DI/100000/451/1432/2012 - Uwzględnienie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe udostępnionych pracownikom w ramach stosunku pracy wartości korzyści w postaci kart Lunch+ służących zakupom posiłków.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 121 z późn. zm.), oraz w związku z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w (...) Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 czerwca 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za nieprawidłowe stanowisko zawarte we wniosku z siedzibą w (...) z dnia 13 listopada 2012 r. doręczonym dnia 5 grudnia 2012 r. w przedmiocie wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wartości udostępnionych pracownikom kart Lunch + służących zakupom posiłków pod warunkiem, iż wartość tego świadczenia stanowi przychód pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dnia 5 grudnia 2012 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku wpłynął wniosek z dnia 13 listopada 2012 r.

o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 stycznia 2013 r. doręczonym dnia 14 stycznia 2013 r.

Wnioskodawca wskazał, iż zamierza zakupić swoim pracownikom Karty Lunch +. Karta tego typu należy do tzw. kart zamkniętych, które nie mogą być realizowane w punktach, w których nie jest prowadzona sprzedaż posiłków. Jest ona przeznaczona do finansowania zakupu produktów spożywczych.

Zgodnie z postanowieniami Regulaminu Użytkowania Przedpłaconych Kart Płatniczych Lunch + § (...) ust. (...) " Użytkownik przy dokonywaniu Transakcji może korzystać z urządzeń akceptujących karty Visa Elektron, w szczególności z terminala (...) tylko w placówkach gastronomicznych takich jak restauracje, kafeterie firmowe, bary kawiarnie, bary szybkiej obsługi, piekarnie, cukiernie, sklepy spożywcze itp.". Ponadto § (...) ust. (...) Regulaminu Użytkowania Przedpłaconych Kart Lunch + stanowi: "Kartami lunch + nie wolno dokonywać płatności za alkohol i wyroby tytoniowe." Z tymi zapisami, które jednoznacznie wskazują, w jakich miejscach może być używana karta Lunch +, należy zestawić postanowienia § tego regulaminu: "1. Karta powinna być użytkowana w sposób i w celach zgodnych z Regulaminem, powszechnie obowiązującymi przepisami, a zwłaszcza Ustawą o Elektronicznych Instrumentach Płatniczych. 2. W przypadku użytkowania Karty przez Użytkownika w sposób niezgodny z przepisami oraz Regulaminem, karta może zostać zablokowana przez Bonus lub Bank."

Powyższe zapisy regulaminu wprost określają, że karta może być używana w określonych punktach gastronomicznych oraz sklepach spożywczych, ale nie służy do zakupu wyrobów alkoholowych oraz tytoniowych. Użytkowanie karty niezgodnie z postanowieniami regulaminu, czyli zwłaszcza użytkowanie jej niezgodnie z przeznaczeniem, obarczone jest sankcją odebrania bądź zablokowania. Spółka nie będzie miała zatem możliwości skorzystania z opcji odebrania karty pracownikowi.

Wnioskodawca podkreśla, że każdy sprzedawca akceptujący karty płatnicze posiada nadany kod sklepu/usługi tzw. (...), skrótowo określany (...). Kod ten określa rodzaj działalności. Dzięki porozumieniu z organizacją płatniczą VI SA lub MasterCard można zawęzić wykorzystanie kart płatniczych do płatności dokonywanych wyłącznie w punktach według wybranych kodów sklepu. Karty żywieniowe Lunch +, które Wnioskodawca zamierza przekazywać swoim pracownikom, mają ograniczone możliwości płatności - tylko w sklepach/punktach żywieniowych. Oznacza to, że można nimi dokonać płatności tylko w sklepach spożywczych, restauracjach, kafeteriach, etc., tj. wszędzie tam, gdzie Wnioskodawca zastrzegł, iż kod sklepu odpowiada wykorzystaniu karty. Kartami żywieniowymi Lunch + nie można natomiast zapłacić w stacjach paliwowych, sklepach z ubraniami etc., gdyż transakcja zostanie po prostu odrzucona.

