DP/PD/423-0157/1/05/AP - Wartość nieodpłatnego świadczenia jakimi są jazdy prywatne samochodami służbowymi doliczana do miesięcznego wynagrodzenia brutto pracownika nie stanowi kosztu uzyskania przychodu spółki.

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości ustalonych nieodpłatnych świadczeń w naturze (nieodpłatne udostępnienie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych) oraz składek ZUS należnych od płatnika dotyczących tych świadczeń

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

Spółka udostępnia pracownikom samochody służbowe do używania w celach prywatnych. Z tego tytułu Spółka ustala tym pracownikom - w ramach stosunku pracy - wartość nieodpłatnego świadczenia.

Od przychodu z ww. tytułu Spółka, jako płatnik, pobiera zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Podatnik stoi na stanowisku, iż przychód z ww. tytułu jest ustalany dla potrzeb opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy danego pracownika. Świadczenie to nie wpływa na zwiększenie kosztów uzyskania przychodów Spółki, z wyjątkiem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

W świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nieodpłatne udostępnienie pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi przychód z wykonywanej pracy, od którego płatnik zobowiązany jest naliczyć i odprowadzić podatek dochodowy. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. przychodami ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Z powyższego wynika, że ustawodawca wyszczególnia nieodpłatne świadczenia jako przychody ze stosunku pracy obok wynagrodzeń, co oznacza, że są to przychody zwiększające dochód pracownika ze stosunku pracy.

Kwestie kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych reguluje art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ustawodawca zatem wyraźnie wskazuje, że aby dany koszt można było uznać za koszt uzyskania przychodów musi on spełniać warunek poniesienia, a poniesienie to ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu. Wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są świadczenia wypłacane przez pracodawców na rzecz swoich pracowników (z wyjątkiem świadczeń finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że nieodpłatne świadczenie, jakie uzyskali pracownicy, nie jest kosztem poniesionym przez pracodawcę. Wartość nieodpłatnego świadczenia została bowiem naliczona i dodana do dochodów pracowników, które podlegają opodatkowaniu, ale nie została przez Spółkę wypłacona, a zatem i poniesiona. Ponadto świadczenie nieodpłatne, jakim jest używanie samochodów służbowych do celów prywatnych, nie jest ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, a służy jedynie osobistym interesom pracowników, jak również nie pozostaje w związku przyczynowym z osiąganym przez Podatnika przychodem.

Reasumując stanowisko Podatnika, iż wartość nieodpłatnego świadczenia jakimi są jazdy prywatne samochodami służbowymi doliczana do miesięcznego wynagrodzenia brutto pracownika nie stanowi kosztu uzyskania przychodu Spółki, jest prawidłowe.

Prawidłowe jest również stanowisko Spółki w przedmiocie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości składek ZUS należnych od Spółki jako płatnika dotyczące tych świadczeń. Zgodnie bowiem z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.) podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyjątkami wskazanymi w rozporządzeniu. Wyjątki te nie obejmują nieodpłatnego udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do używania w celach prywatnych, co oznacza, iż przychód ten winien być uwzględniony w podstawie wymiaru składek ZUS. W związku z powyższym zapłacone składki ZUS należne od płatnika dotyczące nieodpłatnego świadczenia będą stanowiły w świetle powyższych przepisów koszty uzyskania przychodów Spółki.

Przy czym należy mieć na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.