DI/100000/43/1345/2015 - Nieuwzględnienie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne wartości świadczeń w naturze w postaci bezpłatnych noclegów i dojazdów udostępnianych pracownikom oddelegowanym do pracy na teren innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t, j,: Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 121 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za prawidłowe stanowisko zawarte we wniosku przedsiębiorcy (...) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z dnia 16 listopada 2015 r., doręczonym w dniu 20 listopada 2015 r. uzupełnionym dnia 29 grudnia 2015 r. dotyczące wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne wartości świadczeń w naturze w postaci bezpłatnych noclegów i dojazdów udostępnianych pracownikom oddelegowanym do pracy na teren innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Dnia 20 listopada 2015 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku, wpłynął wniosek z dnia 16 listopada 2015 r. złożony przez (...) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 grudnia 2015 r. doręczonym dnia 29 grudnia 2015 r.

Wnioskodawca w treści wniosku wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą. Siedziba firmy znajduje się w (...). Głównym przedmiotem jej działalności jest świadczenie usług w zakresie wykonywania (...), wpis do ewidencji działalności gospodarczej nr (...).

Usługi wnioskodawcy realizowane są na terenie Polski jak i poza granicami kraju - obecnie Belgia, Niemcy. Firma nie posiada oddziałów za granicą. Pracownicy wnioskodawcy zatrudnieni są na podstawie umów o pracę. Pracownicy przebywający po za granicami kraju wykonują pracę w formie przeniesienia służbowego tj. czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy dokonanej na podstawie aneksu do umowy o pracę (zwanego dalej oddelegowaniem). W aneksach tych wskazane jest przede wszystkim miejsce wykonywania pracy (poza siedzibą pracodawcy i jednocześnie poza miejscem zamieszkania pracowników), następuje zmiana płacy tzn. obowiązuje minimalna stawka godzinowa obowiązująca w danym kraju, oraz zmiana czasu pracy obowiązująca w danym kraju. Oddelegowanie to następuje w celu realizacji obowiązków pracowniczych na rzecz pracodawcy, który realizuje inwestycje poza siedzibą i poza miejscem zamieszkania oddelegowanych pracowników. Oddelegowani pracownicy na czas oddelegowania podlegają ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczenia społecznego, każdy z pracowników na czas oddelegowania posiada dokument AL.

W czasie świadczenia usług po za siedzibą pracodawcy i poza miejscem zamieszkania oddelegowanych pracowników, wnioskodawca udostępnia oddelegowanym pracownikom bezpłatne miejsca noclegowe oraz zapewnia bezpłatne przejazdy do miejsca oddelegowania i z powrotem do Polski. Udostępnienie zakwaterowania i dojazdów dla oddelegowanych pracowników związane jest z zapewnieniem pracownikom możliwości wykonywania swych obowiązków pracowniczych i leży w interesie wnioskodawcy, który realizuje projekty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zakwaterowania pracowników odbywają się w kwaterach prywatnych oraz w odpowiednikach hoteli pracowniczych.

Dojazdy natomiast również zapewniane są u przewoźników prywatnych.

Wnioskodawca powziął wątpliwości czy wartość finansowanych i udostępnianych bezpłatnie w czasie oddelegowania pracownikom zakwaterowań oraz zabezpieczenie pracownikom dojazdów do miejsca oddelegowania jak i z powrotem do miejsca zamieszkania stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Wnioskodawca uważa, że prawidłowe jest nieuwzględnianie świadczeń takich jak zakwaterowania, dojazdy w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne pracowników oddelegowanych do pracy poza miejsce siedziby firmy oraz zamieszkania pracownika. Udostępnianie bezpłatnie w czasie oddelegowania pracownikom zakwaterowania oraz dojazdów, z których będą korzystać w związku z koniecznością świadczenia pracy w ramach oddelegowania (nie będącego podróżą służbową) przy poszczególnych projektach poza siedzibą wnioskodawcy i po za miejscem zamieszkania nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne o której mowa w art. 18 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r.; poz. 121) w zw. z art. 4 pkt 9 tej ustawy oraz § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18.12.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.) i w rezultacie w opisanej sytuacji wnioskodawca nie ma obowiązku uwzględniania tych świadczeń we wskazanej powyżej podstawie wymiaru składek.

