DD9/033/554/KCT/2014/RWPD-107009

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 4 października 2013 r. Nr ILPB2/415-651/13-4/AJ, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2013 r. uzupełnionym w dniu 2 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodów wynagrodzenia z tytułu udostępniania innym podmiotom powierzchni na stronie internetowej zarządzanej przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz kosztów uzyskania przychodów, jest nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 4 października 2013 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodu. Interpretacja wydana została na wniosek z dnia 1 lipca 2013 r. uzupełniony w dniu 2 października 2013 r.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że

Wnioskodawczyni prowadzi hobbystycznie stronę internetową i całością prac związanych z budową strony i jej aktualizacją zajmuje się osobiście. Na łamach tej strony Wnioskodawczyni udostępnia powierzchnię reklamową pod reklamy A oraz innym sieciom afiliacyjnym. Warunkiem rozpoczęcia współpracy z tymi firmami jest akceptacja warunków umowy w formie elektronicznej (brak formy papierowej i podpisów).

Umowa ta w przypadku każdej z tych firm zawiera warunki i zasady uczestnictwa w programie, obowiązki stron, zasady rozwiązywania i wypowiedzenia umowy oraz określa zasady płatności. W przypadku niezaakceptowania warunków umowy udział w programie nie jest możliwy.

Każdy uczestnik programu otrzymuje kod reklamowy, który musi umieścić na swojej stronie. Poprzez wystawienie na swojej stronie internetowej banerów reklamowych, uczestnik otrzymuje wynagrodzenie za każde kliknięcie banera reklamowego. Wynagrodzenie przysługuje dopiero w momencie, gdy uczestnik na swoim koncie zgromadzi określoną sumę do wypłaty. Dopóki wynagrodzenie nie przekroczy tej sumy, całość środków gromadzona jest na koncie organizatora programu.

Po przekroczeniu tych kwot, firmy wypłacają przelewem bankowym środki w złotówkach na konto Wnioskodawczyni w polskim banku. Firma A ma swoją siedzibę za granicą i nie wysyła użytkownikowi żadnych PIT-ów do rozliczeń. Natomiast inne sieci afiliacyjne mające swoją siedzibę w Polsce wysyłają do rozliczeń PIT-8C.

W związku z powyższym zadano pytania:

1. Czy uzyskiwany przychód może być rozliczany jako przychód z innych źródeł w rocznym zeznaniu podatkowym.

2. Czy rozliczenie ww. dochodów jako działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym opłacanie zaliczek w ciągu roku oraz uwzględnienie kosztów uzyskiwania przychodu w wysokości 20% jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie prowadzi działalności gospodarczej ani w Polsce, ani za granicą. Wykonywane przez Wnioskodawczynię czynności w ramach współpracy z firmami traktuje jako wykonywanie usługi na rzecz kontrahenta.

Wnioskodawczyni stwierdziła, że wykonywane przez Nią czynności nie podlegają definicji działalności gospodarczej, gdyż nie są wykonywane w sposób zorganizowany i ciągły. Umieszczenie kodu programu na stronie internetowej warunkującej rozpoczęcie współpracy ma charakter jednorazowy, a ze względu na sporadyczność otrzymywanych płatności (3-4 razy do roku) nie można tego uznać za przychód z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Otrzymywane w ten sposób dochody Wnioskodawczyni zamierza rozliczać do 20 dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu w którym otrzymała wynagrodzenie.

Wnioskodawczyni będzie odprowadzać do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy w kwocie 18% uzyskanych dochodów (dotyczy okresu od stycznia do listopada). Należną zaliczkę za grudzień Wnioskodawczyni zamierza przekazać do urzędu skarbowego w terminie złożenia rocznego zeznania podatkowego PIT-36. Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy, obliczając dochód do opodatkowania Wnioskodawczyni zamierza uwzględnić koszty uzyskania przychodu w wysokości 20%.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 4 października 2013 r. Nr ILPB2/415-651/13-4/AJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe, stwierdzając m.in., że " (...) przedmiotowy przychód uzyskiwany przez Wnioskodawczynię należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...)."

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Do tego źródła przychodów zaliczane są zatem przychody uzyskiwane poza działalnością gospodarczą przez osoby fizyczne na podstawie umów nazwanych: najmu oraz dzierżawy, ale również umów nienazwanych, które mają podobny charakter do najmu lub dzierżawy.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania przychodów z tytułu udostępniania za wynagrodzeniem powierzchni na stronie internetowej, zarządzanej przez osobę fizyczną, m.in. w celach reklamowych do właściwego źródła, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych.

Orzecznictwo sądów administracyjnych ukształtowało jednolitą linię rozstrzygnięć w tym zakresie (wyrok NSA z dnia 9 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1548/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 60/10; wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2485/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 25/10; wyrok NSA z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt II FSK 1305/11, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1448/10).

Sądy administracyjne we wskazanych wyrokach uznały, że wynagrodzenie otrzymywane przez osobę fizyczną zarządzającą stroną internetową należy zakwalifikować do źródła przychodów - najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Sądy wskazały, że umowa, na podstawie której jeden podmiot udostępnia innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej określonych treści (najczęściej reklamowych), jest umową nienazwaną o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy. Wprawdzie przedmiotem takiej umowy nie jest ani najem rzeczy, ani dzierżawa rzeczy lub prawa, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część powierzchni strony internetowej.

Mając na uwadze powyższe, Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 5 września 2014 r. Nr DD2/033/55/KBF/14/RD-75000, w której stwierdził m.in., że (...) osoba fizyczna udostępniająca na stronie internetowej miejsce w celu zamieszczenia treści o charakterze m.in. reklamowym za wynagrodzeniem uzyskuje przychód z tytułu umowy o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy. Przychody z tego tytułu należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy PIT, pod warunkiem, że nie są uzyskiwane w ramach działalności gospodarczej. Dochody z tego źródła przychodów podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według progresywnej skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy PIT (...).

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdza się, że wynagrodzenie z tytułu usług, polegających na udostępnianiu przez Wnioskodawczynię innym podmiotom miejsca na reklamy na własnych stronach internetowych, o ile nie są świadczone w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, należy kwalifikować do źródła przychodów najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy). Natomiast w kwestii kosztów podatkowych zastosowanie znajdą regulacje prawne wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W konsekwencji Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do zastosowania 20% kosztów uzyskania przychodu. Stosownie do art. 44 ust. 1 pkt 2 ustawy, jest obowiązana bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h. Dochód (strata) podlega wykazaniu w zeznaniu podatkowym, które należy złożyć we właściwym urzędzie skarbowym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1 ustawy).

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w każdym czasie.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zmieniona interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.