DI/100000/43/1464/2015 - Uwzględnienie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości świadczenia w postaci udostępniania samochodów służbowych pracodawcy pracownikom w celach prywatnych.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 5 stycznia 2016 r. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych DI/100000/43/1464/2015 Uwzględnienie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości świadczenia w postaci udostępniania samochodów służbowych pracodawcy pracownikom w celach prywatnych.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 121, z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za nieprawidłowe stanowisko zawarte we wniosku przedsiębiorcy (...) z siedzibą w (...) z dnia 17 grudnia 2015 r., doręczonym w dniu 23 grudnia 2015 r. w przedmiocie dopuszczalności wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości świadczenia w postaci udostępniania samochodów służbowych pracodawcy pracownikom w celach prywatnych.

UZASADNIENIE

Dnia 23 grudnia 2015 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek złożony przez przedsiębiorcę (...) z siedzibą w (...) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca w treści swojego wniosku wskazał, iż zatrudnia w Polsce pracowników, którym zamierza udostępnić korzyść materialną - możliwość korzystania z bezpłatnych przejazdów środkami lokomocji, w ten sposób, że będą oni uprawnieni do wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych. Postanowienia dotyczące możliwości korzystania przez pracowników bezpłatnie ze środków lokomocji - w postaci samochodów służbowych - poza godzinami pracy do celów prywatnych wynikać będą z regulaminu wynagradzania oraz polityki samochodowej spółki. Za korzystanie ze środków lokomocji do celów prywatnych spółka nie będzie pobierać odpłatności.

Jak zaznaczył Wnioskodawca, świadczenie polegające na korzystaniu z bezpłatnych przejazdów środkami lokomocji będzie mieć wyłącznie postać niepieniężną, tj. nie będzie możliwości uzyskania przez pracownika ekwiwalentu pieniężnego tego świadczenia.

Wnioskodawca wskazał także, iż wartość świadczenia w postaci korzystania z bezpłatnych przejazdów środkami lokomocji stanowić będzie dla pracownika przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm, dalej: "ustawa o p.d.o.f."). Kwota przysporzenia wynikająca z nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu korzystania z bezpłatnych przejazdów środkami lokomocji (wykorzystywania do celów prywatnych samochodów służbowych) doliczana miesięcznie do przychodu pracowników wyniesie:

i)

(...) miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3,

ii)

(...) miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi zagadnienie czy jako płatnik składek na ubezpieczenia społeczne (tekst jedn.: ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe), składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, nie będzie zobowiązany do potrącania składek na wyżej wymienione ubezpieczenia i fundusze od przychodów pracowników w wysokości odpowiadającej wartości nieodpłatnego świadczenia wskazanej w ustawie o p.d.o.f.

W ocenie spółki, nie będzie ona zobowiązana do potrącania składek na ubezpieczenia społeczne (tekst jedn.: ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe) oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne, jak również składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, od przychodów pracowników w wysokości odpowiadającej wartości nieodpłatnego świadczenia wskazanej w ustawie o p.d.o.f.

Przedstawiając własne stanowisko wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, pracodawca jest płatnikiem, czyli podmiotem zobowiązanym do obliczenia, pobrania i odprowadzenia na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe). Z kolei, zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy o finansowaniu opieki zdrowotnej, pracodawca jest również płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne, należnych od wynagrodzenia pracowników.

Wnioskodawca, jako pracodawca, jest co do zasady zobowiązany do dopełnienia obowiązków związanych z uregulowaniem składek na ubezpieczenia społeczne i składek na ubezpieczenie zdrowotne należnych od wynagrodzeń pracowników. Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych będących pracownikami stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o p.d.o.f., wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1)

250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;

2)

400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Na podstawie powyższego przepisu, spółka będzie ustalać przychód pracownika z tytułu bezpłatnego korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych oraz pobierać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Artykuł 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wskazuje, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe i wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. W konsekwencji, podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe i wypadkowe jest także przychód w rozumieniu przepisów podatkowych, uzyskany ze stosunku pracy. Zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne reguluje z kolei art. 81 ust. 1 i ust. 6 ustawy o finansowaniu opieki zdrowotnej. Zgodnie z tymi przepisami, do ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, przy czym tak obliczoną podstawę obniża się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego.

Jednocześnie art. 104 ustawy o promocji zatrudnienia stanowi, że składki na Fundusz Pracy ustalone są od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Analogiczny zapis w zakresie składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych zawiera art. 29 ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń.

Szczegółowy sposób ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne regulują przepisy Rozporządzenia ws. podstawy wymiaru. Zdaniem wnioskodawcy, w analizowanym przypadku znajdzie zastosowanie § 2 ust. 1 pkt 26 wspomnianego rozporządzenia, zgodnie z którym z podstawy wymiaru składek wyłączone są "korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji".

