Dojazd na zabieg cudzym samochodem.

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację posła Marka Polaka oraz grupy posłów, przesłaną przez Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przy piśmie z dnia 17 czerwca 2010 r., w sprawie korzystania przez osoby niepełnosprawne z odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych poniesionych w danym roku podatkowym, uprzejmie informuję.

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, ma prawo pomniejszyć dochód przed opodatkowaniem o kwoty wydatków poniesionych w roku podatkowym na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Katalog wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych określony został w ust. 7a art. 26 ustawy.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 13 i 14 ustawy odliczeniu podlegają wydatki poniesione na:

dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w pkt 7, 8 i 14 katalogu (art. 26 ust. 7c ustawy).

W świetle powyższego należy wyjaśnić, że obowiązujące przepisy ustawy dają możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem osobowym stanowiącym własność osoby trzeciej, na mocy przywołanego powyżej art. 26 ust. 7a pkt 13 lit. b) ustawy. Co ważne, przedmiotowe odliczenie nie jest limitowane (w przeciwieństwie do odliczenia z pkt 14, dotyczącego używania własnego samochodu osobowego), a zatem podatnik może odliczyć od dochodu przed opodatkowaniem całość poniesionych w roku podatkowym wydatków na ten cel, przy czym jednym z warunków dokonania tego odliczenia jest prawidłowe udokumentowanie wysokości poniesionych wydatków (np. w formie rachunków, faktur czy umów), co wynika z art. 26 ust. 7c ustawy.

Uzależnienie prawa do skorzystania z tego odliczenia od spełnienia warunku udokumentowania wysokości poniesionych wydatków nie powinno budzić wątpliwości, w szczególności że jest to odliczenie nielimitowane. Należy pamiętać, że ulga rehabilitacyjna nie przysługuje wyłącznie z samego faktu bycia osobą niepełnosprawną, ale w związku z faktycznym ponoszeniem przez tę osobę określonych wydatków wynikających z niepełnosprawności.

Dlatego też nie można czynić zarzutu organom podatkowym, które weryfikując zeznania roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, żądają przedstawienia stosownych dokumentów potwierdzających wysokość odliczonych wydatków. Organy podatkowe jako organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach obowiązujących przepisów i nie mogą uznaniowo czy celowościowo przyznawać prawa do odliczenia wydatków, jeśli nie zostały spełnione wszystkie ustawowe warunki uprawniające do zastosowania określonego odliczenia.

Pogląd taki utrwalił się również na gruncie orzeczeń sądów administracyjnych, które podkreślają, że wszelkie ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania) i ich zastosowanie nie może odbywać się w drodze wykładni rozszerzającej, systemowej czy celowościowej, ale zgodnie z ich literalnym brzmieniem.

Reasumując, uprzejmie informuję, że obowiązujący katalog wydatków na cele rehabilitacyjne przewiduje możliwość zastosowania odliczenia wydatków poniesionych z tytułu używania samochodu osobowego stanowiącego własność osoby trzeciej w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i nie ma potrzeby dokonywania w tym zakresie zmian w obowiązujących przepisach.