Dodatkowo Wnioskodawca podkreśla, że każdy pracownik otrzymujący od wnioskodawcy kartę żywieniową Lunch + będzie podpisywać oświadczenie o przeznaczeniu środków z tej karty wyłącznie na zakup posiłków. Jest to warunek, który będzie wynikał z umowy zawartej przez Wnioskodawcę z dostawcą kart. Spółka zadeklaruje, że takie oświadczenie pracownik podpisze jako warunek otrzymania karty.

Spółka podkreśla w związku z tym, że nie jest możliwe użytkowanie karty w innych celach niż zakup wszelkiego rodzaju posiłków.

Wnioskodawca kieruje pytanie czy wartość udostępnionych przez Spółkę swoim pracownikom kart Lunch + służących zakupom posiłków jest wyłączona z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe na podstawie § 2 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że kluczowe znaczenie w przedmiotowe sprawie ma treść § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r., który stanowi: Podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 190 zł. Z treści tego przepisu nie wynika wprost w jakiej formie musi nastąpić finansowanie posiłków pracownikom; istotne jest że pracodawca finansuje pracownikowi posiłki. Wskazana regulacja posługuje się zwrotem wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków, co oznacza, że posiłki mogą być finansowane w każdy dowolny sposób. Na takie rozumienie wskazanego przepisu, a zatem konieczność literalnej wykładni, wskazuje również orzecznictwo sądowe. Wnioskodawca przykładowo wskazuje na wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 kwietnia 2010 r., sygn. akt: III AUa 3012/09 "Przepis g 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.) nie precyzuje formy udostępnienia pracownikom posiłków, tym samym nie ogranicza jej wyłącznie do posiłkowania się w placówkach gastronomicznych".

Mając powyższe na względzie nie powinno zdaniem Wnioskodawcy budzić wątpliwości, że każda forma dofinansowania, która umożliwia uzyskanie posiłku jest dopuszczalna, aby skorzystać z możliwości wyłączenia tego dofinansowania z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Przede wszystkim formą takiego dofinansowania może być znak legitymacyjny uprawniający do wymiany na posiłek.

Kupony żywieniowe oferowane przez Spółkę są znakami legitymacyjnymi, które podlegają wymianie tylko na takie świadczenie, jakie wynika z treści stosunku prawnego. Przedmiotowe kupony są przeznaczone do wykorzystania w punktach, w których możliwy jest zakup pożywienia.

Drugą istotną kwestią w tym zakresie jest interpretacja pojęcia "posiłek" użytego we wspomnianym przepisie. Rozporządzenie z dnia 18 grudnia 1998 r. nie zawiera normatywnej definicji tego zwrotu. Dlatego też w pierwszym rzędzie odwołać się należy do definicji słownikowej tego zwrotu: posiłek pożywienie jedzone dla zaspokojenia głodu. Definicja tego pojęcia nie jest zatem ograniczona do jakiegoś rodzaju posiłków, np. posiłków gorących czy posiłków zimnych, a jedynie odnosi się w sposób generalny do posiłku - czyli jedzenia, które jest spożywane dla zaspokojenia uczucia głodu. Skoro ustawodawca posłużył się zwrotem szerokim, bez precyzowania czy uszczegółowiania tej kwestii, należy uznać, że każda forma pożywienia spełnia kryteria do uznania, że mamy do czynienia z posiłkiem. Oznacza to, że w pojęciu tym mieszczą się zarówno dania gorące obiadowe, dania zimne jak i suchy prowiant.