Jak dalej argumentuje wnioskodawca zgodnie z art. 18 w zw. art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18.12.1998 w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26.07. 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej "u.p.d.o.f."). Za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczenia w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności; wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Z powołanych powyżej przepisów wynika, iż co do zasady podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracownika stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez tę osobę z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W ocenie wnioskodawcy mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy nie każde jednak świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. Takie stanowisko zajęło jak podkreśla wnioskodawca Ministerstwo Finansów z dnia 31 lipca 2015 r. na zadane pytanie przez redakcję Wydawnictwa Gofin (Nr 17 (395) 1,09.2015). W odpowiedzi Ministerstwo Finansów przywołuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13.

Wnioskodawca zauważą że takie stanowisko, co objęte niniejszym wnioskiem - podzielił również w interpretacji indywidualnej Minister Finansów - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2015 znak: IPPB4/4511-857/15-2/PP, w której interpretując przepisy prawa podatkowego wskazano, że w okolicznościach zdarzenia określonego niniejszym wnioskiem nie następuje po stronie pracowników powstanie przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku miejsc noclegowych oraz dojazdów udostępnianych w czasie oddelegowania, skorzystanie z tych świadczeń warunkuje możliwość wywiązania się przez tych pracowników z obowiązków pracowniczych na rzecz pracodawcy. Nie bez znaczenia zdaniem wnioskodawcy jest przywołany wyżej wyrok Trybunału Konstytucyjnego, w którym Trybunał uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko te świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Jak dalej Trybunał wskazał, kryterium wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. W konsekwencji, zdaniem Trybunału, przeprowadzona analiza przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust, 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

- po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

- po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

- po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów) (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08.07.2014 r., sygn. K 7/13).

Jak wskazał wnioskodawca zagadnieniem wymagającym oceny w niniejszej sprawie jest kwestia, czy świadczenia w postaci oferowanych przez wnioskodawcę bezpłatnych noclegów jak i dojazdów jest spełniane w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy i przynosi mu realną korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

Wnioskodawca uważa, że w sytuacji jego firmy udostępnienie zakwaterowania oraz dojazdów pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy, gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę, nie mieliby powodu do ponoszenia takich kosztów. Mając to na względzie, należy stwierdzić, że świadczenie w naturze w postaci zapewnienia oddelegowanym pracownikom bezpłatnych noclegów oraz dojazdu jest spełniane w interesie pracodawcy, a nie pracownika, a tym samym nie prowadzi do uzyskania przez pracownika jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. W przedstawionym przypadku jest to ewidentne zapewnienie prawidłowej organizacji pracy.

W rezultacie wydatek dokonywany przez pracodawcę na pokrycie kosztów pobytu pracownika (czy to w kwaterze prywatnej czy hotelu pracowniczym, czy też innym obiekcie) oraz dojazdów nie jest dla tego pracownika przychodem ze stosunku pracy, jeżeli pobyt ten jest spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych poza siedzibą pracodawcy i poza miejscem zamieszkania pracownika. W konsekwencji wartość tych świadczeń w naturze nie stanowi również w ocenie Wnioskodawcy podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Poniesione przez Firmę wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Wydatki nie maja związku z celami osobistymi pracowników. Konieczność noclegu oraz dojazdu w związku z oddelegowaniem poza granicami kraju jest związana z wykonywaniem czynności na rzecz pracodawcy. Pracownik nie otrzymuje tym samym od pracodawcy jakiegokolwiek świadczenia w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podkreśla, iż wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika powinny być pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów bez wątpienia należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy. Zapłata przez pracodawcę kosztów noclegu oddelegowanych pracowników wykonujących swe obowiązki w miejscu określonym na podstawie aneksu do umowy o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejscem zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten, ponoszony w interesie pracodawcy i stanowiący koszt działalności gospodarczej, poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy, nie może być uznany za element przychodu pracownika. Nie można uznać, że zapewnienie tych wydatków stanowi dodatkową, poza otrzymywanym za prace wynagrodzeniem, gratyfikacje finansową dla pracownika powodującą zwiększenie jego majątku. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę - oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika.

