniem i eksploatacją, a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo - skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją nieruchomości mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie, w jakim ww. nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Jednocześnie należy podkreślić, że przepisy ustawy PIT nie uzależniają możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia - w dosłownym (fizycznym) sensie - pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik powinien określić jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć poniesione wydatki do kosztów podatkowych.

Z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że Wnioskodawca zamierza przenieść siedzibę oraz prowadzenie działalności gospodarczej (w formie usług architektonicznych) do budynku mieszkalnego jednorodzinnego, który planuje nabyć. Praca własna, przyjmowanie interesantów i klientów odbywać się będzie na parterze budynku w części salonu (aneksie), będącego również pokojem mieszkalnym przedmiotowego budynku. W części salonu przewiduje miejsce na biurko i sprzęt biurowy, regały meblowe oraz stół dla przyjęcia interesantów, tj. wyposażenie służące prowadzeniu działalności gospodarczej. Poddasze budynku będzie już wyłącznie częścią mieszkalną.

W związku z powyższym Wnioskodawca zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej koszty związane z wyposażeniem i utrzymaniem części salonu przeznaczonej na prowadzoną działalność gospodarczą oraz adekwatnej części (tj. odpowiadającej procentowemu udziałowi powierzchni działalności gospodarczej zajmowanej w salonie do całej powierzchni salonu) przedpokoju prowadzącego do tego salonu oraz toalety.

Mając zatem na uwadze przywołane uprzednio przepisy prawa podatkowego, wyjaśnienia oraz opis zdarzenia przyszłego należy uznać, że wydatki związane z wyposażeniem oraz utrzymaniem przedmiotowej części pomieszczeń, w takim zakresie, w jakim będą służyć potrzebom prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, mogą być kosztem uzyskania przychodów, jeżeli nie są ujęte w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, zostaną racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane.

Wbrew stanowisku przedstawionemu w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 lutego 2015 r., możliwość zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów nie jest uwarunkowana koniecznością wyodrębnienia całego pomieszczenia służącego wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednocześnie należy podkreślić, że na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku tych wydatków, chociażby pośredniego, z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Nie jest bowiem rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne, w szczególności obowiązek wykazania, że konkretny wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Wobec powyższego stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej z dnia 18 lutego 2015 r. Nr ILPB1/415-1363/14-2/AA.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie jest przedmiotem skargi, (art. 47 i art. 54 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.