Odrębnego wskazania zdaniem Wnioskodawcy wymaga kwestia miejsca zakupu takiego posiłku. Odwołując się do treści wspomnianego przepisu prawodawca jako wymóg wskazał sfinansowanie pracownikowi posiłku. Przepisy rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. nie precyzują, gdzie taki posiłek powinien zostać zakupiony - co jednoznacznie wskazuje, że miejsce zakupu posiłku nie ma normatywnego znaczenia. Posiłek może zatem zostać zakupiony w stołówce zakładowej, sklepie spożywczym, jak również w innym sklepie, który zajmuje się sprzedażą żywności. Należy przy tym mieć wzgląd, że w większości przypadków nie jest możliwy zakup posiłków w stołówce czy w restauracji, gdyż lokale takie nie znajdują się w okolicy miejsca pracy. Wnioskodawca przykładowo wskazuje pracowników fizycznych na budowach dróg, autostrad itp. Zazwyczaj prace takie są wykonywane poza ośrodkami miejskimi, co oznacza, że jedyną możliwością zakupu posiłku jest zwykły sklep spożywczy. Zatem jeżeli pracownik nie ma możliwości spożycia posiłku w stołówce czy restauracji, wówczas jest praktycznie skazany na zakup posiłków w sklepach spożywczych czy w innych miejscach tego typu. Wnioskodawca zatem podkreśla, że możliwość akceptowania karty przez sklepy spożywcze, w zgodzie z regulaminem karty Lunch +, dodatkowo wzmocniona oświadczeniem pracownika - wyłącza zakup innych produktów niż spożywcze. Karta ta służy bowiem wyłącznie w celu wykupienia posiłku. W ocenie Wnioskodawcy ograniczenie możliwości nabywania posiłków w supermarketach czy sklepach spożywczych byłoby nieuprawnionym zawężaniem możliwości wyboru rodzaju posiłku przez pracownika. Taka interpretacja prowadzi do wniosku, że możliwość wyłączenia z podstawy wymiaru składek wartości sfinansowanych przez pracodawcę posiłków będzie uzależniona w istocie od miejsca pracy. W wielu bowiem przypadkach nie jest możliwe dokonywanie zakupów w restauracjach czy stołówkach, bowiem takich punktów w danym miejscu po prostu nie ma.

W ocenie Wnioskodawcy interpretacja pojęcia "posiłek" powinna być dokonywana szeroko, w zgodzie z literalną wykładnią przepisu § 2 pkt i 1 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. W tym miejscu Wnioskodawca nie zgadza się z decyzją ZUS nr 115 z dnia 3 czerwca 2011 r. jakoby: - Jeżeli udostępnianie prze pracodawcę posiłków swym pracownikom odbywa się w wyniku przekazania pracownikom bonów, talonów lub kuponów żywieniowych, konieczne jest aby te dokumenty uprawniały jedynie do otrzymania posiłku w postaci gotowej, przetworzonej, a nie do poszczególnych artykułów spożywczych, wymiana bonów, talonów, kuponów żywieniowych powinna być dokonana wyłącznie w tych lokalach gastronomicznych, restauracjach, barach czy stołówkach, które umożliwiają zakup posiłków w gotowej postaci.

W ocenie Wnioskodawcy oba twierdzenia są nieuprawnione, bowiem wnioski takie nie wynikają z literalnej wykładni przepisów, tj. § 2 pkt 11 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w przytoczonej decyzji dokonał nieuprawnionej, zawężającej interpretacji pojęcia posiłku. Wnioskodawca przy tym podkreśla, że użycie przez ustawodawcę pojęcia posiłek miało na celu objęcie zarówno gotowych jak i niegotowych posiłków.

Spółka wskazuje, że ustawodawca w niektórych aktach prawnych posługuje się pojęciem gotowych posiłków. Przykładowo wskazuje na treść poz. 28 załącznika nr 10 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, który wymienia towary opodatkowane stawką podatku w wysokości: "PKWiU ex 10.85.1 Gotowe posiłki i dania, z wyłączeniem produktów o zawartości alkoholu powyżej 1,2%. Porównując treść rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. jasno widać, że prawodawca dla potrzeb określonych przepisów prawa zawęża zakres regulacji np. do gotowych posiłków. Zestawienie powyższych unormowali prawnych prowadzić może wyłącznie do jednego wniosku, że gdyby celem autora rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. było zawężenie wyłączenia z podstawy wymiaru składek jedynie do gotowych posiłków, dałby temu wprost wyraz w tym akcie. Skoro taki zapis się nie znalazł, to jednoznacznie świadczy, że przepisy rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. posługują się szerszym zakresem pojęciowym niż gotowe posiłki dotyczą wszystkich posiłków.

