DD9.8220.2.6.2015.BRT

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 18 lipca 2014 r. Nr IPTPB1/415-233/14-4/KO, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2014 r., uzupełnionym dnia 30 czerwca 2014 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości wykorzystywanej w pozarolniczej działalności gospodarczej niewprowadzonej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając na podstawie § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 18 lipca 2014 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Interpretacja wydana została na wniosek Pana.... z dnia 23 kwietnia 2014 r., uzupełniony dnia 30 czerwca 2014 r.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 1992 r. prowadzi działalność gospodarczą - stolarstwo i gastronomię. W dniu 15 września 2005 r. podpisał umowę na wynajem lokalu gastronomicznego z Panią Sz. Lokal był posadowiony na działce będącej własnością Państwa W. Pani Sz. za zgodą właścicieli działki postawiła na niej lokal gastronomiczny, w którym prowadziła działalność gospodarczą. Od dnia podpisania umowy najmu, po wykonaniu niezbędnych drobnych prac remontowych i wyposażeniu lokalu w odpowiedni sprzęt gastronomiczny, Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie restauracji.

W dniu 28 marca 2007 r. zakupił wraz z małżonką, na prawach małżeńskiej wspólnoty majątkowej, działkę o powierzchni 675 m² za kwotę 110.000 zł, na której posadowiony był przez osobę, która ją dzierżawiła - czyli Panią Sz., a nie właścicieli działki, ww. lokal.

Powyższa nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ze względu na to, że 110.000 zł to wartość działki i - jak to określa akt notarialny - obiektów prowizorycznych mających charakter naniesień budowlanych. Wobec zaistniałego faktu Pani Sz. założyła sprawę sądową o zwrot kosztów za poniesione nakłady. Mając na uwadze roszczenia Pani Sz. w stosunku do Wnioskodawcy nie ujęto nieruchomości w rejestrze środków trwałych, ponieważ mimo jej nabycia Wnioskodawca nie był w stanie określić jej wartości. Spór trwał do 2009 r., kiedy to wyrokiem sądu został zobligowany do zapłaty kwoty 242.246 zł (+koszty sądowe) na rzecz Pani Sz. Po zapadnięciu takiego wyroku ze względu na brak możliwości finansowych Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca nadmienił, że w 2007 r. zainwestował w ww. lokal kwotę 122.400 zł - koszty nie ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów ani w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponieważ ww. nieruchomość nie stanowiła majątku trwałego firmy i nigdy nie została ujęta w ewidencji środków trwałych - nigdy nie była amortyzowana. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że jej sprzedaż w 2009 r. nie generuje przychodu z działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 30 czerwca 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarczą prowadzi od 2005 r., jako formę opodatkowania wybrał zasady ogólne. Przez wszystkie lata prowadzenia działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Małżonka Wnioskodawcy nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej.

Prowadzenie restauracji w opisywanym lokalu Wnioskodawca rozpoczął w dniu 1 lipca 2007 r., aż do dnia sprzedaży, tj. 18 listopada 2009 r. Wydatki na niezbędne drobne prace remontowe nie były zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, natomiast wyposażenie lokalu w odpowiedni sprzęt gastronomiczny zostało zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano pytanie

Czy zaistniała sytuacja obliguje Wnioskodawcę do zapłaty podatku od sprzedaży nieruchomości jako osobę fizyczną, czy skorygowania zeznania podatkowego, ujęcia wartości nieruchomości w rejestrze środków trwałych i zapłaty podatku jako osoba prowadząca działalność gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, podatek od sprzedaży nieruchomości powinien zapłacić jako osoba prywatna, a nie jako przedsiębiorca. Nie można przyjąć za podstawę art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ponieważ nieruchomość nigdy nie stanowiła składnika majątku przedsiębiorstwa i nigdy nie była ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nigdy też nie była amortyzowana. Wobec powyższego przychód z jej sprzedaży nie może stanowić przychodu z działalności gospodarczej, ponieważ nie spełnia dwóch przesłanek aby można go uznać za taki przychód. Sprzedaż musi bowiem dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), który został ujęty w ewidencji środków trwałych (przesłanka druga).

Stanowisko swoje Wnioskodawca opiera na brzmieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi, że źródłami przychodu jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 18 lipca 2014 r. Nr IPTPB1/415-233/14-4/KO, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że " (...) sprzedaż - wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych - lokalu gastronomicznego wraz z gruntem, spełnia warunki pozwalające uznać uzyskane w jej wyniku przychody, za osiągnięte ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza (...)."

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r., przychodem z działalności gospodarczej jest również przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania do źródła przychodów odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Wobec zaistniałej rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie siedmiu sędziów, podjął w dniu 17 lutego 2014 r. uchwałę, sygn. akt II FPS 8/13, w której stwierdził, że "W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy."

Po wydaniu uchwały, w przedmiotowym zakresie, ukształtowała się linia orzecznicza sądów administracyjnych np. wyrok NSA z dnia 21 lutego 2014 r. sygn. akt II FSK 408/12, wyrok NSA z dnia 20 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 912/12, wyrok NSA z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1426/12, wyrok WSA w Opolu z dnia 4 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Op 233/14, wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 288/14 która zgodna jest z podjętą przez NSA uchwałą.

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego stwierdza się, że skoro zabudowana nieruchomość (lokal użytkowy), wykorzystywana przez Wnioskodawcę na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to jej odpłatne zbycie nie generuje przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, należy kwalifikować do źródła przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a powołanej ustawy.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zaistniałego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w każdym czasie.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.