DI/100000/43/738/2015 - Obowiązek uwzględniania w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, fundusz pracy i fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych wartości nieodpłatnego świadczenia polegającego na udostępnieniu pracownikowi samochodu służbowego pracodawcy dla celów prywatnych.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 121), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za nieprawidłowe stanowisko zawarte we wniosku z dnia 9 czerwca 2015 r. doręczonym dnia 24 czerwca 2015 r. przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...) w przedmiocie braku obowiązku uwzględniania w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości nieodpłatnego świadczenia polegającego na udostępnieniu pracownikowi samochodu służbowego pracodawcy dla celów prywatnych.

Dnia 24 czerwca 2015 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku wpłynął wniosek przedsiębiorcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazał, że posiada samochody służbowe użytkowane na podstawie umów leasingu operacyjnego bądź też nabyte i zaliczone do środków trwałych spółki. Powyższe samochody są również, w pewnej mierze, używane nieodpłatnie przez pracowników do celów prywatnych. Zgodnie, z uchwaloną przez Sejm, ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, od 1 stycznia 2015 r. została uregulowana kwestia zasad ustalania przychodu pracownikom w przypadku używania samochodów służbowych do celów prywatnych. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, od 1 stycznia 2015 r., został dodany przepis art. 12 ust. 2a, który stanowi, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest ustalana w wysokości:

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych tylko przez część miesiąca wartość świadczenia jest ustalana za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych powyżej, leżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, wówczas przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością, określoną powyżej i odpłatnością ponoszoną przez pracownika. W związku z powyższym spółka ustala przychód pracownikom do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na powyższych zasadach. Wnioskodawca zamierza również uregulować tą kwestię w regulaminie wynagradzania. Projektowany zapis w regulaminie wynagradzania będzie stanowił, że pracownicy będą uprawnieni, na określonych zasadach, do bezpłatnego korzystania z przejazdów samochodami służbowymi do celów prywatnych.

Wątpliwości przedsiębiorcy budzi to, czy w przypadku zawarcia w regulaminie wynagradzania zapisu, że pracownikom będzie przysługiwało uprawnienie do bezpłatnego korzystania z przejazdów samochodami służbowymi do celów prywatnych, takie świadczenie będzie stanowiło przychód dla pracowników stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, a jeśli tak. to w jakiej wysokości należy ustalić podstawę wymiaru powyższych składek.

We własnym stanowisku w sprawie przedsiębiorca wskazuje, iż w opisanym wyżej przypadku, świadczenie otrzymywane przez pracowników nie będzie wliczane do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zgodnie z przepisem art. 4 pkt 9, art. 18 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Podobnie, zgodnie z przepisem § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Natomiast w odniesieniu do ubezpieczenia zdrowotnego, zgodnie z przepisem art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.), do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne osób będących pracownikami znajdują zastosowanie przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe tych osób, z tym zastrzeżeniem, iż nie stosuje się przy jej obliczaniu wyłączeń wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku 2 chorobą zakaźną oraz nie stosuje się ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy 2 dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z przepisem art. 81 ust. 6 cyt. ustawy, podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych. Natomiast, zgodnie z przepisem art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, składki na Fundusz Pracy opłaca się za okres trwania obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego i rentowych w trybie 1 na zasadach przewidzianych dla składek na ubezpieczenie społeczne. Analogiczne rozwiązanie przyjęto w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 272 z późn. zm.), w odniesieniu do składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Nie ulega zatem wątpliwości, że te świadczenia, które są przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są również wliczane do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych - ale nie w tej samej wysokości. Przedsiębiorca podkreśla, że inaczej ustala się wartość pieniężną świadczeń w naturze dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, a inaczej dla celów ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W tyra drugim przypadku kwestię tę reguluje przepis § 3 rozporządzenia, który stanowi: "wartość pieniężną świadczeń w naturze ustala się w wysokości ekwiwalentu pieniężnego określonego w przepisach o wynagradzaniu, a w razie ich braku:

