DP/423-0178/06/AK - Spółka ma wątpliwość, czy wydruk certyfikatu rezydencji z Internetu jest wystarczający do udokumentowania rezydencji podatkowej, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie: certyfikatu rezydencji dokumentującego miejsce siedziby podatnika do celów podatkowych

Wnioskodawca dokonał zapłaty na rzecz firmy z siedzibą w Irlandii przedpłaty w wysokości 100 % na poczet usług marketingowych. Dokonując zapłaty na rzecz firmy Wnioskodawca pozyskał certyfikat wydrukowany ze strony internetowej.

Spółka ma wątpliwość, czy wydruk certyfikatu rezydencji z Internetu jest wystarczający do udokumentowania rezydencji podatkowej, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka nie ma obowiązku posiadania oryginału certyfikatu rezydencji, gdyż w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych jest mowa o zaświadczeniu (certyfikat rezydencji), bez określenia, że powinien to być oryginał. Ponadto w ocenie Wnioskodawcy wiarygodność wydruku certyfikatu potwierdzającego rezydencję podatkową takich firm jak ......, która obsługuje setki tysięcy usługobiorców na całym świecie nie powinna budzić wątpliwości.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20 % przychodów.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Od 1 września 2005 r. organem podatkowym właściwym w sprawach interpretacji postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz innych ratyfikowanych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej jest wyłącznie minister właściwy do spraw finansów publicznych. Wobec powyższego w niniejszym postanowieniu organ podatkowy pominął kwestie związane z postanowieniami właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak stanowi art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikat rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Z uregulowania art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. wynika, iż podmioty wypłacające nierezydentom będącym zagranicznymi osobami prawnymi, należności, o których mowa w art. 21 i 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są obowiązane jako płatnicy do poboru podatku. Jeżeli chcą zastosować stawki podatku wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo nie pobierać podatku zgodnie z taką umową muszą uzyskać od podatnika zaświadczenie o jego miejscu siedziby dla celów podatkowych, wydane przez właściwą administrację podatkową (tzw. certyfikat rezydencji).

Certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym w formie zaświadczenia (poświadczenia) przez administrację podatkową, właściwą dla rezydentury podatnika będącego odbiorcą należności, potwierdzającym dla celów podatkowych miejsce jego zamieszkania lub siedzibę. Miejsce siedziby podatnika do celów podatkowych, które ma poświadczać certyfikat rezydencji należy pojmować jako państwo, w którym dana osoba (prawna bądź fizyczna) jest traktowana jako podatnik podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowana z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

Odnosząc się do zapytania Wnioskodawcy tut. Organ podatkowy zauważa, że przepis art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. posługuje się pojęciem "udokumentowania" (udowodnienia) miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, z którym związane są inne rygory i skutki, niż z pojęciem uwiarygodnienia. Przedstawienie przez Wnioskodawcę wydruku ze strony internetowej, jak również jakiejkolwiek kopii dokumentu, nie stanowi spełnienia wymogu udokumentowania okoliczności, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Wydrukowi ze strony internetowej, ani kopii dokumentu nie można nadać przymiotu dokumentu. Niepoświadczona kserokopia dokumentu nie może być uznana za dowód w sprawie (wyrok NSA w Warszawie z dnia 20 maja 2003 r., sygn. III SA 110/03).

Ponadto tut. Organ podatkowy zauważa, iż zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów, wyrażonym w piśmie z dnia 29 maja 2001 r., Nr PB7/033-1934/2001 wymóg przedstawienia certyfikatu rezydencji nie dotyczy międzynarodowych banków i innych instytucji finansowych, których Polska jest członkiem lub z którymi zostały zawarte umowy o współpracy. Do takich instytucji należy Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (Bank Światowy), Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (EBOR), Europejski Bank Inwestycyjny (EBI), Bank Rozwoju Rady Europy, Nordycki Bank Inwestycyjny (NIB). Jak wynika z pisma Ministerstwa instytucje te posiadają immunitet podatkowy i nie podlegają one administracji podatkowej państw, w których one działają. Siedziba ich jest uregulowana w umowach międzynarodowych, na podstawie których zostały one utworzone. W świetle powyższego tut. Organ podatkowy zauważa, iż firma ........ nie należy do grupy podmiotów, które zwolnione mogłyby zostać od obowiązku dostarczenia certyfikatu rezydencji.

Dodatkowo tutejszy Organ podatkowy zauważa, iż znowelizowany ustawą z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1957 z późn. zm.) przepis art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r. umożliwia uzyskanie certyfikatu także po dokonaniu płatności (np.: w toku kontroli), byleby tylko płatnik mógł wykazać, że podatnik, na rzecz którego dokonano płatności świadczenia, był rezydentem podatkowym innego państwa w dniu dokonania płatności. Przepis posługuje się bowiem formułą: "pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika", zamiast poprzedniego sformułowania "po uzyskaniu od podatnika zaświadczenia o jego miejscu zamieszania lub siedziby".

Reasumując w ocenie tutejszego Organu podatkowego nie można uznać za prawidłowe stanowiska Podatnika, iż wydruk certyfikatu z Internetu, jest wystarczający do udokumentowania rezydencji podatkowej.