DOP3.8220.16.2021.ELIK

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, z późn. zm.), w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 14 września 2020 r. Nr 0112-KDIL2-2.4011.531.2020.1.IM, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2019 r. (data wpływu 21 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 21 lipca 2020 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wniosek dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w jednoosobowej działalności gospodarczej kosztów poniesionych na rehabilitacje i konsultacje ortopedyczne, sprzęt potrzebny do rehabilitacji. Z uwagi na charakter wykonywanej pracy (prowadzenie zajęć ruchowych/tanecznych) konsultacje ortopedyczne oraz rehabilitacje stanowią nieodzowny czynnik związany z wykonywaniem zawodu.

Prowadząc zajęcia, ciało instruktora jest podstawowym narzędziem jego pracy. Wszelkie kontuzje lub stany przeciążeniowe, których nie da się uniknąć, bezpośrednio wpływają na możliwość oraz jakość wykonywania pracy.

Ćwiczenia rehabilitacyjne mają na celu dbałość o zdrowie i odpowiednie przygotowanie ciała, by nie tylko leczyć kontuzje powstałe w związku z dużym wysiłkiem fizycznym, ale także zapobiegać powstawaniu nowych i przygotować ciało do właściwej pracy.

Sytuacja, w której instruktor nie jest w pełni sprawny fizycznie, wiąże się niestety z tym, że nie może prowadzić tego typu zajęć i muszą one zostać odwołane. Wpływa to bezpośrednio na brak przychodu, uniemożliwia prowadzenie działalności gospodarczej, czego konsekwencją może być upadek firmy.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

W związku z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawczyni prosi o możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nakładów finansowych poniesionych przez Wnioskodawczynię w związku koniecznością rehabilitacji, konsultacji ortopedycznych oraz zakupem odpowiedniego sprzętu rehabilitacyjnego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty poniesione na rehabilitacje, konsultacje ortopedyczne i sprzęt potrzebny do rehabilitacji są, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej związanej z organizacją oraz prowadzeniem zajęć tanecznych/ruchowych dla dzieci i młodzieży.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 14 września 2020 r. Nr 0112-KDIL2-2.4011.531.2020.1.IM uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nie jest prawidłowa.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.), zwanej dalej: ustawą PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy PIT.

Z powołanego przepisu wynika, że możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest zatem od łącznego spełnienia następujących przesłanek, a mianowicie: koszty te muszą być faktycznie poniesione, ich poniesienie musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów (zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów) oraz musi istnieć związek między poniesionym kosztem i przychodem, a nadto wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym, wskazuje się, że: "(...) zwrot "w celu" oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku" - wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11 oraz z dnia 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II FSK 3813/14.

Należy przy tym zauważyć, iż sam fakt niewymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ustawy PIT, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Obowiązek wykazania związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy PIT, w oparciu o zgromadzone dowody, został nałożony na podatnika. Związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie zajęć ruchowych/tanecznych. Z uwagi na charakter wykonywanej pracy konsultacje ortopedyczne oraz rehabilitacje stanowią nieodzowny czynnik związany z wykonywaniem zawodu. Ćwiczenia rehabilitacyjne mają na celu dbałość o zdrowie i odpowiednie przygotowanie ciała, by nie tylko leczyć kontuzje powstałe w związku z dużym wysiłkiem fizycznym, ale także zapobiegać powstawaniu nowych i przygotować ciało do właściwej pracy. Sytuacja, w której instruktor nie jest w pełni sprawny fizycznie, wiąże się niestety z tym, że nie może prowadzić tego typu zajęć i muszą one zostać odwołane.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdza się, że wydatki poniesione na rehabilitację, konsultacje ortopedyczne i sprzęt potrzebny do rehabilitacji stanowią koszty uzyskania przychodów poniesione przez Wnioskodawczynię prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie zajęć ruchowych i tanecznych. Wydatki te pozostają w związku przyczynowym z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni prowadząc działalność gospodarczą musi być w pełni sprawna fizycznie, od tego uzależniona jest możliwość uzyskania przez nią przychodu. Wydatki poniesione na rehabilitację, konsultacje ortopedyczne i sprzęt potrzebny do rehabilitacji umożliwiają odzyskanie/utrzymanie sprawności fizycznej, a więc także prowadzenie tego rodzaju działalności. Z uwagi na powyższe stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który nieprawidłowo stwierdził, m.in. że " (...) Wnioskodawczyni nie może zaliczyć w prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej do kosztów uzyskania przychodu nakładów finansowych poniesionych przez nią w związku koniecznością rehabilitacji, konsultacji ortopedycznych oraz zakupem odpowiedniego sprzętu rehabilitacyjnego.".

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2022 r. poz. 329, z późn. zm.).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

- w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00–916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)

lub - w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.