Powyższy przepis w żaden sposób nie odwołuje się do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma więc też żadnych podstaw do stosowania, na gruncie ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, zasad ustalania wartości pieniężnej świadczeń w naturze przyjętych dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w tym również art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. Zwłaszcza jeśli porównać tą regulację z § 4 rozporządzenia, który wprost stanowi, że: "Stanowiące podstawę wymiaru składek przychody pracownika osiągane w walutach obcych przelicza się na złote w sposób przyjęty w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych." Zatem ten przepis bezpośrednio odwołuje się do zasad przyjętych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy zatem uznać, że przepis § 3 rozporządzenia stanowi całkowicie autonomiczną i kompleksową regulację niezależną od zasad przyjętych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z § 3 rozporządzenia, w przedmiotowej sytuacji, w ogóle nie można ustalić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Ponieważ świadczenie pracodawcy polega na nieodpłatnym korzystaniu przez pracowników z przejazdów samochodami służbowymi będącymi środkami trwałymi pracodawcy lub używanymi przez niego na podstawie umów leasingu operacyjnego, więc w tym wypadku nie ma ustalonego ekwiwalentu pieniężnego określonego w przepisach o wynagradzaniu. Nie można również przyjąć cen stosowanych wobec innych odbiorców niż pracownicy, ponieważ wnioskodawca nie wynajmuje samochodów podmiotom zewnętrznym i takie czynności nie wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej. Po trzecie nie można też przyjąć cen zakupu rzeczy lub usług ponieważ, w opisanej sytuacji, pracodawca nie kupuje żadnych towarów bądź usług dla swoich pracowników - przedmiotowe samochody służą przede wszystkim działalności gospodarczej wnioskodawcy i ich wykorzystanie do celów prywatnych przez pracowników ma charakter marginalny. Reasumując dotychczasowe rozważania spółka podkreśla, że zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia, w opisanej sytuacji, nie można ustalić wartości pieniężnej świadczeń w naturze i tym samym takie świadczenia nie mogą być też wliczane do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Ponadto zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia, podstawy wymiaru składek nie stanowią następujące przychody: "korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji." Z powyższego przepisu wynika, że z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne korzystają te przychody, które:

- są korzyścią materialną wynikającą z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu,

- polegają na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług,

- polegają na korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

W przypadku spółki, korzystanie przez pracowników z bezpłatnych przejazdów samochodami służbowymi będzie wynikało z regulaminu wynagradzania i jest niewątpliwie korzyścią materialną, którą uzyskuje pracownik. Samochód służbowy jest natomiast środkiem lokomocji i korzystanie z przejazdów tym samochodem przez pracownika ma charakter bezpłatny. "W związku z powyższym, w stanie faktycznym przedstawionym przez spółkę, wszystkie przesłanki określone w przedmiotowym przepisie zostaną spełnione. Powyższy przepis nie ogranicza zwolnienia tylko do publicznych środków lokomocji, dlatego również w przypadku niepublicznych środków lokomocji, takich jak samochody służbowe, powyższe wyłączenie znajduje zastosowanie. Zgodnie z definicją środków lokomocji; zawartą w Słowniku Języka Polskiego: "Środki lokomocji to - pojazdy lub zwierzęta służące przemieszczaniu się". Tym samym nie ma wątpliwości, że samochód służbowy spełnia definicję środka lokomocji. Z przepisu § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia nie wynika również, że pojazd musi prowadzić inny kierowca, niż sam pracownik korzystający z bezpłatnych przejazdów, ani też nie ma wymogu, że zapewnienie bezpłatnych przejazdów musi mieć zorganizowany, kompleksowy charakter - może więc dotyczyć indywidualnie wybranych pracowników.