Powyższe zasady dopełnia zasada przewodnia, tj. clara non sunt interpretanda, zgodnie z którą to, co jest zrozumiałe i jasne, nie wymaga interpretacji. W opinii Wnioskodawcy, w omawianym przypadku przepisy są skonstruowane w sposób na tyle zrozumiały i jasny, że dodatkowej - a przy tym sztucznej - interpretacji nie wymagają.

Mając na względzie literalne brzmienie § 2 pkt 11 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. oraz poczynione powyżej uwagi Spółka stoi na stanowisku, że wartość sfinansowanych przy pomocy kart Lunch + posiłków w restauracjach, barach, stołówkach oraz sklepach spożywczych jest wyłączona z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe w wysokości do 190 zł miesięcznie.

Zakład pismem z dnia 31 grudnia 2012 r. wezwał wnioskodawcę w oparciu o art. 64 § 2 kodeksu postępowania administracyjnego do uzupełnienia braków wniosku poprzez wskazanie numeru identyfikacji podatkowej NIP oraz numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym. Ponadto wezwał do wskazania, czy wartość udostępnianych przez Spółkę swoim pracownikom kart Lunch + stanowi przychód w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oraz czy wartość finansowanych kart Lunch + jest ograniczona do kwoty 190 zł, a pracownicy z tytułu udostępnianych przez Spółkę kart Lunch + mają prawo do ekwiwalentu z tego tytułu.

Spółka w odpowiedzi na wezwanie pismem z dnia 8 stycznia 2013 r., doręczonym 14 stycznia 2013 r. odnośnie wezwania do odpowiedzi na pytanie czy wartość udostępnianych przez Wnioskodawcę swoim pracownikom kart Lunch +, o których traktuje wniosek, stanowi przychód w podatku dochodowym osiągany przez pracowników wskazała, że wniosek dotyczy kwestii podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne. Jeżeli zatem kwestia ta jest istotna z punktu widzenia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych powinna być ustalona w trakcie analizy przedmiotu wniosku bowiem w takim przypadku stanowiłaby część odpowiedzi na pytanie sformułowane we wniosku z dnia 13 listopada 2012 r.

Wobec powyższego Zakład decyzją z dnia 24 stycznia 2013 r., znak: (...)

DI/100000/451/1432/2012 odmówił wydania pisemnej interpretacji w sprawie z wniosku Spółki z dnia 13 listopada 2012 r. z uwagi na okoliczności podane w uzasadnieniu.

W następstwie wydanej decyzji, Spółka wniosła odwołanie pismem z dnia 27 lutego 2013 r. doręczonym dnia 5 marca 2015 r. Sąd Okręgowy (...).

Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 11 lutego 2014 r., sygn. akt: (...) oddalił odwołanie Spółki. Na skutek apelacji wywiedzionej prze Spółkę pismem z dnia 28 marca 2014 r. Sąd Apelacyjny w (...) Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dnia 16 czerwca 2015 r. w sprawie o sygn. akt: (...) wydał wyrok, w którym zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku z dnia 24 stycznia 2013 r. znak: DI/100000/451/1432/2012 w ten sposób, że zobowiązał organ rentowy do wydania pisemnej interpretacji w sprawie wniosku (...) z dnia 13 listopada 2012 r., w sprawie wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe wartości finansowanych przez przedsiębiorcę posiłków w przypadku przekazania pracownikom w tym celu kart "Lunch +" oferowanych przez firmę (...).

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku działając w wykonaniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 czerwca 2015 r., sygn. akt: (...) zważył co następuje:

Stanowisko wyrażone przez przedsiębiorcę we wniosku o wydanie interpretacji w przedmiocie wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wartości udostępnionych pracownikom kart Lunch + służących zakupom posiłków uznać należy za nieprawidłowe pod warunkiem, iż wartość tego świadczenia stanowi przychód pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

W myśl natomiast art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Za przychody ze stosunku pracy uważa się: wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wyłączona jest wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 190,00 zł.

