DF-415/4/06 - Nakłady na nieruchomość jako koszt uzyskania przychodów.
Pismo z dnia 14 marca 2006 r. Urząd Skarbowy Kraków-Stare Miasto DF-415/4/06 Nakłady na nieruchomość jako koszt uzyskania przychodów.
POSTANOWIENIE
Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków - Stare Miasto działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu Pani wniosku z dnia 12 stycznia 2006 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko Podatnika nie jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, iż podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakupił nieruchomość tj. 2 hale (417 i 427 m2). Po zakupie powyższej nieruchomości (w formie aktu notarialnego) w celu dostosowania hali produkcyjnej (417 m2) do bieżącego użytkowania podatnik poniósł wydatki takie jak:
naprawa dachu (zerwanie starej warstwy papy oraz lepiku, położenie warstwy papy podkładowej i nawierzchniowej),
naprawa posadzki (usunięcie starej i pokruszonej powierzchni betonowej i zastąpienie jej nową),
wymiana starych, zniszczonych okien metalowych na nowe plastikowe,
demontaż starego centralnego ogrzewania,
wymiana brodzików, umywalek, ubikacji w pomieszczeniach socjalnych,
wymiana drzwi wejściowych (nie spełniających warunków ubezpieczenia) na drzwi antywłamaniowe,
remont instalacji elektrycznej z wyłączeniem pomieszczeń socjalnych,
remont rozmrożonej instalacji wodnej i kanalizacyjnej,
remont sufitu - wymiana płyt gipsowych,
szpachlowanie i malowanie ścian i sufitu hali.
Na powyższe roboty podatnik otrzymał faktury VAT.
Stanowisko Podatnika: Podatnik uważa, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym poniesione wydatki stanowią bezpośredni koszt uzyskania przychodów ponieważ są remontem. Remontowana hala produkcyjna nie zmieniła swojego przeznaczenia. Nie nastąpiło ulepszenie budynku. Nie dokonano żadnych zmian konstrukcyjnych w budynku. Całe przedsięwzięcie miało na celu przywrócenie obiektu do bieżącego użytkowania.
Ocena prawna stanowiska Podatnika:
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast w myśl przepisów art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
Zgodnie z przepisami art. 22a ust. 1 cyt. ustawy amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. W myśl przepisów art. 22g ust. 3 cyt. ustawy za cenę nabycia środka trwałego uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.
Z przytoczonych wyżej przepisów prawa podatkowego wynika jednoznacznie, że środki trwałe podlegają amortyzacji jeżeli są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Natomiast wszelkie wydatki poniesione do dnia przekazania środka trwałego do używania powiększają wartość początkową tego środka trwałego, stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
Z opisu stanu faktycznego wynika, że nabyty przez podatnika środek trwały (hala produkcyjna) nie był kompletny i zdatny do używania w dniu zakupu. W związku z powyższym nakłady na ten środek trwały poniesione do dnia faktycznego przekazania go do użytkowania nie mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów bez względu na charakter prac budowlanych.
Powyższa interpretacja:
dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia, traci moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących,
nie jest wiążąca dla podatnika /płatnika/inkasenta/następcy prawnego podatnika/osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.