Przedsiębiorca zaznacza także, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i jednolitym stanowiskiem doktryny prawa ubezpieczeń społecznych - przepisy prawa ubezpieczeń społecznych powinny być wykładane ściśle (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2008 r., sygn. akt I UZP 6/08, OSNP 2009 nr 9-10 poz. 120 i orzecznictwo tam powołane), co oznacza w zasadzie prymat dyrektyw wykładni językowej w odniesieniu do pozostałych metod wykładni, w tym wykładni celowościowej. W niniejszej sprawie natomiast, wykładnia językowa przepisu § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia, prowadzi jednoznacznie do wniosku, że przedmiotowe świadczenia nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Stanowisko wnioskodawcy znajduje również uzasadnienie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2008 r. Sygn. akt II UK 172/07. Powyższy wyrok dotyczył wprawdzie nieco innej kwestii tzn. zwolnienia ze składek społecznych i zdrowotnych ekwiwalentów pieniężnych wypłacanych pracownikom z tytułu zwrotu kosztów przejazdów do pracy, jednakże zdaniem wnioskodawcy, stanowisko Sądu Najwyższego dotyczące interpretacji przepisu § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia, zawarte w powyższym wyroku, ma charakter uniwersalny, W przedmiotowym wyroku Sąd Najwyższy stwierdził: "Skoro z treści § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 r. wynika, że podstawy wymiaru składek nie stanowią przychody w postaci korzyści materialnych wynikających z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu polegające między innymi na korzystaniu z odpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji, to do materii normatywnej tych aktów lub przepisów prawa pracy należy określanie tego rodzaju korzyści materialnych, które są wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Wprawdzie zgodzić się trzeba, że wyłączenia przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiąganych przez pracowników z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, następuje wyłącznie w przypadkach enumeratywnie wskazanych w § 2 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 r., ale nie oznacza to, że sytuacje te podlegają restrykcyjnej wykładni zwężającej. Jest to nieuprawniona wykładnia restrykcyjna, której nie uzasadnia wymowa normatywna § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia, prowadząca do wniosku, że wszelkie korzyści materialne uzyskiwane przez pracowników na zasadach wynikających z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu z tytułu korzystania z odpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji nie wchodzą do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Oznacza to, że każde przysporzenie majątkowe, w tym także ekwiwalenty pieniężne z tytułu ponoszonych kosztów przejazdów do pracy środkami lokomocji wypłacane pracownikom przez pracodawcę na podstawie aktów lub przepisów prawa pracy, podlegają wyłączeniu z podstawy wymiaru składek (§ 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 r.)."

Podobnie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 2009 r. (sygn. akt I UK 201/09) Również Sąd Okręgowy w Elblągu w wyroku z dnia 14 marca 1013 r. sygn. akt IV U 2744/12, w stanie faktycznym analogicznym do przedstawionego w niniejszym wniosku, stwierdził: "W ocenie Sądu wszelkie korzyści materialne uzyskiwane przez pracowników na zasadach wynikających, z układów zbiorowych pracy" regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu z tytułu korzystania z odpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji nie wchodzą do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Oznacza to, że każde przysporzenie majątkowe, w tym także przychód uzyskiwany z tytułu udostępniania samochodu służbowego do celów prywatnych pracownikom przez pracodawcę na podstawie aktów lub przepisów prawa pracy, podlegają wyłączeniu z podstawy wymiaru składek (§ 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 r.) jeśli wynikają z układów zbiorowych lub regulaminów wynagradzania. Tym samym, w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w niniejszym wniosku, przepis § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia znajduje w całości zastosowanie. Spółka wnosi o potwierdzenie zaprezentowanego stanowiska.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko wyrażone przez przedsiębiorcę we wniosku o wydanie interpretacji, wskazujące uznać należy za nieprawidłowe.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

Zgodnie natomiast z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Wskazać przy tym należy, iż w drodze niniejszej decyzji Zakład dokonuje jedynie oceny stanowiska przedsiębiorcy w zakresie przedstawionej przez niego interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Mocą niniejszej decyzji Zakład nie przyznaje natomiast jakiegokolwiek prawa ani nie stwierdza jakiegokolwiek obowiązku ubezpieczeniowego.

Ocena stanowiska przedsiębiorcy, dokonywana pod kątem prawidłowości zaprezentowanej przez przedsiębiorcę wykładni przepisu prawa, czyniona jest w oparciu o kompletny opis stanu faktycznego zawartego w treści wniosku o wydanie pisemnej interpretacji. Podkreślenia przy tym wymaga, iż procedując nad wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, w szczególności nie przeprowadza postępowania dowodowego. Granice sprawy wszczętej wniesieniem wniosku o wydanie pisemnej interpretacji, jak zauważono wyżej, zakreślają jedynie ramy zaprezentowanego opisu stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego. Wydając pisemną interpretację Zakład przyjmuje więc jako prawdziwe złożone przez wnioskodawcę oświadczenia, którymi jest związany.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przy chodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych. Zgodnie zaś z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od. osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Jednocześnie zgodnie z przywołanym przez wnioskodawcę § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia podstawy wymiaru składek nie stanowią korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji. Wyłączenie z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, określonych kategorii przychodów zawarte w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi wyjątek od ogólnej zasady, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi przychód, dlatego przepisy te muszą być interpretowane ściśle.