Skoro więc wartość świadczeń w naturze w postaci bezpłatnych noclegów i dojazdów dla oddelegowanych pracowników nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 1 rozporządzenia Ministra pracy o Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, wartość ta zdaniem wnioskodawcy nie stanowi też podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

W piśmie z dnia 28 grudnia 2015 r. doręczonym dnia 29 grudnia 2015 r. stanowiącym uzupełnienie do wniosku wnioskodawca wskazał, iż jego wolą jest uzyskanie wyjaśnień czy wartość finansowanych i udostępnianych bezpłatnie w czasie oddelegowania pracownikom zakwaterowali oraz zabezpieczenie pracownikom dojazdów do miejsca oddelegowania jak i z powrotem do miejsca zamieszkania stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

Ponadto, wnioskodawca wskazał, iż świadczenia w naturze w postaci zakwaterować oraz dojazdów o których mówi wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej nie stanowią w firmie przychodu pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej, lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne, lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie, zaś w ust. 2, że wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Zgodnie natomiast z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż w drodze niniejszej decyzji Zakład dokonuje jedynie oceny stanowiska przedsiębiorcy w zakresie przedstawionej przez niego interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Mocą niniejszej decyzji Zakład nie przyznaje natomiast jakiegokolwiek prawa ani nie stwierdza jakiegokolwiek obowiązku ubezpieczeniowego. Ocena stanowiska przedsiębiorcy, dokonywana pod kątem prawidłowości zaprezentowanej przez przedsiębiorcę wykładni przepisu prawa, czyniona jest w oparciu o kompletny opis stanu faktycznego zawarty w treści wniosku o wydanie pisemnej interpretacji. Podkreślenia przy tym wymaga, iż procedując nad wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, w szczególności nie przeprowadza postępowania dowodowego. Granice sprawy wszczętej wniesieniem wniosku g wydanie pisemnej interpretacji, jak zauważono wyżej, zakreślają jedynie ramy zaprezentowanego opisu stanu faktycznego. Wydając pisemną interpretację Zakład przyjmuje więc jako prawdziwe złożone przez wnioskodawcę oświadczenia, zwracając jednocześnie uwagę na fakt, iż wiążący charakter niniejszej decyzji ograniczony został jedynie do stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Ryzyko podania nieprawdziwych informacji w opisie stanu faktycznego bądź też poczynienie przez terenowe jednostki organizacyjne Zakładu (np. w toku czynności kontrolnych) ustaleń odmiennych od tych zaprezentowanych przez wnioskodawcę, obciąża jedynie przedsiębiorcę.

Stanowisko przedsiębiorcy zawarte we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji, uznać należy za prawidłowe.

Składki na ubezpieczenia społeczne odprowadza się po ustaleniu takiego obowiązku, w sytuacji istnienia tytułu podlegania tym ubezpieczeniom od podstawy wymiaru składek.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. ni 161, poz. 1106 z późn. zm.), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych. Zgodnie zaś z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Przychodami na gruncie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych są w myśl jej art. 4 pkt 9 przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła Lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy oraz przychody z działalności wykonywanej osobiście przez osoby należące do składu rad nadzorczych, niezależnie od sposobu ich powoływania.

Dla rozstrzygnięcia, czy dane świadczenie stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, a w konsekwencji czy powstaje obowiązek opłacania składek m.in. na te ubezpieczenia, decydujące znaczenie ma, czy dla celów podatkowych zostanie on zakwalifikowany jako przychód pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Rzeczony przychód w sytuacji opisanej we wniosku nie został przez wnioskodawcę zakwalifikowany jako przychód z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w związku z czym stanowisko wnioskodawcy wskazujące, że świadczenia o których mowa we wniosku nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne uznać należy za prawidłowe.

Powyższe ma również zastosowanie w odniesieniu do składek na ubezpieczenie zdrowotne. Zgodnie bowiem z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581 z późn. zm.) w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników oraz osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej liniowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego zastosowanie znajdują przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób.

Pamiętać należy, co wyżej zostało wskazane, iż zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

W konsekwencji w przedmiotowej sprawie nie znajdzie również zastosowanie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r., Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.), w zakresie wyłączeń w nich przewidzianych w § 2 ust. 1.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r., o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do właściwego Wydziału Pracy i

Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (...). Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez te jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.