W ocenie wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem tego przepisu, jeżeli pracodawca umożliwia pracownikowi korzystanie z bezpłatnych przejazdów środkami lokomocji (przykładowo poprzez umożliwienie korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych) i nastąpi to na podstawie m.in. regulaminu wynagradzania, to wartość powstałego z tego tytułu przychodu nie jest wliczana do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią cytowanego przepisu, z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia korzysta wartość świadczeń:

* których uzyskanie wynika z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu;

* które przybierają postać niepieniężną;

* polegających na korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

Spółka, analizując przedstawione powyżej zdarzenie przyszłe uznaje, że wszystkie przesłanki, o których mowa w cytowanym wyżej przepisie zostaną spełnione, a w szczególności:

* możliwość korzystania z bezpłatnych przejazdów środkami lokomocji (tekst jedn.: wykorzystywanie bezpłatnie samochodów służbowych do celów prywatnych) zostanie zawarta w postanowieniach regulaminu wynagradzania oraz regulaminu dotyczącego polityki samochodowej;

* udostępnienie samochodu służbowego dla celów prywatnych będzie miało wyłącznie postać niepieniężną, tj. nie będzie możliwości uzyskania przez pracownika ekwiwalentu pieniężnego tego świadczenia;

* świadczenie przekazywane przez Spółkę polegać będzie na umożliwieniu pracownikom korzystania z bezpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

Wnioskodawca w tym miejscu zaznacza, że jego zdaniem niewątpliwie samochód służbowy stanowi desygnat pojęcia "środek lokomocji" zastosowanego w § 2 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia ws. podstawy wymiaru. Zgodnie z definicją środka lokomocji zawartą w Słowniku Języka Polskiego SJP "środki lokomocji to - pojazdy lub zwierzęta służące przemieszaniu się". Tym samym, wnioskodawca nie ma wątpliwości, że samochód służbowy spełnia definicję środka lokomocji.

Zdaniem wnioskodawcy, jednocześnie należy przywołać definicję pojęcia "przejazd" wynikającą ze Słownika Języka Polskiego, zgodnie z którą jest to "przebywanie jakiejś drogi pojazdem". Jak wskazuje dalej spółka, z istoty pojęcia "przejazd" wynika jej zdaniem, iż chodzi o sam fakt przemieszczania się. Jednocześnie z tej definicji nie wynika, że pokonywana pojazdem droga ma być ściśle określona (np. z miejsca zamieszkania do pracy) ani też, że "przejazd" zakłada cykliczne pokonywanie tej samej, powtarzalnej trasy. Zdaniem wnioskodawcy, w szczególności należy zaznaczyć, że definicja pojęcia "przejazdów środkami lokomocji" nie wyklucza sytuacji, w których pracownik odbywa przejazd bez innych osób i prowadzi środek lokomocji samodzielnie.

W ocenie wnioskodawcy, powyższe literalne rozumienie "przejazdu środkiem lokomocji" potwierdza wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 3 kwietnia 2008 r., sygn. II UK 172/2007 (OSNP 2009/13-14 poz. 181), w którym Sąd stwierdził, iż "każde przysporzenie majątkowe, w tym także ekwiwalenty pieniężne z tytułu ponoszonych kosztów przejazdów do pracy środkami lokomocji wypłacone pracownikom przez pracodawcę na podstawie aktów lub przepisów prawa pracy, podlegają wyłączeniu z wymiaru składek" (mając na uwadze fakt, iż w rozpatrywanej sprawie postanowienia zakładowego aktu płacowego nie określały nawet bliżej środków lokomocji).

W przywołanym wyżej przez wnioskodawcę wyroku, Sąd Najwyższy wskazał, iż "skoro z treści przepisu wynika, że z podstawy wymiaru składek wyłączone są korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji, to do materii normatywnej tych aktów lub przepisów prawa pracy należy określenie tego rodzaju korzyści materialnych, które są wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Wprawdzie zgodzić się trzeba, że wyłączenia przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiąganych przez pracowników w ramach stosunku pracy, następuje w przypadkach enumeratywnie wskazanych w § 2 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. Ale nie oznacza to, że sytuacje te podlegają restrykcyjnej wykładni zawężającej."

Spółka wskazuje, że zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 14 marca 2013 r., sygn. IV U 2744/12, zgodnie z którym: "każde przysporzenie majątkowe, w tym także przychód uzyskiwany z tytułu udostępniania samochodu służbowego do celów służbowych (oczywista omyłka pisarska, bowiem z kontekstu jednoznacznie wynika, iż chodzi o udostępnianie samochodu służbowego do celów prywatnych - przyp. Spółki) pracownikom przez pracodawcę na podstawie aktów lub przepisów prawa pracy, podlegają wyłączeniu z podstawy wymiaru składek (§ 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 r.) jeśli wynikają z układów zbiorowych lub regulaminów wynagradzania".

Wnioskodawca zaznacza dalej, iż pogląd wyrażony w powyższym wyroku został również podtrzymany przez Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z dnia 24 czerwca 2015 r., sygn. XIV U 933/15, który stwierdził, że "wartość świadczenia związanego z udostępnianiem pracownikowi samochodu służbowego, z przeznaczeniem do celów prywatnych, w części finansowanego przez pracodawcę, nie powinna być uwzględniana w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Świadczenie takie bowiem, mając na uwadze art. 12 ust. 2a-2c o podatku dochodowym od osób fizycznych, mieści się w zakresie wyłączenia przewidzianego przepisem § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia MPiPS ws. szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe".