Warto zwrócić uwagę, iż w § 2 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia mowa jest jedynie o posiłkach. Tym samym wartość kart na posiłki może korzystać z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe jedynie wtedy, gdy są one realizowane co do zasady w placówkach gastronomiczno-restauracyjnych, barach, punktach gastronomicznych, stołówkach. Nie podlegają natomiast wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe karty realizowane w sieciach/punktach handlowych, uprawniające do zakupu produktów spożywczych w ogólności, z uwagi na fakt, iż zgodnie z ww. rozporządzeniem posiłki mają być gotowe do spożycia. Należy zaznaczyć, iż szeroki zakres pojęcia produkty spożywcze powoduje, że można do nich zaliczyć również gumę do żucia czy dropsy, które trudno ująć w ramy tzw. posiłku czy nawet produktu do jego przygotowania. Tego typu działanie nie nosi znamion udostępniania pracownikom posiłków gotowych do spożycia.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt: III AUa 127/12, w którym sąd, zestawiając treść § 2 ust. 1 pkt 6 i 11 ww. rozporządzenia, zauważył, iż z porównania obu rodzajów przychodów w sposób oczywisty wynika, że udostępnianie przez pracodawcę posiłku do spożycia nie może być utożsamiane z wydaniem bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do otrzymania na ich podstawie artykułów spożywczych, bowiem w przeciwnym wypadku formy te nie byłyby wymieniane w punkcie 6 obok siebie, jako zamienne.

Warto zwrócić uwagę na treść wspomnianego § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, który stanowi, iż podstawy wymiaru składek nie stanowi wartość świadczeń rzeczowych wynikających z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy oraz ekwiwalenty za te świadczenia wypłacane zgodnie z przepisami wydanymi przez Radę Ministrów lub właściwego ministra, a także ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży roboczej, używanie odzieży i obuwia własnego zamiast roboczego oraz wartość otrzymanych przez pracowników bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do otrzymania na ich podstawie napojów bezalkoholowych, posiłków oraz artykułów spożywczych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków i napojów bezalkoholowych.

Wydawanie bonów, talonów, kart etc., umożliwiających otrzymanie za nie produktów spożywczych, przewidziane jest wyłącznie w przypadku, gdy pracodawca z mocy prawa, z uwagi na przepisy o bezpieczeństwie i higienie pracy, zobowiązany jest do zapewnienia pracownikom profilaktycznych posiłków i napojów w okresach zwiększonego wysiłku fizycznego lub pracy w określonym mikroklimacie. Natomiast w przypadku, o którym mowa w punkcie 11, substytucja taka nie jest dopuszczalna. Wartość kart, bez względu na ich charakter, przeznaczonych na artykuły spożywcze, wydawanych przez pracodawcę, stanowi ich przychód, podlegający wliczeniu do podstawy wymiaru składek.

Konkludując, skorzystać z wyłączenia, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie mogą bony żywieniowe lub karty, które są przeznaczane nie tylko na zakup gotowych posiłków w przeznaczonych do tego punktach gastronomicznych, ale również karty przeznaczone na zakup artykułów/produktów spożywczych do samodzielnego przygotowania (np. wędliny zakupione w sklepie) nabywane w sklepach i placówkach handlowych.

Takie stanowisko koresponduje również z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 września 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt: I UK 74/13.

Wobec tego, iż wnioskodawca przedstawiając opis zdarzenia przyszłego we wniosku z dnia 13 listopada 2013 r. wskazał, że Karty Lunch 4- będą uprawniały do nabycia nie tylko gotowych dań do spożycia, ale i produktów spożywczych, stanowisko Wnioskodawcy, iż wartość Kart Lunch + przyznawanych pracownikom w kwocie do 190 zł miesięcznie podlega wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie można uznać za prawidłowe.

Należy jednak zaznaczyć, że interpretacja przepisu § 2 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia znajdzie zastosowanie pod warunkiem, iż wartość Kart Lunch + stanowi przychód pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zastosowanie włączeń określonych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wymaga aby określone świadczenie stanowiło przychód pracownika z tytułu zatrudniania w ramach stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uznanie przeciwne w zakresie kwalifikacji podatkowej wartości Kart Lunch + uniemożliwia przejście na grunt rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe i wskazanych tam włączeń z podstawy wymiaru składek na poszczególne ubezpieczenia.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Stosownie do art. 10a ust, 2 i ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego (...)

Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydala decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.