Z literalnego brzmienia § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia wynika, iż z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne korzystają jedynie te przychody, które:

* wynikają z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu,

* przybierają postać niepieniężną (formę zakupu po cenach niższych, niż detaliczne lub formę usługi).

W świetle powyższego składki na ubezpieczenia społeczne nie powinny być naliczane od przychodu pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowiącego korzyść materialną wynikającą z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegającą na umożliwieniu pracownikowi skorzystania z artykułów, przedmiotów lub usług jedynie za częściową odpłatnością. Częściowa odpłatność polega w tym przypadku na partycypowaniu pracownika (choćby symbolicznym) w pokryciu kosztów zakupu niektórych artykułów, przedmiotów lub usług.

Pracownik uzyska efekt, o którym mowa w przepisie rozporządzenia wówczas, gdy pracodawca dokona zakupu towarów, przedmiotów lub udostępni korzystanie z usług po cenie niższej od tej, do której uiszczenia pracownik zobowiązany byłby w przypadku osobistego (uzyskanego w oderwaniu od zatrudnienia) nabycia tychże dóbr. Jednakże trzeba zauważyć, iż ww. przepis § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia posługuje się sformułowaniem niektórych artykułów, przedmiotów lub usług, dlatego każdorazowo istotnym jest wiec jednoznaczne ustalenie, o jaki artykuł, przedmiot lub usługę chodzi.

W praktyce okazuje się, iż niejednokrotnie pracodawcy uznają za zasadne wyłączenie z podstawy wymiaru składek na poszczególne ubezpieczenia takich świadczeń, które, ze względu na swój charakter, nie spełniają warunku korzyści, o którym mowa w przepisie i tak, w sytuacji umożliwienia korzystania przez pracowników z samochodów służbowych, które są własnością pracodawcy lub pracodawca na mocy określonego stosunku prawnego jest uprawniony do korzystania z nich (a więc, których wnioskodawca nie nabywa tylko i wyłącznie z przeznaczeniem udostępnienia ich swoim pracownikom) nie można mówić o korzyściach, o których mowa w przepisie. Należy zaznaczyć, iż czym innym jest udostępnienie przez pracodawcę pracownikom po cenach niższych niż detaliczne określonych usług i towarów, które pracodawca nabywa z wyraźnym przeznaczeniem na ten cel, a czym innym udostępnienie składników własnego majątku (czy też środków trwałych) służących do wykonywania działalności gospodarczej.

Nadto, należy zaznaczyć, iż udostępnienie samochodu służbowego nie może być również uznane za "przejazdy środkami lokomocji", o których mowa w drugiej część przepisu § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia. Pod tym pojęciem należy rozumieć zorganizowaną i usystematyzowaną formę przemieszczania się (np. zapewnienie biletu lotniczego, czy też każdorazowe odwożenie prezesa, dyrektora itd. samochodem służbowym do pracy, dowóz pracowników do pracy pojazdem należącym do pracodawcy), a nie udostępnienie pracownikowi do swobodnego używania samochodu służbowego.

Tym samym wartość świadczenia związanego z nieodpłatnym udostępnieniem pracownikowi samochodu służbowego w celach prywatnych należy uwzględnić w podstawie wymiaru składek na ubezpieczeni społeczne.

Powyższe ma zastosowanie również w odniesieniu do składek na ubezpieczenie zdrowotne, do składek na Fundusz Pracy oraz składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Zgodnie bowiem z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581 ze zm.) do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób.

Zgodnie zaś z art. 104 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach, rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 144) oraz art. 29 ustawy z dnia 13 sierpnia 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2014 r. poz. 272 z późn. zm.) analogicznie ustala się składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Jednocześnie Zakład wskazuje, że przepis § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, określa zasady ustalania wartości pieniężnej świadczeń w naturze. Przepis ten dotyczy świadczeń wskazanych w pkt 1-3, wśród których nie jest wymienione nieodpłatne wymienione nieodpłatne wykorzystanie samochodu służbowego do celów prywatnych. W świetle powyższego wartość świadczenia, o którym traktuje wniosek, ustalona dla celów podatkowych w oparciu o art. 12 ust. 2a i 2b powinna zostać uwzględniona w podstawie wymiaru składek na poszczególne ubezpieczenia oraz Fundusze.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do właściwego Wydziału Ubezpieczeń Społecznych Sadu Okręgowego w (...).

Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.