Mając powyższe na uwadze, zdaniem wnioskodawcy nie będzie on zobowiązany do potrącania składek na ubezpieczenia społeczne (tekst jedn.: ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe), składki na ubezpieczenie zdrowotne, jak również składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, od przychodów pracowników w wysokości odpowiadającej wartości nieodpłatnego świadczenia wskazanej w ustawie o p.d.o.f.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje.

Stanowisko wyrażone przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej uznać należy za nieprawidłowe.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

Zgodnie natomiast z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych. Zgodnie zaś z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Jednocześnie zgodnie z przywołanym przez wnioskodawcę § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia podstawy wymiaru składek nie stanowią korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji. Wyłączenie z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, określonych kategorii przychodów zawarte w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi wyjątek od ogólnej zasady, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi przychód, dlatego przepisy te muszą być interpretowane ściśle.

Z literalnego brzmienia § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia wynika, iż z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne korzystają jedynie te przychody, które:

* wynikają z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu,

* przybierają postać niepieniężną (formę zakupu po cenach niższych, niż detaliczne lub formę usługi).

W świetle powyższego, składki na ubezpieczenia społeczne nie powinny być naliczane od przychodu pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowiącego korzyść materialną wynikającą z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegającą na umożliwieniu pracownikowi skorzystania z artykułów, przedmiotów lub usług jedynie za częściową odpłatnością. Częściowa odpłatność polega w tym przypadku na partycypowaniu pracownika (choćby symbolicznym) w pokryciu kosztów zakupu niektórych artykułów, przedmiotów lub usług.

Pracownik uzyska efekt, o którym mowa w przepisie rozporządzenia wówczas, gdy pracodawca dokona zakupu towarów, przedmiotów lub udostępni korzystanie z usług po cenie niższej od tej, do której uiszczenia pracownik zobowiązany byłby w przypadku osobistego (uzyskanego w oderwaniu od zatrudnienia) nabycia tychże dóbr. Jednakże trzeba zauważyć, iż ww. przepis § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia posługuje się sformułowaniem niektórych artykułów, przedmiotów lub usług, dlatego każdorazowo istotnym jest więc jednoznaczne ustalenie, o jaki artykuł, przedmiot lub usługę chodzi.

W praktyce okazuje się, iż niejednokrotnie pracodawcy uznają za zasadne wyłączenie z podstawy wymiaru składek na poszczególne ubezpieczenia takich świadczeń, które ze względu na swój charakter nie spełniają warunku korzyści, o którym mowa w przepisie i tak, w sytuacji umożliwienia korzystania przez pracowników z samochodów służbowych, które są własnością pracodawcy lub pracodawca na mocy określonego stosunku prawnego jest uprawniony do korzystania z nich (a więc, których wnioskodawca nie nabywa z przeznaczeniem udostępnienia ich swoim pracownikom) nie można mówić o korzyściach, o których mowa w tym przepisie. Należy zaznaczyć, iż czym innym jest udostępnienie przez pracodawcę pracownikom po cenach niższych niż detaliczne określonych usług i towarów, które pracodawca nabywa z wyraźnym przeznaczeniem na ten cel, a czym innym udostępnienie składników własnego majątku (czy też środków trwałych) służących do wykonywania działalności gospodarczej.

Nadto należy zaznaczyć, iż udostępnienie samochodu służbowego nie może być również uznane za "przejazdy środkami lokomocji", o których mowa w drugiej części przepisu § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia. Pod tym pojęciem należy rozumieć zorganizowaną i usystematyzowaną formę przemieszczania się (np. zapewnienie biletu lotniczego, czy też każdorazowe odwożenie prezesa, dyrektora itd. samochodem służbowym po pracy, dowóz pracowników do pracy pojazdem należącym do pracodawcy), a nie udostępnienie pracownikowi do swobodnego używania środka lokomocji (np. samochodu służbowego).

Tym samym wartość świadczenia związanego z udostępnieniem pracownikowi samochodu służbowego z przeznaczeniem do celów prywatnych, należy uwzględnić w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, gdyż świadczenie to nie mieści się w zakresie wyłączenia przewidzianego przepisem § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Powyższe ma zastosowanie również w odniesieniu do składek na ubezpieczenie zdrowotne. Zgodnie bowiem z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581 z późn. zm.) do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób.

W odniesieniu do składek na Fundusz Pracy oraz składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych zastosowanie również mają powyższe rozważenia. Zgodnie bowiem z art. 104 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 140, z późn. zm.) oraz art. 29 ustawy z dnia 13 sierpnia 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2014 r. poz. 272 z późn. zm.) analogicznie ustala się składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

POUCZENIE

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do właściwego Wydziału Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (...). Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.

Opublikowano: www.zus.gov.pl